ตอนที่ 206 สวมเสื้อผ้าของเขาเป็นอีกสิ่งที่น่าเย้ายวน

ต๭นที่ 206 สวมเสื้อผ้าของเขาเป็นอีกสิ่งที่น่าเย้ายวน ในตอนดึกที่ห้องออฟฟิศกรรมการชั้นบนธัชชัยยืนอยู่ที่หน้าต่างด้วยท่าทางสง่าผ่าเผยเหมือนกับเสน่ห์ยามค่ำคืน ภายใต้แสงสลัวๆ จากโคมไฟ ร่างของเขาก็เด่นชัดออกมา ผิวพรรณของเขาถูกดูแลมาอย่างดี เพราะต้องเตรียมพร้อมให้วรพลสำหรับการผ่าตัดเปลี่ยนอวัยวะผิว. ผิวสีอ่อนกำยำ ซ้ำยังมีเส้นกล้ามเนื้อทั่วทั้งร่างกายยิ่งทำให้น่ามอง รูปร่างกำยำสมสัดส่วนที่แสดงถึงวุฒิภาวะและความเป็นผู้ใหญ่ นิ้วมือเรียวคีบมวนบุหรี่ขึ้นมาและใช้ริมฝีปากสวยพ่นออกมาเป็นวงแหวน. คุณสมบัติที่หล่อเหลามาพร้อมกับเอกลักษณ์เฉพาะตัวและภายในดวงตาก็มีรอยยิ้มจางๆ แสงไฟสว่างไสวหลากหลายสีสันยามค่ำคืนไม่ได้สะท้อนเข้าไปในนัยตาคู่สวยแสนเจ้าชู้นั้นเลย ภายในหัวสมองของชายหนุ่มนั้นกำลังคิดถึงใบหน้าเล็กๆ แสนสวย เธอไม่ชอบที่จะแต่งหน้าดังนั้นจึงดูเรียบๆ สบายตา แววตาสดใสเมื่อยามที่ขนตายาวหนากะพริบก็เหมือนกับผีเสื้อกำลังบินร่ายรำ และยังมีปากเล็กๆ ที่ทำให้คนคิดถึง, หอมหวานราวกับของหวานที่เขาไม่ชอบแต่มันก็หยุดไม่ได้..... จู่ๆ ธัชชัยก็หรี่ตาลงนึกสงสัยขึ้นกับตนเองว่าเกิดอะไร ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่นอนหลับอยู่บนโซฟานี่หรือไง? แล้วอีกอย่างตนเองเป็นคนอุ้มเธอเข้ามา ถ้าหากว่าอยากมีอะไรกับเธอ เขาทำไปโต้งๆ เลยก็ได้นี่! แต่ว่าธัชชัยเหมือนยังไม่อยากทำอย่างงั้น เขายังมีเรื่องให้ต้องคิด หลังจากที่ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ธัชชัยก็ได้วางแผนล่อศัตรูอย่างละเอียดรอบคอบ! ปกติตนเองกับพี่ชายก็อยู่ในที่ที่เปิดเผย ตำแหน่งที่ตั้งนี้ไม่ปลอดภัยทำให้ปลาตัวใหญ่ที่หลบซ่อนอยู่ในมุมมืดยิ่งได้ใจ และก็ยิ่งทำให้เขาสามารถได้ทำเรื่องต่างๆ ที่เขาไม่สามารถทำได้ ถ้าหากว่าเอาแต่รออย่างเดียวต่อไป ก็จะโดนเขากวาดเรียบ สู้ลงมือจู่โจมเลยยังดีกว่า ไม่แน่อาจจะได้เบาะแสอะไรมาบ้าง. รอยโหว่งมันอยู่ที่ตัวของกนิษฐา ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มลงมือจากตัวเธอก่อนเลย พวกกลุ่มนั้นก็ไม่รู้ว่ามีความสัมพันธ์ยังไงกับกนิษฐาแต่ว่าในเมื่อนักพนันชาวอิตาลีสามารถที่จะหลบหนีสายตาของบุรีไปได้คนที่มีอิสระเพียงครึ่งอย่างกนิษฐาอยู่ในสถานการณ์ที่เขาไม่ได้เอาใจใส่มากนักเมื่อมีคนอยากจะมาพาเธอไปไหนมันก็ยิ่งเป็นเรื่องง่าย ตอนที่วัจสาตื่นขึ้น แดดอ่อนๆ ยามเช้าสาดแสงเข้ามาทำให้รู้สึกอบอุ่นและตนเองก็มีฝันที่แสนอบอุ่นเช่นกัน เพียงแต่ว่าเธอกึ่งหลับกึ่งตื่นและขยับร่างกายเล็กน้อยก็ค้นพบว่าฝันที่แสนอบอุ่นของเธอนั้นมันเป็นเรื่องจริง เธอถูกอ้อมกอดที่อบอุ่นโอบกอดเธอไว้ “อย่าขยับไปเรื่อยสิ ตอนเช้ามันรับมือยากนะ” เสียงทุ้มขี้เกียจของชายหนุ่มดังขึ้นมาข้างหูทำให้ร่างกายของวัจสาแข็งทื่อ ร่างกายทุกส่วนชะงักค้างไปในทันที แต่วัจสาเริ่มรู้สึกไม่สบายเล็กน้อยเพราะเพิ่งตื่นจากการนอนหลับความรู้สึกมันก็ชัดเจน แน่นอนเธอรู้อยู่แล้วว่าสิ่งที่ธัชชัยพูดว่าตอนเช้ามันรับมือยากมันหมายถึงอะไร และก็ยังมาอยู่ในสภาพที่กำลังเบียดเธอ เธอเหมือนกับลูกนกที่ตื่นตกใจอยากที่จะออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่มไม่อยากให้ไอ้สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายมากดเธอไว้ แน่นอนว่าชายหนุ่มไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ แน่ ยิ่งเธอต่อต้านมากเท่าไหร่อ้อมแขนแข็งแกร่งก็ยิ่งรัดเธอแน่นขึ้นเหมือนกับห่วงทองรัดไว้ อ้อมแขนแกร่งรัดอยู่ที่หน้าท้องของเธอ วัจสาหวั่นใจเกรงว่าเขาอาจจะเผลอไปโดนละทำร้ายเด็กในท้องโดยไม่ตั้งใจ เธอจึงรีบเอามือออกมาอย่างเร็วและรีบจับมือของชายหนุ่มให้พ้นจากท้อง “ธัชชัย ฉันนึกออกแล้ว คุณปล่อยฉันก่อนเถอะ...” วัจสาพูดเสียงนุ่มนวล ไม่มีแม้แต่คำถามที่ว่าทำไมตนเองถึงมาอยู่ที่นี่? ทำไมถึงได้มานอนโซฟาเดียวกันกับชายคนนี้? ความรู้สึกในร่างกายเธอบอกเธอว่าเขาไม่ได้สัมผัสเธอ แน่นอนว่าหมายถึงว่าสัมผัสแบบนั้น ไม่ได้หมายความถึงสัมผัสแบบที่อ้อมแขนมาโอบล้อมเอวเธออยู่ “เพราะว่าเมื่อวานคุณหลับสนิทมาก ผมก็เลยไม่อยากกวนคุณ ตอนนี้ก็นอนเป็นเพื่อนผมอีกหน่อยถือว่าเป็นรางวัลปลอบใจโอเคมั้ย? ” เสียงของชายหนุ่มนั้นหวานเหลือเกินราวกับเสียงต่ำทุ้มของเชลโล่ตัวใหญ่และยังมีท่วงทำนองที่มีเสน่ห์ร้ายเหลือ วัจสาถึงกับพูดไม่ออก ไม่แตะต้องเธอก็ต้องให้รางวัลปลอบใจด้วย แล้วเธอเมื่อคืนหล่ะที่ไม่แตะต้องเขาสักนิด ไม่ต้องได้รางวัลโนเบลเลยรึไง? แกล้งตีซื่อจริงๆ จะให้เธอทนได้ยังไง? “ฉันไม่ล้อเล่นกับคุณแล้วยังมีเรื่องอีกเยอะ! ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ! แม้ว่าจะเป็นข้อแก้ตัวเก่าๆ แต่มันก็สมเหตุสมผลที่สุดแล้ว สุดท้ายธัชชัยก็เอียงตัวไปข้างนึงวินาทีนั้นวัจสาก็กลับมาเป็นอิสระอีกครั้งไม่ได้ถูกชายหนุ่มกดอีก เธอรีบยืนขึ้นบนพรมแต่กลับพบว่าตนเองนั้นเหมือนกับไม่ได้ใส่อะไรเลยแม้แต่พวกชุดชั้นในยังไม่เหลือไว้ให้เธอเลย ผู้ชายคนนี้นี่มันน่าเกลียดจริงๆ! แม้ว่าจะโกรธและอายมาก วัจสาก็ทำได้เพียงแค่เริ่มหาเสื้อผ้าที่ตนเองพอจะใส่ได้ เธอไม่อยากที่จะเปลือยร่างเดินไปมาอยู่ต่อหน้าชายคนนั้น! เสื้อผ้าของเธอก็ไม่รู้ว่าถูกชายคนนั้นโยนทิ้งไปไหนแล้ว เมื่อกวาดตามองเธอก็เห็นตู้เสื้อผ้าตั้งอยู่ข้างๆ วัจสาก็รีบใส่เสื้อทับในอย่างลวกๆ และก็ยังมีเสื้อคลุมนอนของเขาอีก เมื่อรู้สึกว่ามิดชิดปลอดภัยขึ้นแล้วถึงจะหันตัวกลับไปถามชายหนุ่มที่นอนเอนอยู่บนโซฟา “ธัชชัย เสื้อผ้าของฉันไปไหนแล้ว? ”