ตอนที่ 232 อย่าไปสงสารเขาเลย

ต๭นที่ 232 อย่าไปสงสารเขาเลย ประโยคที่มีกระแสแห่งความเศร้าโศกนั่นทำให้หัวใจของวัจสาสั่นไหว เขาหมายความว่ายังไงกันแน่นะ? แต่วัจสาไม่อยากที่จะเดามันแล้ว เขาจะเขาจะเจ็บปวดด้วยมั้ย? หรือหากว่าเขาต้องเจ็บปวด แล้วจะมาทำร้ายเธอเพื่ออะไร? มันจะไม่เป็นการทำร้ายตัวเองหรอ? เธอไม่รู้จริงว่า “เราก็เจ็บด้วยกันทั้งคู่” มันหมายความว่ายังไง แต่เธอไม่สามารถทนกับผู้ชายที่ทำร้ายตัวเธอครั้งแล้วครั้งเล่าอีกแล้ว อะไรที่เคยโดนกระทำให้เจ็บเนื้อช้ำใจมา ทั้งหมดมันผ่านไปแล้ว และเธอไม่อยากที่จะย้อนความกลับไปอีก เพราะในตอนนี้ เธอไม่ได้อยู่คนเดียว เธอมีเจ้าตัวน้อยอยู่ในท้องของเธออีกคน แค่ตัวเธอเองเจ็บตัวนั่นไม่เป็นอะไรเลย แต่ต้องนึกถึงเจ้าตัวน้อยเป็นอันดับแรก การที่เขาถูกพ่อแท้ๆ ของเขาทำร้าย นั่นมันเป็นเรื่องที่หดหู่ใจมากแค่ไหน? ถ้าเขารู้ว่าเขาทำอะไรที่เป็นการทำร้ายลูกในไส้ของตัวเองไป เกรงว่าในใจของเขาก็คงระทมมากทีเดียว เธอเดินออกไปโดยไม่หันหลังกลับ และครั้งนี้ธัชชัยเองก็ไม่ได้บังคับให้เธออยู่ ปล่อยให้เธอลากขาที่กำลังบาดเจ็บของเธอออกไป เขามองหลังอันบอบบางของหญิงสาว มันเห็นได้ชัดว่าเธอกำลังต่อสู้กับความเจ็บปวด เพื่อไม่อยากให้เขาเห็นเธอเดินโขยกเขยก ยัยซื่อบื้อนี่มันดื้อจริงๆ! ธัชชัยสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะปล่อยลมออกมาอีกครั้ง ในที่สุดเขาก็สงบลง มีหลายอย่างที่ยุ่งยากและเร่งด่วนที่เขาจะต้องไปทำ ความรักง้องอนอะไรเทือกนี้ ไม่เหมาะกับเขาหรอก! อย่างน้อยมันก็ไม่ใช่เวลาที่เขาจะไล่ตามและดื่มด่ำกับมัน หรืออาจจะได้พูดว่า เขาถูกกำหนดให้อยู่คนเดียวตลอดชีวิต ตลอดทั้งชีวิตนี้ เขามีไว้เพื่อแก้แค้น! เขาไม่ต้องการความรัก หลังจากที่เธอกลับไปที่หอพัก หัวใจของฉันจะไม่สงบ คำพูดของเขาเป็นเหมือนก้อนหิน ที่หย่อนลงมาในทะเลหัวใจของหญิงสาวไม่หยุดหย่อน จนมันกลายเป็นวงคลื่น “ให้โอกาสผมอีกครั้ง คุณจะตายไหมฮะ? ” “ทำให้คุณต้องเจ็บปวด ผมเองก็เจ็บเหมือนกัน! ” ประโยคแรกนั้น มันเป็นสำเนียงเสียงของเขาที่มักจะเจ้ากี้เจ้าการอยู่แล้ว เขาอยากจะให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่เขากำหนด แต่ประโยคหลังนั้น….มันไม่เป็นธัชชัยเลยสักนิด มันดูทั้งเศร้าและสิ้นหวัง ราวกับว่าเขาเจ็บปวดหัวใจเพราะเธอจริงๆ อย่างนั้นแหล่ะ ในตอนนั้นหัวใจของเธอเต้นอย่างดุเดือด คำพูดของเขาเกือบจะทำให้เธอยกโทษอภัยไปให้เขาทั้งหัวใจ แต่มันคงจะเพราะสมองเขากลับไปเท่านั้น ไม่อย่างนั้นเธออาจจะต้องติดอยู่ในกับดักของเขาอีกครั้ง เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาทำมันเพื่อเพียงแกล้งเธอรึเปล่า แต่ไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้เธอถึงได้รู้สึกเศร้าหน่อยๆ ด้วย เธอผู้ชายคนนั้นอย่างนั้นหรอ? เธอหัวเราะกับตัวเอง วัจสาแกเลิกโง่สักทีได้มั้ย ก็เห็นๆ อยู่ว่าเขาเอาเธอมาทิ้งด้วยความรู้สึกรังเกียจขนาดไหน แกยังจะไปรักคนใจร้ายแบบนั้นงั้นหรอ? แล้วแบบนี้ใครเขาจะมารักแก? เขาไม่ได้ต้องการความเมตตากรุณาของแกสักหน่อยยัยวัจสาเอ๊ย! อย่าเอาความที่เธอสงสารเขามาโทษตัวเองแบบนี้อีก เข้าใจมั้ยวัจสา? ให้เวลาตัวเองได้ตระเตรียมสักหน่อย ให้ตัวเองหาลู่หาทาง เพื่อที่จะวางแผนพาเด็กน้อยหนีไปพร้อมกัน แวววัยเพิ่งกลับมาจากกินข้าวข้างนอก เห็นวัจสานั่งเหม่ออยู่ที่เก้าอี้ เธอจึงค่อยๆ ย่องมาอย่างกับแมวแล้วหยุดอยู่ที่ข้างหลังเธอ เตรียมจะร้องไห้เธอตกใจ “คุณนายบ้านศรีทอง! กลับมาเร็วจัง? ไม่ใช่ว่าควรจะนอนอยู่บนเตียงเหมือนปกติ แล้วกลับมาเรียนพรุ่งนี้งั้นหรอ? ” วัจสาตกใจจนแทบลุกขึ้นยืน ด้วยใจที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวทำให้ใจเธอเต้นแรงด้วยความตกใจ เธอกลอกตาขึ้นก่อนจะพูด “กลิ้งไปเลยนะ แกกลิ้งตัวเองไปบ้านตระกูลศรีทองเลยไปยัยแวว” “ว้า นี่มันไม่มีเหตุผลเลย พวกแกยังไม่ดีกันอีกหรือไง ธัชชัยเขาไม่ชอบของขวัญของแกหรอ? ” แวววัยไม่อาจยับยั้งปากของตัวเองไว้ได้ เธอจึงถามไปเรื่อย “ใครบอกคุณว่าฉันให้เขา คนที่ฉันให้คือวรพล สามีของฉันต่างหาก! ” ความจริงแล้วทุกครั้งที่พูดถึงว่าวรพลเป็นสามีของเธอ มันค่อนข้างจะรู้สึกอึดอัดแปลกๆ แม้ว่ามันจะเป็นแค่หลอกๆ ไม่ใช่เรื่องจริงก็ตาม บางครั้งบางเวลา ผู้หญิงที่เรียกว่าเซนต์ค่อนข้างที่จะแม่น มันเหมือนกับว่าเธอไม่คิดว่าวรพลเป็นสามีของวัจสาด้วยซ้ำ “อ่อ ที่แท้ก็เป็นของขวัญสำหรับวรพลนั้นเอง” แวววัยรู้สึกหน้าแตกเล็กน้อย วัจสาพยักหน้าลงก่อนจะพูดถึงสิ่งที่อัดอั้นตันใจมาตลอดทั้งวันของเธอ “อ่ะแกดูสิ เมื่อฉันถูกธัชชัยทิ้งเหมือนกับขยะหน้าบ้านจนเข้าต้องกระแทกลงพื้นแบบนี้ ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่ขอยืมกระโปรงจากแกหรอก” เธอถลกกระโปรงของตัวเองขึ้น ผ้าพันแผลสีขาวที่ถูกห่อด้วยผ้าไหม แอบมีเลือดซึมผ่านออกมาเล็กน้อย ตาของแวววัยเบิกกว้าง “เขาทำกับฉันแบบนี้ แล้วฉันควรจะซื้อของขวัญให้เขาอย่างนั้นหรอ? ฉันโง่ขนาดนั้นเลยรึไง? หรือว่าไม่มีสมองไปแล้ว? ฉันจะไม่มีวันโดนหลอกซ้ำอีก เห็นบาดแผลที่ของเธอ แวววัยก็เกิดมีน้ำโหขึ้นมา “ผู้ชายคนนั้นมันโหดร้ายเกินไปไหมนั่นหน่ะ? เมื่อคืนฝนตกหนักมากนะ ฟ้าร้องแถมฟ้ายังผ่าอีกต่างหาก เขายังมีหัวใจอยู่บ้างไหมที่กล้าโยนเธอออกจากบ้านไปแบบนั้น ควรจะจับฟันสักพันที่จริงๆ ควรจะมีใครอบรมสั่งสอนเขาบ้างนะ! ” แกไม่ต้องไปอบรมสั่งสอนอะไรเลยหรอก แกก็แค่ช่วยเขาให้มันน้อยๆ หน่อย ไม่ต้องบอกเขาด้วยว่าฉันอยู่ไหน แบบนี้ฉันคงจะได้ตายช้าลงหน่อย! พอพูดจบ เธอก็ล้มตัวลงบนเตียง “ เอ่ออ”ถูกจี้จุดอย่างไร้ความปรานีแบบนั้น ทำให้หน้าของแวววัยดูอึดอัดนิดหน่อย “ฉันขอโทษจริงๆ นะ สา ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าเขาเป็นคนแบบนั้น นี่มันสารชั่ว เป็นคนไม่ดีมากๆ เลวอย่างกับขี้ในกองทอง! “เอาหล่ะพอแล้ว เลิกโมโหได้แล้ว แค่ต่อจากนี้แกไม่ต้องไปช่วยเขาอีกก็พอ” วัจสาถอนหายใจเล็กน้อย แวววัยรู้ตัวว่าเธอผิด เธอจึงค่อยๆ ปีนขึ้นไปบนเตียงของวัจสา และเอาตัวเอนติดกับร่างบอบบางของเธอไว้