ตอนที่ 174 จะต้องคลอดออกมาให้ได้

ต๭นที่ 174 จะต้องคลอดออกมาให้ได้ ในหัวของวัจสาสับสนวุ่นวายไปหมด เธอล้มลงไปนอนอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เธอก็ได้ยืนยันกับตัวเองอีกครั้ง จะต้องคลอดลูกคนนี้ออกมาแน่นอน! ก่อนหน้านี้ที่เอกสารที่เธอไปตรวจครรภ์ต่างๆในครั้งก่อนเธอกำจัดมันทิ้งหมดแล้ว เหลือไว้แค่เพียงภาพถ่ายสแกนแผ่นเล็กๆ เธอได้ตัดมันเก็บไว้ เพราะเธอทำใจทิ้งมันไม่ลง มันไม่ได้มีสีสันอะไรมากมาย แต่มันพอจะเห็นรูปร่างของเด็กน้อยอายุเจ็ดสัปดาห์ได้ เขายังไม่ได้เป็นรูปเป็นร่างชัดเจน เหมือนถั่วงอกเล็กๆ แถมยังพ่วงหางเอาไว้ด้วย ทุกครั้งที่ได้เห็นภาพๆนี้ วัจสาก็รู้สึกตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูก แค่เพียงได้เห็นเขา ก็เหมือนทำให้เขามีแรงฮึดสู้ขึ้นมา แต่เธอก็ไม่กล้าวางรูปภาพนั้นเอาไว้อย่างโจ่งแจ้ง ทำได้แค่เสียบมันเอาไว้ในกระเป๋าสตางค์ ค่ำคืนอันเงียบสงัด รอจนแวววัยหลับไปแล้ว เธอถึงจะหยิบมันออกมาดู แม้ว่าธัชชัยนิสัยจะไม่ค่อยดี แต่ในด้านอื่นๆเขาก็ดีหมด ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตาแต่ความฉลาด จะว่าไปแล้ว ในตอนแรกที่เธอ “วรพล” คือวรพลตัวจริงจริงๆ เธอยังเคยแสดงออกไปว่าตัวเองนับถือและชื่นชมเขา คิดๆไปมันก็ช่างน่าอาย ผู้ชายคนนั้นก็กลั้นยิ้มจนเนื้อกระตุกไปหมดแล้วมั้ง! หวังว่าความโมโหร้ายของเขาจะไม่ส่งผลมาถึงเด็ดในท้องนะ หากเขาเป็นเด็กผู้ชาย ก็ขอให้เขาเป็นหนุ่มหล่อที่สงบสุขุม หากว่าเขาเป็นผู้หญิง ก็จะเลี้ยงดูเขาให้เติบโตเป็นผู้หญิงที่อ่อนหวานนุ่มนวลเหมือนดั่งเจ้าหญิง เมื่อคิดไปคิดมา วัจสาก็เริ่มมีน้ำตาเอ่อไหลออกมา เธอรู้สึกผิดต่อชีวิตของเจ้าตัวเล็กจริงๆ การมีตัวตนของเขาไม่สามารถเปิดเผยให้ใครรับรู้ได้ แม้แต่พ่อของเขายังไม่รับรู้อะไรเลย มีเพียงแค่แม่คนนี้ที่คอยรักและเป็นห่วงเขาเท่านั้น ด้วยเพราะหลังๆมานี้เธอเริ่มอ้วกหนักขึ้น ถึงเวลากินข้าวทีไรก็จะอ้วก เพราะแบบนี้ เธอจึงไม่อยากจะไปกินข้าวที่โรงอาหารกับแวววัยอีกแล้ว ถ้าไปอ้วกต่อหน้าผู้คนมากมาย ครั้งแรกยังพอหาข้ออ้างได้ แต่ครั้งที่สองที่สาม ด้วยนิสัยของแวววัยแล้ว เธอจะต้องจี้ถามจนถึงที่สุดแน่นอน ถึงตอนนี้คนต้องรู้กันทั้งโลกแน่ว่าเธอท้อง ที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือ ลูกที่เธอท้องนั้น ไม่ได้เป็นลูกของวรพล แต่เป็นลูกของธัชชัย วัจสาไม่อยากทำลายความสัมพันธ์ภายในครอบครัวของตระกูลศรีทองเพราะความไม่ซื่อสัตย์ของเธอ จนทำให้ครอบครัวที่อบอุ่นรักใครต้องแตกแยกกัน และทุกอย่างจะต้องรอให้ผ่านเรื่องหย่ากับวรพลให้เสร็จก่อนถึงจะจัดการต่อไปได้ แต่กลับมีมารมาผจญซะได้ ไม่ยอมปล่อยให้เธอได้หย่ากับวรพล แต่เธอเองก็ไม่สามารถบอกเรื่องนี้กับเขาได้โดยตรง ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ลูกยังไม่ทันได้คลอด ก็ถูกทำแท้งออกมาก่อน เธอไม่กล้าเสี่ยงในจุดๆนี้ วัจสาไม่เข้าใจเลยจริงๆ ทำไมวัจสาถึงดึงดันไม่ยอมให้เธอหย่ากับวรพล คนที่วรพลรักมากที่สุดกลับมาแล้วไม่ใช่เหรอ? มันก็ควรจะไม่ยินยอมให้คนที่ทำประโยชน์อะไรให้กับบ้านตระกูลศรีทองเลยอย่างเป็นได้เป็นคุณนายน้อยต่อไปสิ หรือจริงๆแล้วผู้ชายโหดเหี้ยมคนนั้นต้องการจะกักขังเธอไว้ในบ้านศรีทองตลอดไป? และตายไปอย่างโดดเดี่ยว? ชาติที่แล้วเธอคงทำบาปทำกรรมอะไรไว้แน่ๆ ชาตินี้ถึงได้มาเจอกับผู้ชายแย่ๆอย่างธัชชัย! ทำไมทำกับเธอแบบนี้? สองร้อยล้าน เธอคงหามันมาไม่ได้อยู่แล้ว ต่อให้เป็นอย่างที่เขาพูด ให้เนื้อหนังของเธอกลายเป็นทองคำ ก็คงจะเทียบกันไม่ได้ ขอเงินไม่มีให้ ขอชีวิตก็มีเพียงชีวิตเดียวนี่แหละ......ไม่สิ ตอนนี้มีสองชีวิตแล้วหนิ เพียงแต่ว่าวัจสาไม่มีทางยกชีวิตของเจ้าตัวเล็กให้กับหมอนั่นเด็ดขาด! เพราะงั้นโอกาสที่มีเพียงอย่างเดียวก็คือ ใช้โอกาสตอนที่ธัชชัยไม่อยู่ รีบเข้าไปคุยกับวรพล เขาเป็นคนง่ายๆ น่าจะยอมหย่าได้ไม่ยาก ตอนนี้กนิษฐาก็อยู่ข้างๆเค้า คนที่ร้อนใจอยากจะหย่า น่าจะเป็นเขามากกว่า? เพราะความเป็นสุภาพบุรุษและอ่อนโยนอย่างคุณชายใหญ่ คงไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองอยู่กับกนิษฐาทั้งที่ยังมีพันธะแบบนี้ เพราะยังไงซะเขาก็คงไม่อยากจะทำให้คนที่เขารักต้องรู้สึกแย่ไม่ใช่เหรอ? คิดๆดูแล้วแผนการนี้ดูเป็นไปได้ที่สุดแล้วล่ะ แต่ก็ต้องรอจนกว่าธัชชัยจะไม่อยู่ แผนการถึงจะสำเร็จได้ วัจสาเริ่มรู้สึกชอบอาหารประเภทเส้น เธอต้องกินอาหารประเภทนี้เท่านั้นถึงจะไม่รู้สึกพะอืดพะอม วันนี้เธอพึ่งกินบะหมี่หยางชุนของร้านค้าเล็กๆ ร้านนึงไป ก็ได้รับสายจากป้าอ้อย ป้าอ้อยบอกว่ากำลังรอเธออยู่หน้าประตูมหาวิทยาลัย ในขณะที่เธอกำลังเดินไปหน้าประตูมหาวิทยาลัย ก็เห็นป้าอ้อยกำลังยืนรออยู่ มันทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจ นานมากแล้วที่ไม่มีใครคอยเป็นห่วงเป็นใยเธอแบบนี้ ในมือของเธอถือกระติกน้ำร้อนไว้ น่าจะต้มน้ำซุปมาให้เธออีกแล้วแน่ๆ แต่วันนี้ป้าอ้อยมีสีหน้าแจ่มใส ไม่เหมือนที่ผ่านมา สีหน้าหม่นหมองมาก “ป้าอ้อยคะ ไม่น่าลำบากมาถึงที่นี่เลยค่ะ หนูเคยบอกแล้วไงคะว่าอารที่โรงอาหารมัน......” วัจสายังไม่ทันพูดจบประโยค ก็รู้สึกพะอืดพะอมขึ้นมา เธอรีบงับปากลงทันที บังคับไม่ให้ตัวเองอ้วกออกมา หลายวันมานี้เธอค้นพบว่า ทุกครั้งหลังจากที่ทานข้าวเสร็จ ขอเพียงแค่ไม่อ้าปากพูดอะไร เธอก็จะไม่มีทางอ้วกออกมา แต่แค่อ้าปากเตรียมจะพูด ลมเข้าปาก ความพะอืดพะอมนั้นก็วิ่งผ่านลำคอเธอขึ้นมา ที่สำคัญคืออยากจะอ้วกก็อ้วกไม่ออก พะอืดพะอมอยู่อย่างนั้น ทรมานสุดๆไปเลย ป้าอ้อยรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ พูดจาก็พูดไปได้ครึ่งเดี๋ยวก็หยุด แถมสีหน้าก็ไม่ค่อยดี “คุณนายน้อย เป็นอะไรไปคะ? ไม่สบายหรือเปล่า?” วัจสาส่ายหน้าปฏิเสธ แต่เธอก็พูดอะไรกับป้าอ้อยเยอะไม่ได้ ไม่อย่างนั้นก็อาจจะอ้วกออกมาต่อหน้าป้าอ้อยก็ได้ แล้วป้าอ้อยก็อาจจะรีบพาเธอไปหาหมอ เหมือนว่าป้าอ้อยเองก็อยากจะให้เธอรีบท้อง มันช่างเหมาะเจาะเสียจริง ตามคาด ป้าอ้อยสแกนตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนสายตาจะหยุดอยู่ที่หน้าท้องของวัจสา สายตาเป็นประกาย ก่อนจะแกล้งถามเสียงต่ำ “ช่วงนี้คุณนายน้อยบอกว่าง่วงนอนบ่อยๆใช่มั้ยคะ แล้วก็อยากอ้วกบ่อยๆด้วย?”