ตอนที่ 244 ฉันจะนอนกับเขา

ต๭นที่ 244 ฉันจะนอนกับเขา ขณะที่อยู่ในสถานการณ์ที่ธัชชัยจะระเบิดออกมา แล้วเธอแค่สารภาพว่าเธอท้องออกมา นั่นคงเป็นความคิดที่แย่ที่สุด ไม่ว่าจะยังไงเธอก็จะไม่ยอมให้เกิดเรื่องอะไรกับสิ่งมีชีวิตน้อยๆ ในท้องของเธอแน่ๆ แค่นิดเดียวก็ไม่ได้เด็ดขาด ถ้าหากว่านำเด็กคนนี้สืบทอดตระกูลต่อไปหล่ะก็ วรพลจะต้องปกป้องเขาอย่างดีแน่ๆ เธอไม่มีทางรู้ได้เลย ด้วยเพราะเรื่องต่างๆ เหล่านี้เป็นเพียงสิ่งที่เธอคิดฝันไปเท่านั้น นั่นไม่ใช่สิ่งที่มันเป็น แน่นอนหล่ะ เธอไม่โง่พอที่จะพูดเกี่ยวกับการตั้งครรภ์ของตัวเธอเอง เธอไม่รู้จริงๆ ว่าชายบ้าดีเดือดนั่นจะรีบพาเธอไปโรงพยาบาลเพื่อเอาเด็กออกเลยหรือไม่ ถ้าเป็นแบบนั้นเธอยอมตายไปพร้อมกับเด็กเลยซะยังจะดีกว่า "วรพล วรพล….เปิดประตูเร็วเข้า ช่วยฉันด้วย.." เธอวิ่งหนีออกมาด้วยชีวิตของตัวเอง อีกด้านหนึ่งที่อยู่ชั้นล่างชายปีศาจกำลังคำรามกวดไล่ขึ้นตามมานั่นทำให้ความกลัวของเธอยิ่งทวีขึ้นไปใหญ่ โชคดีมากเลยทีเดียวที่วรพลยังไม่ได้หลับ หมอภาคินกำลังปรึกษากับเขาเรื่องขั้นตอนในการบำบัดรักษาอยู่ ด้วยเป็นเพราะกนิษฐาจึงทำให้วรพลไม่ได้หมดแรงเหมือนที่ผ่านๆ มา ตรงกันข้ามกลับยิ่งช่วยหมอภาคินในการรักษาตัวเอง พลังแห่งความรักนี่มันทรงทวีอานุภาพจริงๆ "ภาคิน เปิดประตูเร็ว นั่นเสียงของวัจสา เธอกำลังร้องขอความช่วยเหลือ ต้องเป็นธัชชัยไอ่เด็กเวรนั่นอีกแล้วแน่ๆ ที่รังแกเธอ! " เมื่อวรพลได้ยินเสียงของวัจสาร้องเรียกให้ช่วย เขาก็รีบให้หมอภาคินเปิดประตูให้ทันที วรพลในตอนนี้ไม่เหมือนกับวรพลคนก่อนที่เขาเคยเป็น เขาเปลี่ยนเป็นเหมือนคนใหม่ เอาเครื่องช่วยหายใจออก ซึ่งไม่เพียงแต่สามารถหายใจได้อย่างอิสระ คุณสมบัติของอวัยวะภายในยังสามารถดูดซับสารอาหารจากอาหาร แม้กระทั่งความสามารถในการเคลื่อนไหวของแขนขาของเขานั้นก็ได้รับการบูรณะมากขึ้น ทุกๆ อย่างค่อยๆ ดีขึ้นเรื่อยๆ ตอนที่เธอกำลังวิ่งขึ้นถึงชั้นสอง ชายหนุ่มที่กวดตามมาข้างหลังก็กระโจนขึ้นมาราวกับเสือชีตาร์ เธอกรีดร้องด้วยความกลัว นี่ก็ชั้นสองแล้ว ถ้าถูกชายหนุ่มที่บ้าดีเดือดในขณะนี้จับได้เข้า มีหวังโยนเธอลงชั้นสอง ชีวิตน้อยของเธอคงดับสูญ ยิ่งกว่านั้นเธอก็ยังจะปกป้องลูกในท้องของตัวเองไม่ได้อีกด้วย! วัจสาใจเต้นตึกตักๆ ใกล้ถึงห้องบำบัดแล้ว เธอก็ได้ยินเสียง"คลิก" ที่ประตู ประตูก็เปิดออก เธอเห็นประตูที่พระเจ้าได้เปิดให้เธอ ก็รีบวิ่งเข้าไปในนั้นทันที มันเหมือนกับหนีความตายมาอยู่รอมร่องั้นแหล่ะ วัจสาไม่เพียงแต่เข้าไปข้างใน แต่ยังปีนขึ้นไปบนเตียงของวรพล และกอดเขาไว้แน่นด้วยความกลัว "วรพล คุณต้องช่วยฉันนะ! ธัชชัยเป็นบ้าไปอีกแล้ว เขาจะต้องโยนฉันจากชั้นสองลงไปแน่ๆ! วัจสาเคยโดนเขาโยนไปแล้วครั้งหนึ่ง ภาพจำยังคงชัดเจน หากว่าครั้งนี้จะต้องโดนโยนอีกครั้งเธอเกรงว่าจะไม่ได้โชคดีเหมือนครั้งก่อน ที่แค่เข่าเป็นแผล แต่ก็นั่นแหละมันเหมือนกับว่าโดนงูกัดครั้งเดียวก็ทำให้กลัวเชือกเป็นสิบๆ ปีได้ วัจสาเพิ่งจะพูดจบไป ร่างกายใหญ่กำยำของธัชชัยก็ปรากฏตัวเข้ามาในห้องบำบัด ราวกับสิงโตร้ายที่พร้อมขย้ำเหยื่อ "วรพล เขามาแล้ว! ช่วยฉันด้วย… "วัจสาพูดเสียงสั่น รีบเอาตัวไปหลบอยู่ที่หลังของวรพล จับไหล่ของเขาไว้ด้วยมืออันสั่นเทา ดูเหมือนว่าเธอจะกลัวธัชชัยจริงๆ แต่ไม่น่าแปลกใจเลย ชายหนุ่มนั้นดูจะเต็มไปด้วยความเคืองโกรธ เพราะไม่ว่าจะเรื่องเล็กเรื่องน้อยก็ตามแต่ เขาก็ชอบเอามาลงที่หญิงสาว เธอไม่เคยพบเจอใครที่เป็นแบบเขามาก่อนเลย ไม่ใช่ว่ามีคนพูดว่า : พี่น้องก็คือพี่น้อง ผู้หญิงก็เปรียบประหนึ่งเสื้อผ้าเท่านั้นหรอ? แม้ว่าจะเป็นพี่น้องที่รักกันมากขนาดนี้แต่เมื่อเขาเห็นผู้หญิงของตัวเองอยู่บนเตียงของพี่ชายของเขา เขาก็ยังคงโกรธมาก ธัชชัยกล่าวด้วยสีหน้าเศร้าหมอง "วัจสา ลงมาหาผมเถอะนะ" เสียงของเขาไม่ได้แข็งกร้าวแล้ว จริงๆ มันค่อนข้างจะอ่อนโยนเลยหล่ะ แต่เธอไม่เชื่อเขา "ฉันไม่ไป! " วรพลเป็นไพ่ใบสุดท้ายของเธอ เธอไม่ได้โง่ขนาดที่จะทิ้งไพ่ตายใบสุดท้ายที่สามารถรักษาชีวิตของเธอได้หรอก "ฉันไม่ได้ไปยั่วยุแหย่คุณเลย ทำไมคุณถึงจะมาทำร้ายฉันอีก? ถ้าคุณไม่ชอบให้ฉันอยู่ที่บ้าน ฉันออกไปให้ทันทีเลยก็ได้ แต่คุณจะต้องไม่มาทำร้ายฉัน! " เธอกลัวมากจริงๆ เมื่อชายคนนี้ปรากฏตัวออกมา เธอรู้สึกเหมือนนั่งรถไฟเหาะ ที่ต้องตื่นเต้นครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ตอนนี้มีวรพลเป็นป้อมปราการอยู่ข้างหน้าเธอก็อุ่นใจขึ้นมาหน่อย แต่แน่นอนหล่ะว่านี่มันทำให้ธัชชัยรู้สึกแย่ "คุณลงมาเถอะนะ ผมสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรคุณเลย นะเด็กดี ลงมาก่อนนะ" เสียงของธัชชัยเปลี่ยนไป เขาเริ่มที่จะเกลี้ยกล่อมให้เธอออกมาจากที่ของพี่ชาย หากว่าวัจสาฟังคำเขาหล่ะก็เธอก็คงโง่เป็นควายแล้วหล่ะ "ธัชชัย คุณหลอกฉันไม่ได้หรอก ฉันไม่ใช่เด็กสามขวบนะ! ครั้งที่แล้วฉันแค่ไม่สบายเท่านั้นแหละถึงได้อาเจียนออกมา มันไม่ใช่เพราะรังเกียจเขา คุณไม่แม้แต่ให้โอกาสฉันอธิบาย ก็ทิ้งฉันเหมือนขยะที่หน้าประตูแบบนั้นจนฉันล้มลงและเป็นแผลที่เข่า ยิ่งกว่านั้นข้างนอกฝนก็ยังตกหนัก ธัชชัย คุณรู้มั้ยว่าตอนนั้นฉันหนาวแค่ไหนอ่ะ ฉันแม่งโคตรจะเกลียดคุณเลย! เมื่อพูดถึงคืนนั้น หัวใจของเธอยังเต็มไปด้วยความคับข้องใจ เสียงของเธอก็เริ่มละล่ำละลัก เขาเคยได้ยินป้าอ้อยพูดเกี่ยวกับมัน แต่เขาก็ไม่คิดว่ามันจะร้ายแรงขนาดนี้ เขาไม่คิดว่าธัชชัยจะทำเรื่องแบบนั้นออกมาได้ "แกทิ้งสาไว้ข้างนอกหรอ? ตอนที่ฝนตกหนักมากแบบนั้นเนี่ยนะ! "