ตอนที่ 227 เลือกของขวัญให้เขา 2

ต๭นที่ 227 เลือกของขวัญให้เขา 2 แต่ว่าตอนนี้สองสามีภรรยาที่ร่วมทุกข์สุขกันมาจะต้องมาเลิกกันเพราะวัจสา แน่นอนหล่ะว่าเธอรับมันไม่ได้ วัจสาเจอสถานการณ์แบบนี้เข้า จึงไม่ลงไปทักทายอาลีที่กำลังโกรธอยู่ข้างล่าง เธอหันหลังกลับเพื่อที่จะเข้าห้องอย่างเงียบๆ คิดไม่ถึงเลยว่ามีคนที่ยืนอยู่ที่มุมชั้นสาม เธอคือลูกสาวคนสุดท้องของบ้านตระกูลเดิมขุนทด รสริน “วัจสา เธอถูกบ้านนู้นไล่ออกมาหรอ? ไม่อย่างนั้นทำไมถึงซมซานให้พ่อฉันพากลับจากบ้านตระกูลศรีทอง ” คำพูดเสียดแทงร้ายลึกเหมือนแม่ไม่มีผิดเลย วัจสาเพิ่งจะฟังสงครามน้ำลายจบไป ดังนั้นเธอจึงไม่อยากเริ่มศักราชใหม่เอง ยิ่งกว่านั้นคือไม่อยากจะทะเลาะกับคุณหนูคนสุดท้องของบ้าน เพราะตอนนี้เธอเหมือนติดอยู่ที่ทางแยกระหว่างอยู่หรือกลับไป “รสริน ฉันขอบอกเธอแค่ครั้งเดียวเท่านั้นนะ ฉันแค่กลับมาที่นี่เพื่อจะพักผ่อน เธออย่าเพิ่งไล่ฉันไปไหนเลย” รสรินตอบกลับด้วยเสียงเย็นชา “ถ้าฉันไม่ให้ แล้วมันจะทำไม? ” วัจสาตาจมลง ก้มลงไปที่ข้างๆ หูของเธอ “เธอจะไม่ให้ก็ได้ แต่ฉันจะบอกอาของฉันเกี่ยวกับเรื่องที่เธอไปมีอะไรกับนายแบบถึงขั้นไปทำแท้งหน่ะ ดูสิ้ว่าเด็กอายุยังไม่บรรลุนิติภาวะอย่างเธอจะมีวิธีการเผชิญหน้ากับแม่สุดที่รักยังไง” เมื่อถูกคนเผยไต๋เข้าหน้าของรสรินจากขาวๆ ก็เปลี่ยนเป็นเขียวอย่างน่าเกลียด วัจสาผลักร่างของเธอให้พ้นทาง ก่อนจะเดินผ่านไหล่เธอไป วันนี้เธออยู่ในอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีนัก ไม่เพียงแต่เรื่องที่เกิดขึ้นในบ้านตระกูลศรีทอง อีกทั้งยังทำให้ตัวเองอับอายต่อหน้ารสรินอีก “แล้วยังไงล่ะ มันก็ยังดีกว่าเธอที่อยู่คนเดียวหน่ะวัจสา” ในจังหว่ะที่รสรินกำลังตะโกนประโยคนี้ออกมา วัจสาก็พลันปิดประตูลงพอดี เพื่อกันเอาคำพูดสาดเสียเทเสียออกไปจากหู คืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่วัจสานอนไม่หลับ เธอพบว่าตั้งแต่เธอแต่งงานเข้าไปอยู่ในตระกูลศรีทองแล้วกลับมานอนที่บ้านนี้ ทุกๆ คืนเธอจะนอนไม่หลับเลย ไม่สงสัยเลยว่าทำไมเวลาคนทะเลาะกันมักจะวิ่งกลับบ้านพ่อบ้านแม่หลังจากทะเลาะ แต่ที่นี่มันเป็นบ้านของพ่อแม่เธออย่างนั้นหรอ? แต่สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกโล่งใจนั่นก็คือโชคดีที่เด็กท้องของเธอยังคงแข็งแรง ไม่ได้เป็นอะไรหลังจากที่เปียกฝนไปกับแม่ เพราะเมื่อหลังจากดื่มชาขิงไปแล้วหนึ่งถ้วยเธอก็รู้สึกกลับมาสดใสขึ้นอีกครั้ง วัจสาตัดสินใจที่จะกลับไปที่โรงเรียนในเช้าวันรุ่งขึ้น มันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะอยู่ที่นี่อยู่แล้ว นอกจากจะทำร้ายคนอื่น วันต่อมา ที่โต๊ะอาหารบ้านตระกูลเดิมขุนทด ลูกสาวคนรองของตระกูลเพิ่งจะไปต่างประเทศ ดังนั้นที่บ้านก็จะมีเพียง ปยุต วราลี ทยิดาแล้วก็ รสริน วัจสาเดินลงมาจากข้างบน ปยุตจึงร้องทักทายขึ้น “สาตื่นแล้วหรอ? มาเร็วมากินข้าวเช้านี่มา” นอกจากปยุตแล้ว คนอื่นๆ ดูสีหน้าจะไม่ค่อยดีกันสักเท่าไหร่ วัจสาไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่เดินมานั่งเฉยๆ ในขณะที่คนอื่นๆ เริ่มกินอาหารเช้า โดยไม่เขินอายเลยแม้แต่นิด “สา ถ้าเธออยู่บ้านนู้นแล้วไม่มีความสุขหล่ะก็ เธอกลับมาที่นี่ได้ทุกเมื่อเลยนะ ที่นี่จะเป็นบ้านของเธอตลอดไปนะ” คำพูดที่แสนอบอุ่นของปยุต ทำเอาคนทั้งหมดบนโต๊ะหน้าชากันไปตามๆ กัน “ไม่หรอกค่ะ บ้านนู้นดีกับฉันมากจริงๆ วรพลเองยังบอกว่าเขาต้องการที่จะแบ่งชื่อของอสังหาริมทรัพย์และหุ้นของบริษัทให้ฉันอีกด้วย” จริงแท้แล้ววัจสาเพียงต้องการที่จะบอกอาของเธอว่าเธอสบายดีเท่านั้น และต้องการให้พวกเขารู้ ว่าอย่ามาได้ใจ เธอไม่ได้ล้มลง แล้วซมซานกลับมาขอความช่วยเหลือ สิ่งที่พวกเขาชอบมากที่สุดคือเงินไม่ใช่หรอ? งั้นเธอจึงแต่งเรื่องให้เขาฟังสักหน่อย แม้ว่าเรื่องที่เธอพูดมันจะเป็นความจริงก็ตาม เพราะวรพลยืนกรานที่จะให้เธอจริงๆ “จริงหรอ? ” รสรินตาลุกวาว ปยุตมองจ้องไปที่วัจสาก่อนจะถามต่อเข้ามาอีก “แล้วเมื่อวานเย็นหล่ะมันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมเธอถึงได้เดินเปียกอยู่กลางสายฝนแบบนั้น? ” “ฉันทะเลาะกับกนิษฐาหน่ะ แล้วก็วิ่งออกมาด้วยความโมโห” วัจสาพูดเสียงเรียบ พบว่าตอนนี้เธอกลายเป็นคนโกหกหน้าตายไปซะแล้ว “กนิษฐา ใครเหรอ กล้าดียังไงมาทะเลาะกับคุณผู้หญิงบ้านตระกูลศรีทองได้? คนๆ นี้ท่าจะน่ากลัวแฮะ” ทยิดาเหลือบมองเธอ กล่าวขึ้นมาอย่างสบายๆ “ ผู้หญิงที่กำลังจะเป็นน้องสะใภ้ของฉันหน้ะ” เมื่อเธอพูดอย่างนั้น ใบหน้าของวราลีและรสรินก็เปลี่ยนไปในทันที สำหรับวราลีมันเป็นเพราะว่าที่สามีของลูกสาวรองกำลังจะถูกปล้นไป ส่วนในด้านของรสริน เธอรู้สึกเหมือนว่าจะโดนปล้นสามีของตัวเองไป ด้านวัจสาเธอแค่เพียงพูดออกไป ด้วยไม่อยากให้อาทั้งสองของเธอคิดมาก อีกทั้งไม่อยากให้พวกเขาหย่ากันเพราะตัวเธอเอง เธอคิดแทนพวกเขา อีกทั้งยังเพื่อชื่อเสียงของตระกูลศรีทอง เรื่องที่เธอมีเด็กอยู่ในท้องจะไม่มีการรั่วไหลออกไป แค่เธอนึกถึงก็กลัวขึ้นมาจับใจแล้ว พอนึกถึงตรงนี้ ก็อดที่จะถอนหายใจออกมาไม่ได้ หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ วัจสาก็ออกไปเรียน ในช่วงเวลาพักเที่ยง เธอไม่ได้กินอะไรเลย มัวแต่เลือกของขวัญอยู่นั่น ช่วงนี้ธัชชัยไม่ได้ปรากฏตัวที่โรงเรียนเลย แต่เมื่อเขาจะปรากฏตัวขึ้นนั้นก็จะยิ่งใหญ่ทุกครั้งไป ด้วยเพราะเขาได้ทำการติดต่อกับแวววัยไว้ก่อนหน้า แวววัยเหลือบมองไปที่วัจสาที่กำลังเลือกของขวัญอย่างระมัดระวัง ก่อนที่จะแอบออกไปรับโทรศัพท์ของธัชชัย “คุณธัชชัย คุณไม่ต้องไปโรงเรียนนะคะวันนี้ ฉันกับสาไม่ได้อยู่ที่โรงเรียน” “พวกเธออยู่ไหนกันหล่ะ? ” เสียงของเขาทั้งลึกและหนา ราวกับไวน์บ่มกำลังดี “ฉันพาเธอออกมาเลือกของขวัญน่ะคะ ดูท่าน่าจะเลือกเอาไปให้คุณ” แวววัยถามขึ้นอีกครั้ง “เรากำลังจะไปกินพิซซ่าฮัทกัน คุณจะมามั้ย? ” เขาปฏิเสธ “ไม่ต้องหรอก เธอแค่คอยดูวัจสาให้ฉันก็พอ อย่าปล่อยให้เธอไปเถลไถลที่ไหนหล่ะ” คำพูดแบบนั้นโคตรจะแก่เลย หากว่าวัจสาได้ยินเข้าหล่ะก็เธอจะต้องย่นจมูกอย่างไม่ชอบใจแน่ๆ