ตอนที่ 204 เสื้อผ้าโดนกระชากไปหมดแล้ว

ต๭นที่ 204 เสื้อผ้าโดนกระชากไปหมดแล้ว “ธัชชัย พูดช่วยพูดกันดีๆ หน่อยได้มั้ย? ฉันก็บอกคุณไปหมดแล้วนะว่าต้องกลับไปทำความสะอาดหอ ถ้าดึกแล้วมันต้องปิดไฟ ฉันไม่อยากตื่นแต่เช้ามาทำพรุ่งนี้” เธอไม่สามารถบอกได้ว่าตอนนี้เขาทำให้เธอต้องหน้าแดงและใจเต้นแรงเพียงไหน เธอจำต้องเปลี่ยนเรื่องเพื่อให้สมองของทั้งคู่กลับมาที่ท้องถนน ไม่คิดเลยว่าเขาเริ่มพูดหาความเห็นใจ “ทิ้งคนที่ปวดท้องหนักๆ แบบฉันลง คุณทนได้ยังไง? ” วัจสาเกือบสำลักน้ำลายของเธอเอง ชายคนนี้นี่เสแสร้งเก่งอะไรอย่างนี้? มันไร้สาระแบบหน้าด้านๆ เลยอ่ะ “มีอะไรที่ฉันจะทนไม่ได้? คุณเป็นเด็กสามขวบหรอ? ที่ขนาดตัวคุณเองยังดูแลตัวเองไม่ได้เนี่ย！” “วัจสา ให้ผมแนะนำอะไรคุณอย่างนึง ข้อแรกเลยคือแรกของคุณไม่ได้เยอะเท่าผม ไอคิวก็สู้ไม่ได้ ดังนั้นผมขอแนะนำให้คุณหยุดการต่อต้านที มิฉะนั้นสิ่งที่คุณทำทั้งหมดผมจะไม่โอเคเลย และคุณไม่ใช่เป็นผู้หญิงที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ มาขงมาเขินอายอะไร? นี่ชายหนุ่มเป็นอะไรไปแล้ว? ทำไมเขาถึงชอบตำหนิติเตียนเธอจังเลยหล่ะ? เธออยากจะโต้แย้ง แต่ในเวลานั้นอยู่ๆ เสียงโทรศัพท์ของธัชชัยก็ดังขึ้น นั่นเหมือนเสียงระฆังแห่งความรอด เธออยากจะให้เป็นเบอร์ที่โทรเรียกเขาให้ออกไปตอนเที่ยงคืนแบบตอนนั้นจัง เสียงของบุรีดังขึ้นมา “ท่านชัย ขอประทานโทษครับ นักพนันชาวอิตาลีนั่นถูกคนช่วยไปไว้ได้ ซ้ำคนของเราก็หายไปกับมันด้วย！” ธัชชัยขมวดคิ้วค้างด้วยความสงสัย ถามด้วยเสียงอันแหลมดัง “รู้มั้ยว่าใครมาช่วยเขาไว้? ” “ไม่ทราบแน่ชัด ไม่รู้จักด้วยครับ แต่พูดอังกฤษคล่องมาก คาดว่าน่าจะไม่ใช่คนที่นี่ ดูเขาไม่ค่อยคุ้นชินทาง เกือบจะโดนพวกของเรากวนตามทัน…..” “นี่ขนาดไม่ค่อยรู้ทาง พวกนายยังปล่อยให้หนีไปได้ ทำได้ดีนี่”ธัชชัยประชดเสียงเย็น วัจสาไม่รู้เลยว่าธัชชัยกำลังคุยอยู่กับใคร เธอเพียงอยากจะหนีจากเขาไปก็เท่านั้น เธอเห็นว่าเขาถือกุญแจดอกหนึ่งเอาไว้นั่นจะต้องเป็นที่ปลดล็อกได้แน่ๆ เธอเหลือมองชายหนุ่มที่นั่งข้างๆ อย่างระมัดระวัง เขากำลังมองตรงไปข้างหน้า เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เตรียมลำดับแผนการในหัว เธอจะกดปุ่มปลดล็อกแล้วหลังจากนั้นก็รีบหนีลงจากรถไป พอสูดลมหายใจเรียกความกล้าแล้ว วัจสาก็กดปุ่มปลดล็อก ประตูรถส่งเสียงดัง คลิ้ก ขึ้นมา ใจของวัจสาเต้นเป็นลิงโลด เตรียมจะเปิดไปทันที เพียงแต่ได้ยินเสียง แคว้ก เท่านั้น ตัวของเธอก็จับแข็งไปทั้งตัว เธอเพิ่งจะมามีสติเอาตอนที่เสื้อไหมพรมของเธอ ถูกชายหนุ่มกระชากขาด การกระทำอันร้ายกาจนั่นเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว มันทั้งเป็นเทคนิคชั้นสูง แถมยังทำโดยที่ไม่ลังเลใดๆ ลมกลางคืนอันเหน็บหนาวพัดโชยเข้ามา วัจสาไม่รู้จริงๆ ว่าจะต่อสู้กับมันยังไง แล้วอย่างนี้เธอจะหนีไปได้ยังไง? เธอไม่วิ่งออกไปทั้งๆ ที่เปลือยแบบนี้แน่ๆ ！ “ธัชชัย ไอ้คนชั่ว！”วัจสาควันออกหูปรี่ไปหาชายหนุ่มหวังจะเอาเสื้อไหมพรมที่ถึงจะเอามาก็ใส่ไม่ได้แล้วคืน เธออยากจะร้องไห้ออกมาเสียจริงๆ ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้ร้ายกาจถึงขนาดนี้ ทำไมเขาต้องทำร้ายเธอทุกครั้งไป นี่มันมากเกินพอแล้ว แค่ว่าตัวเล็กบอบบางอย่างเธอจะเอาแรงที่ไหนไปสู้เขาได้? แค่ถูกเขาดึงไปนิดนึงตัวเธอก็ตกไปอยู่ในอ้อมกอดของเขาซะแล้ว บุรีไม่ใช่เพิ่งจะเคยได้ยินเสียงฉีกเสื้อหรือแม้กระทั่งเสียงผู้หญิงกรีดร้อง ที่Richbabyเกิดอะไรแบบนี้บ่อยครั้งไป แต่สาวๆ เหล่านั้นปฏิเสธที่จะให้ใครมารุกล้ำ “ท่านชัย คุณทำอะไรอยู่หน่ะ? ” ธัชชัยตอบด้วยเสียงสบายๆ “ไม่ได้ทำอะไร แค่เล่นเกมกับพี่สะใภ้ของนายอยู่หน่ะ” “อ้อ...เป็นเรื่องที่ผมไม่ควรไปยุ่งสินะ” เขาขานรับออกมาก่อนจะสมทบคำพูดไปอีกเพราะเกรงว่าจะดูสั้นไป แหงหล่ะพูดแค่นั้นบุรีก็กระจ่างแล้ว “โอเคครับ ผมเข้าใจแล้ว ท่านชัยเล่นเกมกับพี่สะใภ้เถอะนะครับ เสร็จแล้ว ไว้เราค่อยคุยกันอีกที”บุรีเป็นคนฉลาด เขารู้ว่าเรื่องที่เขาสองคุยกันมันไม่ใช่เรื่องที่ดี ซ้ำร้ายท่านชัยของเขาตอนนี้ก็ดูจะมีเรื่องให้สนใจมากกว่า พอพูดจบเขาจึงวางสายไป วัจสาหมดคำพูดกับผู้ชายอย่างธัชชัยแล้ว เขายังพอจะมีหน้าอยู่บ้างมั้ย ถึงได้ไปพูดอะไรน่าขายหน้านั่นออกไปได้อย่างไม่อายคน วัจสาโกรธจนพูดอะไรไม่ออก สายตาเบิกโพลงกว้างมองไปยังพฤติกรรมของเขาอย่างโกรธเคือง ด้านธัชชัยก็มองเหยื่อในอ้อมแขนตัวเองราวกับเสือ สายตาสว่างโชติช่วง ราวกับเป็นผู้ปกครอง เขาไปจำเป็นต้องพูดอะไรเพราะภาษากายของเขาได้บอกหมดแล้วทุกอย่างว่า ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น วัจสาอยากจะเอาเสื้อผ้าของเธอคืนเสียเหลือเกิน แล้วก็จะได้หนีออกไปได้อย่างราบรื่น แต่ไอ้ตัวผีบ้านี่ต้องไม่ยอมคืนเสื้อผ้าให้เธอแน่ๆ เธอรู้สึกถึงความผิดปกติในสายตาที่จ้องลงมาหาเธอ เธอรับรู้ถึงอันตรายที่จะเกิดขึ้นต่อไป จึงพยายามที่จะปกปิดสิ่งที่เปราะบางที่สุดของเธอเอาไว้ ตางามถลึงมองชายหนุ่ม “เลิกแกล้งฉันสักพักนึงนี่จะตายมั้ยฮะ? ”