ตอนที่ 245 ฉันจะนอนกับเขา 2

ต๭นที่ 245 ฉันจะนอนกับเขา 2 ความรู้สึกที่ไม่รู้จักแวบเข้ามาในจิตใจของธัชชัย แล้วก็ผันแปรกลายเป็นความหงุดหงิด แต่พอเห็นน้ำตาของหญิงสาวเขาก็ผันเป็นอ่อนโยนลง " วัจสา คุณลงมาก่อนนะ เราไปคุยกันดีๆ ข้างนอกได้มั้ย" "ฉันไม่อยากคุยอะไรกับคุณ คุณออกไปเถอะ คืนนี้ฉันจะนอนกับวรพล! " พูดจบวัจสาก็หยิบเอาผ้าห่มของวรพลคลุมตัวเอง “……” ไม่ใช่แค่ธัชชัยที่นิ่งงันไปอยู่ วรพลยิ่งตกใจหนักขึ้นไปอีก เสร็จแล้วตายแน่ น้องสะใภ้ของเขาพูดต่อหน้าน้องชายของเขา ว่าให้นอนกับตัวเอง เขาแย่แน่ๆ นี่มันชักจะเลยเถิดไปใหญ่แล้ว วัจสาไม่รู้สักทีว่าธัชชัยนั้นเป็นสามีของตัวเอง ตอนนี้เธอต้องคิดว่ากำลังจะได้นอนกับสามีตัวเอง ซึ่งถูกกฎหมายไม่ได้ละเมิดอะไรใดๆ เหตุผลที่วัจสาเลือกที่จะอยู่ในห้องของวรพล หลักๆ เลยก็เพื่อพยายามที่จะหลีกเลี่ยงผู้ชายที่น่ากลัวอย่างธัชชัย อีกทั้งวรพลก็เป็นสุภาพบุรุษ บวกกับสภาพร่างกายของเขา มันเป็นไปไม่ได้ที่จะมาอะไรกับเธอ หลังจากตกใจเล็กน้อยเขาก็เริ่มโกรธ "วัจสา มานี่ให้ไวเลย อย่าให้มันมากไปนะ! " ใบหน้าที่งงงันจู่ๆ ก็ถูกปกคลุมด้วยอารมณ์อย่างช้าๆ ดูปฏิกิริยาของน้องชาย เขาก็สงบลงแทน มันเป็นโอกาสครั้งเดียวในชีวิตเลยนะ ในเมื่อเขาไม่อยากหย่ากับเธอ นั่นเขาจะต้องยอมรับกับเธอเองว่าเขาเป็นสามีของเธอ ดังนั้นวรพลจึงทำได้แค่มองดูอย่างเงียบๆ พูดอะไรออกไปไม่ได้ สังเกตดูความเปลี่ยนแปลง ดูว่าพวกเขาจะทำยังไงกัน “คุณดูตัวคุณสิ ใช้เวลาปลอมตัวแค่สามวิเท่านั้นหล่ะ เมื่อกี้ที่บอกจะคุยกับฉันดีๆ ก็พูดต่อหน้าต่อพี่ชายคุณเลยนะ ตอนนี้เผยร่างแล้วหรือไง? วัจสามองไปที่ธัชชัยที่หน้าหมองเป็นราหู ก็ยิ่งไม่กล้าย่างกายลงจากเตียงของวรพล วรพลยังคงรักษาท่าทีให้เป็นกลาง ราวกับกำลังดูเกมดีๆ สักเกมอยู่ ธัชชัยรู้สึกว่าเส้นเลือดบนหน้าของเขาเต้นตุบๆๆ แต่ว่าตอนนี้เขาไม่สามารถที่จะไปโวยวายกับหญิงสาวได้ จึงทำได้เพียงข่มอารมณ์โกรธของตัวเองเอาไว้ รอให้เธอออกมาจากเตียงชายของเขา ให้เธอเห็นว่าแท้จริงแล้วตัวเขานั้นอ่อนโยนได้มากขนาดไหน! “วัจสา คุณไม่รู้หรือไงว่าร่างกายขอพี่ใหญ่ไม่สู้จะดี? แล้วนี่คุณยังจะไปรบกวนเขาอีก เดี๋ยวพี่ผมก็ทรุดไปอีกหรอก! ” วัจสาเลิกคิ้วพูด “ถ้างั้นคุณมั่นใจได้เลย ฉันจะอยู่มุมขอบๆ นี่หล่ะ ไม่ไปโดนกระทบวรพลแน่นอน” เห็นว่าวัจสาพูดดีๆ ด้วยก็ไม่ฟัง จำต้องใช้กำลังถึงจะยอม ธัชชัยจึงเดินเข้าไปใกล้ขึ้น “วัจสาเธอนี่มันซื่อบื้อจริงๆ เลย ยังไงก็จะไม่ร่วมมือใช่มั้ย? รีบลงมาเดี๋ยวนี้! ” เขาเดินเข้าไปใกล้เข้าไปอีก คิดจะไปดึงหญิงสาวออกมาจากหลังของวรพล เมื่อเห็นชายหนุ่มเดินย่างสามขุมเข้ามาใกล้เธอก็ร้องขึ้นด้วยความหวาดกลัว “อ้าา ” เธอกอดหลังของวรพลด้วยสัญชาตญาณตอนนี้มีแค่วรพลเท่านั้นที่จะปกป้องเธอได้ “ธัชชัย แกจะพอได้แล้วรึยัง? นี่แกจะมารังแกสาเขาต่อหน้าต่อตาพี่ชายแกเลยงั้นหรอ? ” ถึงจุดนี้ เขาจำที่จะต้องหยุดธัชชัยแล้วหล่ะ เพราะถ้ายิ่งมากไปกว่านี้ วัจสาก็จะยิ่งหวาดกลัวเขา ดังนั้นวรพลจึงต้องยกมือขึ้นขวางธัชชัยเอาไว้ ในเวลาเดียวกันก็เพื่อจะปกป้องวัจสาที่อยู่ข้างๆ ไม่ให้โดนทำร้ายด้วย “พี่ใหญ่ ที่พี่ทำแบบนี้ มันเหมาะสมแล้วหรอ? ” พอธัชชัยเห็นพี่ชายตัวเองทำแบบนั้นก็เริ่มจะโมโหขึ้นมา น้ำเสียงแผ่วเบา แฝงไปด้วยความขบขัน ผู้หญิงคนนี้ ไม่จำเป็นต้องให้วรพลมาคอยอารักษ์ “ไม่เหมาะหรอ? จากวันนี้เป็นต้นไป สาเขาจะเป็นน้องสาวของฉัน ถ้าแกอยากจะทำเธอ ก็ผ่านฉันไปก่อนแล้วกัน” เมื่อวรพลเห็นถึงวิธีที่ธัชชัยใช้กับวัจสาแล้ว เขายิ่งเสียใจที่ตัดสินใจให้มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก “แกไม่ต้องการเธอ แต่ฉันต้องการ! ” “น้องสาวหรอ? พี่ ผมนอนกับเธอนะ นี่จะกลายเป็นความยุ่งเหยิงวุ่นวายไปใหญ่” ธัชชัยหลับตาลง มือของเขาดึงแขนเธอ แต่ไม่ได้จะดึงเธอออกมา เขานั่งตรงข้างเตียง และเริ่มคุยกับวรพล เธอตัวสั่นด้วยความอับอายที่คำพูดของเขา มันไม่ได้เป็นครั้งแรกที่เธอพยายามที่จะควบคุมความรู้สึกแบบนี้เอาไว้ เธอคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าชายผู้นี้จะหน้าด้านปานนี้ ดูถูกผู้หญิงของพี่ชายตัวเอง แล้วยังสามารถพูดกับพี่ชายของเขาอย่างมีเหตุมีผลได้หน้าตาเฉยอีก นี่ไม่เท่ากับสร้างความอับอายให้แก่วรพลหรอ? แบบนี้ยังจะมาบอกว่าเคารพเขาอีกได้หรอ? เขารู้หรือเปล่าเถอะ ว่าคำว่า “ความอับอาย” มันเขียนยังไง? 1 แต่ที่เธอแปลกใจนั่นก็คือสิ่งที่วรพลตอบกลับไป “มันเป็นอดีตไปแล้ว ฉันจะปล่อยแกไป! หลังจากนี้ถ้าแกอยากจะดูถูกเธอตามอำเภอใจเหมือนก่อน มันไม่ง่ายอย่างนั้นแล้ว เว้นแต่คุณจะยอมรับว่าเธอเป็น…...แกนี่เป็นคนยังไงเนี่ยฮะ! ” วรพลเกือบจะหลุดพูดความจริงออกมา แต่เขาต้องการที่จะทิ้งความจริงไว้ให้ธัชชัยพูดออกไปด้วยตัวเอง เธอที่อยู่ข้างๆ ช็อกจนไม่รู้จะพูดอะไร นี่เป็นพี่น้องกันเหรอ? หรือพวกเขารู้สึกดีต่อกันจนเกินไป? ถึงกระทั่งแม้แต่ผู้หญิงคนเดียวก็ยังแบ่งปันกันได้ และก็พูดต่อหน้าคนแบบนี้มันดีแล้วจริงๆ หรอ? คำก็นอน สองคำก็นอน ไม่ดูดำดูดีความรู้สึกของเธอบ้างเลยหรือไง? นี่ตัวเธอเองกลายเป็นอะไรไปแล้วหล่ะเนี่ย? และอีประโยคสุดท้ายนั่นแหละที่ทำให้เธอโกรธมากที่สุด เธอเป็นอะไรกับธัชชัย? ไม่ใช่พี่สะใภ้อย่างนั้นเหรอ?