ตอนที่ 198 อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง

ต๭นที่ 198 อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง วัจสาลูบไปมาที่หน้าท้องของตัวเองอย่างหมดหนทาง พูดกับตัวเองเบาๆ “ลูกรัก อาหารขยะแบบนี้เราไม่กินจะดีกว่าเนอะลูก กลับไปกินอะไรที่หอดีกว่ามั้ยจ้ะ? ” แต่ก็เกิดเสียงที่ไม่ได้ยินตอบสนองกลับมา ：ไม่เอา อยากกินขาไก่ อยากกินปีกไก่ อาหารขยะมันคือมาม่านั่นต่างหาก เธอมองจมลงไป เต็มไปด้วยความสับสน ไม่ได้ ห้ามตามใจง่ายๆ แบบนี้ เลือกกินซะตั้งแต่ยังเล็กเลยหรอเนี่ยต่อไปจะทำยังไงหละ? เธอตีหน้าขรึมหมุนตัวเดินตรงไม่สนใจรอยยิ้มอันเชิญชวนของคุณปู่ ในตอนที่กำลังเรียกรถอยู่นั้นเองท้องของเธอก็ส่งเสียงคำรามขึ้นมา โครกคราก ขึ้นมาอย่างดัง แค่นั้นเธอก็หลุดออกจากการควบคุมตัวเองและกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก วัจสาเงยหน้าขึ้นด้วยความจำยอม โอเค กินก็กิน แล้วค่อยรอรถบัสกลับหอ! เธอหล่ะยอมเจ้าตัวน้อยในท้องของเธอจริงๆ เชียว เพียงแค่พูดเรื่องของกินเท่านั้นแหล่ะ ก็ดื้อรั้นขึ้นมาทันที ซ้ำจะไม่ฟังเขาก็ไม่ได้อีก ไม่ถึง5นาที เธอก็เดินออกมาจากKFCพร้อมกับถุงไก่และไก่นิวออลินถุงใหญ่ติดมือมาด้วย ดูจากจอLCDบอกเวลาของรถเมล์กว่ารถจะมาก็กินเวลามากกว่า10นาที กลิ่นอาหารในมือก็ช่างเย้ายวนชวนให้คนอยากเสียจริง เดิมทีวัจสาอยากจะกลับไปกินกับแวววัยที่หอด้วยกัน แต่ว่าตอนนี้เธอไม่อาจทานทน จึงเตรียมแกะกินตรงนั้นอย่างฉับไว ด้านหลังถนนที่เต็มไปด้วยแมกไม้ รถเฟอร์รารีสีดำปรากฏชัดขึ้นมาอย่างช้าๆ หน้าต่างถูกเลื่อนลงเปิดออก ภายในรถยังมีสายตาพญาเหยี่ยวคมจดจ้องไปยังหญิงสาวผู้กำลังกินไก่อยู่บนที่นั่งรอรถเมล์ ดีจริงเลยนะ พอหนีจากเขาไปได้ อยู่ๆ ก็หิวขึ้นมาซะอย่างนั้นเลยหรอ!? นี่เขาทำให้เธออดอยากงั้นหรอ? เขาไม่ได้ชวนเธอไปกินข้าวด้วยกันหรอเนี่ย? ดูจากที่เธอกิน อยากกับไม่ได้กินข้าวมาหลายวันแล้วเลยนะนั่นหน่ะ ไม่อยากจะเชื่อเลย นี่เมื่อยังอยากจะกลับจะเป็นจะตายอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับมานั่งกินสบายใจเฉิบซะงั้น เขามองหญิงสาวที่ปากน้อยๆ ของเธอเคี้ยวหนุบหนับๆ ไม่หยุดปากด้วยสายตาที่อ่อนโยน มันไม่ได้ดูน่าเกลียดเลยซ้ำยังดูน่ารักด้วยซ้ำเนี่ย เธอเคี้ยวตุ้ยๆ ดูราวกับแฮมสเตอร์น้อย น่ารักจนแทบอยากแดดิ้น ธัชชัยมองเธออยู่นาน จนเธอกินขาไก่ จนหยิบปีกมากินจนเสร็จก็ยังมองไม่เลิก จริงๆ แล้วที่เขามองปากของหญิงสาวที่เปิดๆ ปิดเพราะการเคี้ยวนั่น มันกระตุ้นตัวเขาเป็นอย่างมาก เขาคิดถึงกับว่าถ้าเขาได้จุมพิตลงไป หรือว่าให้ปากนั้นมากสัมผัสที่ใดสักแห่งบนตัวเขา… แค่เขาคิดเพียงเท่านั้นร่างกายทั้งร่างก็ร้อนเป็นไฟขึ้นมา แย่แล้ว นี่เขาแค่มองเจ้ากระต่ายน้อยของเขา ถึงกับทำให้เขาเป็นแบบนี้เลยหรอเนี่ย? เพิ่งรู้ว่าตัวเองเกิดความคิดที่ชั่วร้ายขึ้นมา ก็ร่างกายเขามันไปเองต่างหากเล่า! เห็นได้ชัดว่าเธอก็ยังเป็นเธอคนเดิมที่รักนวลสงวนตัว แต่เพื่อที่จะปั่นหัวธัชชัย มันจะดีกว่าหากทำตัวเป็นผู้หญิงอย่างว่าเพื่อที่จะหลุดออกจากการความโปรดปรานของเขา? ก็ยอมอับอายเพื่อที่จะแลกมันมา การที่เขาปลาบปลื้มเธอเสียขนาดนี้เธอควรจะเต็มใจยอมรับมันไม่ใช่หรอ? แต่ทำไมต้องเล่นทำเหมือนรังเกียจและไม่อยากรับมันด้วย? ธัชชัยรู้สึกว่าเขาจะต้องตอบแทนกับการวางแผนที่แยบยลของหญิงสาวเสียหน่อย "อร่อยมั้ยหล่ะ? " เสียงอบอุ่นที่คุ้นเคยดังขึ้นมา มันราวกับไวน์ที่บ่มมาเป็นระยะเวลาหลายปี ที่เมื่อได้สัมผัสก็ยากที่จะลืมเลือน วัจสาตอบ ’อือฮื๊อ’ ไปอย่างแฮปปี้ แต่พอหันกลับไปทางต้นเสียงชิ้นไก่ที่กำลังจะขาดก็ขาดพรึบลงอย่างไม่ลังเล เธอกลืนชิ้นไก่นั่นลงไปโดยที่ไม่เคี้ยว ให้ตายเถอะผู้ชายคนนี้นี่ทำไมถึงได้น่ากลัวขนาดนี้นะ ตามไปได้ทุกที่เลยมั้ง! ตอนนี้เธอหล่ะอยากจะฆ่าตัวตายด้วยชิ้นเต้าหู้ ทำไมมันถึงได้ทำอะไรน่าอายแบบนี้นะ! วัจสาแกนะแกทำไมไม่มีความอดทน ทำไมถึงต้องมากินมูมมามที่ป้ายรถเมล์นี่ด้วยและยิ่งไปกว่านั้นคนที่มาเห็นก็คือเจ้าปีศาจบ้านั่น โอ้ยอยากจะเอาหน้าไปลอยทะเลจริงๆ การแสดงก่อนหน้านี้ก็คงเละไม่เป็นท่าซ้ำชายหนุ่มก็ยังฉลาดมากอีกด้วย เธอจะหลอกให้เขาหลงกลอีกทีได้มั้ยนะ? เธอเพียงหวังอยากให้เขาลืมทุกสิ่งอย่างไปให้หมด "ฉันว่านะ….ไม่เลวเลย คุณอยากลองชิมมั้ยหล่ะ? " เธอพูดตะกุกตะกักก่อนจะยื่นน่องไก่ที่เหลืออยู่ให้ชายหนุ่ม ธัชชัยกะพริบเปลือกตา มองไปยังน่องไก่บนมือที่สั่นเทาเล็กน้อยของหญิงสาวและก็ย้อนกลับมามองหน้างามด้วยความสงบ ไม่ได้ตอบอะไร แต่พูดกับเธอเบาว่า"คุณดูกินเก่งจังนะ" เธอหน่ะอยากจะเอาหน้าแทรกแผ่นดินไปให้รู้แล้วรู้รอด เธอไม่อาจพูดกับชายหนุ่มตรงๆ ได้ว่า เธอท้อง แล้วเจ้าตัวน้อยในท้องของเธอซึ่งก็คือลูกของคุณนั่นแหล่ะที่อยากกินเธอเลยต้องกินให้จนหมดเนี่ย! " ใบหน้าของวัจสาเต็มไปด้วยความอับอาย " ฉะ ฉันหิวนิดหน่อยหน่ะ (ไม่นิดว้อย) "