ตอนที่ 231 ให้โอกาสผมอีกสักครั้ง 2

ต๭นที่ 231 ให้โอกาสผมอีกสักครั้ง 2 ความบริสุทธิ์อ่อนโยนของเธอสามารถชดเชยด้านที่เขาขาดไปได้ เบื้องลึกของจิตใจเขา แน่นอนว่าจะต้องถูกดึงดูดด้วยความบริสุทธิ์อ่อนโยนของเธอ กลับกันกับกนิษฐา เธอไม่มีทางที่จะคิดให้ของขวัญที่เป็นตุ๊กตาล้มลุกนั่นได้เลย มันดูโง่และเป็นเด็กมาก คนที่อายุยี่สิบกว่า แล้วยังจะซื้อของพวกนี้ด้วยแล้ว คุณไม่ควรซื้อสิ่งที่มีค่ามากกว่านั้นหรอกหรอ? จะให้ของเด็กเล่นนั่นเพื่ออะไรหล่ะ? แต่เธอคิดไม่ถึงเลยว่าครอบครัวที่ร่ำรวยอย่างครอบครัวนี้ สิ่งที่มีค่าต่างๆ นานาก็เคยเห็นกันมาหมดแล้ว แต่เป็นของขวัญที่น่ารักๆ ชิ้นน้อยเดียวเท่านั้นที่ทำให้วรพลประทับใจ ดังนั้นเขาจึงดูมีความสุขมาก ของขวัญชิ้นนี้ของเธอไม่เพียงแต่ชนะหัวใจของเขา มากไปกว่านั้นมันก็ทำให้เขายิ้มออกมาได้จากหัวใจด้วย หลังจากที่เห็นวรพลมีความสุข มันเป็นธรรมดาสำหรับธัชชัยที่จะเปิดใจมากยิ่งขึ้น และนั่นก็คือเหตุผลที่เขาไล่ยัยอินโนเซนต์วัจสาออกไป เขาคงจะประทับใจกับสิ่งที่วัจสาทำให้กับพี่ชายของเขาด้วยบางครั้งมันไม่จำเป็นที่จะใช้สิ่งของที่มีค่ามากมายอะไรเลยที่จะทำให้คนๆ หนึ่งเกิดความประทับใจ กนิษฐาเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา หากถ้าเธอไม่ทำอะไรเลยสักอย่าง เธอก็กลัวว่าชายหนุ่มที่เธอสมัครใจรักจะถูกวัจสาพรากไปจากเธอ พอเดินมาถึงหน้าประตูใหญ่บ้าน วัจสาก็ไม่ได้เดินเร็วอะไรมาก ด้วยเพราะเธอเจ็บขา พอออกจากสายตาของพวกเขาแล้วเธอก็ไม่อาจที่จะทนมันไหวได้อีกต่อไป เธอเพียงอยากจะเร่งเดินให้เร็วอีกสักหน่อย เธอไม่ได้อยากจะอยู่ที่นี่ให้นานไปกว่านี้ ชายหนุ่มเลือดร้อนที่เดินตามเธอมาจากด้านหลัง เขาใช้มือตวัดนิดเดียวเท่านั้นร่างทั้งร่างของวัจสาก็ตกลงไปอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างสมบูรณ์แบบ “ธัชชัย คุณช่วยพอทีได้มั้ย นี่คุณคิดจะทำอะไรกันแน่? นี่ฉันก็ออกมาจากบ้านตระกูลศรีทองแล้วนี่ไง? ครั้งนี้ไม่จำเป็นที่จะต้องให้คุณมาไล่ด้วย” วัจสาสุดจะทนกับคนอย่างธัชชัย เวลาอารมณ์ดีหล่ะก็ทำให้เธอรู้สึกอุ่นเข้ามาทั้งใจ แต่พออารมณ์ไม่ดีขึ้นมา ก็ทิ้งทอดเธอราวกับเป็นขยะ ตัวเธอเองเป็นคนมีหัวใจนะ ไม่ใช่สิ่งของที่เขาคิดอยากจะเล่นก็เล่น “บาดเจ็บหรอ? ” ชายหนุ่มพูดขึ้นก่อนจะก้มตัวลงไปตรวจดูที่ขาของหญิงสาว ด้วยเพราะเธอเดินแปลกๆ ให้เดาก็คงจะเป็นตอนที่เขาโยนเธอออกมาเมื่อคืน แล้วล้มลงนั่นแหล่ะ วันนี้วัจสายืมกระโปรงยาวของแวววัยมา ด้วยเพราะขาที่เจ็บทำให้เธอใส่ยีนมาไม่ได้ ธัชชัยถลกกระโปรงของเธอ ก็เห็นว่าเท้าขวาของเธอถูกห่อเอาไว้ และมีเลือดซึมไหลออกมาน้อยๆ เธอดึงมือของเขาออก และใช้มือกดกระโปรงไว้แน่น “ธัชชัย คุณจะหยุดแกล้งทำเป็นสนใจฉันทีได้มั้ย? วันนี้ที่ฉันเป็นแบบนี้ มันเป็นเพราะใครหล่ะฮะ? คุณช่วยถามตัวเองดูสักหน่อยสิว่า คุณเคยเห็นฉันเป็นคนบ้างมั้ย? ฉันไม่ต้องการให้คุณมาสนใจหรือเป็นห่วงใดๆ ทั้งนั้น ขอหล่ะหลังจากนี้อย่ามาใกล้ฉันอีก! ” วัจสาพูดด้วยความโกรธ ร่างทั้งร่างสั่นเล็กน้อย นึกถึงสายตาที่น่ารังเกียจของเขาเมื่อคืนนี้ที่มองมาเหมือนกับมองว่าเธอเป็นขยะที่ไร้ประโยชน์ หัวใจของเธอก็แห้งเหือดรกร้างราวกับทะเลทราย เธอรู้ว่าเขาเป็นห่วงพี่ชายของเขามาก แต่ทำไมเขาถึงทำกับเธอแบบนี้โดยไม่ถามเหตุผลที่ชัดเจน แล้วตอนนี้อยู่ๆ ก็กลับมาสนใจอีกครั้ง เธอไม่ใช่จำพวกที่ว่าแผลหายแล้วจะลืมความเจ็บปวดนะ แถมยังมีเด็กตัวน้อยๆ ที่อยู่ในท้อง ถ้าหากเขารู้ว่าพ่อของเขาเคยทำกับตัวเองแบบนี้ เขาจะต้องเจ็บปวดมากมายขนาดไหน! ธัชชัยไม่พูดอะไร ทำเพียงแค่จ้องมองลึกเข้าไปที่แก้มแดงๆ ที่เต็มไปด้วยความโกรธจากใบหน้าที่ขาวของเธอ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดออกมาเรียบๆ “เดี๋ยวผมจะพาคุณกลับไปที่โรงเรียนนะ” “ฉันไม่อยากให้คุณไปส่ง และช่วงนี้ฉันก็ไม่ขาด “เงินหลับนอน”ของคุณด้วย” เธอปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมา เต็มไปด้วยความโกรธและไม่พอใจ “ให้โอกาสผมสักครั้งคุณจะตายเลยมั้ย! ” ใบหน้าที่เหมือนจมอยู่ในน้ำของธัชชัยเริ่มจะแข็งกร้าวขึ้นเล็กน้อย แต่วัจสาไม่ได้กลัว เพราะตอนนี้เธอกำลังโกรธ เธอจึงพรั่งพรูพูดทุกอย่างออกมา “โอกาสเหรอ? ให้คุณมีโอกาสที่จะโยนฉันออกมาจากบ้านอีกหน่ะหรอ? ถึงแม้ว่าคุณจะคิดว่าฉันเป็นแค่ของเล่น แต่ฉันก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกันนะ ถ้าคุณให้ฉันคือเงินสองพันล้านนั่นหน่ะ ทั้งชั่วชีวิตฉันก็คงคืนให้ไม่ได้ ถ้าจะโทษก็ไปโทษพี่ชายคุณสิ ที่ใช้เงินมากมายขนาดนั้นในการซื้อสินค้าขยะไร้ค่าแบบนี้! ” เธอไม่ได้ต้องการที่จะพูดกับชายหนุ่มอีก เขาอยากจะทำยังไงก็เรื่องของเขา ยังไงซะตัวเธอก็เป็นของขวัญที่ลุงของเธอเองมอบให้แก่บ้านตระกูลศรีทองเอง เธอไม่ได้ต้องการที่จะเป็นคนไร้ศักดิ์ศรีต่อหน้าลูกของเธอ แม้ว่ามันจะเป็นการอุทิศตัวเองล้วนๆ ดังนั้นเธอจึงเอาทั้งหมดมาลงที่ธัชชัย “มีอะไรที่คุณต้องการจะว่าผมอีกมั้ย งั้นก็พูดมันออกมาเถอะ พูดมาในขณะที่ผมยังคงมีความอดทนที่จะฟัง มันจะดีกว่าถ้าคุณพูดมันออกมา” เขาพูดขึ้น แต่เธอรู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน จู่ๆ เธอก็ไม่อยากจะพูดอะไร การเผชิญหน้าที่ไม่จำเป็นมันยิ่งทำให้เจ็บปวดกันไปทั้งหมด เธอจึงคิดอยากจะซ่อนตัว เหมือนสัตว์ที่บาดเจ็บ ที่อยากจะเลียบาดแผลให้สะอาด เพื่อให้มันหายเร็วๆ แค่อยากจะออกไปจากที่นี่ เธอหมุนตัวออก แล้วเดินตรงไปข้างหน้า ผู้ชายข้างหลังเขาพูดต่ำ ซึ่งคำพูดนั่นทำให้เท้าของเธอหยุดชะงักอย่างทันที “มันก็เจ็บกันทั้งสองฝ่ายนั่นแหล่ะ ผมทำให้คุณเจ็บ ผมเองก็เจ็บเหมือนกัน”