ตอนที่ 250 เครื่องให้กำเนิด

ต๭นที่ 250 เครื่องให้กำเนิด ถูกวัจสาตำหนิอย่างแรง ป้าอ้อยถึงเพิ่งจะรู้ตัวว่าเมื่อกี้ตนเองนั้นเพิ่งหลุดปากพูดอะไรออกไป สมองของเธอก็ไม่สามารถปรับตามได้ไวขนาดนี้ ในช่วงเวลาหนึ่งไม่สามารถรับประโยคที่วัจสาพูดได้ ความตกใจที่วัจสาได้รับทำให้มันบดบังความดีงามของป้าอ้อยไปแล้ว เธอส่งซุปวุ้นพุทรากลับไปให้ป้าอ้อย “ ซุปวุ้นพุทราถ้วยนี้ ป้าดื่มเถอะ ฉันเหนื่อยแล้ว อยากกลับไปพักผ่อน” พอนึกถึงซุปวุ้นพุทราที่ทำด้วยใจถ้วยนี้ ในใจของวัจสารู้สึกไม่ค่อยสบายใจ ครอบครัวนี้คิดว่าเป็นเครื่องมือในการให้กำเนิดหรอ? เธอรู้สึกดีใจที่ไม่ได้บอกเรื่องนี้กับป้าอ้อย ไม่อย่างนั้นเธอต้องกลายเป็นเครื่องมือให้กำเนิดจริงๆแน่ ป้าอ้อยมองไปยังแผ่นหลังที่เศร้าโศกของวัจสาที่เดินจากไป ใจของตัวเองนั้นรู้สึกไม่พอใจ ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าคุณชายรองจะปิดบังคุณผู้หญิงของเธอไปตั้งแต่เมื่อไหร่! ตอนนี้พอคิดถึงตระกูลศรีทองมากๆ ก็มีแขกที่ไม่ได้รับเชิญอย่างกนิษฐา ป้าอ้อยเองก็ไม่กล้าที่จะตัดสินใจพูดอะไรออกมา ถ้าพูดอะไรออกไปแล้วมันไม่ดีขึ้นมาอีก แถมนี่ยังเป็นความคิดของคุณชายรองอีกด้วย! หลังจากกลับมาที่ห้องพักของตัวเองแล้ว วัจสาก็รีบวิ่งไปตรงหน้าต่างที่ปิดอยู่อย่างสนิท แล้วนำโมไบล์ไปแขวนไว้ ถ้าเกิดมีอะไรขยับเล็กน้อยเธอก็จะสามารถรับรู้ได้ทันที ก็ใครใช้ให้ธัชชัยผู้ชายที่น่าเกลียดคนนั้นชอบปีนเข้ามาทางหน้าต่างกันหละ! มองไปยังเตียงอันใหญ่โตนั้น สมองของเธอไม่สามารถหยุดคิดถึงเหตุการณ์ที่คนสองคนนัวเนียกันไปมา เธอยกผ้าห่มขึ้นดูหลายครั้งถึงได้รู้สึกว่าไม่มีร่องรอยอะไร เธอจึงค่อยๆ นอนตะแคงลงอย่างช้าๆ สัมผัสของเตียงนั้น มันทำให้เธอรู้สึกเหนื่อยล้ามาก วัจสามองไปบนเพดานห้องพร้อมกับลูบท้องป่องๆ ของเธออย่าช้าๆ ลูกจ๋า ถึงแม้ลุงของหนูจะเป็นผู้ชายที่ดีเลยคนหนึ่ง แต่แม่ก็ไม่อยากที่จะทำให้หนูรู้สึกข้องใจ ไม่อยากที่จะทำให้หนูต้องเรียกคนที่ไม่ได้เป็นพ่อว่าพ่อ แม่รู้ว่าหนูจะต้องเป็นลูกชายที่จิตใจดีมีความกตัญญู ไม่จำเป็นต้องมีพิธีรีตองอะไรในการรับเลี้ยงดู หนูก็จะเคารพคุณลุงใช่ไหมลูก? ในช่วงที่หญิงสาวกำลังตั้งครรภ์อยู่นั้นมักจะอ่อนแอและอ่อนไหว พอมาคิดถึงคำพูดของป้าอ้อยวันนี้ แถมสิ่งๆ ต่างๆ ในวันนี้ยังทำให้ตัวเธอเองรู้สึกว่าเป็นแค่เครื่องมือในการให้กำเนิด ชีวิตตัวเองเหมือนอย่างกับนิยายหรือจะบอกว่าน่าเวทนาก็ได้แหละ เหมือนเป็นดั่งนางเองที่ช่างน่าเวทนาเสียจริง ดังนั้นเธอจึงไม่อยากที่จะรู้สึกน่าเวทนาอีกต่อไป เธออยากจะหนีออกไป หนีออกไปจากตระกูลศรีทอง! ถ้าไม่อยากให้พวกเขาพบลูกหละก็ต้องหนีแหละ เธอรู้สึกดีมากจริงๆที่ปกปิดคนในตระกูลศรีทองเรื่องที่ตัวเองท้อง เพียงแค่ตอนนี้วรพลไม่ได้บอกว่าเซ็นใบหย่าแล้วรึยัง? แล้วถือไปอำเภอแค่นี้ก็สามารถหย่าได้แล้วใช่ไหมหละ? ถ้าเป็นอย่างนั้นเธอก็ไม่ต้องแบกความเป็นภรรยาของวรพลในนามแล้วไปคลอดลูกของธัชชัยแล้ว! ตอนนี้เธอรู้สึกเบื่อมากที่จะต้องมาถือทะเบียนสมรส ดังนั้นวัจสาจึงรีบลุกออกจากเตียง พร้อมกับเปลี่ยนชุดนอนบางๆ นั้น แล้วไปหาพ่อบ้านภูษิต เธอรู้ว่าทุกๆ คืนพ่อบ้านภูษิตจะต้องมาจัดการนู่นนี่ที่ห้องอ่านหนังสือ ไม่เพียงแต่เป็นการจัดการเรื่องทรัพย์สินเงินทองของตระกูลศรีทอง เขายังต้องช่วยวรพลจัดการเรื่องต่างๆ ในบริษัทอีกด้วย ตอนที่วัจสาเดินไปที่ห้องอ่านหนังสือ พ่อบ้านภูษิตกำลังดูเอกสารสำคัญกองหนึ่งอยู่พอดี อีกทั้งกำลังปิดผนึกซองบางอย่าง ที่หน้าซองเป็นชื่อของวรพล เขาเผาไฟผนึกมันก็ไม่สามารถเปิดออกได้แล้ว ทำไมถึงยังจะต้องเซ็นชื่อลงไปอีกนะ? ถึงได้ใช้ชื่อเขาประทับตราลงไปแทนที่ “พ่อบ้านภูษิตรบกวนหน่อยนะคะ” วัจสาเคาะประตูสองที ให้พ่อบ้านภูษิตรู้ว่าเธอกำลังจะเข้ามานะ พ่อบ้านภูษิตมองมาที่วัจสา จึงรีบวางเอกสารในมือ “ดึกมากแล้ว คุณผู้หญิงมีอะไรรึเปล่าขอรับ? ” วัจสารีบเดินตรงไปหาเขา แน่นอนว่าต้องมีบางอย่าง “พลบอกว่า...เอ่อใบหย่านั้นวางไว้กับคุณที่นี่ ฉันเลยมาเข้ามาเอา….” เธอพูดอย่างอ้ำๆ อึ้งๆ อย่างไม่กล้าพูดออกมาเต็มปาก รู้สึกอายๆ เล็กน้อย เพราะสุดท้ายจะได้รับเงินสดชดเชยในการหย่าถึงสองล้านหยวน แต่กลับเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยังคงต้องการที่จะดำเนินการหย่าต่อไป คราวนี้ตระกูลศรีทองจะต้องเสียเงิน…… “ใบหย่าน่ะหรอ ที่จริงอยู่ที่ผมนี่แหละครับ แต่ผมคิดว่าคุณผู้หญิงอาจจะไม่อยากที่จะเห็นมัน” พ่อบ้านภูษิตค่อยๆ ถอนหายใจ วัจสาพยักหน้า ทำไมถึงลักษณะการพูดถึงได้เหมือนกับวรพลแบบนี้? หมายความว่าอะไรที่บอกว่าเธอจะไม่อยากเห็น ถ้าเธอไม่อยากเห็นเธอคงจะไม่มาหาเขาหรอก “ฉันอยากเห็น” วัจสาตอบด้วยความมั่นใจ จริงๆ คือเธอไม่มีทางเลือกแล้ว รู้อยู่แล้วแหละว่าวรพลก็เป็นผู้ชายที่ดีคนหนึ่ง แต่เรื่องการหย่ายังไงก็ต้องหย่า ลูกในท้องจะต้องเกิดมาโดยมีสถานะที่ใสสะอาด “โอเคครับ ถ้าคุณผู้หญิงยังคงยืนกราน ถ้าอย่างนั้นผมจะไปเอามาให้คุณดู” พ่อบ้านภูษิตพูดพลางหันไปหาในลิ้นชักสักครู่หนึ่ง จึงหยิบใบหย่าสองใบออกมา “คุณผู้หญิงลองพลิกอ่านดูนะครับ แต่อย่าโกรธเด็ดขาดนะครับ” วัจสางงจริงๆ ทำไมถึงตัวเองจะต้องมาโมโหเพราะใบหย่าสองแผ่นนี้ด้วย? จะเป็นไปได้ไหมว่ามันจะต้องมีข้อผูกมัดอะไรอื่นๆ อีกด้วย? วัจสารับใบหย่ามา แล้วพลิกกลับไปมาเพื่อดู กระดาษเหล่านั้นล้วนมีแต่เนื้อหาที่ตัวเองร่างไว้แต่กลับไม่ได้มีข้อผูกมัดอะไรเลย หลังจากที่เธอพลิกไปที่หน้าสุดท้าย ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นว่าลายเซ็นของชายหนุ่มนั้นเขียนว่า : ฝันไปเถอะ!