ตอนที่ 228 ของขวัญนี่ไม่ได้จะให้คุณสักหน่อย

ต๭นที่ 228 ของขวัญนี่ไม่ได้จะให้คุณสักหน่อย ตระกูลศรีทอง ก็รีบไปบอกธัชชัยว่าวัจสาที่เขาทิ้งไว้ท่ามกลางสายฝนนั่น ปยุตได้มารับเอาไปแล้ว หัวใจของเขาสับสนกระสับกระส่าย หน้าบึ้งลงเล็กน้อย แต่โชคดีที่วันต่อมาวัจสาก็เป็นเด็กดีไปเรียนได้ตามปกติ เขาหล่ะไม่อยากจะนึกถึงครั้งที่แล้วเลยที่เขาต้องถ่อไปถึงบ้านตระกูลเดิมขุนทดเพื่อที่จะพาคนบางคนกลับ เมื่อได้ยินแวววัยบอกว่าหญิงสาวกำลังเลือกของขวัญให้เขาอยู่ เขาก็รู้สึกมันไร้เดียงสาไปหน่อยมั้ย เธอคิดว่าแค่นั้นธัชชัยก็จะยกโทษให้เธอแล้วงั้นหรอ? หวังมากไปรึเปล่าจ้ะสาวน้อย ถึงแม้ว่าจะคิดอย่างนั้นก็เถอะ แต่ธัชชัยก็ยังแอบคาดหวังอยู่ ถ้ามันทำให้เขาแฮปปี้มากพอ เขาก็จะโมฆะความผิดครั้งนี้ของเธอไปก็แล้วกัน เฮ้ คุณชายรองมโนเก่งเกินไปแล้วมั้ยเนี่ย นี่ถ้าวัจสารู้ถึงวิธีคิดของคุณเข้านี่คงจะต้องโดนเธอตีสักปาบั่นแหล่ะมั้ย? ที่เธอกำลังเลือกของขวัญไม่ได้จะให้ของขวัญสักหน่อย มันยังมีโอกาสอื่นๆ อีก วันทั้งวัน หมอภาคินคอยเฝ้าสังเกตอากัปกิริยาของวรพลอยู่ตลอดด้วยกลัวว่าเขาจะคิดฆ่าตัวตายอีก เขาลุกขึ้นมาทานข้าวเช้าดังเช่นทุกวันแต่ด้วยอาการที่ไม่ได้สดใสเหมือนที่ผ่านมา เขาไม่พูดกับใครเลยเพียงแต่อ้าปากกินข้าวและฟังคำสั่งราวกับเป็นหุ่นยนต์ ที่ไร้ซึ่งจุดมุ่งหมายในชีวิต ไม่มีความหวัง ราวกับว่าตอนนี้เหลือเพียงแต่ร่างกาย จิตวิญญาณของเจ้าของได้สาบสูญไปสิ้นแล้ว ด้วยเพราะเขารู้ว่าการที่เขามีชีวิตอยู่มันผูกติดกับชีวิตของคนๆ หนึ่งไว้ หากเขาตายไป คนอื่นจะยิ่งเดือดร้อน เขาเลยมีชีวิตอยู่แบบตายก็ตายไม่ได้ มีชีวิตอยู่ต่อไปก็อยู่ไปวันๆ ชีวิตของเขา ไม่ใช่เพียงแค่ชีวิตของเขาเพียงเท่าให้นั้น แต่ยังมีหน้าที่ที่เขาต้องแบกรับ “พลคะ ให้ฉันป้อนคุณเถอะนะ” กนิษฐาพูดด้วยเสียงอ่อนโยน เมื่อว่าที่ธัชชัยพูดถึงยา mambo เธอเชื่อสนิทใจว่าเขาสามารถใช้ยานั้นกับเธอได้อยู่ทุกเมื่อ ดังนั้นเพื่อที่จะไม่ทำให้ธัชชัยโกรธ ช่วงนี้เธอจึงต้องทำตัวดีๆ หน่อย “ไม่ต้องหรอก ให้ป้าอ้อยทำหน่ะดี” วรพลไม่ค่อยจะปฏิเสธกนิษฐาเท่าไหร่ แต่ว่าเขาไม่ต้องการแสดงรูปลักษณ์ของตัวเองให้ใครเห็นเท่าไหร่แล้วนัก ข้าวเช้าก็กินได้นิดหน่อยเท่านั้นเขาไม่ค่อยอยากจะกินเท่าไหร่ รอให้พ่อบ้านภูษิตเก็บกระเป๋าให้เพื่อเตรียมตัวไปที่โรงพยาบาล ที่ยิ่งไปกว่านั้นนั่นก็คือโดยปกติแล้วก่อนจะออกไปข้างนอกวรพลจะต้องพูดอะไรสักหน่อยกับกนิษฐาแต่ในวันนี้ตอนจะออกไปเขาไม่แม้แต่จะหันกลับมาเลยแม้แต่น้อย ไม่ใช่ว่าเขาไม่สนใจผู้หญิงที่ตนรัก แต่ด้วยเพราะรักมากเกินไป ดังนั้นเขาจึงดูถูกตัวเองอย่างช่วยไม่ได้ เขาไม่มีแม้แต่หน้าจะให้เธอได้มอง กนิษฐาเดิมทีเธอก็เป็นสวยมากอยู่ แต่ต้องมาจมอยู่ที่บ้านตระกูลศรีทองนี่เพื่อดูแลคนป่วยพิการไปทำไมหล่ะ? นั่นเกรงจะเป็นเพราะน้องชายตัวดีของเขาบังคับขู่เข็ญเธอมา เขากำลังอยู่อารมณ์ที่มองทุกอย่างในแง่ร้าย มองทุกอย่างเป็นสิ่งเลวร้ายราวกับสายตามืดบอด วรพลในตอนนี้ไม่ว่าเรื่องอะไรเขาก็ไม่สนใจ ในตอนที่กำลังไปโรงพยาบาลนั้นเขาไม่ถามด้วยซ้ำว่าทำไมเขาถึงไม่เห็นวัจสาเลย เขารู้ดีว่าเธอได้ไปจากที่นี่แล้ว ซึ่งไปแล้วก็ดี วันๆ จะได้ไม่ต้องมานั่งมองสิ่งที่จะทำให้เธอรู้สึกอยากจะคลื่นไส้ แต่ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ อีกทั้งยังจะต้องมาปั้นหน้าทำตัวเป็นคนดีกับเขาอีก วรพลไม่ได้มองตัวเองในกระจก แต่เขาก็รู้ว่า ใบหน้าของเขาคงจะน่าเกลียดน่ากลัวมากทีเดียว ตลอดทางธัชชัยไม่ได้พูดอะไรเลย เพียงแต่นั่งไปเป็นเพื่อนวรพลอย่างเงียบๆ ธัชชัยหันตัวไปกอดวรพลเอาไว้ ยิ่งไปกว่านั้นก็ก้มลงไปหอมแก้มของชายหนุ่มหลายต่อหลายครั้ง เดี๋ยวๆ ก็จุ๊บ โดยไม่ได้พูดอะไร แต่นั่นก็ทำให้หัวใจของเขาจากที่แตกร้าวเรียบเนียนลง จนท้านสุดวรพลก็เอ่ยปากขึ้นมาก่อน แต่เรื่องที่พูดกลับเป็นเรื่องอื่น ธัชชัย แกซื้อบ้านวิลล่าเอาไว้ข้างๆ บ้านเราไม่ใช่หรอ ซื้อแล้วไม่ไปอยู่ มันไม่ฟุ่มเฟือยไปหรือยังไง? แกทำไมไม่บ้านไปอยู่กับสาเขาหล่ะ พวกแกสองคนทะเลาะกันบ่อยจะตาย ให้ฉันได้อยู่อย่างสงบหูบ้างทีเถอะ” ธัชชัยจะไม่รู้ได้ยังไงว่าแท้จริงแล้ววรพลกำลังคิดอะไรอยู่ มันไม่ได้เป็นเพราะตัวเขากับวัจสาทะเลาะกันบ่อยแต่ด้วยเพราะวรพลต้องการจะหาโอกาสตัดตัวเองจากโลก เพราะเดิมทีเขาก็ไม่อยากจะพูดคุยกับใครอยู่แล้ว มันน่าเศร้าอย่างไม่ต้องสงสัยใดๆ สองใจที่เหน็ดเหนื่อย มันยากเกินกว่าที่จะพูดออกมา ธัชชัยไม่อยากให้พี่ชายของเขาต้องจมอยู่บนโลกแบบนั้น เขาจึงพยายามพูดเพื่อไกล่เกลี่ย “พี่ใหญ่ พี่อยากจะให้ผมไปให้พ้นอย่างนั้นหรอ? ผมคิดว่าที่กนิษฐาพูดมันก็คงจะไม่ได้ผิดอะไร เราสองคนตลอดทั้งชีวิตนี้คงเป็นได้แค่คู่ที่ดีก็เท่านั้น ไม่อาจจะมาเป็นพี่น้องกันได้หรอก” ประโยคท้ายสุดดูเหมือนเป็นกระเตือนกระตุ้นวรพลนิดๆ เขาจึงได้แต่ครุ่นคิดอย่างเงียบๆ สี่โมงกว่าแล้ว พอวัจสากินข้าวจนอิ่มหนำ หลังจากเลี้ยงเด็กน้อยในท้องของเธอ เธอก็พักไปกว่าชั่วโมง ดูว่าอาหารที่กินเข้าไปนั้นไม่มีท่าทีที่จะอาเจียนออกมาแล้ว เธอก็เรียกแท็กซี่ดิ่งกลับไปที่บ้านตระกูลศรีทอง เธอรู้อย่างถ่องแท้ว่าเธอไม่อาจกลับไปแก้ไขอธิบายเรื่องที่เธอได้ทำร้ายวรพลไปได้ ดังนั้นการแบกหน้าตัวเองไปหาวรพลนั้น เธอต้องใช้ความกล้ามากเลยทีเดียว