ตอนที่ 187 แข่งกันหึง 2

ต๭นที่ 187 แข่งกันหึง 2 ยิ่งไปกว่านั้นถ้าปรมะเดาไม่ผิด คนที่ตลบหลังพี่ชายตัวเองอย่างเขา คงจะปู้ยี่ปู้ยำวัจสาไปแล้วเป็นแน่ ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห เขาเฝ้าถนอมปกป้องเธอมาตลอด2ปี สุดท้ายก็โดนเดรนรกคาบเอาไป ไอคนชาติชั่ว แต่ว่าปรมะก็คิดมากเกินไป ธัชชัยเป็นสามีทีี่ถูกต้องตามกฎหมายของวัจสาดังนั้นมันก็ไม่ผิดที่เขาจะทำแบบนั้น “คุณไม่ต้องพูดแล้วหล่ะสา คุณแค่นั่งดีๆก็พอ” พอพูดจบ ปรมะก็บิดคันเร่งและก้มลู่ลง ตรงดิ่งไปตามทางจากที่สองข้างทางเป็นแมกไม้ก็เปลี่ยนเป็นทางเดินเท้า เข้าขี่บิดจนกรวดบนทางเท้ากระเด็นหายไปในอากาศ ถึงแม้ว่ามอเตอร์ไซค์จะไม่ได้ใหญ่ แต่ปรมะก็ใช้ความเล็กของมันในการหลีกหนีเฟอรารี่ได้ เล่นซ่อนหาอย่างนั้นหรอ? นี่มันมาจากสมองของปรมะ หรือว่าวัจสาบอกกันแน่นะ? ธัชชัยยิ่งโมโหหนักเขาไปอีก เขาขับข้ามทางเท้าเพื่อรอให้อีกฝ่ายออกมาจากพุ่มเพื่อที่จะปะทะโดยตรง เล่นซ่อนหามันน่าเบื่อเกินไป ถ้าจะเล่นก็ต้องเล่นให้ใหญ่หน่อย อย่างบนข้ามทางเท้ามาอย่างเขานี่！ ตลอดทางผ่านพื้นผิวเป็นหลุมเป็นบ่อเยอะมาก วัจสาไม่สามารถควบคุมปรมะไม่ได้เธอเพียงแค่เงียบนั่งและปกป้องเจ้าตัวเล็กในท้องของเธอ ไม่อยากให้เด็กในท้องเจ็บเลยแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเมื่อก่อนที่เธอยังลังเลที่จะมีเจ้าตัวเล็กนั้นเธอจะไม่กังวลเกี่ยวกับมันและปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติ แต่ตอนนี้เธอตัดสินใจที่จะให้เขาเกิดมาไม่ว่าจะเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์หรือไม่เธอก็ต้องการที่จะให้มันมีโอกาสที่จะเห็นโลก มันคือของขวัญจากพระเจ้าที่เธอไม่ได้อยู่คนเดียวในฝูงชนที่กว้างใหญ่นี้ อย่างน้อยเธอก็จะไม่โดดเดี่ยว “ปรมะ ช่วยขี่กลับเข้าถนนหลักทีได้มั้ย?ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย” ปรมะไม่รู้ว่าวัจสากำลังกังวลเรื่องอะไรอยู่ จึงได้แค่ปลอบใจกลับมา “สา เธออดทนแปปนึงนะ เดี๋ยวเลี้ยวเข้าซอยก็จะโอเคแล้ว” เหตุเพราะเฟอร์รารีไม่สามารถขับรถเข้าไปในตรอกซอยที่กว้างน้อยกว่าสองเมตรนี่ได้ แบบนี้ก็จะพูดได้ว่า ถึงธัชชัยจะบิน ก็บินไม่ได้ ปรมะใช้ประโยชน์จากที่ตัวเองขี่มอเตอร์ไซค์อย่างถึงที่สุด แหงหล่ะถ้าธัชชัยอยากจะไล่กวดเข้ามา พอถึงตรอกซอยเข้าเขาก็จำต้องหยุด แล้วก็จะติดอยู่ตรงนั้นนั่นแหล่ะ เขาตวัดสายตามองสองร่างที่เลี้ยวเข้าซอยไปอย่างรวดเร็ว เขาเลี้ยวรถกลับก่อนจะเหยียบคันเร่งให้คำรามขึ้นอีกรอบ เขาไม่ได้ไล่บี้ตามเข้าไป? ยอมแพ้แล้วอย่างนั้นหรอ? ปรมะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก และค่อยๆชะลอมอเตอร์ไซค์ลง และจอดลงตรงกลางซอย “สา ขอโทษนะ ไม่ได้เป็นอะไรใช่มั้ย?บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า?” ปรมะก็ยังคงเป็นปรมะที่อ่อนโยน ที่จะต้องเป็นห่วยวัจสาทันที ในความคิดของเขา เธอนับว่าเป็นหญิงที่แต่งงานแล้ว แต่ก็ยังเป็นหญิงที่อยู่ในใจเขาอยู่ดี ในตอนแรกเขาจึงไปรอเธอที่หน้าสถาบันสอนเต้น พอฟ้ามึด เขาก็กลัวว่าวัจสากลับมหาลัยอาจจะเกิดอันตรายขึ้นได้ พอวัจสาลงจากมอเตอร์ไซค์ก็รู้สึกว่าท้องไส้ยังดีอยู่เป็นปกติไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร เธอก็โล่งใจ เงยหน้าขึ้นมาพูดกับปรมะ ：“ขอบใจมากเลยนะปรมะ ฉันไม่เป็นอะไรแล้วหล่ะ ถ้างั้นเดี๋ยวเราแยกกันตรงนี้เลยนะ ข้างหน้ามันเป็นทางเดินเท้าแล้ว ฉันเดินออกไปก็ได้” ออกจากจะพูดแบบนี้ เธอก็ไม่รู้จะพูดอะไรกับปรมะแล้ว “คุณจะเดินออกไปหรอ? ไม่ได้นะ ถ้าผมเดาไม่ผิด ธัชชัยจะต้องไปดักรออยู่ข้างหน้าทางออกแน่ๆ” ปรมะไม่ได้เป็นหนอนหนังสือหน่อมแน้มอย่างที่ธัชชัยคิด หัวสมองเขาประมวลผลเร็วมาก แต่ความจริงใจของเขาไม่อาจชนะกลโกงของธัชชัยได้มาแต่ไหนแต่ไร 10นาทีก่อน เขาขับเฟอรารี่สำรวจรอบบริเวณแล้ว สุดท้ายก็มาหยุดอยู่ที่ปากทางของซอยนั่นแหล่ะ “ก็ถ้ามันเป็นอย่างนั้น เราก็ยิ่งควรแยกกัน คนที่ธัชชัยมาตามมันคือฉัน ฉันไม่อยากจะลากคุณมาเอี่ยวด้วย” วัจสาเกรงว่าธัชชัยจะทำร้ายปรมะให้เลือดตกยางออกดั่งครั้งก่อนนู้น แล้วลงมือซะหนักขนาดนั้น ครั้งนี้เขาเห็นเธอนั่งซ้อนรถปรมะ ก็ไม่รู้ว่าเขาจะพูดอะไรหรือจะทำอะไรอีก “ไม่ลากก็เหมือนลากแหล่ะ ไม่เป็นไรหรอก สาคุณไม่ต้องเป็นห่วงผมเลย แค่ผมสามารถช่วยคุณได้แค่นี้ผมก็สบายใจแล้ว เหมือนครั้งก่อนนู้นที่คุณช่วยให้แม่ผมสบายใจไงใช่มั้ยหล่ะ? ครั้งนี้ขอให้เป็นผมเอง” ปรมะรู้ดีว่าวัจสากลัวว่าเขาจะโดนทำร้าย เธอเป็นคนที่ดีมาโดยตลอด ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงประโลมเธอเช่นนั้น เห็นปรมะพูดแบบนั้น วัจสาก็ไม่รู้จะปฏิเสธเขายังไง มองบรรยากาศรอบๆซอยเธอก็คิดทันทีว่าควรจะเดินไปกับปรมะแหล่ะถูกแล้ว แม้ว่าสถานที่ที่อันตรายที่สุดคือสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุด แต่บางทีเขาอาจจะไม่ได้ใช้วิธีนี้ และเฝ้าทางเข้า ปล่อยให้พวกเขาออกมาถูกจับเอง