ตอนที่ 173 ความสว่างไสวของเธอ 2

ต๭นที่ 173 ความสว่างไสวของเธอ 2 “ไม่ใช่แบบนั้นนะแวววัย คุณดนิตาเลี้ยงดูเธอ ไม่ได้หวังว่าเธอจะต้องประสบความสำเร็จ เพียงแค่ต้องการให้เธอมีความสุข ความคาดหวังอะไรมันไม่ใช่เรื่องสำคัญเลย ที่สำคัญก็คือ พวกเรามีความสุขหรือเปล่ามากกว่า” เป็นเพราะว่าในท้องของเธอมีสมาชิกเพิ่มมาอีกคน เพราะฉะนั้นเธอจึงสามารถเข้าใจหัวอกคนเป็นแม่มากกว่าคนอื่นๆ ไม่ได้คาดหวังว่าลูกจะต้องได้ร่ำรวย แต่ขอแค่ให้เขาปลอดภัยใช้ชีวิตอย่างมีความสุขไปตลอด สิ้นเสียงของวัจสา แวววัยก็รู้สึกเศร้าขึ้นมา เธอเอื้อมมือไปจับไหล่ของวัจสาไว้ ก่อนจะปล่อยร้องไห้โฮออกมา ดูเหมือนว่าเธอเองก็เก็บมันไว้มานาน แบกรับความกดดันที่คนอื่นมอบให้ไว้กับตัวเองมาโดยตลอด ชีวิตแบบนี้ ไม่ใช่ชีวิตในแบบที่เธอต้องการเลยสักนิด สาวน้อยทั้งสองคนนอนหลับพักผ่อนมาตลอดทั้งบ่าย จากนั้นก็ออกไปทานบะหมี่เนื้อกันที่นอกมหาวิทยาลัย เมื่ออิ่มแล้วก็เดินทางกลับไปเยี่ยมหาคุณดนิตาและหัวไช้เท้าน้อยทั้งหลายด้วยความรู้สึกอิ่มเอม ทุกครั้งที่วัจสารู้สึกแย่สุดๆ เธอก็จะกลับมาที่สถานสงเคราะห์ เมื่อได้มาเห็นพวกเขาที่น่ารักเหล่านี้ มันก็ทำให้เธออิ่มเอมใจและเต็มไปด้วยความหวังอีกครั้ง มันคือวิธีการจัดการความรู้สึกและสภาพจิตใจของวัจสา เด็กๆที่อยู่ในสถานสงเคราะห์แห่งนี้ ส่วนใหญ่แล้วจะมีข้อบกพร่องทางด้านร่างกาย หรือไม่ก็มีโรคประจำตัวแปลกๆ แต่ถึงอย่างนั้น ในมุมมองของวัจสาแล้ว พวกเขาก็เป็นเด็กน้อยธรรมดาทั่วไปไม่มีความแตกต่างจากเด็กคนอื่นๆ กลับกัน เด็กพวกนี้มีความว่านอนสอนง่าย ทำให้คนอดที่จะเอ็นดูพวกเขาไม่ได้ พวกเขาวิ่งเล่นท่ามกลางแสงแดดอย่างร่าเริง ยิ้มแย้มสดใส และมันก็ทำให้วัจสาเผลอยิ้มตามโดยไม่รู้ตัว ใช่สิ เธอเองก็มีแสงอาทิตย์ เขาอยู่ในท้องของเธอ เธอจะพาแสงอาทิตย์ของเธอก้าวไปในทุกๆที่ ไม่ว่าจะฤดูไหน ไม่ว่าปลายทางจะเป็นอย่างไร ในคืนเดียวกันนั้น วัจสาสลบไสลไปอย่างอิ่มเอม แถมยังฝันดีอีกด้วย ในฝันนั้นมีเด็กๆมากมายกำลังวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน ไม่แน่ว่าลูกของเธออาจจะเติบโตไปเป็นหนึ่งในเด็กที่วิ่งเล่นอย่างมีความสุข มันทำให้เธอมั่นใจยิ่งขึ้นว่าตัวเองต้องการจะคลอดลูกคนนี้ออกมาจริงๆ ไม่ว่าที่ผ่านมาเธอจะเป็นใคร โชคชะตาจะเคยอยู่ในกำมือของใครมาก่อน แต่เธอในวันนี้ คือตัวของเธอเอง โชคชะตาตกอยู่ในกำมือของเธอเอง วัจสาชัดเจนกับความต้องการของตัวเอง สิ่งที่อยากได้ สิ่งที่จะเหลือไว้ ลูกคนนี้เกิดขึ้นจากเธอและคนที่เธอชอบ และต่อให้เขาไม่ได้ชอบเธอก็ตาม แต่มันก็ถือเป็นของขวัญที่สวรรค์ส่งมาให้เธอ พรหมลิขิตระหว่างแม่ลูก เธอจะรักษามันไว้ ทางเดินข้างหน้า อาจจะต้องขรุขระและอันตราย แต่เธอจะท้อถอยไม่ได้ หากเพียงแค่ปล่อยมือ ลูกของเธอก็อาจจะจากเธอไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ เขาคือแสงอาทิตย์ของเธอ จะเป็นแสงสว่างเดียวในชีวิตที่เหลืออยู่นี้ของเธอ แม้จะคิดให้สวยงามเพียงใด ก็ต้องคำนึงถึงความเป็นจริง วัจสาเริ่มต้นนับวันเวลา ตอนนี้เธอท้องมาเจ็ดสัปดาห์แล้ว ยังไม่ถึงสองเดือน และกว่าจะจบปีสี่ ก็ยังมีเวลาอีกสองเดือนกว่า ถึงตอนนั้นอาจจะอายุครรภ์ประมาณสี่เดือน......ท้องของคนท้องสี่เดือน คงจะพลางตัวได้ไม่ค่อยยาก เพราะช่วงนั้นจะเข้าหน้าหนาวพอดี ใส่เสื้อหนาๆหน่อย คนอื่นก็จะดูไม่ออกแล้ว แต่ถ้าผ่านช่วงวันหยุดไปอีก แล้วเริ่มเข้าสู่ช่วงหางานทำ ตัวเองก็คงจะตั้งท้องห้าเดือน ท้องอาจจะพลางไม่ค่อยอยู่ ช่วงฝึกงานก็ใช้เวลาตั้งสามเดือน ยังไม่ต้องพูดถึงว่าที่ฝึกงานจะรับเธอเข้าทำงานมั้ย ถึงตอนนั้นครรภ์แปดเดือน เธอก็คงต้องเตรียมเข้าห้องคลอดแล้วน่ะสิ...... คิดๆดูแล้ว แผนการฝึกงานที่วางไว้ก็คงจะสูญเปล่า แต่ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะก็ แล้วเธอจะไปเอารายได้มาจากไหนล่ะ? จะเลี้ยงดูตัวเองและลูกยังไง? วัจสาไม่มีทางกลับไปขอเงินที่บ้านตระกูลศรีทองแน่นอน เมื่อคิดถึงคำว่า “ค่านอน” ของธัชชัยแล้ว เธอก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา แต่หากพึ่งเพียงแค่ปาก ยังไงก็ไม่ได้เรื่องอยู่ดี วัจสามองดูบัตรเอทีเอ็มที่อยู่ในมือ มันคือบัตรที่ป้าอ้อยส่งมาให้เธอตอนที่วรพลเกิดเรื่องครั้งก่อน บอกว่ารหัสคือวันเกิดของเธอ จะฝากความหวังไว้ที่มันก็คงจะไม่ได้ เพราะมันเป็นแค่บัตรใบนึง การจะระงับมันไว้เป็นเรื่องที่ง่ายนิดเดียว และวัจสาเองก็ไม่ได้อยากจะใช้มัน วัยรุ่นไฟแรงอย่างวัจสา ในเวลาแบบนี้ ในสมองคิดเพียงแต่การพึ่งพาตัวเอง การดำรงชีวิตอยู่ในบ้านเดิมขุนทดนั้น เธอผ่านมันมาได้อย่างแข็งแกร่ง แต่เธอยังไม่มีโอกาสได้เผชิญกับโลกภายนอกที่แสนโหดร้ายจริงๆ รวมไปถึงความสังคมที่ถูกหลอมละลายอย่างสยดสยอง เธอลองคำนวณดูไว้แล้ว วัจสาคิดว่าเธอจะสามารถกลับมาทำเรื่องจบได้ทันภายในเดือนเจ็ด จากนั้นก็รับใบจบ จะคลอดลูกในท้องออกมานั้นมันไม่ยาก แต่ไม่รู้ว่าจะเลี้ยงเขาด้วยอะไร ใครจะมาดูและพวกเธอทั้งสองแม่ลูก? พี่เลี้ยง? แล้วเงินล่ะ? พูดมาจนจบ สรุปแล้วก็ติดปัญหาเรื่องเงินนั่นแหละ ในอนาคตหนึ่งปีข้างหน้านี้ เธอยังไม่รู้เลยว่าจะใช่ชีวิตต่อยังไง ตอนนี้วัจสาได้มาถึงทางตันแล้วจริงๆ ถ้าหากตอนนั้นปยุตแบ่งเงินสินสอดบางส่วนให้เธอไว้บ้างก็คงจะดี สองร้อยล้าน แบ่งมานิดหน่อยขนหน้าแข้งก็คงไม่ร่วงหรอก แค่ไม่กี่ล้านเธอก็สามารถเลี้ยงดูลูกได้อย่างสบายๆแล้ว! ทั้งๆที่เธอเป็นตัวหลักสำคัญในข้อตกลงนี้ ข้อดีอะไรก็ไม่มีสักอย่าง คุณลุงคนนี้ก็จริงๆเลย เขาทำให้เธอดูแย่ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคนบ้านศรีทองถึงหาว่าเธอแต่งงานเพราะเงิน สองร้อยล้านเลยนะ ใครไม่คิดบ้าง?