ตอนที่ 193 เป็นเกียรติมากที่ได้นอนกับคุณ 2

ต๭นที่ 193 เป็นเกียรติมากที่ได้นอนกับคุณ 2 “ธัชชัย...ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ควร….ฉันรู้แล้ว..โอเคมั้ย?” เธอก้มหัวร้องง้อแงออกมาอย่างกระหืดกระหอบ “ผิดยังไงหล่ะ?”ธัชชัยเอียงหน้า ปลดเปลื้องร่างใหญ่ด้วยมือเดียว มองวัจสาอย่างเกียจคร้าน เขากินอะไรมาวะเนี่ยทำไมถึงได้ใหญ่โตนัก? มองดูภายนอกออกจากผอมเพรียว แต่ไร้อาภรณ์มันช่างเต็มไปด้วยเนื้อ แต่ไม่น่าอิจฉาสักกนิด คนที่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นดีที่สุดก็คือเธอ หากเธอยอมสักหน่อย และไม่ให้เขามาทำอะไรเธอ เธอก็จะไม่เป็นอะไร เพราะเธอยังเป็นห่วงลูกที่อยู่ใรท้องทั้งคนอยู่ “ผิดที่ฉันซ้อนมอเตอร์ไซค์ของปรมะ แล้วก็ไม่ควรที่จะหนีคุณ ฉันรู้แล้วว่าฉันผิดจริงๆ” เธอขอโทษอีกครั้งแต่คำขอโทษที่เธอคิดว่าเป็นประโยชน์นั้นก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ถ้าตามปกติแล้วก็จะต้องปล่อยเธอไปอย่างสงบ แต่เธอลืมว่าเขาเป็นเสือร้าย ไม่มีทางที่จะปล่อยเธอไปได้ง่ายๆ “น่าเสียดายที่มันสายเกินไปแล้วหล่ะวัจสา คุณจะต้องรับโทษในสิ่งที่คุณทำไปในคืนนี้!” ริมฝีปากบางของเขายกสัมผัสริมฝีปากงามของหญิงสาว เขาจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเธอราวกับหมาป่า เธอรู้จักเขาดี และรู้ว่าบทลงโทษของเขานั้นมันคืออะไร เธอกัดฟันแน่น เธอไม่อาจสู้เขาได้หากเธอด่าทอเขานั่นก็ทำให้ทางออกของเธอน้อยนิดไปทันที วัจสาตอนนี้ไม่รู้จริงๆว่าจะทำยังไงดี ผู้ชายอย่างเขาไม่ยอมเสียผลประโยชน์ไปง่ายๆ เพียงแต่เรียกมันไปว่าบทลงโทษก็เท่านั้น “ชะ ชัย ธัชชัย ฉันเพิ่งนึกได้ว่าเมนส์ฉันมาเมื่อวาน ตอนนี้ฉันปวดท้องมากเลย”เพื่อสร้างความสมจริงหญิงสาวทำตัวขดและเอามือไปกุมที่ท้องเพื่อแสดงถึงความเจ็บปวดจริงๆ “อย่างนั้นหรอ จริงๆแล้ววันนี้ผมจะแค่พาคุณไปกินข้าวเย็นด้วยเฉยๆแล้วก็พาไปส่งที่มหาลัย แต่ถ้าคุณปวดมากขนาดนั้นให้ผมพาไปส่งโรงบาลดูอาการหน่อยดีกว่า” ธัชชัยรู้ว่าหญิงสาวเพียงแกล้งหลอกเขาเท่านั้น ตอนนี้เขาเลยจะแกล้งเธอกลับบ้าง แหงหล่ะว่าพอวัจสาได้ยินก็รีบยกมือห้ามทันที “ไม่ไม่ ไม่เป็นไรหรอก มันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะไปพบแพทย์หรอก นอนพักที่หอสักหน่อยเดี๋ยวก็ดีขึ้น” วัจสาคิดได้ทันนั้นเองว่าเธอคิดมากไปหรือเปล่า เขาเนี่ยนะจะรับเธอไปกินข้าวเย็นด้วยเฉยๆ? หลอกลวงชัดๆเขาไม่ได้ใจดีขนาดนั้น เธอเงยหน้าขึ้น มองชายหนุ่มที่จ้องมองเธออย่างใกล้ชิดดวงตาสีดำรูปสวยเต็มไปด้วยความสนุกสนาน เธอไรู้สึกผิดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ “อื้ม คุณชายรอง เวลาของคุณล้วนมีค่าและคุณก็ยุ่งทั้งวัน คุณปล่อยฉันลงก็ได้แล้วเดี๋ยวฉันเรียกแท็กซี่กลับหอเอง” เธอพูดอย่างระมัดระวังเกรงว่าจะไปกระตุกเส้นของชายหนุ่มอีก “เรียกสามี!”ธัชชัยพูดเสียงเย็นชา วัจสาชะงักด้วยความตกใจ “คุณให้ฉัน..ระเรียกว่าสามีหรอ? ฉันไม่ได้ยินผิดไปใช่มั้ยเนี่ย?คุณมากเกินไปแล้วนะ แบบนี้แล้วพี่ชายคุณจะรู้สึกยังไง?นี่คุณเหมือนสวมเขาให้เขาเลยนะ！ ชายหนุ่มมองไปยังหญิงสาวที่ซื่อบื้อที่สุดในบ้านอย่างเอือมระอา “คุณไม่ได้บอกปรมะหรอว่าคุณชอบผม? งั้นผมให้คุณเรียกว่า สามี เท่ากับให้คุณสมหวังแล้วไม่ดีหรือไง?” ธัชชัยค่อยพูด นิ้วเรียวยาวค่อยจับจัดระเบียบเนกไทของตัวเอง แต่วัจสามองดูกลับรู้สึกประหม่าแปลกๆ เขากำลังจะถอดเสื้อผ้าออก? คิดจะทำอะไรกันแน่? อยากจะเป็นเสื้อตัวนั้นจัง เอ้ะ ใครอยากจะเป็นเสื้อกันหล่ะ ตอนนี้เธอเพียงหวังว่าคืนนี้เธอจะโชคดี วัจสาเริ่มกลัวขึ้นมาแล้วจริงๆ แม้แต่พูดออกมาเธอก็ยังไม่กล้า เกรงว่าถ้าความพูดไม่ระวังของเธอแม้เพียงนิดจะทำให้ถูกชายหนุ่มกินเสร็จไปเลยบนรถ หากเขาเป็นเตรียมจะจู่โจม ก็เพียงแค่ถอดกางเกงออก แต่ว่าตอนนี้ในท้องของเธอยังมีเจ้าตัวเล็กที่อายุยังไม่พอจะ8เดือนเลยอยู่ ใครจะไม่ยอมทำตามเขาหล่ะ เธอจะไม่ปล่อยให้เขาทำในสิ่งที่เขาต้องการ ถึงแม้ว่าจะพูดด้วยความไม่พอใจ แต่เธอต้องลดความรุนแรงของคำพูดเธอลง “ธัชชัย คุณต้องการอะไรอีก ฉันยอมรับว่าฉันผิด แล้วฉันก็อธิบายแล้วด้วย คุณช่วยเป็นคนยุติธรรมหน่อยได้มั้ย ปล่อยฉันไปเถอะ” “คุณรู้แล้วว่าคุณผิด แต่ผมที่เดือดแล้ว มันยังไม่มอดไปหน่ะสิ!” ขณะที่ธัชชัยพูด จมูกเขาก็ถูไปทั่วแก้มของหญิงสาว กลับกลายเป็นบรรยากาศที่โหวงๆที่หน้าอก วัจสารู้สึกว่าเธอเริ่มหายใจไม่ออกขึ้นทุกที ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะดูดกลืนอากาศภายในบริเวณรอบๆไปจนหมด มีเพียงลมหายใจของเธอกับเขาเท่านั้น มันเต็มไปด้วยกลิ่นกายของเขาไปหมด บรรยากาศในตอนนี้วัจสาอยากจะกระโดดหนีเป็นที่สุด เดือดหรือมอดงั้นหรอ? อะไรที่เดือดหล้ะเนี่ย? ตัวหรอหรือว่าใจที่มอดไป? หากเป็นเธอเมื่อหลายเดือนก่อน ต้องคิดว่าไฟนี้เป็นเพียงความโกรธ แต่ตอนนี้ที่เธอรู้จักเขามากแล้ว เธอก็เข้าใจได้ทันที “ฮ่าๆๆ งั้นเดี๋ยวฉันซื้อไอติมดับร้อนให้คุณสักสองแท่งดีมั้ยหล่ะ?” วัจสาขำแห้ง แน่นอนหล่ะเธอเพียงแค่อยากหาข้อแก้ต่างตัว เพื่อจะได้หาวิธีหนีกลับไปที่หออย่างเร็วที่สุด เพราะความเดือดที่เขาว่า เธอในตอนนี้รับมันไม่ไหวจริงๆ