ตอนที่ 255 ข้อมือหัก 2

ต๭นที่ 255 ข้อมือหัก 2 ป้าอ้อยพูดพลาง น้ำตาก็ระเบิดออกมาเป็นก๊อก นี่มันอะไรกัน คุณชายใหญ่ยังไม่ทันจะหายดี คุณชายรองก็เกิดเรื่องเข้าอีก！ “หา ว่าไงนะ ธัชชัยข้อมือหักหรอ? ！” เธอตื่นขึ้นมาทันที เดิมทีคิดว่ามันยังอยู่ในความฝัน แต่เมื่อน้ำตาอุ่นๆ ของป้าอ้อยไหลตกมาที่มือของเธอ เธอจึงรู้ตัว ว่ามันเป็นความจริง ธัชชัยเขาบาดเจ็บจริงๆ ！ ป้าอ้อยพยักหน้าพร้อมๆ กับปาดๆ น้ำตา “ใช่ค่ะ ตอนนี้มือเขาคีบตะเกียบยังไม่ได้เลย ตอนนี้ก็เลยโมโหอยู่ค่ะ…….” ยังไม่ทันรอให้ป้าอ้อยพูดให้จบ วัจสาก็กระโดดลงจากเตียง และใส่เสื้อ เดินออกไปทันที โต๊ะในห้องนั่งเล่น มือข้างขวาของเขาถูกตรึงด้วยแผ่นไม้ เขาโยนตะเกียบลงด้วยความหงุดหงิด เขาไม่ได้ออกไปกับกนิษฐาเมื่อคืนอย่างนั้นหรอ? กลิ้งไปกลิ้งมาบนที่นอนนี่สามารถทำให้ข้อมือหักเลยงั้นหรอ? นี่มันจะต้องรุนแรงแค่ไหนกันเนี่ย? ความคิดอันชั่วร้ายที่ออกมาจากจิตใจของเธอ ทำเอาเธอตกใจแทบตั้งตัวไม่อยู่ ไม่สิ ถ้าพูดถึงบาดเจ็บคนที่บาดเจ็บก็ต้องเป็นกนิษฐาสิถึงจะถูก…..โว้ย..บ้าไปแล้ว นี่ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย? ！ เธอมองไปรอบๆ ซ้ายทีขวาที ก็มองไม่พบกนิษฐา เธอไม่ได้ชอบเขามากที่สุดหรอกหรอ? อะไรเนี่ย ตอนนี้เขาบาดเจ็บ แต่เธอกลับไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วย นี่มันเรื่องอะไรกัน ไม่ใช่ว่าเธอจะต้องอยู่กับเขาไม่ห่างเป็นงูจงอางหวงไข่เลยหรอ? ความคิดที่เต็มไปด้วยความหึงหวงไหลมาเป็นฉากๆ เมื่อเธอมองเห็นข้อมือที่พันด้วยไม้ดามของธัชชัย ความคิดทุกอย่างหายไปถูกแทนมาด้วยความเศร้าโศกที่เห็นเขาเป็นแบบนี้ ธัชชัยตอนแรกเขาไม่ได้อยากจะเอาอะไรมาค้ำข้อมือเขาเลย เพราะเขาว่ามันทำอะไรไม่ค่อยสะดวก แต่ไผ่ก็ไม่สบายใจ เขาอยากจะให้ใส่ไว้ ด้วยบาดแผลของธัชชัยมีรอยแตกเล็กน้อยในกระดูก ทำให้เลือดจับกลุ่มกันเป็นก้อน ไผ่รู้ว่ามันไม่ร้ายแรง แต่การป้องกันไว้ก่อนมันจะดีซะกว่านอกจากจะทำให้หายไวขึ้น ยังช่วยลดความเสี่ยงของการบาดเจ็บในครั้งต่อไปด้วย ธัชชัยรู้ว่าตัวเขาเองประมาทเกินไป นั่นคือเหตุผลว่าทำไมเขาถึงได้เสียท่าให้นักฆ่าคนนั้น แล้วยังสามารถบอกได้อีกว่า ไอ่“เสาไฟฟ้า”นั่นฝีมือเหลือร้ายมากทีเดียว อยากจะกินอะไรธัชชัยก็ใช้มือซ้ายได้ไม่ถนัด นั่นก็เลยเป็นเหตุผลที่น้องตะเกียบผู้บริสุทธิ์ถูกเขาเขวี้ยงทิ้งด้วยความโมโห เขาเห็นวัจสาจากตาด้านเดียว เลยพูดขึ้น “มานี่ มาช่วยป้อนข้าวให้ฉันที” เธอกลอกตาอย่างเบื่อหน่าย เจ็บขนาดนี้ ยังโหดร้ายเก่งอยู่ได้！ ความสงสารและความรู้สึกเสียใจที่มีก่อนหน้านี้ถูกทลายลงเล็กน้อยด้วยประโยคนั้นของเขา ใช้ให้เธอทำ นี่มันเสแสร้งแกล้งกันชัดๆ เห็นๆ อยู่ว่าเขามีส้อมและช้อนอยู่ตรงหน้า แต่เขากลับไม่ใช้มัน น่าจะเป็นเพราะป้าอ้อยที่คิดว่าเขาจะไม่สะดวก ดังนั้นจึงแค่วางมันไว้เฉยๆ ไม่รู้ว่าลมอะไรพัดผ่าน เธอจึงได้พูดออกมาทันที “ฝันไปเถอะ！” ก็เพราะไอ้คำสามสี่ตัวนี่ทำให้เมื่อคืนเธอต้องฝันร้าย ดังนั้นเธอจึงจะเอาคืนเขา ให้รู้สึกซะมั่งว่าคำว่า “ฝันไปเถอะนี่” รสชาติเป็นยังไง！ พอคิดถึงว่าไอ้คำไม่กี่คำที่เขียนลงไปในใบหย่านี่ได้ดับฝันแผนการหนีที่สวยงามของเธอ วัจสาก็รู้สึกอยากจะบีบคอชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมาทันที ก็รู้ๆ กันอยู่ว่ามันเป็นใบเซนต์ระหว่างเธอกับวรพล แล้วเขามายุ่งอะไรด้วย? แถมยังไม่ให้พี่ชายเซนต์อีก！ “ฝันไปเถอะหรอ? เธออยากจะฝันก็ได้ งั้นก็ฝันด้วยกันทั้งบ้านนี่หล่ะ！” เขาพูดด้วยเสียงต่ำอันต่ำแหบ หันหน้าไปออกคำสั่งกับพ่อบ้านภูษิต “พ่อบ้านภูษิต ล็อกประตูให้ฉันที หากไม่ได้รับการอนุญาตจากฉัน ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ออกไปข้างนอก ไม่ว่าใครก็อย่าแม้แต่จะคิดที่จะออกจากบ้านหลังนี้！” จริงๆ เลย วัจสาอยากจะกัดคอเขาให้ตายไปเลย เห็นได้ชัดว่านี่มันปิดประตูหนีไฟ และก็ไม่ให้ใครไปจุดไฟด้วย ตัวเขาเขียนคำว่า “ฝันไปเถอะ” บนใบหย่าของเธอกับวรพลได้ แต่ไม่อนุญาตให้เธอพูดว่า “ฝันไปเถอะ”อย่างนั้นหรอ? ！ “ธัชชัยคุณนี่สุดยอดไปเลยนะ ตัวเองออกไปนอนกับผู้หญิงจนแขนหัก แต่พอกลับมาก็จะระบายความโกรธลงที่ฉัน นี่เห็นฉันจะเป็นอะไร? ปั๊มเหรอ? ทำไมต้องมายุ่งกับฉันด้วย? ” เธอโกรธมากจริงๆ แค่พูดในสิ่งที่ถูกต้อง เธอก็ไม่มีสิทธิ์จะพูด “แล้วคุณจะมาถามอะไรกับผม? คุณชายอย่างผมไม่ต้องทำอะไรหรอก แค่แฮปปี้ก็โอเคแล้ว”ความโกรธของธัชชัยมันมากกว่ามนุษย์คนหนึ่งควรจะมี บวกกับธรรมชาติที่รุนแรงของเขาด้วย หากเธอต้องการที่จะแข่งขันกับเขาหล่ะก็ ไม่มีทางเลยที่จะเทียบเคียง เมื่อเห็นทั้งสองคนเริ่มทะเลาะกัน ป้าอ้อยจึงหันไปบ่นวัจสา “คุณผู้หญิงคะ คุณชายรองเธอบาดเจ็บ อย่าพูดอะไรให้เขาโกรธไปเลยนะคะ” เธอเดินเข้าไปหยิบตะเกียบของธัชชัยก่อนจะพูดขึ้น “คุณชายรองมานี่ค่ะ เดี๋ยวป้าป้อนอาหารเช้าคุณเองโอเคมั้ย? ” “ไม่ วันนี้ฉันจะให้วัจสาเป็นคนป้อน！” ดวงตากลมพีชลดหรี่ลงอย่างมาดร้าย ก่อนจะพูดเสียงต่ำ “วัจสา คุณเองก็น่าจะรู้ดีนะ ว่าผลที่จะตามมาคืออะไร คุณจะต้องรองรับอารมณ์โกรธของผม！” วัจสาเบิกตากว้าง ผู้ชายคนนี้นี่นะนอกจากคำพวกนี้แล้วคิดจะพูดคำอื่นเป็นบ้างมั้ย? “คุณผู้หญิง คุณป้อนคุณชายรองเถอะนะคะ อย่าทะเลาะกันเลย อย่าเอาแต่ใจตัวเลยคุณชายรองเจ็บแขนอยู่นะคะ” ป้าอ้อยพูดพร้อมกับมองไปที่ข้อมือของธัชชัยด้วยหัวใจที่เจ็บปวด แต่ว่าพูดกับวัจสาว่าเธอเอาแต่ใจหรอ? ตระกูลศรีทองนี่มันยังไงกันนะ? ก็เห็นๆ กันอยู่ว่าเขาเริ่มก่อน แต่กลายเป็นว่าเธอผิดงั้นหรอ? ทุกๆ คนที่นี่ถูกเขาครอบงำไปหมดแล้วหรือไง? “ขอโทษนะคะป้าอ้อย วันนี้ฉันหน่ะเอาแต่ใจตัวเองมากๆ ใครอยากป้อนก็ป้อนไปเลย ฉันจะไปนอนแล้ว！” ไม่เปิดประตูก็ไม่ต้องเปิด ถ้างั้นเธอจะนอนหลับอยู่ในบ้านตระกูลศรีทองนี่แหละ เธอกลอกตาขึ้นอย่างเกียจคร้านแล้วหันหลังกลับเดินออกจากห้องนั่งเล่นไป