ตอนที่ 177 ติดโรคอะไรนะ 2

ต๭นที่ 177 ติดโรคอะไรนะ 2 พอคิดได้ถึงตรงนี้ วัจสาก็ถอนหายใจออกมายาวๆอีกหนึ่งเฮือก “ว่าไงนะ? ตำแหน่งของแกจะเอาไปให้คนอื่น? งี้ก็คือผู้หญิงคนนั้นจะมาซิ่วเอาของแกไปใช่มั้ย?”แวววัยลุกพรวดขึ้นมายืนสองขา ท่าทีแสดงความเพรียกหาความยุติธรรมขั้นสุด “ไม่น่าหล่ะแกถึงไม่กลับไป อีกทั้งธัชชัยก็ไม่มาหาอีก ที่แท้มันเพราะการสอพลอของผู้หญิงคนนั้น！โอ้ยนี่มันเกินทนเกินไปแล้วนะ！ ” “....”วัจสาราวกับโดนแวววัยเห็นถึงแก่นสมอง เธอพูดในสิ่งที่เธอกำลังคิดออกมาทั้งหมด แล้วเธอก็คิดอะไรขึ้นมาได้ วัจสาจึงเอ่ยปากถามขึ้นมาหยั่งเชิงทันที “ยัยแวว เธอไม่ได้ไปเป็นครูสอนเต้นตอนช่วงสุดสัปดาห์หรอ? มีท่าเต้นผ่อนคลายที่ฉันพอจะสอนได้บ้างมั้ย? ถ้าเป็นเต้นทำนองเพลงแจสฉันก็พอสอนได้อยู่นะ” แหงหล่ะวัจสาก็ต้องหาลู่ทางของตัวเองในอนาคต ตั้งแต่ตัดสินใจว่าจะต้องหย่ากับวรพล ในยามที่เธอไม่มีสะตุ้งสตางค์เธอก็พอจะไปโรงเรียนสอนเต้นเพื่อหาเงินเข้ามา ขอแค่เพียงว่าไม่ยากลำบากอะไรนัก มันก็พอแล้วสำหรับเธอในการดำเนินชีวิตต่อไป พอดิบพอดีกับตอนนี้ที่เธอสามารถจะลองดูสักหน่อยว่าเธอจะสามารถเลี้ยงดูตัวเองในฐานะแม่เลี้ยงเดี่ยวได้หรือเปล่า แวววัยดื่มซุปไปหนึ่งอึก ก่อนจะหันมามองวัจสาอย่างสนเท่ห์ “เธอคงไม่ได้จะอยากทำงานกับฉันหรอกใช่มั้ย?นี่มันถึงจุดที่ว่าถูกขับออกจากตระกูลแล้วหรอ? พวกเขาทำกับเธอแบบนี้ได้ยังไงกัน?” วัจสายังไม่ทันจะขัดอะไรขึ้นมา แวววัยก็พูดต่อไปอีก “ผู้หญิงที่มาแย่งของๆคนอื่นนั่นมันใครกัน?ถึงทำให้บ้านตระกูลศรีทองหลงหน้ามืดตามัวจนทำให้คุณผู้หญิงของบ้านอย่างเธอต้องระเห็จออกมา พวกเขานี่ช่างไร้มนุษยธรรมสิ้นดี！แต่ว่าวัจสาแกเองก็ไม่ดีเอาซะเลย พวกเขาไล่แกออกมาหรอ? ทำไมถึงไม่ต่อสู้เพื่อประโยชน์สุขของตัวเองหล่ะฮะ?！” “โอ้ยยัยแวว แกหยุดพูดถึงเรื่องนี้ก่อนได้มั้ย? โรงเรียนสอนเต้นของพวกเธอยังขาดคนรึเปล่า? ตอบคำถามนี้ของฉันก่อน อ้อและแน่นอนถ้าเป็นสอนเต้นกับเสาหล่ะก็ ฉันสอนไม่ได้”วัจสาเค้นเอาคำตอบ จริงๆแล้วไม่ใช่ว่าเธอเต้นไม่ได้หรอก แต่ด้วยเพราะเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในท้องของเธอตอนนี้ ถ้าไปกระทบอะไรแรงๆแบบนั้น ก็อาจจะทำให้เกิดอันตรายได้ ถึงแม้ว่าการเรียนเต้นกับเสานี้จะฮอตมากๆ แม้แต่ป้าๆวัย40-50ก็มาเรียนกันอย่างล้นหลาม จนทำให้แวววัยได้เงินจากการสอนนี้ทุกอาทิตย์ก็ตาม เห็นท่าทีที่จริงจังและเป็นกังวลของวัจสา แวววัยจึงรับรู้ได้ทันทีว่าเธอไม่ได้ถามขึ้นมาเล่นๆเท่านั้น แต่เธอกำลังประสบกับปัญหาจริงๆ “จริงๆถึงแกจะไม่ได้เป็นคุณนายบ้านตระกูลศรีทองแล้ว ก็ไม่ใช่จะอดตายนะเว้ย อย่างน้อยแกก็คงจะได้สินจากการหย่าร้าง อาจจะครึ่งนึงเลยด้วยซ้ำ ดังนั้นแกไม่ต้องกังวลเลยนะสา” “นี่อูฐที่ผอมจนตายก็ยังจะใหญ่กว่าม้า ตอนนี้ฉันเป็นเหมือนฟีนิกซ์ขนร่วง ยังไม่ได้ซมซานเป็นไก่ และถึงแม้ในตอนที่ฉันไม่ได้เป็นแม้กระทั่งฟีนิกซ์แล้ว แกก็อย่ามาหัวเราะเยาะฉันก็แล้วกัน” “แกอ่ะไม่ได้เป็นฟีนิกซ์ซะหน่อย วัจสาแกอย่ามาเย้ยฉันนะ ฉันนี่ไก่ยังเอาไปเปรียบไม่ได้เลย” แวววัยพูดกลั่วหัวเราะ เธอจงใจเบี่ยงเบนไม่ให้วัจสาคิดมาก “ยัยแวว ฉันไม่มีอารมณ์มาเล่นตลกกับเธอหรอกนะ บอกฉันที ฉันขาดเงินจริงๆเนี่ย” วัจสามองเพื่อนของเธอด้วยแววตาแสนเศร้า “ขาดเงิน?ครั้งที่แล้วป้าอ้อยไม่ใช่เพิ่งจะให้เธอมาเป็นแสนหรอกหรอ ไหนยังจะมีบัตรเครดิตวงเงินไม่จำกัดนั่นอีกหล่ะ? แกอย่ามาอำฉันน่า” แวววัยไม่เข้าใจจริงๆว่าวัจสาจะมาขาดเงินอะไรแบบนี้ได้ยังไง ถ้าเป็นเธอที่ได้มาก็คงจะใช้เที่ยวรอบโลกไปแล้ว! “ฉันไม่ได้อยากจะใช้เงินของตระกูลศรีทองสักหน่อย ฉันอยากจะคืนมันกลับไปครบทุกบาททุกสตางค์ จากนั้นฉันจะได้ถอนตัวออกมาได้อย่างใสสะอาด”พอพูดได้ถึงตรงนี้เธอก็กัดริมฝีปากแน่น ราวกับไม่อยากจะพูดอะไรให้มันมากไปกว่านี้อีกแล้ว แวววัยพยักหน้าลงช้าๆ “โอเคๆฉันเข้าใจแล้ว เอางี้เดี๋ยววันศุกร์ฉันจะไปถามให้ว่าที่นั่นยังขาดคนอยู่รึเปล่า” วัจสามองแวววัยอย่างซาบซึ้งใจ “ขอบคุณนะแวว ขอบคุณมากจริงๆ” “พูดบ้าอะไรของแก มาขอบคงขอบคุณอะไรเล่า ถ้าจะต้องพูดคำว่าขอบคุณก่อนหน้านี้ฉันคงต้องพูดคำนี้กับแกเป็นล้านๆครั้งเลยหล่ะมั้งเนี่ย” …… สำหรับคำแนะนำที่หมอภาคินเสนอมา มันก็เป็นคำแนะนำที่ธัชชัยไม่อาจที่จะไม่เห็นด้วยได้มากที่สุด เหตุเพราะเพื่อที่จะให้วรพลแข็งแรงขึ้นทั้งกายและใจ เพื่อที่จะให้สุขภาพร่างกายและสุขภาพอารมณ์ดีพอที่จะไปปลูกถ่ายผิวหนังได้ที่อเมริกา เขาจำต้องให้วรพลไปรักษาที่โรงพยาบาลในตอนกลางวัน และกลับมาพักผ่อนในเวลากลางคืน จุดประสงค์ของวรพลนั้น ไม่ใช่แค่เพียงเพราะอยากจะได้พบกนิษฐา ทั้งยังเป็นห่วงว่าเธอจะอยู่ยังไงด้วย ด้วยกลัวว่าธัชชัยจะขังเธอ กลัวว่าเขาจะใช้วิธีหยาบคายกับเธอ เป็นเพราะอย่างนี้คุณหมอภาคินจึงพยายามโน้มน้าวธัชชัย เพราะตอนนี้วรพลต้องการผู้หญิงที่เขารัก มันจะทำให้เขารู้สึกดีขึ้น และมันดีกว่าที่เขาซ่อนตัวอยู่ในห้องพักฟื้นที่บ้านเป็นไหนๆ อีกอย่าง นี้จะช่วยให้บรรลุผลทางการรักษาได้มากกว่าครึ่ง พูดตามตรง ธัชชัยก็ยังคงไม่เข้าใจว่า พลังแห่งความรักมันจะทรงอานุภาพมากกว่าเครื่องแพทย์ในโรงพยาบาลได้ยังไง ธัชชัยจากเด็กที่น่าสงสารในวันนั้น ได้มากถึงทุกวันนี้ก็ต้องขอบคุณพี่ชายของเขา นี่มันคงเป็นกฏของธรรมชาติ ด้วยผลของกรรม จึงทุกให้เกิดเหตุแบบนี้ จึงทำให้เกิดผลอย่างนี้ ธัชชัยเป็นลูกนอกสมรสที่ดูเหมือนจะเป็นแค่นายในบ้านเท่านั้นที่รับรู้ ในตอนที่พ่อของเขาพาเขากลับมา ถูกบังคับให้ยอมรับในความไม่เท่าเทียมของผู้นำตระกูลในตอนนั้น หนึ่งคือว่าเขาไม่ได้รับอนุญาตให้สืบทอดทรัพย์สินของวงศ์ตระกูลเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเรื่องอะไรแบบนั้นเขาจึงใช้ประโยชน์จากมรดกของพ่อธัชชัยเปลี่ยนวรพลให้เป็นทายาทคนแรกของตระกูลอย่างถูกต้องตามกฎหมาย