ตอนที่ 205 เสื้อผ้าโดนกระชากไปหมดแล้ว 2

ต๭นที่ 205 เสื้อผ้าโดนกระชากไปหมดแล้ว 2 สายตาของชายหนุ่มนี่ก็เกินไปจริงๆ ขนาดตัวคุยโทรศัพท์อยู่ตาก็ยังสอดส่ายมาจับสังเกตการกระทำของเธอ แล้วยังกระชากเสื้อผ้าเธอขาดวิ่น ตอนนี้อยู่ต่อหน้าเขาแบบนี้ก็ไม่รู้จริงๆ ว่าจะต้องรู้สึกยังไง “ไม่ถึงกับตายหรอก แต่ถ้าไม่ได้แกล้งคุณ มันก็คงน่าเบื่อเกินไป ชีวิตผมมันมีแต่ความเงียบเหงาและน่าเบื่อ” วัจสาชะงักไปกับคำตอบของชายหนุ่ม เธอไม่นึกว่าเขาจะตอบออกมาตรงๆ จามความรู้สึกของเขา ความรู้สึกที่ไม่ได้ปรุงแต่งใดๆ ในขณะที่วัจสากำลังจะแย้งอะไรขึ้น โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้นมา หลังจากที่จ้องชายหนุ่มอย่างดุเดือด เธอก็ใช้มือข้างหนึ่งปิดที่หน้าอกของตัวเองเพื่อปกปิดเนินสวย แม้ว่ามันจะไม่เกิดผลใดๆ ก็ตาม แต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไรเลย ส่วนมืออีกด้านเธอก็ล้วงไปที่กระเป๋าเพื่อจะหยิบโทรศัพท์มือถือ แล้วกดรับมัน ชื่อที่ปรากฏขึ้นเป็นชื่อของ แวววัย ตอนนี้เธอคงจะกลับถึงหอแล้ว เธอเห็นสัญญาณความเดือดของเพื่อนสาวมาแต่ไกล พอกดรีบเท่านั้นเสียงของหญิงสาวก็แผดขึ้นมาทันที “วัจสายัยเด็กคนนี้หายไปไหน ไหนบอกว่าจะกลับหอมาทำความสะอาด นี่ไม่เห็นแม้กระทั่งเงาเนี่ยฮะ? ” เธอแผดเสียงร้องออกมาดังสนั่น ชนิดที่ตับไตเต้นโครมครามๆ ด้วยเสียงของเธอ วัจสาเอาโทรศัพท์ออกห่างหูไว้ด้วยสัญชาตญาณเธอไม่อยากช็อกตายกับเสียงแผดร้องของเพื่อสาว “ขอโทษนะยัยแวว ฉัน….” วัจสายังไม่ทันจะเริ่มอธิบาย โทรศัพท์ในมือก็ถูกใครบางคนโฉบออกไป “เธอมีธุระอยู่กับผม เรื่องทำความสะอาดหอ ขอรบกวนคุณแวววัยก่อนนะ ไว้คราวหน้าจะตอบแทน” เขานี่มันมอนสเตอร์ที่แท้จริง เขาพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพแต่แฝงไปด้วยคำสั่ง ซึ่งแวววัยก็ยังเป็นเพียงหญิงสาวตัวน้อยๆ พอได้ยินคำอะไรแบบนี้เข้าไปก็เป็นหลงกับเสน่ห์ไปเลยทันที “คุณธัชชัยหรอคะ? ที่แท้ยัยสาก็อยู่กับคุณนี่เอง”แวววัยประหลาดใจเล็กน้อย แต่ท้ายสุดเธอก็เข้าใจ เธอต้องไม่ไปขัดการเล่นสนุกของคนอื่น “คุณสองคนเล่นๆ กันให้สนุกนะ ไม่กลับมาก็ไม่เป็นไร เรื่องทำความสะอาดเดี๋ยวฉันจัดการเอง สบายใจหายห่วงได้เลย！” เมื่อเห็นชายหนุ่มพูดอะไรก็ไม่รู้ไร้สาระเธอเลยคว้าโทรศัพท์กลับมา แต่น่าเสียดายที่พอคว้ากลับมาได้ แวววัยก็วางสายไปซะแล้ว ดีจริงจริ้งงง เมื่อครูคนที่ชื่อบุรีนั่นก็รู้ พอเมื่อกี้นี้แวววัยก็รู้อีกว่าเธออยู่กับคนนิสัยไม่ดีนี่ ทั้งเขายังไปพูดอะไรเหลวไหลชวนคิดเข้าไปอีก คุณนี่มันผีจริงๆ ผีทั้งบ้าน พรุ่งนี้ไม่รู้ว่าจะกลับไปสู้หน้าแวววัยได้ยังไง เธอเองยืนกรานกับแวววัยมาตลอดว่าไม่มีอะไรกับธัชชัย แต่ดูเขาพูดเข้า คำพูดของเขาลบล้างคำที่เธอได้เทียวบอกมาโดยตลอดหมดสิ้น ที่นี้ความสัมพันธ์ของเธอกับเขาก็คงไม่อาจจะลบออกไปได้ง่ายๆ อีกแล้ว เห็นหญิงสาวทำหน้าหดหู่ทั้งยังไม่พูดอะไรเลย หลังจากที่เขาจ้องมองอยู่พักใหญ่ ก็ถอนหายใจออกมา “เป็นเด็กดีหน่อยนะ คืนนี้ผมไม่ทำอะไรคุณแล้ว” คำพูดนี้นี่ได้ยินบ่อยละ แต่ดูเหมือนว่าคืนนั้นที่เกิดขึ้นมันก็ขึ้นต้นประโยคด้วยประโยคนี้เหมือนกัน ใครจะรู้ได้หล่ะว่าเขาจะพูดจริงไม่จริง ตอนนี้เธอไม่เชื่อคำพูดที่ออกมาจากชายหนุ่มอีกต่อไปแล้ว！ แต่ตัวเธอเองก็ไม่มีทางที่จะหนีไปจากที่นี่ได้ มันเป็นเรื่องยากที่จะต่อสู้กับเขาได้ ไหนจะต้องเอาเสื้อผ้ากลับมาจากมือของเขาอีก นี่มันโคตรจะเป็นไปไม่ได้เลย มันไร้ประโยชน์ที่จะต่อสู้กับเขา แม้จะวิ่งออกไปจากรถนี่ เธอก็หนีเขาไม่พ้น ตราบเท่าที่เขาอยากจะจับเธอ เขาก็มีเป็นร้อยวิธีที่จะทำแบบนั้น เสื้อไหมพรมของเธอใส่ต่อไปไม่ได้แล้วจริง เขาจึงถอดเสื้อสูทของตัวเอง ก่อนที่จะโยนมันไปให้เธอ “คลุมไว้ เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก” พูดพลางค่อยๆ ปรับอุณหภูมิในรถเพิ่มขึ้นเล็กน้อย อุณหภูมิค่อยๆ อุ่นลงอย่างช้าๆ แต่ความหนาวเย็นที่หลอกหลอนเธอยังไม่จางหายไป ผู้ชายคนนั้นเป็นคนที่ไม่แน่นอนจริงๆ เพราะเขาเป็นคนที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย สองร่างเงียบกันไปสักพัก ไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมา หลังจากนั้นไม่นานเสียงลมหายใจแผ่วเบาก็เริ่มดังขึ้นในรถ ไม่รู้ว่าด้วยอุณหภูมิที่กำลังเกินไป หรือเธอเหนื่อยจากการต่อสู้กับเขา ทำให้เธอค่อยๆ หลับไปในรถในที่สุด รถเริ่มสตาร์ทขึ้น ก่อนที่จะไปถึงลานจอดรถของบริษัทโฮสติ้งอย่างรวดเร็วราวเดอะแฟลช เขาก้มมองดูหญิงสาวที่กำลังหลับอยู่ เขามองลึกลงไปบนตัวของเธอและดวงตาดอกท้องามของเธอใช้เวลาพักหนึ่งก่อนจะถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ใช้เวลานานแล้ว เขาก็หลับไม่ลงสักที แล้วทำหญิงสาวถึงหลับอุตุเป็นแมวแบบนี้นะ? ร่างของเขาตระหง่านในที่จอดรถ เขาก้มเอาร่างเล็กๆ ของหญิงสาวจากที่นั่งคนขับอยู่ในอ้อมแขน ตั้งแต่ครึ่งปีที่ผ่านมา เขาเป็นคนที่ดูแลพี่ชายด้วยตัวของเขาเอง ดังนั้นการเคลื่อนไหวของเขาจึงเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและละเอียดอ่อน หญิงสาวจึงไม่สะดุ้งตื่น และไม่มีแม้แต่เสียงพึมพำ เขาโอบอุ้มเอาเจ้าหญิงนิทราในอ้อมกอด ขึ้นไปยังห้องผู้บริหารสูงสุดของบริษัทโฮสติ้ง ธัชชัยก้าวด้วยความราบเรียบ ค่อยๆ วางหญิงสาวลงบนโซฟา แหงหล่ะว่าเขาอยากจะมาทำการประเดมที่ห้องประชุมกับหญิงสาวสักครั้ง แต่ในตอนนี้อะไรหลายๆ อย่างโลดแล่นในหัวเขาเต็มไปหมด นั่นทำให้เขารู้สึกไม่ค่อยแฮปปี้เท่าไหร่