ตอนที่ 215 เขาล่อลวงฉัน 2

ต๭นที่ 215 เขาล่อลวงฉัน 2 วัจสายังแสดงออกถึงความสงบเยือกเย็น ไม่ให้ตัวเองสูญเสียการแสดงออกของตัวเอง แค่ถูกกนิษฐามองออกสงสัยอะไรต่างๆ นาๆ ก็จบแล้ว แม้ว่าวัจสาจะไม่อยากสู้รบตบมือกับกนิษฐาก็ตาม แต่เธอก็ไม่ยอมกนิษฐามาคิดที่จะทำร้ายตัวเองแม้แต่นิดเดียว เธอต้องปกป้องเด็กตัวน้อยๆ ในท้องของเธอ ในที่สุดกนิษฐาก็ยอมเปิดปากพูด “วัจสาคำพูดของเธอวันนี้มันจริงหรือเท็จยังไงฉันจะพิสูจน์ด้วยตัวของฉันเอง ถ้าถึงเวลานั้นฉันรู้ว่าเธอโกหกนะ เธอเจอดีแน่! ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา เพียงแค่วัจสาคิดว่า ผู้หญิงคนนี้แอบทำตัวลับๆ ล่อๆ มาที่หอของเธอ คงจะไม่ได้มาเพื่อจะมากล่าวโทษเรื่องของเธอกับธัชชัยหรอกมั้ง? เธอรู้สึกว่ากนิษฐายังมีเรื่องบางอย่างที่ต้องการจะทำอีก แท้จริงแล้ว ดวงตาที่สวยงามของกนิษฐาจ้องมาที่วัจสาอยู่ไม่กี่วิหลังจากนั้น เธอก็เริ่มเปิดริมฝีปากแดงๆ ที่นุ่มและงดงามอีกครั้ง “วัจสา ย้ายกลับไปอยู่ที่ตระกูลศรีทองกับฉันเถอะ” น้ำเสียงการพูดนั้นก็ไม่ใช่เป็นการถามแต่อย่างใด ย้ายกลับไปตระกูลศรีทอง? ปฏิกิริยาแรกของวัจสาคือเป็นไปไม่ได้แน่นอน คนในครอบครัวตระกูลศรีทองล้วนแล้วแต่คอยช่วยเหลือธัชชัย ถ้ากลับไปก็จะเจอเหตุการณ์ซ้ำรอยอีก “ฉันไม่อยากกลับไป ฉันรู้สึกว่าอยู่ที่โรงเรียนก็โอเคแล้ว” วัจสาตอบอย่างสุภาพ แต่น่าเสียดายที่กนิษฐาไม่ยอมรับฟัง เธอพูดออกมาตรงๆ ว่า “วัจสา ฉันไม่ได้มาเพื่อที่จะต่อรองกับเธอ แต่ฉันมาเพื่อสั่งเธอ! เธอก็สามารถคิดว่ามันเป็นการข่มขู่รูปแบบนึงก็ได้นะ” คำพูดของกนิษฐานั้นล้วนแล้วแต่พูดอย่างที่รู้สึกว่าดูสูงส่งราวกับราชินี จะให้วัจสามีโอกาสในการโต้เถียงได้อย่างไร? ในใจของวัจสานั้นรู้สึกตกใจ ถ้าเกิดกลับไปที่ตระกูลศรีทอง เด็กในท้องของตัวเองนั้นจะต้องตกอยู่ในอันตรายมากกว่าเดิมแน่ๆ คนในตระกูลศรีทองต่างรู้กันว่าเด็กในท้องของเธอเป็นลูกของธัชชัย อาจเป็นไปได้ว่าลูกของเธออาจถูกวรพลรับเลี้ยงเป็นลูก พอคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา วัจสาก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ ไม่ใช่ว่าเธอรังเกียจวรพลนะเพียงแต่ว่าเธอไม่อยากลูกชายของเธอต้องมาข้องใจ ทั้งๆ ที่ก็มีพ่อแท้ๆ ของตัวเองอยู่แล้วแต่ก็ไม่สามารถรับรู้ได้ ถ้าเป็นแบบนี้ละก็ สู้เธอพาลูกหนีออกไป วันเวลามันอาจจะขมขื่นหน่อย แต่ก็ได้รับอิสระ ถึงแม้ว่าตอนนี้ความคิดของเธอมันจะดูง่ายดาย แต่พอเอาเข้าจริงมันช่างยากเย็นนัก แต่ยังไงก็ต้องลองสักตั้ง “ขอโทษนะ แต่ฉันไม่อยากกลับไปอยู่ที่ตระกูลศรีทองจริงๆ ” วัจสาคิดสักครู่นึงแล้วพูดต่อ “ ฉันมาอยู่ที่โรงเรียนนี้ก็เพื่อจะได้ปลีกตัวออกห่างจากการวุ่นวายของธัชชัยไง ถ้าตอนนี้เธอให้ฉันกลับไปอยู่ที่ตระกูลศรีทอง มันไม่ใช่ว่ายิ่งเพิ่มโอกาสให้เขาหรอกหรอ? ” จริงๆ คำพูดที่วัจสาพูดนั้นเป็นเรื่องจริง ตอนแรกเลือกที่จะอยู่ที่โรงเรียนก็เผื่ออยากที่จะออกห่างจากความกังวลเกี่ยวกับธัชชัย “อย่างนั้นหรอ? แต่ฉันคิดว่า ไม่ใช่ว่าเธออยู่ที่โรงเรียนยิ่งทำให้ธัชชัยมาหาเธอง่ายขึ้นหรอกหรอ? ” วัจสาหมดคำพูดใดๆ ทั้งๆ ที่ตัวเองก็พูดเรื่องจริงทั้งหมด แต่เธอกลับไม่เชื่อ แต่เธอก็ไม่อยากบอกกับกนิษฐาว่าเอาเรื่องของตระกูลศรีทองมาโกหกเธอ แม้แต่แวววัยก็ไม่เคยบอก เธอไม่จำเป็นต้องบอกด้วยซ้ำ วัจสาพูดอย่างยากลำบาก “คุณฐา คุณกลับไปเถอะ ฉันไม่อยากที่จะกลับไปตระกูลศรีทองจริงๆ อีกทั้งอีกไม่นานฉันก็จะหย่ากับวรพล…..” วัจสายังไม่ทันพูดได้จบประโยค ทันใดนั้นมือทั้งสองข้างของกนิษฐาก็ทุบลงบนโต๊ะ ทำเอาวัจสาถึงกับขวัญหนีดีฝ่อกันไปเลยทีเดียว ไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรไป จู่ๆ ก็โกรธจัดขึ้นมา “เธอห้ามหย่ากับวรพล เข้าใจไหม?! ” ประโยคของกนิษฐาทำให้วัจสารู้สึกตกใจ อีกทั้งเสียงของเธอยังแสบแก้วหูอีกด้วย ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเรื่องที่เธอต้องการที่จะหย่ากับวรพล เกี่ยวอะไรกับกนิษฐา? นี่มันเป็นเหตุการณ์อันใหญ่หลวงเลยหรือไง แล้วมันจะทำไม? วัจสาหลุดออกจากภวังค์แล้วพูดว่า “คนที่วรพลชอบคือเธอฉันผลักเขาออกไปด้วยการหย่าก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ? ” “เขาจะชอบหรือไม่ชอบฉันเธอเกี่ยวอะไร ยังไม่ซะกับเขามันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้! ฉันจะพูดตรงๆ กับเธอนะ คนที่ฉันชอบคือธัชชัย! พวกเรารู้จักกันมาก่อนและรักกัน ในตอนนั้นยังไม่มีวรพลเข้ามาตัว! ” คำพูดของกนิษฐา ทำให้ร่างกายของวัจสานั้นแข็งทื่อไปหมด ถึงว่าละ เข้าใจละว่าทำไมก่อนหน้านี้ตอนที่หาเสียงของคนที่มีเสียงเหมือนกนิษฐา เข้าถึงได้เข้าใจเสียงของกนิษฐาขนาดนั้นว่ามันจะบางเบามาก ที่แท้พวกเขาก็รู้จักกันมานานแล้วนี่เอง แสดงว่าต่างฝ่ายต่างรักกัน? พวกเขารักกันมาแต่เนิ่นนานแล้วแน่เลย? ถ้าอย่างนั้นเขาจะมายั่วยุอารมณ์วัจสาทำไม?! จู่ๆ ในใจของวัจสาก็รู้สึกเจ็บจี๊ด และไม่แน่ว่าเด็กในท้องก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกไม่สบายใจผ่านเลือดของผู้เป็นแม่ อยากที่จะเอาวิธีของตัวเองนั้นมาปลอบประโลมความทุกข์ แต่มันก็ทำให้วัจสารู้สึกแย่ เธอเกือบจะอาเจียนออกมาตรงหน้ากนิษฐาแล้ว เธอไม่ได้พูดอะไร เกรงว่าถ้าเปิดปากพูดจะต้องอาเจียนแน่ๆ เธอแสดงอาการว่าอยากจะเข้าห้องน้ำโดยเอามือนึงกุมไว้ที่หน้าท้อง ส่วนอีกมือนึงพลางชี้ไปห้องน้ำ ยังไม่ทันที่กนิษฐาจะตอบอะไรทั้งนั้น เธอก็รีบวิ่งตรงไปที่ห้องน้ำ เปิดก๊อกน้ำอย่างแรงสุด และอาเจียนออกมาด้วยเสียงที่ทรมาน แต่การแพ้ท้องมันก็เป็นแบบนี้แหละ มันช่างยากลำบากยิ่งนัก แต่สุดท้ายก็กลับอาเจียนโดยที่ไม่มีอะไรออกมาเลย บางทีเด็กในท้องอาจจะไม่อยากให้แม่ของตัวเองนั้นอาเจียนเอาสารอาหารออกไปจึงได้แต่กอดมันไว้อย่างแน่นหนา วัจสาอาเจียนจนรอบๆ ดวงตาแดงไปหมด ขอบตานองเอ่อไปด้วยน้ำตา ด้านนอกของประตูมีกนิษฐาที่ยืนทุบประตูอยู่อย่างแรง บางทีอาจจะเพราะว่ากนิษฐาไม่เคยตั้งท้องมาก่อนดังนั้นจึงไม่เข้าใจถึงอาการต่างๆ ที่ตามมา เอาแต่ทุบประตูแล้วตะโกนเสียงดังว่า “วัจสา เธอรีบออกมาได้แล้วนะ! อย่าคิดว่าจะใช้วิธีการแบบเด็กๆ แบบนี้มาเลี่ยงในการตอบคำถามฉันนะ! ”