ตอนที่ 257 ตอนกลางคืนค่อยลงโทษเธอ 2

ต๭นที่ 257 ตอนกลางคืนค่อยลงโทษเธอ 2 ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก “ยังไม่ตายหรอก แค่กระดูกร้าว” เขาดูเหมือนไม่ค่อยอยากพูดถึงต้นเหตุที่บาดเจ็บสักเท่าไหร่ หรืออาจจะไม่อยากเอ่ยถึงเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ วัจสาจึงไม่ถามอีก คีบเนื้อป้อนเข้าปากเขา ให้กินผักตลอด เขาคงจะไม่ยอม ดังนั้นวัจสาจึงป้อนเนื้อเข้าปากเขา แล้วจึงพูดขึ้นอีก “ไหม้แบบนี้ต้องมีสารเคมีแน่ๆ สารกันบูดก็ต้องมี กินเยอะแล้วไม่ดีต่อสุขภาพ ถ้าอยากกินจริงๆ ก็ให้ป้าอ้อยต้มให้” ป้อนเนื้อไหม้แค่เพียงก้อนเดียว แล้ววัจสาก็ไม่ป้อนอีก หยิบไข่ต้มและข้าวโพดทอดมาให้เขาทาน “ได้ค่ะๆ คุณหนู เดี๋ยวพรุ่งนี้จะเตรียมเนื้อวัวสดๆให้คุณชายนะคะ” เมื่อเห็นทั้งสองสงบลง ป้าอ้อยจึงค่อยๆคลายความกังวลในแผลของเขา แผลบาดเจ็บนี้อาจจะเป็นสารละลายความรู้สึกของทั้งสองก็ได้ ธัชชัยไม่ปฏิเสธไข่ต้ม แต่เขาเบื่อข้าวโพดแล้ว เขาไม่อยากทานแล้ว ที่จริงเขาไม่ชอบทานของหวาน แต่ข้าวโพดทอดในความคิดของเขานั้น เป็นของที่เด็กๆทานกัน ชายหนุ่มไม่ได้กินข้าวโพดทอดเข้าไป วัจสาก็ไม่บังคับ เธอเพียงแค่หยิบเข้าปากตัวเอง ฝีมือการทำอาหารป้าอ้อยดีมาก ข้าวโพดทอดนี้กรอบนอกนุ่มใน อร่อยไร้ที่ติ! “นายไม่กินเหรอ? ฉันกินหมดเลยนะ” เมื่อวัจสาทานจนเกือบหมด จึงจะหยิบชิ้นสุดท้ายเข้าปากชายหนุ่ม เธอถอนหายใจเบาๆ ไม่คิดว่าต้องใช้วิธีโอ๋เด็ก แต่ว่ามันได้ผล เพราะธัชชัยยอมทาน ชายหนุ่มกัดข้าวโพดทอดเข้าปาก แต่ก็งับนิ้ววัจสาเอาไว้ในเวลาเดียวกัน เธอตกใจ ที่ได้รับความอุ่นจากชายหนุ่ม จึงรีบชักนิ้วกลับมา ชายหนุ่มจะยอมให้เธอหนีไปง่ายๆได้อย่างไรกัน เขากัดแรงขึ้น “เจ้าหมาป่านี่ ฉันใจดีป้อนแกแล้วยังกัดฉันอีก! ปล่อยนะ!” วัจสาพูดขึ้นด้วยความโมโห ที่วัจสาไม่รู้คือ นิ้วที่เขากัด ไม่ได้ต้องการจะอ้อน แต่เธอกลับไม่รู้ ธัชชัยได้ยินเสียงจากทางลิฟต์และคิดว่าเป็นพี่ชายเขาแน่ๆ จึงแสดงละครเพื่อไม่ให้เขากังวล วัจสาร้องดังขนาดนี้ เขาไม่ได้ยินก็คงจะยาก อยากจะเรียกให้หมอภาคินดึงเขาออกไป แต่ก็เห็นแขนของเขาที่ใส่เฝือกอยู่ “ธัชชัย มือนายเป็นอะไร? บาดเจ็บเหรอ?” วรพลลืมเรื่องในหัวไปชั่วขณะ แล้วก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา ดูออก ว่าเขารักและเอ็นดูน้องชายคนนี้มาก ทำไม? คงจะนัวเนียจนตกเตียงกับกนิษฐา วัจสาคิดในใจ แต่เธอคิดไม่ถึงว่า ธัชชัยจะทำให้เธอเข้าใจความหมายในคำว่า พูดสิ่งโง่ๆทั้งที่สติออกไป “เมื่อคืนดุเดือดเกินไปหน่อย เกิดอุบัติเหตุไม่คาดฝัน ตอนนี้เธอกำลังไถ่โทษอยู่” ธัชชัยพูดเรียบๆแค่เพียงประโยคเดียว ทำให้ความผิดทั้งหมดไปอยู่ที่วัจสา วัจสาก็ทั้งโกรธและอาย เขาไม่แม้แต่ใส่ร้ายเธอ ยังพูดเรื่องแบบนี้ต่อหน้าพี่ชายเขาอีก จะให้เธอรู้สึกยังไง? “ธัชชัย อย่าพูดมั่ว ฉันไปทำนายเจ็บตั้งแต่เมื่อไหร่? แล้วทำงานไถ่โทษอะไร? ฉันไม่ต้องการ!” “อายอะไร พี่ฉันไม่ใช่คนนอกสักหน่อย” ธัชชัยพูดนิ่งๆ ตาคู่งามของเขามองลึกเข้าไปในตาของเธอ วัจสาก็รู้ว่าเขาหมายความว่าอย่างไร เพราะกลัวว่าวรพลจะกังวล และไม่อยากให้เขารู้สึกแย่ หรือถามอะไร แต่ว่าการพูดแบบนี้ ทำให้วัจสาอึดอัดไปหน่อย ดุเดือดอะไรกัน เธอเป็นภรรยาของวรพลต่างหาก ไม่ใช่ของธัชชัย มีสิทธิอะไรไปดุเดือดกับนาย! พูดออกมาไม่กลัวคนอื่นขำตายเหรอ? ช่างไร้ยางอายจริงๆ ! “เป็นไงบ้าง? อาการหนักไหม?” วรพลเป็นห่วงเรื่องสุขภาพเขามากที่สุด ธัชชัยค่อยเข้าใกล้ และกระซิบที่ข้างหูวรพล “ที่จริงไม่เป็นอะไรเลยสักนิด ผมแค่แสดงมันออกมา ไม่งั้นเธอจะยอมป้อนผมได้ยังไงกัน?” วรพลจงใจยิ้ม แล้วเขาก็เข้าใจ และเชื่อในทันที ธัชชัยรู้ดีว่าพี่ชายเป็นห่วงตัวเอง จึงพยายามไม่ทำเรื่องที่เขาต้องกังวลใจ หลังจากที่พี่ชายของเขาถูกไฟคลอกนั้น จิตใจก็หวั่นไหวง่าย จึงไม่ต้องการให้เขาเป็นกังวล “ในเมื่อวัจสาก็ไม่ได้ตั้งใจ งั้นนายก็ยกโทษให้เธอเถอะ” วรพลพยายามที่จะจับผิดคำโกหกของธัชชัย จึงจงใจพูดตามน้ำ และให้เขาได้เพลิดเพลินต่อกับการที่มีวัจสาคอยป้อนอาหาร แต่เขาไม่รู้ว่าน้องชายของเขาก็พยายามเสแสร้งเพื่อไม่ให้เขากังวล เสแสร้งครั้งแล้วครั้งเล่า เป็นวิธีที่ซับซ้อนมาก แต่ทั้งหมดนั้นก็คือธัชชัยต้องการที่จะปกป้องดวงใจดวงเดียวของวรพลเท่านั้น