ตอนที่ 179 ไม่อาจฆ่าฉันได้ 2

ต๭นที่ 179 ไม่อาจฆ่าฉันได้ 2 “คุณชายใหญ่คะ ป้าทำซี่โครงหมูต้มถั่วลิสงมาให้ค่ะ คุณดื่มก่อนหน่อยมั้ยคะ?” ป้าอ้อยออกมาพร้อมกับชามซุปที่เพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ จู่ๆกนิษฐาก็อาสาเอาชามช้อนในมือของป้าอ้อยไปก่อนจะพูด “มาฉันป้อนนะคะพล” กนิษฐาเธอเป็นผู้หญิงที่ฉลาดและรู้ดีว่าธัชชัยจะดีขึ้นเมื่อเธอทำให้พี่ชายของเขามีความสุข เธอตื่นเต้นมากเวลาที่จะคิดเกี่ยวกับมัน เธอกระตือรือร้นที่อยากจะมีอะไรกับหนุ่มหล่อของเธอคนนั้น เธอถือถ้วยแก้วนั่นไว้ ก่อนจะนั่งย่อตัวลงต่อหน้าวรพล “พอคะ เวลาอยู่บ้านแล้วไม่ต้องใส่หมวกหรือใส่หน้ากากหรอกค่ะ ไม่มีใครที่นี่รังเกียจคุณรวมถึงฉันด้วย ในหัวใจของฉัน คุณเป็นผู้ชายที่ทั้งอ่อนโยนและหล่อเหลา ดังนั้นคุณต้องดีขึ้นเร็วๆนะ” คำพูดของกนิษฐาทำให้วรพลรู้สึกตื่นเต้นและสั่นเครือขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเขาตัวสั่น ธัชชัยจึงยกมือขึ้นแตะไหล่เขาเพื่อให้สงบลง “ใช่แล้วหล่ะพี่ คุณกนิษฐาเขาพูดถูกแล้วหล่ะ พี่เป็นผู้ชายที่หล่อมากที่สุดในหัวใจของพวกเรา” เขาพูดพลางถอดหน้ากากวรพลออกอย่างอ่อนโยน “อย่า...”เขาต่อต้านโดยสัญชาตญาณทันที แต่ธัชชัยกลับฝังริมฝีปากไปที่แก้มที่เต็มไปด้วยรอยไฟคลอกของเขา จากนั้นก็เอาแก้มไปแนบชิดกัน การที่สองพี่น้องกอดกันแบบนี้มันเหมือนย้อนไปในวัยเด็กของทั้งคู่ ที่วรพลจะคอยปลอบธัชชัยแบบนี้เสมอ เห็นฉากอบอุ่นที่คุ้นเคย ทั้งพ่อบ้านภูษิตและป้าอ้อยก็น้ำตาไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ หากไม่เกิดเหตุการณ์อะไรแบบนั้นขึ้น ตอนนี้อะไรๆก็คงจะดีกว่านี้ คุณชายใหญ่ก็คงจะเป็นหัวหน้าบ้านตระกูลศรีทองที่แข็งแรงกว่านี้ กนิษฐาเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้านั้นก็รู้สึกเศร้าขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ มันก็เป็นแค่ความรู้สึกที่ว่าเธอหน่ะเสียใจที่เห็นธัชชัยเศร้า เธอเสียใจจริงๆถ้าเธอรู้ว่าวรพลเป็นพี่ชายของเขาหล่ะก็ เธอจะไม่ทำให้พี่ชายของเขาต้องเป็นแบบนี้ ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาไม่สามารถไปไกลกว่านี้ได้ ตอนนี้ธัชชัยเขาดูเสียใจ กนิษฐาเห็นแบบนั้นก็รู้สึกเจ็บปวดมากจริงๆ ธัชชัยคงจะเกลียดเธอมากๆ เพราะเขารักพี่ชายของเขามาก ยิ่งเขารักพี่ชายเขามากเท่าไหร่เขาก็คงจะยิ่งเกลียดเธอมากเท่านั้น กนิษฐาเศร้าที่เขาเศร้าหมองเพราะพี่ชาย การที่ธัชชัยไม่มีความสุข เป็นสิ่งที่กนิษฐาไม่อยากจะเห็นเลยจริงๆ “ถ้ายังไม่กินอีก ซุปจะเย็นหมดนะ มาเดี๋ยวผมป้อน”ธัชชัยพูดด้วยเสียงกระด้างแต่อ่อนโยน แน่นอนหล่ะว่ากนิษฐาไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น เธอเอาถ้วยเข้าไปใกล้ ธัชชัยแบบนี้เธอไม่โอเคเลย ดังนั้นเธอไม่อยากจะเห็นเขาต้องแสดงอะไรในทางที่ดูว่าเขาเสียใจ แต่เธอไม่ได้เห็นเขาตั้งแต่แรก ไม่งั้นเธอจะรู้ว่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ความเศร้าที่เขามีมันดีมากขึ้นเยอะแล้ว ใบหน้าของวรพลถูกเผาอย่างรุนแรง ครั้งที่ได้รับชีวิตของกลับมาในช่วงแรก ต้องขอบคุณทักษะทางการแพทย์หมอภาคิน จากจมูกและริมฝีปากของเขาที่ถูกเผาอย่างรุนแรงนั่นเขาก็เสริมจมูกและปรับริมฝีปากที่บิดเบี้ยวนั้น ด้วยเพราะปากที่ไม่ได้เหมือนปกติทั่วไป เวลาป้อนซุปจึงเป็นไปด้วยความยากลำบาก แต่ว่าไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี้ จะเป็นแค่ธัชชัยที่เป็นคนป้อนยาวรพล จึงทำได้อย่างคล่องมือ บางครั้งน้ำซุปหกจากปากของเขา กนิษฐาก็จะเอากระดาษทิชชู่ขึ้นมาเช็ดมันออกทันที มองเขาที่เป็นแบบนี้แล้ว เธอก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า เพราะว่าเธอชอบที่จะช่วยธัชชัยปรนนิบัติวรพลแบบนี้จนลืมไปว่าเป็นตัวเธอเองที่เป็นคนร้ายของเรื่องที่เกิดขึ้น วรพลเขารักกนิษฐา ดังนั้นเขาจึงให้อภัยในความผิดทั้งหมดของเธอโดยไม่มีข้อแม้ เพราะเขาคิดว่าเธอไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น มันต้องมีปัญหาบางอย่างเธอถึงได้ทำอะไรแบบนั้น ดังนั้นเขาจึงไม่เคยที่จะคิดโทษเธอ “ขอบคุณนะฐา ” “พี่ไม่เห็นจะขอบคุณผมบ้างเลยอ่ะ” ธัชชัยพูดกลั้วขำ เขาเพียงพูดแหย่วรพลก็เท่านั้น “แหมแกนี่นิดๆหน่อยไม่ได้เลยรึไงนะ” วรพลมองไปยังน้องชายของตัวเองที่เขามักจะตามใจ “โอเค งั้นฉันก็ขอบคุณแกด้วยเหมือนกันนะ” รอจนวรพลดื่มซุปจนหมด และกินยาตามเรียบร้อยแล้ว ก็ใช้เวลาไปร่วมชั่วโมง คืนนี้วรพลหลับได้อย่างสบาย มันนานมากแล้วที่เธอเคยชินกับการที่ต้องใช้ยานอนหลับในการนอน แล้วยิ่งด้วยผลจากการกายภาพเมื่อกลางวัน ก็ยิ่งให้ง่ายต่อการนอนหลับ การที่พี่ชายของเขาอารมณ์ดี นั่นก็ทำให้ธัชชัยเองก็สบายใจไปด้วยเหมือนกัน เขานอนลงบนโซฟาที่ห้องรับแขกอย่างเกียจคร้าน วางเท้าบนโต๊ะกาแฟ มองดูราวกับราชา การที่มีเขาอยู่ในที่แห่งนั้น ทำให้ไม่นานกนิษฐาก็เดินเข้าไปหา เธอทำตัวประดุจลูกแมวที่ค่อยๆแทรกเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขา “กนิษฐา เธอรู้มั้ยว่าพี่ใหญ่เขาคิดที่จะฆ่าตัวตายหลายต่อหลายครั้งแค่ไหน?” ธัชชัยพูดขึ้นด้วยเสียงที่ทำให้คนฟังตัวแทบสั่น เหมือนเสือที่สามารถฆ่าสิงโตในไม่กี่วินาที กนิษฐาวาดเรียวนิ้วหยกยาวของเธอลงบนหน้าอกของเขา และเอาหน้าของเธอซุกไว้ในอกหนา “ฉันรู้” เสียงนั้นอ่อนนุ่มไม่เหมือนตัวเธอเอง “ขอโทษนะ ตอนนั้นฉันไม่รู้จริงๆว่าวรพลเป็นพี่ชายของคุณ ถ้าหากว่าฉันรู้....ฉันขอโทษนะชัย”กนิษฐาพูดพลางเริ่มสะอื้น ไม่รู้ว่ามันเป็นความเสียใจหรือว่าเธอแค่แสร้งแสดงมันเท่านั้น ธัชชัยเองก็ไม่อาจคาดคะเนถูก “แต่ว่าตอนนี้คุณยังฆ่าฉันไม่ได้หรอก พี่ชายคุณเขาต้องการฉัน”เพียงไม่กี่วิหน้ากนิษฐาก็เปลี่ยนไปเป็นใบหน้ายั่วสวาทที่สามารถดึงหัวใจของผู้ชายใดก็ตามได้อย่างง่ายดาย