ตอนที่ 256 ตอนกลางคืนค่อยลงโทษเธอ

ต๭นที่ 256 ตอนกลางคืนค่อยลงโทษเธอ และเวลาเพียงแค่เสี้ยววินาที ธัชชัยก็พุ่งตัวตรงไปที่วัจสา ด้วยความเร็วและแรงของเขา ทำให้วัจสาตั้งตัวไม่ทัน เมื่อนึกขึ้นได้ว่าต้องการจะกลับเข้าห้อง ก็ถูกธัชชัยใช้ตัวเบียดชิดติดกับกำแพงเสียแล้ว จะบอกว่าเขาแค่ใช้ตัวเบียดชิดกับกำแพงมันก็คงแง่ดีเกินไป ตอนนี้เขาเหมือนกับสิงโตที่กำลังโมโห แล้วดึงตัววัจสามาชนกับกำแพงเสียมากกว่า ยังดีที่ไหล่ชนกับกำแพงก่อน ถ้าเป็นท้องล่ะก็… วัจสาคงจะร้องไห้ ตามด้วย เธอถูกพลิกตัวกับมา แล้วหน้าของเธอก็แนบกับแผงอกอันแข็งแรงของเขา เหมือนกับรีดอากาศระหว่างเขาและเธอออกไป ทำให้วัจสาขยับตัวไม่ได้ วัจสารู้สึกว่าอวัยวะภายในของเธอ เหมือนกำลังจะถูกผู้ชายโหดร้ายคนนี้บีบรัด “ยังไงซะห้องก็อยู่ใกล้แค่นี้ เข้าไปแล้วฉันจะสอนเธอเองว่าต้องดูแลฉันยังไง” ทุกคำที่ธัชชัยพูดเต็มไปด้วยโทสะ ที่พูดใส่วัจสาผู้ไร้เดียงสา เมื่อได้ยินคำว่ากลับห้อง วัจสาก็รู้สึกไม่ดีนัก เธอไม่ใช่หญิงสาวที่ใสซื่อขนาดนั้น และรู้ว่าการดูแลของเขานั้นหมายถึงอะไร เมื่อกลับเข้าห้องจะไม่โดนเขาจัดการเหรอ? เพื่อเป็นการปกป้องเด็กในท้อง วัจสาจึงต้องยอม “นี่ นี่ คุณ เราไม่ต้องกลับห้องกันแล้ว ฉันรู้แล้วว่าต้องดูแลคุณยังไง! ไปทานอาหารเช้ากันก่อน ฉันหิวแล้ว” วัจสาฝืนยิ้มแห้งๆออกมา เธอยอมทานอาหารเช้าดีกว่ากลับห้อง เห็นแก่ว่าเขาป่วย ยอมตามใจสักครั้งแล้วกัน! วัจสาปลอบใจตัวเอง “เชื่อฟังแต่แรกก็จบแล้ว? เธอนี่สมองมีปัญหารึเปล่า? ชอบให้ใช้กำลังอยู่เรื่อย! หรือเธอชอบที่ฉันรุนแรงแบบนี้?” ธัชชัยหรี่ตาที่แพรวพราวนั้น ครั้งนี้เต็มไปด้วยเลศนัย ไม่อันตราย แต่อันตรายยิ่งกว่า ผู้ชายคนนี้หน้าด้านจริงๆ ตัวเองคลุ้มคลั่ง แล้วยังมาคิดร้ายกับคนอื่นอีก ถึงแม้ว่าในใจจะโกรธมาก แต่เมื่อจังหวะที่วัจสากำลังอ้าปากจะพูด ก็เหมือนกับลมฝนที่พัดผ่าน แล้วจึงเงียบลง “ไปทานอาหารเช้าก่อนดีกว่า เดี๋ยวจะเย็น แล้วไม่อร่อย” เมื่อเห็นท่าทางของที่อ่อนโยนของหญิงสาว ธัชชัยยังไม่ค่อยรู้สึกหิว อาการบาดเจ็บที่ไหล่ขวาไม่สามารถหยุดการเคลื่อนไหวของเขา มองสังเกตวนรอบๆชุดนอนของวัจสา มองจากหน้าอกเล็กๆลอดผ่านเอว วัจสาตกใจจนไม่กล้าร้องออกมา “ไม่ได้แตะต้องเธอมาหลายวัน เหมือนเธออวบขึ้นนะ” เสียงแหบพร่าของธัชชัยดังขึ้น สัมผัสไปที่หน้าอกเธอ นุ่มขึ้นไม่น้อย วัจสานึกถึงสิ่งที่อยู่ในท้อง อย่างน้อยก็น่าจะสองเดือนแล้ว ไม่มีทางที่หุ่นจะไม่เปลี่ยนเลย วัจสากลัวว่าเขาจะดูออก ยืนตัวแข็งไม่กล้าขยับ “เธอตื่นเต้นเหรอ?” ธัชชัยถามเสียงเครียด แล้วใช้แขนขวาที่ได้รับบาดเจ็บกดไหล่ของวัจสาเอาไว้ “อยากหนีไปขนาดนั้นเลย? มีความลับอะไร รึเปล่า?” ไม่ได้มีความลับ แต่มีลูก! เพราะวัจสาไม่อยากให้ความลับแตก เธอจึงพยายามไม่ขัดขืนเขา “ไม่ ไม่มีอะไรทั้งนั้น” เธอตอบอย่างมีพิรุธ “อย่า อย่าตรงนี้ ทุกคนดูอยู่นะ นายทำอย่างนี้กับฉัน ฉันอายนะ” ความอายและความตื่นเต้นเพิ่มมากขึ้น แต่ที่วัจสาพูดก็เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ ยังดีที่เขาลูบผ่านหน้าท้องเธอไม่นาน ก็ลูบขึ้นด้านบนอย่างรวดเร็ว เขาเป่าลมเบาๆที่ข้างหูวัจสา “ดีมาก จัดการให้เรียบร้อย คืนนี้ฉันจะจัดการเธอ!” เมื่อวัจสาได้ยินว่าเขายอมปล่อยเธอไป ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แล้วสัมผัสได้ว่ามีเหงื่อออกที่หลัง ตอนที่ดูแลเขาทานอาหารเช้า ทำให้วัจสาได้รู้ว่าหุ่นของชายหนุ่มดีมาก รูปร่างกำยำ อาหารที่เขาทานเท่ากับสองสามมื้อของเธอ! มองดูอาหารตรงหน้า วัจสายื่นโจ๊กไปตรงหน้าชายหนุ่ม ธัชชัยไม่ได้ลงมือทาน แต่กลับจ้องวัจสานิ่ง “อาหารไร้รสชาติแบบนี้ฉันไม่อยากกิน! ฉันจะกินเนื้อ!” เสียงของธัชชัยเรียบนิ่ง แฝงความน่ากลัว วัจสาไม่ได้ใส่ใจที่เขาพูด พยายามป้อนโจ๊กเขา “นายกินก่อน รองท้อง รู้ว่าตัวเองท้องไม่ดีอยู่!” เป็นความยืนหยัดที่อบอุ่นอีกแล้ว ชะงักไปชั่วครู่ ธัชชัยจึงยอมอ้าปาก แสดงท่าทางฝืนทนกลืนลงไป วัจสามองดูแขนที่ยังพันแผลเอาไว้อยู่ จึงพูดขึ้นด้วยอย่างอดห่วงไม่ได้ “แขนของนายเป็นยังไง? อาการหนักไหม?”