ตอนที่ 186 แข่งกันหึง

ต๭นที่ 186 แข่งกันหึง แวววัยไปสถาบันสอนเต้นเพื่อสอบถามตำแหน่งว่าง ก็พบว่าตอนนี้ขาดรูสอนเต้นให้แก่คนกลุ่มหนึ่ง ดังนั้นวัจสาจึงได้งานพร้อมกับเงินสนับสนุนพิเศษด้วย นักเรียนในคลาสของเธอเป็นพวกลุงๆ ป้าๆ ที่เกษียณอายุแล้ว และอยากมีทักษะพื้นฐานในการเต้นรำเพื่อที่จะได้เข้าสังคม ถึงแม้ว่าค่าจ้างไม่ได้สูงมากนัก แต่มันทำให้เธอผ่อนคลายอีกทั้งนักเรียนของเธอก็สุภาพดี จึงทำให้วัจสาค่อนข้างพอใจกับงานนี้มาก สิ่งที่สำคัญคือเธอต้องมีใบประกอบวิชาชีพครูสอนเต้น เธอทำหน้าที่เป็นผู้ช่วย ดูและแก้ท่าให้กับพวกเขา แค่เท่านั้น เธอก็ได้เงินถึง200หยวนต่อชั่วโมงครึ่งเป็นค่าตอบแทน ทุกๆครั้งเมื่อคลาสสอนจบลง แต่เธอก็ยังไม่หยุดที่จะพัฒนาเพิ่มทักษะในการเต้นต่อไปเพื่อที่จะเพิ่มรายได้ให้ตัวเองได้มากยิ่งขึ้น ด้วยเหตุเพราะวันนี้มีคลาสเพิ่มถึงตอน5ทุ่ม ดังนั้นแวววัยจึงให้วัจสากลับมหาลัยไปก่อน เพราะพรุ่งนี้ที่หอพักมีตรวจหอ ดังนั้นเรื่องสุขอนามัยจึงเป็นเรื่องสำคัญ เมื่อวัจสาก้าวออกไป ธัชชัยก็โทรมาหาแวววัยพอดี ในตอนแรกแวววัยกะจะช่วยวัจสาซ่อนความลับเอาไว้ แต่ธัชชัยก็ฉลาดเกินไป เขารู้ด้วยเสียงเพลงที่แทรกเข้ามาในสาย นั่นทำให้แวววัยยากที่จะรับมือ ขณะที่ออกมาจากประตูของสถาบันสอนเต้น สายลมเย็นจากภายนอกก็พัดเข้ามา วัจสากระชับเสื้อคลุมแน่นขึ้น ตั้งแต่ที่เธอรู้ว่าเธอมีเจ้าตัวเล็กเธอก็จะคอยระมัดระวังตัวเองไม่ให้หนาวเย็นจนเกินไปเป็นพิเศษ “สา” มีเสียงอ่อนโยนเสียงหนึ่งร้องเรียกหญิงสาว เธอหันหลังไปก็พบกับปรมะที่กำลังขี่มอเตอร์ไซค์อยู่ “ปรมะ? คุณมาที่นี่ได้ยังไง?”วัจสาถามด้วยความสงสัย “ผมผ่านมาหน่ะ แล้วก็เจอคุณพอดี จะกลับมหาลัยหรอ? ผมไปส่งนะ” ปรมะขี่มาหยุดอยู่ข้างตัวของวัจสา เธอคิดว่ามันก็ดึกมาก แล้วเธอต้องกลับไปที่หอพักเพื่อเก็บกวาด และมันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ด้วย มิฉะนั้นเธอกับแวววัยก็ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อมาทำความสะอาดในวันพรุ่งนี้ และเธอทั้งคู่ก็จะเหนื่อยมากๆ พวกเธอทั้งคู่เป็นคนกลางคืนทุกคู่ พวกเธอยอมนอนดึกเพื่อที่จะไม่ต้องตื่นเช้า จริงๆแล้วปรมะไม่ใช่แค่ผ่านมาหรอก วัจสาเองก็ไม่รู้ แล้วก็ไม่ได้นึกถึงด้วย มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เห็นว่าปรมะจงใจปรากฏขึ้นมาข้างหน้าของเธอ ภายในเฟอรารี่สีดำฟิล์มดำคันหนึ่ง ยังมีสายตาคมเหยี่ยวคู่หนึ่งที่จิกมองไปยังมอเตอร์ไซค์นิ่งๆ มาอยู่กับแฟนเก่าอีกแล้ว ไม่น่าหล่ะถึงได้อยากจะหย่ากับเขามากขนาดนั้น เพื่อที่จะหนีไปหาคนรักเก่าอย่างนี้ใช่มั้ย? คงจะรีบกินข้าว ขี่รถเล่น และสุดท้ายก็ล้มกลิ้งไปบนเตียงหล่ะมั้ง? ธัชชัยหน้าหมองราวราหูอม ภายในรถเต็มไปด้วยความเย็นชา ขยะที่เขาใช้แล้วทิ้งไป เขายังไม่ยอมให้ใครหยิบมาใช้ซ้ำ และนี่คือผู้หญิงของเขาทั้งคน ดังนั้นเธอต้องเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียวอย่างไม่มีข้อยกเว้น เขาเหยียบคันเร่งมิด ตรงดิ่งไปยังทางที่มอเตอร์ไซค์แล่นไปทันที จริงๆแล้วปรมะมารอวัจสาที่หน้าสถาบันสอนเต้นนั่นเอง เขายื่นหมวกสีครีมเบจให้แก่เธอ มันเป็นหมวกพิเศษของเธอคนเดียว หากถ้าไม่ใช่เพราะมีหญิงสาวซ่อนอยู่ด้วยแล้ว เขาคงอยากจะเบียดให้ปรมะตายๆไปซะเลย เพราะเขาก็มีเงินมากพอที่จะช่วยทำศพให้หรือไม่ก็ชดเชยค่าพยาบาลให้หนอนหนังสือตัวนั้นสบายๆอยู่แล้ว ความโกรธทำให้ประสาทการรับรู้ของธัชชัยยังตื่นอยู่ตลอดเวลา เขาเหยียบเพิ่มความเร็วแล่นตรงไป เมื่อวัจสาเห็นรถเฟอรารี่สีดำเข้าเธอก็รู้ทันทีว่าเจ้าของรถคือใคร และที่เขากำลังทำอยู่นี้ก็คือพยายามหยุดรถมอเตอร์ไซค์ วัจสารู้สึกเพียงกระดูกสันหลังเย็นวาบไปหมด ชายหนุ่มมาตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมพอเธอเจอปรมะ แล้วเขาก็มาทันทีได้? แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาคิดอะไรแบบนี้ เธอต้องคิดหาวิธีหยุดยั้งเขาให้ได้ “ธัชชัยนี่ สา นั่งดีๆนะ จับไว้ให้แน่นๆ！” ปรมะเองก็รู้ในทันทีว่าเป็นธัชชัย ปรมะรู้จักเขาดี และไม่ยอมให้เจ้าปีศาจนั่นเอาตัวเธอไปได้ง่ายๆแน่นอน “ปรมะ อย่าไปต่อกรกับเขาเลย จอดรถดีกว่ามั้ย? คนที่เขามาหามันเป็นฉัน ฉันลงจากรถแล้วเขาก็ปล่อยนายไปแล้วแหล่ะ”วัจสากังวลมากจริงๆ ไม่รู้ว่าชายหนุ่มจะทำอะไรกับเหตุการณ์อย่างนี้ เห็นได้ชัดว่าเลวร้ายแน่ๆ เขาเห็นเธออยู่กับปรมะ แน่นอนว่าเขาจะต้องเล็งเป้ามายังปรมะแบบไม่มีเหตุผลแน่นอน แต่ว่ายิ่งวัจสาพูดไปแบบนั้น ยิ่งเกิดเป็นแรงบันดาลใจในการเป็นสุภาพบุรุษที่จะพาวัจสาให้หลุดรอดมือของปีศาจนั่น เขาไม่ยอมให้เธอลงไปเพื่อที่จะปกป้องตัวเองเด็ดขาด