ตอนที่ 175 จะต้องคลอดออกมาให้ได้ 2

ต๭นที่ 175 จะต้องคลอดออกมาให้ได้ 2 วัจสารู้สึกตกใจ ป้าอ้อย จริงๆเลย ทำไมสายตาถึงแหลมคมขนาดนี้! เธอเริ่มรู้สึกกังวลขึ้นมาแล้ว หากว่าวัจสาไม่รู้ว่าตัวเองกำลังท้อง ก็คงจะต้องว่าป้าอ้อยเพ้อเจ้อไปเอง แต่อาการที่พูดมาก็ตรงทั้งหมดเลย หากเป็นแบบนั้นก็คงจะแย่แล้วล่ะ อาการที่เธอแสดงออกมามันเหมือนคนท้องจริงๆ ตัวเองจะมาปล่อยไก่แบบนี้ไม่ได้ เพราะงั้นวัจสาจึงต้องพูดตรงกันข้าม หากคนในบ้านศรีทองรู้เรื่องนี้ ทุกอย่างจะต้องวุ่นวายแน่ๆ แถมธัชชัยเองก็คงจะรู้เรื่องนี้สินะ? ตอนแรกก็รู้สึกตื่นเต้นกับปฏิกิริยาของเขาเหมือนกัน แต่เมื่อหลายวันก่อน คำพูดของเขามันทำให้วัจสารู้สึกแย่มากจริงๆ แม้แต่คำว่า “ค่านอน” ยังพูดมันออกมาได้ หากรู้ว่าเด็กคนนี้อยู่ในท้องอีกล่ะก็ เขาจะไม่ใช้คำพูดที่โหดร้ายกว่านี้มาด่าเด็กเลยเหรอ? แต่ถ้าเขาพูดว่า “ไร้ยางอาย” แล้วธัชชัยไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลยหรือไง? ในฐานะน้องชาย ก็ยังคอยมากลั่นแกล้งพี่สะใภ้คนนี้ตลอด เธอก็เป็นได้เพียงแค่ของเล่นของเขาก็เท่านั้นแหละ เพราะฉะนั้นวัจสาจึงได้แต่สรรหาคำโกหกมาต่อกรกับป้าอ้อยเท่านั้น “ป้าอ้อยคะ ถ้าป้าไม่พูดหนูเองก็ไม่รู้สึกเลยนะคะเนี่ย ช่วงนี้ง่วงบ่อยจริงๆด้วย แถมบางทีก็ยังปวดท้อง เหมือนไม่ค่อยสบายเท่าไหร่” “พระเจ้า นี่คงไม่ได้กำลังท้องใช่มั้ยคะเนี่ย? เพื่อความปลอดภัยนะคะ เราควรรีบไปหาหมอเพื่อตรวจดูนะคะ?” เมื่อวัจสามีอาการแบบที่พูดมา ป้าอ้อยก็เผยรอยยิ้มขึ้นมาให้เห็นทันที วัจสารู้สึกหน้าชื่นอกตรม ตัวเองไม่ค่อยสบาย แต่ทำไมป้าอ้อยยังยิ้มได้อย่างมีความสุขขนาดนี้ล่ะ “ไม่ใช่ค่ะ......ท้องเทิ้งอะไรกันคะ เมนส์หนูพึ่งมาเมื่อวานเองค่ะ!” วัจสาทำลายความฝันของป้าอ้อยจนพังทลาย “จริงสิคะ หนูต้องไปซื้อผ้าอนามัยกลับไปด้วย ยืมแต่ของเพื่อน มันดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่” พูดออกไปเยอะแยะมากมาย วัจสาก็เริ่มมีอาการพะอืดพะอมขึ้นมาอีกครั้ง เธอรีบเม้มปาก ก่อนจะรีบหมุนตัววิ่งไปยังร้านมินิมาร์ทใกล้ “คุณนายน้อย......คุณนายน้อยทำไมรีบแบบนั้นล่ะคะ......น้ำซุปนี่ล่ะคะ!” ป้าอ้อยตะโกนเรียกไป พร้อมกับอุ้มกระติกน้ำร้อนในมือแล้ววิ่งตามไปติด ไม่กี่นาทีต่อมา วัจสาก็ถือถุงที่มีแต่ของใช้ผู้หญิงเดินออกมาจากร้าน ทั้งแบบกลางวันกลางคืน แบบหนาแบบบางแบบมีปีก เธอหยิบมาหมด เพราะกลัวว่าป้าอ้อยจะไม่เชื่อเลยซื้อมาเต็มไปหมด ตอนที่คิดเรื่องนี้ได้ เป็นเพราะว่าวัจสารู้ดีว่าคนที่ท้องจะไม่มีเมนส์ และหากมีเมนส์ก็จะไม่มีทางท้อง และนี่ก็เป็นการยืนยันว่าตัวเองไม่ได้ท้อง มันยืนยันได้ดีกว่าคำพูดของเธอซะอีก ป้าอ้อยถอนหายใจอย่างรู้สึกเสียดาย เหมือนดีใจเก้อ “โถ่ น่าเสียดายจัง รอบนี้ไม่มีอีกตามเคย” เธอคิดว่าวัจสาไม่ได้ยิน แต่จริงๆแล้วเธอได้ยินอย่างชัดเจน เธอพึ่งรู้ตอนนี้ว่า ป้าอ้อยมาสับเปลี่ยนแผ่นทดสอบการตกไข่ของเธอ ก็เพื่ออยากจะให้เธอท้องกับธัชชัยให้ได้ แต่ว่าเธอคือภรรยาของวรพลนะ แล้วทำไมถึงต้องวางแผนให้เธอตั้งท้องลูกของคุณชายสองละ? หรือเป็นเพราะว่า......วรพลถูกไฟคลอก ทำให้หมดสภาพในเรื่องอย่างว่า......จากนั้นป้าอ้อยจึงพยายามหาวิธีให้เธอท้องกับธัชชัยแทน จากนั้นก็ค่อยส่งต่อไปให้วรพลอีกที? เพราะฉะนั้นธัชชัยจึงปลอมตัวเป็นพี่ชายของเขา เพื่อที่จะหลอกเธอ? วัจสาตกใจกับคำสันนิษฐานนี้ หากเป็นแบบนี้จริงๆ ถ้าอย่างนั้นพวกเขาก็ช่างน่ารังเกียจ แต่เรื่องพวกนี้มันก็ยังไม่มีหลักฐานนี่นา มันเป็นแค่การคาดเดาของวัจสาเพียงฝ่ายเดียวเท่านั้นเอง แต่ที่วัจสาคิดแบบนี้มันก็ไม่แปลก เพราะเริ่มแรกแล้วบ้านศรีทองก็จดทะเบียนกับเธอในนามของวรพลอยู่แล้ว ใครจะไปรู้ว่าคนที่แต่งงานด้วยจริงๆ กลับเป็นเจ้าบ้าธัชชัย! “ไม่เป็นไรค่ะไม่เป็นไร อีกหน่อยก็คงจะท้องได้เองแหละค่ะ” ป้าอ้อยพูดเองเออเอง วัจสาไม่ได้รับคำของป้าอ้อย เธอเองก็ทำสำเร็จไปแล้วขั้นนึง จากนี้ป้าอ้อยก็คงจะไม่สงสัยอะไรแล้ว “ขอบคุณที่ส่งซุปมาให้นะคะ หนูกลับขึ้นห้องก่อนดีกว่า สองสามวันนี้การบ้านเยอะมากเลยคะ” วัจสามีความรู้สึกว่าตั้งแต่เธอท้องเจ้าตัวเล็ก สมองเธอก็ไหลลื่นขึ้นเยอะ อย่างน้อยๆการที่เธอต้องมาเผชิญหน้ากับเรื่องนี้ สมองเธอก็แล่นไวมาก เธอหลบหลีกการสงสัยของป้าอ้อยมาได้อย่างง่ายดาย แรกเริ่มแล้วเธอไม่อยากพูดอะไรมาก กลัวว่าตัวเองจะพะอืดพะอม อีกเรื่องก็คือกลัวว่าป้าอ้อยจะรั้งเธอเอาไว้แล้วถามนู่นถามนี่อีก แบบนั้นมันอาจจะทำให้ความลับถูกเปิดเผยออกมาได้ง่ายๆ เธอรับกระติกน้ำจากป้าอ้อยมาถือไว้ แล้วก็เดินเข้าหอพักหญิงไป “คุณนายน้อย ต้องดูแลตัวเองดีๆนะคะ! ใส่เสื้อหนาๆ อย่าเป็นหวัด และอีกอย่างอย่าประหยัดจนเกินไปนะคะ อยากกินอะไรก็กิน ไม่มีเงินก็บอกนะคะ จะได้ให้คุณภูษิตโอนมาให้......เดี๋ยวพรุ่งนี้จะส่งของกินมาให้อีกนะคะ!” ป้าอ้อยวิ่งตามมา พร้อมกับตะโกนพูดบอกเธอ ทุกคำพูดนั้นมีความเป็นห่วงเป็นใย คิดและเป็นห่วงแทนเธอ เมื่อวัจสาได้ยินแบบนั้น เธอก็รู้สึกประทับใจ ตื้นตัน เธอเม้มปากแน่น สุดท้ายก็ยกมือข้างที่ว่างขึ้นโบกให้ป้าอ้อย “โอเคค่ะ หนูรู้แล้ว ป้าอ้อยรีบกลับไปเถอะค่ะ! เดินทางปลอดภัยนะคะ! พรุ่งนี้ไม่ต้องมาแล้วก็ได้ค่ะ ในโรงอาหารมีของกินอร่อยๆ เต็มไปหมดเลยค่ะ!”