ตอนที่ 261 ธัชชัยต่างหากที่เป็นสามีของเธอ 2

ต๭นที่ 261 ธัชชัยต่างหากที่เป็นสามีของเธอ 2 ธัชชัยก็ไม่เชื่อว่าเขาจะตายง่ายๆ ตอนแรกที่เก็บมาจากเยาวราช เขาลมหายใจรวยริน ตอนนั้นยังไม่ตาย แล้วตอนนี้ยังขับรถมาได้อีก ยิ่งวางใจได้ว่าจะไม่เป็นอะไร บวกกับทีมแพทย์ในโรงพยาบาลที่ฝีมือดี ไม่งั้นธัชชัยคงไม่ยอมส่งใครต่อใครมารักษาที่นี่แน่นอน “บุรี เมื่อกี้แกเรียกกรดลว่าอะไรนะ? พี่เหรอ?” ธัชชัยยกมุมปากที่ดูเย็นชาขึ้นมา “เรียกฉันว่าท่าน แล้วเรียกเขาว่าพี่ หมายความว่าฉันแก่กว่า? หรืออะไร?” บุรีอึ้งไป รีบพูดอธิบาย “นี่ไม่ใช่เรื่องเกี่ยวกับอายุครับ แต่เป็นเรื่องของความสามารถ ว่าท่านเก่งกว่าครับ!” “ฉันเก่งกว่า? อย่างกับแกเคยลองอย่างนั้น ทำไมแกถึงรู้ว่ากรดลไม่เก่ง?” บทสนทนาระหว่างผู้ชายส่วนมาก็จะเป็นเช่นนี้ “ผม ผม ผม ไม่รู้ว่าเขาเก่งรึเปล่า? ไม่ทันได้ลองก็น่าจะถูกตีตายแล้ว ผมก็ไม่ได้เก่งขนาดนั้น!” บุรีพูดพลันรู้สึกกลัว ที่จริงเขาก็ไม่ค่อยเข้าใจกรดลมากนัก อาจจะบอกว่าเขากลัวก็ได้ มักรู้สึกว่าเขาเหมือนกับมนุษย์ต่างดาว ไม่สุงสิงกับใคร เขาโดดเดี่ยวมาตลอด บางครั้งก็ดูเหมือนไม่มีวิญญาณ ธัชชัยก็ไม่ได้รู้จักเขามากไปกว่าบุรีสักเท่าไหร่ ที่เขาชอบกรดลนั้น เพียงเพราะเขามีความอดทน ไม่ขัดขวางเขา ทุกเรื่องที่มอบหมายให้เขา ก็จะเรียบร้อยทุกเรื่อง ถึงแม้ว่าบางครั้งจะใช้วิธีของตัวเอง แต่ไม่ไปยุ่งกับสิ่งต้องห้ามของธัชชัย ธัชชัยก็ยอมปิดตาข้างเดียวให้เขา รู้จักเขามานาน กรดลเป็นหมาป่าที่ยากจะควยคุม แต่ธัชชัยก็ควบคุมเขาไว้ได้ เพียงแต่หมาป่าตัวนี้ ไม่ได้ควบคุมไว้ได้ตลอด นี่ก็เป็นข้อดีของเขา ถ้าหากเขาเป็นหมาป่าที่เชื่อฟัง ก็จะไม่ใช่นิสัยของหมาป่า และไม่มีประโยชน์อะไรที่ใช้งานได้ ผ่าตัดผ่านไปแล้วหนึ่งชั่วโมง ธัชชัยยังคงนั่งเฝ้าอยู่ที่โรงพยาบาล และไม่ได้ไปรับพี่ชายของเขากลับบ้าน เขาเพียงแค่โทรหาภูษิตให้ดูแลวรพลเท่านั้น รอให้กรดลฟื้นขึ้นมาก่อน จะต้องได้ข่าวของเจ้าปลาตัวใหญ่นี้แน่นอน ธัชชัยไม่อยากจะพลาดอะไรไป กรดลถูกพันด้วยผ้าก๊อซสีฟ้า หลับตาพริ้มทั้งสองข้าง ร่างกายเขาดูอ่อนเพลีย ในถาดข้างๆ มีกระสุนสองนัดที่เพิ่งผ่าออกมาจากตัวเขา ยังมีเลือดติดอยู่เลย แล้วยังมีมีดอีกครึ่งเล่ม ไม่ต้องถาม ก็รู้ว่าสาหัสเพียงไหน คนปกติทั่วไปถูกยิงนัดเดียวก็ตายแล้ว เขาไม่เพียงแค่ถูกยิง ยังถูกแทงอีก ธัชชัยที่ไม่เคยกลัวเจ็บยังขมวดคิ้ว “ชีวิตของเขา ยังรักษาไว้ได้ไหม?” บาดเจ็บขนาดนี้ยังขับรถมาที่โรงพยาบาลได้อีก กรดลช่างอำมหิตกับตัวเองจริงๆ และยังรู้ที่จะรักษาชีวิตตัวเอง สัญชาตญาณหมาป่าจริงๆ “เกือบจะได้กลับสวรรค์ไปแล้ว มีดห่างจากหัวใจแค่ครึ่งเซ็น ถ้าระหว่างนั้นเกิดอะไรขึ้น ก็อาจจะเสียชีวิตไปแล้ว” นี่เป็นคำของหมอที่ผ่าตัดให้กรดลบอกกับเขา เขาไม่เคยเจอคนที่ดวงแข็งขนาดนี้มาก่อน ทั้งๆที่บาดเจ็บขนาดนี้ ยังขับรถมาโรงพยาบาลเองได้ “ครั้งนี้ที่พี่ดลไม่ตาย ต้องมีลาภแน่ๆ” บุรีมองกรดลที่อยู่บนเตียง ในใจเขานั้นสับสน เขาพยายามมากจริงๆ บุรีมองมีดที่อยู่ในถาด แล้วก็รู้สึกนับถือ ที่ถูกของแบบนี้แทงเข้าไป แล้วยังไม่ตาย คงจะสาหัสน่าดู ธัชชัยส่งสายตามาที่เขา ให้เขาไปรอหน้าประตู แล้วตัวเองก็นั่งเฝ้ากรดลเพียงลำพัง ธัชชัยมองดูดวงหน้าฉกรรจ์นั้น แล้วค่อยๆลุกขึ้น ต้องการจะเปิดผ้าก๊อซบนหน้าเขาออก นอกจากผ้าที่พันอยู่หลายชั้นนั้น กรดลก็ไม่ได้ดูอ่อนแอ แต่เพียงเสี้ยววินาที กรดลที่นอนอยู่บนเตียงยังนอนนิ่งอยู่ ธัชชัยจึงเริ่มแกะแผลของเขาออก ธัชชัยอึ้งไป ไม่คิดว่าเขาจะรู้สึกตัวเร็วขนาดนี้ “ยังไม่ตาย” ธัชชัยถาม “ถ้าหากตอนนี้ตายไป เกรงว่านายคงมีชีวิตได้อีกไม่นาน” กรดลค่อยๆปล่อยมือออก แล้วมองไปที่แขนขวาของธัชชัย ที่มีไม้ดามอยู่ เพียงแค่จากนิสัยของธัชชัยแล้ว กรดลพูดเช่นนี้ ยิ่งทำให้เขาไม่ถูกผูกมัด แต่ก็ถูกกดลงไปอย่างรวดเร็ว ก็ต้องยอมรับ ว่าครั้งนี้ กรดลพูดถูก ที่เขาพูดมันไม่น่าฟัง แต่มันก็คือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงๆ “ยังพูดได้อยู่ แสดงว่ายังไม่ตายง่ายๆ” ธัชชัยสะบัดแขนซ้าย เขาเจ็บหนักมากจริงๆ แล้วยังมีแรงขนาดนี้ “นายเคยประลองฝีมือกับเขาไหม?” ธัชชัยถาม หรือจะพูดอีกอย่างว่า แผลที่แขนขวา ก็เกิดจาก “เสาไฟฟ้า” ที่สวนสนุก กรดลตอบอย่างได้ใจความ “กนกดล คนไทย ฝีมือดี โดยเฉพาะวิชามวย ทำให้เป็นที่ชื่อชอบของผู้คน” “กนกดล? ชื่อนี้เพราะจัง แต่ว่ามีอะไรรวมกันบ้าง?” ธัชชัยถาม “แล้วแพ้หรือชนะ?”