ตอนที่ 259 ฉันอยากฆ่าคน 2

ต๭นที่ 259 ฉันอยากฆ่าคน 2 แต่ถ้าแอบไว้ไม่มิดล่ะก็คงไม่มีบริษัทไหนยอมเซ็นสัญญากับเธอ คงเป็นแค่เพียงฝันกลางวันไป แล้วถ้าเธอยังต้องอยู่ที่เมืองเอสต่อล่ะก็ ธัชชัยจะต้องรู้ว่าเธอท้องแน่ๆ ไม่แน่ถึงจะหกเดือนแล้ว เขาก็ต้องลากเธอไปโรงพยาบาลแน่ๆ ตอนนี้เอาออกไม่ได้แล้ว เขาก็คงเอาเด็กไปให้พี่ชายของเขา… ไม่ว่าจะเกิดขึ้นอย่างไรก็ตาม วัจสาก็ไม่มีทางรับได้! วัจสาเป็นห่วงเด็กในท้องเธอมาก จึงคิดมากไปหมด เธอไม่เคยคิดมาก่อน ว่าถ้าธัชชัยต้องการจะเอาลูกให้วรพลจริงๆ คงไม่ยอมให้เธอแท้ง แล้วถ้าเขาอยากให้วรพลมีลูกของตัวเองจริงๆ ก็คงจะหาวิธีผสมเทียม ให้วัจสาอุ้มท้องลูกแท้ๆของวรพล! “นี่ๆ วัจสา เธอเหม่ออะไรน่ะ? คิดถึงธัชชัยอีกแล้วเหรอ?” แวววัยที่เพิ่งเบียดกับฝูงชนในงานจ็อบแฟร์ออกมา มีเหงื่อซึมเล็กน้อย “วัจสา หรือเธอไม่สบายรึเปล่า เป็นถึงคุณนายบ้านศรีทอง ไม่ต้องมาหางานแล้ว จะมาทำไมงานแบบนี้ ฉันล่ะอิจฉาเธอจริงๆ…” วัจสาตีที่หน้าผากแวววัย “ไม่ปกติ ฉันบอกกับเธอตั้งนานแล้ว ว่าฉันอยากหย่ากับวรพล ตอนนี้ก็น่าจะอีกไม่นานแล้ว คุณนายอะไรไม่มีแล้ว” “จะไปแล้วหรอ?” แวววัยถามด้วยความเป็นห่วง วัจสาพยักหน้าด้วยความเศร้า “เปล่า” “ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าต้องเป็นธัชชัยผู้ชายจอมเผด็จการคนนั้นแน่ๆ” แวววัยพูดด้วยน้ำโห อยู่ดีก็พูดสิ่งที่น่าขนลุกออกมา “วัจสา ทำไมฉันรู้สึกว่า คนที่เธอแต่งงานด้วยจะเป็นธัชชัยมากกว่า?” เธอพูดจบ วัจสาใจเต้นแรงมาก แล้วพูดจึงกลบเกลื่อน “แวววัย เธอนี่แย่จริงๆ แม้แต่เธอยังบังคับฉันอีกเหรอ? ฉันก็บอกแล้วไง ว่าไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้น! ผู้ชายบ้าพลังขนาดนั้น ฉันรับไม่ได้หรอกนะ” แวววัยจับตาดูวัจสามาสักพักแล้ว แล้วเธอจึงค่อยๆถอนหายใจออกมา “ไม่รู้แล้ว ฉันมองจากตาเธอก็รู้ ว่าเธอไม่ได้โกหก!” “ไม่แน่นอน ทำไมฉันต้องหลอกเธอด้วย? ตอนนี้ยุ่งขนาดนี้ ทำไมยังมีเวลามาคุยเล่นเรื่องนี้อีก! ฉันไม่ไร้สาระด้วยหรอกนะ!” วัจสาพูดด้วยเสียงอบอุ่น “ก่อนหน้านี้เธอบอกว่าอยู่ฝั่งฉันไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงถูกซื้อตัวง่ายๆแบบนี้? อย่าพูดมั่วสิ!” แวววัยยังคงขบคิดอยู่ในหัว แล้วถอนหายใจยาวๆออกมา “ทำไมฉันยังรู้สึกแปลกๆ” วัจสายอมในสมองของแวววัยจริงๆ ทั้งชอบคิดเพ้อเจ้อ เธอลากแวววัยไปนั่งที่โต๊ะม้าหินอ่อนที่สวนดอกไม้ “นี่ ตอนนี้เล่าความคิดของเธอมาได้แล้ว หรือสิ่งที่เธอคาดเดา ทำไมถึงว่าฉันควรแต่งงานกับธัชชัยมากกว่าวรพลล่ะ? ถ้าเดามั่วๆไม่มีหลักฐานล่ะก็ ฉันไม่ปล่อยเธอแน่! เลี้ยงพิซซ่าหน้าซีฟู้ดที่ออกใหม่ ขนาดใหญ่สุด รบกวนให้เธอเลี้ยงด้วยนะ” “ฉันเช็ดเอง เธอทำได้ไงเนี่ย? เป็นคุณนายบ้านศรีทองแท้ๆ ทำไมถึงมารังแกประชาชนจนๆแบบนี้?” “แน่นอน ถ้าเธอพูดเหตุผลให้ฉันยอมใจอ่อน มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง กล้าได้กล้าเสีย มีคำพูดระหว่างคุณหนูกับคนธรรมดาอะไรกัน” วัจสาคิดว่าเธอควรเลี้ยงแวววัยมื้อใหญ่สักครั้ง หลายปีมานี้มีเธอคอยดูแล แม้กระทั่งงานในคลาสเต้นรำ แวววัยก็ยังช่วยเธอ วัจสามักจะจดจำเรื่องที่คนอื่นเคยทำดีกับเธอเสมอ เมื่อนึกถึงว่าเธอและลูกของเธอจะจากไปแล้ว เมืองที่เธอใช้ชีวิตมายี่สิบกว่าปี ก็จะไม่มีอีกแล้ว ไม่อยากจากเลยจริงๆ แวววัยเลยพูดลองใจดู คิดอยู่สักพักจึงพูดขึ้น “ที่พูดแบบนี้เพราะฉันสัมผัสได้ ที่จริงก็ไม่ได้หลักฐานอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ที่ธัชชัยเผด็จการกับเธอ ไม่ใช่เพราะความเป็นห่วงแบบพี่สะใภ้น้องชายเหรอ? หรือเป็นความเผด็จการแบบสามีภรรยากัน? แวววัยรู้สึกว่าเธอพูดแทงใจไปคำหนึ่ง แต่เสียดาย ผู้ชมเข้าใจดี แต่ผู้อยู่ในเกมกลับไม่รู้เรื่อง ในที่สุดวัจสาก็โต้กลับ “ฉันบอกนายได้อย่างมั่นใจเลยนะ ว่าความรู้สึกนายมันผิดมาก! บ้านศรีทองยังมีนางฟ้าอย่างกนิษฐาอยู่ ธัชชัยคงสนใจเธอมากกว่าฉันอยู่แล้ว” วัจสาพูดไม่ได้อยู่แล้ว เมื่อคืนพวกเขาก็ทำอะไรกันแล้ว จนแขนหัก ถึงแม้ว่าอยากจะลบความเข้าใจผิดที่แวววัยมีต่อเธอและธัชชัย แต่เธอกลับมารู้สึกว่าสิ่งที่พูดออกมานั้น มีความกระทบกระทั่ง “เรื่องที่นี่ฉันไม่ค่อยรู้มากนัก ฉันแค่รู้สึกว่าธัชชัยต้องการเธอมาก ถ้าปกติแล้วถ้าไม่คิดว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นของตัวเองคงไม่ทำอย่างนี้ แล้วเธอคิดนะ เขาเอาลักษณะของวรพลมาหลอกความรู้สึกเธอได้ แล้วทำไมจะไม่ใช้ชื่อวรพลมาหลอกเธอแต่งงานล่ะ?” คนพูดไม่ได้คิด คนฟังเก็บไปคิด วัจสาฟังที่แวววัยพูด รู้สึกตกใจมาก สามารถใช้ลักษณะของวรพลมาหรอกเธอ แล้วยังใช้ชื่อวรพลมาหลอกเธอแต่งงานอีก ความคิดแบบนี้ทำให้วัจสารู้สึกไปดีนัก