ตอนที่ 258 ฉันอยากฆ่าคน

ต๭นที่ 258 ฉันอยากฆ่าคน วัจสาไม่รู้ว่าทั้งสองคนคุยอะไรกัน แต่เพราะคำพูดของธัชชัย ทำให้วรพลดูผ่อนคลายลง หลังจากที่วรพลเป็นห่วงธัชชัยแล้ว เขาก็ไม่ลืมผู้หญิงที่เขารัก “ใช่แล้ว กนิษฐาล่ะ? ยังไม่ตื่นเหรอ?” ใช่แล้ว วันนี้กนิษฐาไม่ได้มาอยู่ข้างๆธัชชัย แปลกจริงๆ เมื่อกี้ที่ออกมาวัจสาก็รู้สึกแปลกๆแล้ว ถ้าเมื่อคืนทั้งสองออกไปทำอะไรกันจริงๆ แล้วทำไมกนิษฐาถึงไม่อยู่ล่ะ? ตอนนี้ธัชชัยยังบาดเจ็บอยู่ เธอไม่มีทางที่จะไม่อยู่ “อ๋อ คนนั้นของนายเธอไม่ชอบอาหารเช้าป้าอ้อย หรือเบื่อแล้วไม่รู้ ออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว มั่นใจเสียจริง!” ธัชชัยพูดนิ่งๆ ราวกับจะรู้ว่าวรพลต้องถามอย่างนั้น เขาไม่รู้ว่ากนิษฐาไปไหน แต่กรดลต้องรู้แน่ๆ สั่งให้เขาตามติดนางเจ้าเล่ห์นั้นตลอด ครั้งนี้ที่ธัชชัยบาดเจ็บ ไม่มีทางที่เธอจะไม่ไปจัดการคนลงมือ สำหรับ “เสาไฟฟ้า” นั้นแล้ว กนิษฐาอาจจะจำไม่ได้ หรือไม่รู้จัก แต่คนนั้นต้องจำได้แน่ๆว่า กนิษฐาคือเจ้านายของเขา ต่อให้ไม่ใช่เจ้านาย นั่นก็คือคนสำคัญระดับสูงของเขา หลังจากนั้นธัชชัยเพิ่งมารู้ ว่า”เสาไฟฟ้า”นั้น ชื่อ กนกพล เป็นหนึ่งในเหยื่อของปลาตัวนั้น เพียงแค่ช่วงทานอาหารเช้า วรพลก็มองออกไปทางประตูครั้งแล้วครั้งเล่า เขายังคงคิดว่าทำไม่ผู้หญิงคนที่เขารักยังไม่กลับมา แค่อยากจะเจอเธอก่อนออกไปเท่านั้นเอง ตอนที่กนิษฐาเพิ่งกลับมา ทุกคนก็ทานกันจนจะเสร็จแล้ว ถึงแม้ว่าท่าทีจะดูเหมือนนางฟ้า แต่เธอกลับดูเหนื่อยล้า “กนิษฐาเธอกลับมาแล้วเหรอ ทานอาหารเช้ามารึยัง?” วรพลเห็นเธอ ตาก็เป็นประกาย ราวกับในสายตาเขามีแค่เพียงเธอ แต่ว่าหญิงสาวที่เขามองกลับไม่ได้ตอบอะไร ไม่แม้แต่จะชายตามองมาทางวรพล เธอจ้องเขม็งไปยังวัจสาที่ป้อนข้าวธัชชัยอยู่ มีแรงอาฆาตที่มีทั้งความเกลียดแค้นและริษยาอยู่ในนั้น ทำให้วัจสาสัมผัสได้ถึงความเย็นวาบที่ด้านหลัง เธอต้องสัมผัสได้อยู่แล้ว แล้วจึงนำเนื้อที่คีบอยู่ในมือที่เตรียมจะป้อนธัชชัย เอาเข้าปากตัวเอง เมื่อเห็นกนิษฐา ร่างกายของเธอก็ตอบสนองเองว่าให้ป้องกัน หรือระวังตัวเอง สัมผัสบางอย่างในผู้หญิงคนนี้ ทำให้เธอรู้สึกกลัว “นี่ กนิษฐา เธอมากินเถอะ ฉันกินเรียบร้อยแล้ว ไปเรียนแล้วนะ” วัจสาพูดจบก็วางตะเกียบแล้วเดินเข้าห้องตัวเองไป เธอไม่อยากจะเผชิญหน้ากับผู้หญิงคนนี้อีกต่อไป เธอรู้สึกเหมือนตัวเองถูกสายตาของกนิษฐาแผดเผาจนเป็นรู ที่เธอป้อนอาหารธัชชัยเมื่อครู่หล่อนคงเห็นแล้ว คงต้องถูกจับตาแน่ๆ นั่นเป็นงานที่กนิษฐาต้องทำใช่ไหม? แต่เธอไปแย่งมา ในใจของกนิษฐาต้องคิดแบบนี้แน่ๆ ดวงตาที่สวยงามคู่นั้นฉายแววอาฆาตออกมา ทำให้วัจสาขนลุกซู่ วัจสาหนีเข้าห้องตัวเองไปเหมือนกับกระต่าย รอจนร่างเธอหายลับไปกับประตูเสียก่อน แววตาของกนิษฐาจึงกลับมามองธัชชัยอย่างอ่อนโยน แขนของเขาเข้าเฝือกอยู่ ทำให้เธอรู้สึกสงสาร “เจ็บไหม? ฉันป้อนนายดีไหม” วินาทีที่มองธัชชัย ความเหนื่อยล้าของเธอก็พลันหายไป รีบเสนอตัวดูแลเขา ยังคงเป็นเนื้อจานนั้น ธัชชัยชอบทานเนื้อมากที่สุด จังหวะที่เธอกำลังคีบเนื้อป้อนเข้าปากชายหนุ่ม เขากลับเม้มปาก ไม่ได้กินเนื้อชิ้นนั้นไป แล้วพูดขึ้นด้วยความเย็นชา “ถ้าเธอว่างขนาดนี้ล่ะก็ ไปคุยกับพี่ชายฉันสิ ฉันกินอิ่มแล้ว” เตือนสติเธอเสียหน่อยว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน ไม่เพียงแค่เป็นที่บ้านศรีทอง แต่ที่นี่ยังเป็นต่อหน้าพี่ชายของเขาด้วย จะยังไงก็ตามกนิษฐาไม่ควรทำเช่นนี้ คนที่เธอควรดูแล คือวรพลต่างหาก “ปัง” เสียงนั้นทำให้คนทั้งโต๊ะตกใจ กนิษฐาวางตะเกียบลงบนโต๊ะด้วยความโกรธ ท่าทางสะโอดสะองของกนิษฐา วรพลเห็นแล้วรู้สึกบีบคั้นหัวใจ “กนิษฐาเป็นอะไร? ไม่สบายเหรอ? ทำไมถึงร้องไห้ล่ะ?” เมื่อเห็นว่ากนิษฐารู้สึกแย่ วรพลก็ไม่แย่ไปกว่ากันเท่าไหร่ “ฉันไม่สบายใจ อยากจะฆ่าคน!” กนิษฐาจ้องตาธัชชัยนิ่ง แล้วลุกเดินออกจากโต๊ะอาหารไป เมื่อเห็นร่างของกนิษฐาเดินลับไป วรพลจึงอดไม่ได้ที่จะบ่นกับตัวเอง “กนิษฐาเป็นอะไรของเธอนะ” “จะเป็นอะไรล่ะ ก็ถูกนายตามใจจนเสียคนไง” ธัชชัยพูดขึ้น วรพลมองไปตามทางที่กนิษฐาเดินลับไป ทำไมเขารู้สึกว่ากนิษฐาเดินจากไป เพราะหึงหวงที่วัจสาป้อนอาหารธัชชัย? ตั้งแต่เช้าตรู่ วัจสารีบออกไปโรงเรียน กลัวว่าถ้าอยู่ที่บ้านต่อ จะโดนกนิษฐาจัดการ วันนี้เป็นวันรับสมัครงานแล้ว เธอและแวววัยอยู่ปีสี่แล้ว จึงต้องไปเข้าร่วมงานนี้ เมื่อนึกถึงสิ่งที่อยู่ในท้อง เธอกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้น จึงได้แต่เดินอยู่รอบๆกับแวววัย ไม่ได้เข้าไปเบียดกับผู้คน และเป็นการเดินดูข้อมูลแต่ละบริษัทไปในตัว วัจสามองไว้มากมาย แทบจะสิ้นหวัง เพราะบริษัทส่วนมากจะต้องผ่านช่วงทดลองงานก่อน จึงจะเซ็นสัญญา แต่เธอรอไม่ได้นานขนาดนั้น ผ่านไปสามเดือน ลูกในท้องของเธอก็หกเดือนแล้ว ท้องหกเดือนยังแอบได้อยู่เหรอ?