ตอนที่ 246 แล้วเธอจะพบว่าเขาหน่ะเป็นคนดีคนหนึ่ง

ต๭นที่ 246 แล้วเธอจะพบว่าเขาหน่ะเป็นคนดีคนหนึ่ง วรพลไม่ได้ต้องการให้ตัวเธอไปเป็นคนรักของธัชชัยหรือให้ธัชชัยเป็นตัวแทนของเขาในการให้กำเนิดอะไรแบบนั้นใช่มั้ยนะ? ไม่ว่ายังไงก็ตาม เธอรู้สึกทั้งอายทั้งโกรธ นี่ตัวเธอเองเป็นเพียงสินค้าเท่านั้นเหรอ วัจสาได้แต่จิ๊ปาก แต่ไม่ได้กล่าวว่าอะไรออกมา ทางด้านธัชชัยเมื่อได้ยินคำพูดประโยคสุดท้ายของวรพล เขาก็ถึงบางอ้อในทันทีถึงสิ่งที่พี่ชายของเขากำลังคิดจะทำ ที่แท้ก็แค่พยายามจะบังคับให้เขายอมรับความสัมพันธ์ของเขากับผู้หญิงซื่อบื้อคนนี้นี่เอง เขาธัชชัยคนนี้ถูกหลอกง่ายขนาดนั้นเลยรึยังไง? ใจเย็นก่อนสหาย เขารู้น่าว่าเขาควรจะทำอะไร จะยอมรับหรือไม่นั่นมันเกี่ยวอะไรกันหล่ะ? ยอมรับไปมันก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรเลย ในทางกลับกันเขาก็ต้องสูญเสียความสนุกส่วนตัวไป มองดูผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่น่าสงสารคนนั้น มันไม่เพียงพอต่อการที่พวกเขาสองพี่น้องจะเล่นสนุกด้วยอีกสักหน่อยหรือไง? เขาไม่เคยได้คิดเกี่ยวกับจุดยืนของเธอเลยแม้แต่นิดเดียว ว่าเธอจะได้รับการลงโทษทางจริยธรรมและจิตใจเพียงใด ไม่รู้ว่าเธอเจ็บปวดและทรมานมากแค่ไหน บางทีอาจเป็นเพราะการที่ธัชชัยเขามีปัญหาครอบครัวมาตั้งแต่ตอนเด็ก แต่เห็นได้ชัดว่าวรพลนั้นโมโหมากที่เขาพูดออกมาแบบนั้น "ธัชชัย ไอ่เด็กเวร! " หลังจากนั้นก็พูดอะไรไม่ออกแล้ว ธัชชัยยิ้มออกมาอย่างบ้าคลั่ง "วรพลสหายรัก ผมให้เวลาพี่ห้านาที ในการไตร่ตรองว่าคุณจะปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้นอนกับพี่ไป หรือจะโยนเธอออกไป ผมจะรออยู่ที่ประตู ให้เวลาแค่ห้านาทีนะ นานกว่านี้ก็ไม่รอละ! " เขาทิ้งคำพูดไว้ข้างหลังก่อนจะเดินออกไป ร่างทั้งร่างเต็มไปด้วยเสน่ห์ที่น่าสนใจ " แกจะทิ้งเธอไว้ที่นี่อย่างนั้นเหรอ?! เฮ้ไอ้เด็กเวรนิ! " วรพลตะโกนด้วยโทสะ ตั้งแต่วัยจนโต มีครั้งไหนที่เขาชนะน้องชายเขาบ้างนพ ดูเหมือนจะไม่มีเลย มีแต่เวลาที่ธัชชัยแกล้งทำเป็นแพ้นั้นแหละเขาถึงจะชนะได้ มันเป็นแบบนั้นมาโดยตลอด แต่ครั้งนี้เขาโกรธที่ธัชชัยไม่ยอมทำตามที่เขาต้องการจึงพูดกระแทกออกมาเสียงแหบแห้ง "ดี! งั้นแกก็อยู่ข้างนอกทั้งคืนไปเลย! " ทางด้านธัชชัยเขาก็มั่นใจและไว้วางใจเสียเหลือเกินที่จะให้วัจสาจะอยู่ในห้องของพี่ชาย พี่ใหญ่เป็นคนที่เขารู้ดีที่สุด และนั่นเขาจึงรู้ว่าพี่ใหญ่จะไม่ทำอะไรกับวัจสาทั้งนั้น แต่เป็นผู้หญิงซื่อบื้อคนนั้นที่ปีนขึ้นไปบนเตียงของเขาเอง นั้นจึงทำให้ธัชชัยโกรธมาก หลังจากที่ธัชชัยจากไปแล้ว บรรยากาศในห้องพยาบาลเริ่มอึดอัดและเงียบจนไม่รู้จะพูดอะไร แน่นอนว่าวัจสาไม่กล้าอยู่บนเตียงของวรพลอีกต่อไป เธอรีบปีนลงมา "ขอโทษด้วยนะคะ วรพลคือ…." แต่พอหวนกลับไปคิดอีกครั้งการที่เธอปีนขึ้นไปบนเตียงของสามีตัวเอง แล้วพูดขอโทษ แล้วเธอจะขอโทษเรื่องอะไรกันหล่ะ? วัจสาจึงพูดสมทบเพื่อลดความอึดอัดให้มันเบาบางลงบ้าง" ขอโทษที่รบกวนเวลาพักผ่อนของคุณนะคะ นี่มันก็ดึกมากแล้วด้วย" เขามองดูเธอด้วยความจริงใจ ยิ่งคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ดีมากขึ้นไปอีก ทั้งหมดมันก็เพราะเจ้าเด็กธัชชัยที่ไม่รู้ค่าของที่มี " จริงๆ แล้วฉันเองนี่แหละที่ต้องเป็นฝ่ายขอโทษเธอ มันเป็นเพราะฉันตอนนั้นที่สะเพร่าและคิดลบมากเกินไปเอง ไม่อย่างนั้นเธอก็ไม่ต้องลำบากขนาดนี้ ทั้งหมดมันเป็นความผิดของฉันเอง ไม่คิดเลยจริงๆ ว่าไอ้เวรนั่นจะเธอให้ทุกข์ระทม และยังผิดหวังขนาดนี้ และอย่าไปสนใจอะไรกับเขาเลย" เธอยังคิดว่าวรพลยังคงโกรธเธอ แต่หลังจากได้ยินคำพูดของเขาแล้ว ดูเหมือนมันจะเป็นการล้างความผิดของน้องชายให้ความผิดนั้นไปตกที่ตัวเขาเองทั้งหมดเลย ฟังจากที่เขาพูดกับธัชชัยเมื่อครู่นี้ เธอก็ประมวลในหัวได้ทันทีว่า เขารู้ว่าน้องชายของเขาดูถูกเธอ แต่เขากลับไม่ได้โกรธอะไรขนาดนั้น ในทางตรงกันข้ามกลับโยนความผิดบาปทุกอย่างมาไว้ที่ตัวเองคนเดียว นั่นทำให้วัจสาทำได้เพียงแค่นิ่งอึ้ง เธอไม่มีทางเข้าใจความรู้สึกของพี่น้องนี้ได้เลย ผู้หญิงของตัวเองแท้ๆ แต่สามารถให้น้องชายของเขานอนด้วยได้ นี่มันเลยขอบเขตไปมากโขทีเดียวเลย ดังนั้นมันไม่มีประโยชน์ที่จะแก้แค้นให้กับความแค้นเคือง ยังไงเสียวรพลก็คงไม่ช่วยให้เธอได้รับความยุติธรรมใดๆ อยู่แล้ว ”สา จริงๆ แล้วธัชชัยเขาหน่ะแค่เลือดร้อนไปหน่อยก็เท่านั้น ให้เวลาเขาหน่อยนะ สักวันหนึ่งเธอก็จะค้นพบเองว่าเขาก็เป็นคนดีคนหนึ่งนี่หล่ะ ถือว่าพี่ชายอย่างฉันขอร้องก็แล้วกันนะ วรพลเอ่ย โดยที่ไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้าอาการอ้าปากค้างจนแมลงวันแทบจะเข้าไปวางไข่ของเธอ ตอนนี้ใจเธอทลายลงแทบหมดสิ้น ความคิดของครอบครัวนี้มันช่างแปลกประหลาดมากเกินไปจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นหัวหน้าครอบครัวอย่างวรพล หรือป้าอ้อยของคนรับใช้ แม้กระทั่งพ่อบ้านภูษิตเอง มันทำให้รู้สึกเหมือนพวกเขาผลักตัวเธอเข้าไปสู้อ้อมอกของธัชชัยกันอย่างพร้อมหน้า นั่นมันช่างบ้าบอจริงๆ ตอนนี้เธอไม่ได้ต้องการที่จะได้ยินอะไรเกี่ยวกับธัชชัยอีกแล้ว เธออยากจะออกจากบ้านหลังนี้ไปเสียเลย เธอคิดไปคิดมา ก็พลันนึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ “เอ้อใช่สิ วรพล คุณเซ็นใบหย่าให้ฉันแล้วหรือยังคะ? ” เสียงของเธอก็ขาดห้วงไป ทันใดนั้นความคิดที่ว่าแม้แต่แรงจะจับปากกาของเขาก็ไม่มีก็โลดแล่นเข้ามาในหัวของเธอ จึงรีบขอโทษอย่างฉับไว “หรือว่าคุณต้องการพยานหรืออะไรไหม? ” เมื่อวรพลคิดไปถึงลายเซ็นที่เซนต์อยู่บนใบหย่าทั้งสองใบแล้วเขาก็อยากจะหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา “เซนต์แล้วหล่ะ แต่ว่า…..” “แต่ว่า..อะไรหรอ? ” วัจสาถาม “แต่เธออาจจะไม่แฮปปี้ที่ได้เห็นมันหน่ะ” “ไม่แฮปปี้? วัจสาตามืดบอด เธอไม่ได้พูดถึงความสุขและความทุกข์ แค่อยากแก้ปัญหานี้ให้ลุล่วงโดยเร็วที่สุด แต่มันก็ติดอะไรบางอย่าง นั่นอาจเป็นเงินสองพันล้าน "คุณหมายถึงสองพันล้านนั่นหรอ? " เธอถามเบาๆ หากจะให้เธอจ่ายหนี้เลยในตอนนี้ แน่นอนว่าเธอไม่อาจเอามาคืนให้ได้ ถ้าหากเธอกลับไปเอาจากปยุต เธอก็คงไม่กล้าจะพูดทวงออกไป "แน่นอนว่ามันไม่ใช่เพราะเหตุผลนั้น โอเคๆ ถ้าคุณอยากเห็น ผมจะให้พ่อบ้านภูษิตเอาให้คุณดูใน