ตอนที่ 233 อย่าไปสงสารเขาเลย 2

ต๭นที่ 233 อย่าไปสงสารเขาเลย 2 “สา...ฝนตกหนักมากเลยนะเมื่อคืน แกถูกเขาจับโยนทิ้งออกมาแบบนั้นแล้วหลังจากนั้นหล่ะ? เมื่อคืนแกไปอยู่ที่ไหน แกไม่ได้กลับไปที่โรงเรียนนี่นา “พูดมาถึงตรงนี้ จริงๆ ฉันก็จะกลับไปที่โรงเรียนนั่นแหล่ะ แต่ฝนตกหนักมาก ฉันกำลังคิดที่จะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในโรงรถกับป้าอ้อย พอดีอาของฉันมาเพื่อพูดคุยธุรกิจกับธัชชัยหน่ะ เขาเห็นฉันเปียกเป็นลูกหมาตกน้ำแบบนั้น อาจจะเรียกว่าเขาสงสารฉันแหล่ะ ก็เลยพาฉันกลับบ้านเดิมขุนทด หลังจากนั้นฉันก็ได้รู้ว่าฉันเป็นลูกสาวของพี่สาวเขา” “ถ้างั้นอาแกก็ยังพอมีความเป็นอยู่บ้าง! ” พอแวววัยพูดจบ วัจสาก็ถอนหายใจอีกครั้ง “แต่เพราะเขาพาฉันกลับบ้าน อาลีก็ว่าว่าที่เขาไม่ได้ไปคุยธุรกิจที่บ้านตระกูลศรีทองก็เพราะฉัน ดังนั้นเขาจึงมีปากเสียกันถึงขึ้นจะหย่า” “ฉัน…..นั่นอาลีของแกก็เกินไปป่ะ ดีหรือไม่ดีแกก็เป็นหลานที่เห็นมาตั้งแต่ยังเล็กๆ แค่เพราะเงินเท่านั้นเธอก็ดูไม่ต้องการแกเลย? “จริงๆ แล้วจะไปโทษเธอก็ไม่ได้หรอก ทั้งหมดมันก็เพื่อรักษาจุดยืนและลดปัญหาของตัวเอง ในช่วงเวลาทุกข์ยากของสองสามีภรรยา อีกอย่างเธอไม่ต้องเลี้ยงฉันมาตั้งหลายต่อหลายปี” แวววัยหันไปมองสาก่อนจะพูด “สา แกไม่จำเป็นต้องคิดถึงคนอื่นตลอดเวลาก็ได้นะ คิดเกี่ยวกับอนาคตของตัวแกเองบ้าง ฉันรู้สึกว่าแกไม่ควรจะอยู่บ้านตระกูลศรีทองและพบเจอกับผู้ชายใจร้ายอย่างธัชชัยนั่นอีกต่อไป ใครจะไปรู้หล่ะว่าเขาจะหน้าเนื้อใจเสือแบบนี้ ฉันคิดว่าเขาอ่อนโยนกับแกด้วยซ้ำ จะไปรู้ได้ไงว่าทั้งหมดนั่นมันก็แค่ภาพลวงตา! ” พูดไปพูดมาแวววัยก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ “เอ้อจริงสิ แล้วแกไปทำอะไรเข้าหล่ะ ทำไมเขาถึงได้โยนแกออกมาอย่างนั้น? จนแกขากะเผลกแบบนี้…” ถูกแวววัยถามแบบนั้นมา วัจสาก็ไปนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ตัวเธอทำให้คนอื่นเข้าใจผิดไปจริงๆ เพราะอาการแพ้ท้องที่เกิดจากการตั้งครรภ์ที่ถูกเข้าใจผิดว่ารังเกียจรูปลักษณ์ของวรพลเข้า และทั้งนี้ทั้งนั้นเธอเองก็ไม่สามารถบอกเหตุผลได้โดยตรง ดังนั้นความผิดของเธอครั้งนี้ไม่ว่าจะกระโดดลงแม่น้ำเหลืองล้างตัวยังไงก็ไม่หาย แต่เขาจะชอบของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ของเธอ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงหุ่นยนต์ตัวใหญ่สีขาวที่ค่อนข้างไร้เดียงสา แต่เธอรู้สึกว่ามันอ่อนโยนเหมือนกับวรพลไม่มีผิด และด้วยมันทำให้เขาอบอุ่นหัวใจ และสามารถให้กำลังใจเขาได้ เธอจะมีความสุขมากเลยจริงๆ “ยัยแวว แกเลิกถามทีได้มั้ยเนี่ยฮะ? ” เธอเอียงไปด้านข้าง แขนของเธอบนไหล่ของแวววัย พูดอย่างจริงจัง “ยัยแวว ฉันมีความเป็นเพื่อนของเราตั้งหลายปี สู้ธัชชัยคนเดียวไม่ได้เลยรึไง? ” แวววัยโดนวัจสาถามแบบนั้นเธอก็ย่นจมูกขึ้น “ขอโทษนะสา วันหลังฉันจะไม่ช่วยไอสารเลวธัชชัยนั่นอีกแล้ว ฉันนี่มันตาบอดจริงๆ เธอเลยต้องมาเจ็บตัวแบบนี้เนี่ย” แวววัยสำนึกตัวเลยว่าตนผิด ดังนั้นเธอจึงปักใจเลย ว่าใจไม่ช่วยผู้ชายคนนั้นอีกต่อไปแล้ว หน้าเนื้อใจเสือดีๆ นี่เอง ผู้ชายแบบนั้นมันดูดีตรงไหนกัน? เป็นไปดังที่วัจสาต้องการ วรพลชอบเจ้าเบย์แม็กซ์ล้มลุกนั่นมาก ไม่ว่าเขาจะไปที่โรงพยาบาลหรือกลับมาพักผ่อนอยู่ที่บ้านก็จะพาเจ้าตุ๊กตาล้มลุกนี่ไปด้วยตลอด นี่ก็หนึ่งอาทิตย์เต็มๆ แล้ว เขาก็ยังไม่เลือกเอามันไปด้วย ตัวขาวๆ อ้วนๆ ออกแบบให้ดูน่าโง่ ทำให้คนมองแล้วรู้สึกชอบจริงๆ ตอนที่ธัชชัยเข้าไปในห้อง วรพลก็กำลังแทงท้องสีขาวขนาดใหญ่ของเจ้าเบย์แม็กซ์อยู่บนเตียง ดูมันแกว่งไปมา ราวกับไม่รู้สึกรู้สากับความเจ็บปวดเลยแม้แต่นิด กว่าอาทิตย์นึงแล้ว ที่วรพลไม่ได้พูดให้ธัชชัยพาวัจสากลับมา จากข้อกล่าวหาครั้งที่แล้ว อย่างแรกเลยคือเขาได้รู้เหตุการณ์ในคืนนั้นว่าน้องชายของเขานั้นโหดร้ายถึงขนาดที่เขาโยนผู้หญิงอ่อนแอแบบนั้นออกไปท่ามกลางสายฝน ประการที่สอง เขายังต้องการที่จะดูปฏิกิริยาของธัชชัยที่มีต่อวัจสาอีกด้วย “ทำไมพี่ถึงเอาแต่มองแบบนี้? ” ขณะที่พูด ธัชชัยก็ดึงเบย์แม็กซ์ออกจากมือของเขาอย่างไม่พอใจ “ธัชชัย เอาคืนมาเร็ว วัจสาเธอให้พี่นะ ถ้าแกอยากได้ก็ไปซื้อเอาเองสิ” วรพลร้องขึ้นด้วยเสียงอ่อนโยน มีรอยยิ้มที่น่าสนใจบนริมฝีปากของเขา “ผมจะเก็บไว้ ถ้าอยากได้ก็มาเอาไปเอง” วิธีการของเขาเป็นเด็กกว่าวัจสาอีกนะนั่นหน่ะ “อ่ะช่างมันเถอะ ยังไงก็แย่งคืนไม่ได้อยู่ดี เดี๋ยวให้สาซื้อให้ใหม่ก็ได้” เขาไม่มีปฏิกิริยาพิเศษอะไร เหมือนกับว่าเขาจะได้รับของขวัญจากวัจสาเมื่อไหร่ก็ได้เท่าที่เขาต้องการ เมื่อถูกวรพลพูดอย่างนั้นใส่ ก็เหมือนกับว่าธัชชัยไม่ได้รับของขวัญ ก็เลยอยากจะแย่งชิงของขวัญจากพี่ชายของเขา เขารู้สึกหดหู่ยิ่งกว่าเดิมอีกเมื่อคิดขึ้น ยัยบื้อวัจสานั่นจะส่งให้เขาสักอันไม่ได้เลยหรือยังไง? ไม่นะ ความยุติธรรมมันอยู่ที่ไหนกัน ตัวเขาเองเป็นสามีของเธอนะ เธอควรเลือกและส่งของขวัญให้เขาด้วยความเคารพและจริงใจสิ มองดูธัชชัยที่อยู่ในห้วงความคิด วรพลก็รู้เลยว่าแผนการของเขาได้เริ่มทำงานแล้ว บอกได้เลยว่าหัวใจของเจ้าเด็กน้อยของเขานั้นมีวัจสาอยู่ในนั้นแต่ด้วยความเกลียดชังและความแค้นที่ครอบงำจิตใจของเขาเอาไว้อยู่เท่านั้นเอง เขาตัดสินใจที่จะตีรถไฟก่อนที่มันจะร้อนอยู่ “แกไปพาสาเขากลับบ้านมาทีสิ พี่จะให้ป้าอ้อยทำอาหารที่เธอชอบไว้ให้” "อื้อ ไปรับเธอกลับมาเนี่ยนะ น่ารำคาญจริงๆ ” ธัชชัยพึมพำ แล้วส่งเจ้าตุ๊กตาล้มลุกลับเข้าไปในมือของวรพล “ธัชชัย ฉันหวังว่าแกจะมีความสุขแทนที่จะคิดเกี่ยวกับการแก้แค้นให้ฉันนะ ความเสียหายที่เกิดขึ้นกับฉันแกจะทำอะไรมากมายไปมันก็ไม่มีประโยชน์อะไร พี่แค่หวังว่าแกจะไม่ตาบอดไปเพราะความเกลียดชัง เขาพูดด้วยความจริงใจ “แกอย่าทิ้งสิทธิที่แกจะได้รักใครสักคนไปเลย สาเธอเป็นภรรยาของแก เธอต้องการให้แกปกป้องและดูแลนะเข้าใจมั้ย? ”