ตอนที่ 199 อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง 2

ต๭นที่ 199 อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง 2 " งั้นคุณอยากกินอะไรอีกหล่ะ? ผมก็ยังไม่กินข้าวเย็นเลบ ไม่กินด้วยกันนะ" ธัชชัยยุ่งมาทั้งวันเวลากินข้าวก็ไม่มีก็ไปรอหญิงสาว พอเจอเธอเข้า เธอก็กระโดดขึ้นรถผู้ชายหนีอีก "ไม่เป็นไร ฉันเพิ่งจะกินอิ่มเนี่ย" วัจสารีบปฏิเสธทันที ใครจะไปรู้หล่ะว่าเขาจะเธอไปกินที่ไหน? ในขณะที่พูดก็มีแม่คนนึงเดินจูงลูกชายตัวน้อยผ่านข้างๆ ป้ายรถเมล์ เด็กดูเหมือนจะหิวจะให้แม่ของเขาซื้ออะไรให้เขากิน ซึ่งแม่วัยรุ่นคนนั้นก็ดูไม่มีฐานะเสียเท่าไหร่ เธอกระซิบบอกเด็กชาย "เดี๋ยวแม่กลับไปทำให้กินนะอร่อยกว่าแน่นอน" เจ้าตัวน้อยกลับไม่ยอม เขาร้องไห้งอแง แม่วัยรุ่นมองพวกเขาเชิงขอโทษ ก่อนจะพากันเดินหายออกไปจากสายตาของพวกเขา วัจสาถามขึ้นด้วยความสงสัย" ธัชชัย คุณชอบเด็กมั้ย? " พอพูดไปได้เท่านั้นเธอก็อยากจะกัดลิ้นตัวเองตายไป นี่เธอบ้าไปแล้วหรือไงนะ? ไปถามธัชชัยเขาแบบนั้นหน่ะ ไม่โดนตีก็บุญแค่ไหน "ไม่ชอบ" เขาตอบกลับมาดูเหมือนไม่ได้คิดด้วยซ้ำ คำเพียงสองคำนั่นราวกับลูกศร ที่ดิ่งมาปักที่กลางหัวใจของเธอ เธอเจ็บไปหมดทั้งหัวใจ ร่างๆ ทั้งร่างสั่นเทิ้ม เขาไม่ชอบเด็ก แต่เธอกลับอุ้มลูกของเขาอยู่ วัจสาปิดท้องของตัวเองเธอจะไม่ให้เจ้าตัวน้อยได้ยินคำพูดที่แสนเย็นชาของพวกของเขาไม่ชอบเขาเด็กขาด แต่ว่าไม่ว่ายังไงเธอผู้เป็นแม่ก็จะรักหนู และดูแลหนูอยู่ดี "แล้วคุณหล่ะ? " ธัชชัยหันหน้ามาหาเธอพรางถาม "คุณชอบเด็กมั้ย? " วัจสาตะลึงงันไป เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าธัชชัยจะมาถามคำถามประเภทนี้กับเธอในเวลานั้นก็ไม่รู้จริงๆ ว่าจะตอบไปว่ายังไง หากบอกไปว่าไม่ชอบ วัจสาก็ค่อนข้างจะรับไม่ได้ เอาเข้าจริงเด็กตอนที่อยู่ในท้องสามารถรับรู้ได้ถึงโลกภายนอก เด็กน้อยก็ต้องมีการเรียนรู้ของทารกในครรภ์อยู่แล้ว และเมื่อกี้เขาเพิ่งบอกว่าเขาไม่ชอบเด็ก หากตัวเธอเองบอกไม่ชอบอีก เจ้าเด็กน้อยในท้องคงจะเจ็บปวดใจมากเลยทีเดียว เธอเพิ่งจะบอกเจ้าตัวเล็กไปเองว่าเธอรักเขา แต่หากบอกว่าชอบ ไม่รู้ว่าธัชชัยจะคิดเยอะรึเปล่า? เขาจะสงสัยมั้ยว่าเธออาจจะมีลูก? เธอไม่อยากจะคิดเลย หากเขารู้ว่าเธอท้อง เขาคงจะลากเธอไปโรงบาลและทำร้ายลูกของเธอ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ หล่ะก็ฆ่าเธอให้ตายไปเลยจะดีเสียกว่า พอเห็นว่านานแล้วเธอก็ยังไม่ตอบ ธัชชัยจึงพูดขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ช่างมันเถอะ ไม่รู้ว่าคุณจะชอบหรือไม่ชอบเด็ก แต่ที่มันแน่นอนเลยก็คือคุณไม่ชอบแน่ๆ ที่จะมีลูกกับผม” มันเป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินเขาพูดจาในลักษณะนี้ ลักษณะที่ดูจะดูถูกตัวเองเล็กน้อย “ไม่งั้นคุณก็คงไม่รีบวิ่งแจ้นไปกินยา Levonorgestrel Tablets หลังจากที่เสร็จกิจกับผมหรอก” วัจสาเงียบลง มันจะดีกว่าที่จะไม่พูดอะไรออกมาเลย ไม่อย่างนั้นจะให้เธอพูดอะไรได้อีกหล่ะ? หากบอกว่าไม่ใช่นะ ฉันยินดีที่จะมีลูกกับคุณอย่างเนี้ยหรอ? หรือว่าจะให้พูดไปทำนองไม่เต็มใจ ใช่แล้วหล่ะ ชาตินี้ฉันไม่มีวันมีลูกกับคุณหรอกธัชชัย แบบเนี้ย? แต่เธอยังใคร่ครวญไม่แล้วเสร็จ ตัวของชายที่อยู่ข้างๆ ก็ก้มโค้งลง มือทั้งสองจับไปที่ท้องของตัวเองสีหน้าแสดงความเจ็บปวดอย่างสุดแสน วัจสาตกใจขึ้นมาทัน มันเป็นสถานการณ์ที่ไม่คาดคิดทำให้เธอไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี รีบถามเขาออกไปในทันที “ธัชชัยคุณเป็นอะไรหน่ะ? ” “ไปเอายาที่เธอซื้อมาให้ครั้งที่แล้วบนรถให้ทีเร็ว! มันอยู่ในกล่อง....”ลมหายใจของธัชชัยไม่คงที่ ราวกับว่าเขาทรมานมาก ใบหน้าเต็มไปด้วยผุดเหงื่อ ยาครั้งที่แล้ว! ยาโรคกระเพาะที่เธอซื้อให้ เขาปวดท้องอีกแล้วอย่างนั้นหรอ? นั่นมันทำให้เธอรู้สึกกังวลใจอย่างช่วยไม่ได้ วัจสารับเอากุญแจรถจากมือชายหนุ่ม ก่อนจะเดินตรงไปยังที่เขาจอดรถเอาไว้ เปิดรถออกและหยิบกล่องยาออกมาให้เขา วัจสาเปิดกล่องยาออกก็พบว่ายามในแผงก็ถูกเขากินเกือบจะหมดแล้ว อาการปวดท้องของเขานับวันยิ่งเป็นมากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งยังเป็นบ่อยอีกด้วย ไม่คิดจะไปโรงพยาบาลบ้างเลยอย่างนั้นหรอ? วัจสาเห็นเขาเป็นแบบนี้ก็ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดหัวใจขึ้นมาตุบๆ รีบเอา2เม็ดจากแผงป้อนเข้าไปในปากของเขา ธัชชัยกลืนยาลงไปโดยไม่ต้องใช้น้ำ เขาโฮลลมหายใจอยู่สักพัก ความเจ็บปวดก็ค่อยๆ คลายลงไป “ทำไมคุณถึงไม่ไปโรงบาลให้หมอตรวจดูสักหน่อย? ทำไมปล่อยให้มันเป็นมานานขนาดนี้ เป็นเทวดารักษาตัวเองได้รึยังไงฮะ”วัจสาตะวาดขึ้นมาทันที “ไม่ใช่ว่าไม่อยากไปโรงบาลก็ไม่ได้หมายความว่าที่บ้านไม่มีหมอดีๆ มั้ยหล่ะ? แค่เรียกหมอภาคินเข้ามาดูก็ได้แล้วมั้ย? ” การระเบิดอารมณ์ของวัจสาทำให้เขาตกตะลึงเล็กน้อย แต่ก็ค่อยๆ ยิ้มออกมาช้าๆ เขาถามด้วยเสียงแหบๆ จากความเจ็บปวดที่ฟังดูมีเสน่ห์ “ทำไมหล่ะ? เป็นห่วงผมหรอ? ” วัจสาที่อยู่ๆ ก็ถูกเขาถามแบบนั้นก็ไม่รู้จะตอบว่ากลับไปว่ายังไง เธอกัดริมฝีปากล่างของตัวเอง และไม่พูดอะไรออกมาอีก ปกติเธอพูดอะไรเขาเชื่อที่ไหนหล่ะ ต้องให้ตกใจก่อนถึงจะได้รู้！