ตอนที่ 262 ให้ของขวัญกับนาย

ต๭นที่ 262 ให้ของขวัญกับนาย กรดลกวาดสายตาผ่านธัชชัย แล้วถามกลับ “แล้วนายว่าไง?” ธัชชัยมองเขา “นายเจ็บจนขนาดนี้แล้ว ยังต้องยังไงเหรอ?” ประโยคนี้แสดงถึงว่าเขายอมแพ้แล้ว แต่กรดลไม่ได้ตอบที่ธัชชัยเย้ย เขาพูดขึ้น “ฉันมีของขวัญให้นาย อยู่ในถุงผ้าในรถลุยป่าที่ฉันขับ สนใจก็ไปดู ว่านายชอบไหม?” ธัชชัยกระพริบตา แล้วตอบตกลง แล้วถามเขาด้วยความห่วงใย “มีเบาะแสของปลาตัวนั้นไหม?” “ไม่มี!” กรดลตอบไปตามตรง แต่ยิ่งเขาตอบตรงแค่ไหน ยิ่งทำให้เขาสงสัย ว่าเขาได้ปิดบังหรือไม่? แต่ธัชชัยไม่ต้องการที่จะบังคับเขา กลับลุกขึ้นแล้วพูดขึ้นเบาๆ “พักผ่อนให้ดี อีกเดือนหนึ่งเจอกัน” หมายความว่าธัชชัยปล่อยให้เขาพักหนึ่งเดือน ต่อให้กรดลไม่คิดว่าตัวเองเป็นคน แต่ร่างกายยังต้องการฟื้นฟู ต่อให้เขาหายบาดเจ็บ แต่ก็คงกลับไปทำงานไม่ได้ “เอากนิษฐาไว้ข้างตัว คงจะใช้ประโยชน์ได้” กรดลพูดขึ้น ในขณะที่ธัชชัยกำลังหมุนตัวเดินออกไป ธัชชัยฉลาดพอ ที่เข้าใจความหมายที่เขาพูดในประโยคนั้น ธัชชัยเดินมาหยุดที่หน้าประตู แล้วจึงเดินออกไป ไม่ได้อยู่ถามเบาะแสปลาตัวใหญ่นั้นต่อ เพราะกรดลเป็นคนที่รู้ตัวดี เวลาเขาทำอะไร เรื่องที่เขาไม่พูด ไปบังคับยังไงเขาก็ไม่พูด ที่ด้านนอกห้องไอซียู ธัชชัยสั่งบุรี แล้วกำลังจะเดินจากไป เขายังมีอีกเรื่องที่ต้องจัดการ คือไปแกะไม้ที่ดามแขนเอาไว้! เมื่อหมอรู้ว่าเขาจะแกะเฝือกออกก็ตกใจ จึงเตือนเขา แต่เขากลับดื้อรั้น จะแกะออกเดี๋ยวนั้น หมอหมดวิธี จึงได้แต่ถอดมันออกมา แล้วใส่ผ้าประคองแทน หมอยังเตือนไม่ให้เขาใช้งานหนักที่มือขวา เพื่อไม่ให้กระดูกเคลื่อน ธัชชัยก็ฟังหูซ้ายทะลุหูขวา เขาคิดว่าแผลตัวเองเมื่อเทียบกับวรพลและกรดลแล้ว มันเล็กน้อยมาก เมื่อเดินมาถึงด้านล่างตึก มีลมอ่อนพัดโชยมา ความห้าวหาญของเขาในยามค่ำเหมือนกับเป็นผู้เฝ้าสังเกตการณ์ กรดลต้องรู้เกี่ยวกับปลาตัวนั้นมาแน่ๆ แล้วต้องเป็นสิ่งที่น่าทึ่ง เขาจึงมีอาการเช่นนั้น ไม่แม้แต่จะเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟัง หรือจะเป็นพวกเดียวกัน? ธัชชัยที่วางใจลูกน้องมาตลอดมีความคิดนี้ขึ้นมา ในหัวมีคำพูดนั้นขึ้นมา “เอากนิษฐาไว้ข้างกาย จะใช้ประโยชน์ได้” ตอนที่ใช้ประโยชน์ได้ ต้องไม่ใช่ตอนที่มีอะไรกับเธอแน่ๆ ผู้หญิงมากมาย เขามีอะไรกับวัจสาก็เพียงพอแล้ว แล้วยังมีประโยชน์อะไรอีก หรือใช้เธอไว้ตกปลาใหญ่ หรือจะพูดว่า ใช้เธอมาต่อรองปลาใหญ่นั้น มีกนิษฐาก็เหมือนมีไพ่ทอง เมื่อกี้กรดลพูดว่ามีของขวัญจะให้เขา ธัชชัยรีบเดินไปยังรถของเขา เมื่อเขาเดินไปใกล้จะถึงรถ รถก็ปลดล็อกทันที ธัชชัยตกตะลึง ถึงว่าทำไมเขาถึงหวงรถนัก ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง ตอนที่บุรีจะยืมรถเขา เขาปฏิเสธทันควัน ไม่แม้แต่จะให้จับ ธัชชัยก้าวเข้าไปบนรถ แล้วได้กลิ่นเลือดลอยคละคลุ้ง ธัชชัยขมวดคิ้วแน่น บนที่นั่งคนขับที่รอยเลือด นั่นเป็นของกรดล เจ็บขนาดนั้นถ้าไม่มีเลือดก็ไม่น่าใช่คน ไม่ตายก็ดีแล้ว ธัชชัยยังคงไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงทนได้ขนาดนั้น ไม่เจ็บหรือไง? กรดลทำให้เขานึกถึงสัตว์ตัวหนึ่ง หมาพิตบูล มันเป็นหมาที่ถูกฝึกมาให้มีสัญชาตญาณนักฆ่า ในระหว่างการต่อสู้ของพิตบูลนั้น ทั้งเร็วและดุเดือด และด้วยความดุเดือดนั้น ทำให้ร่างกายไม่รู้สึกบาดเจ็บ และสู้ต่อไปได้ และกระดูกของมันแข็งแรงกว่าหมาพันธุ์อื่นตั้งหลายเท่า ไม่ต้องกังวลเรื่องที่จะถูกกัดจนกระดูกหัก และนี่เป็นเหตุผลที่ทำให้มันได้เป็นที่สุดของหมาทุกสายพันธุ์ และที่เป็นสิ่งที่ทำให้ผู้คนชอบคือ พิตบูลถึงแม้จะดุร้าย แต่ซื่อสัตย์ต่อเจ้าของ! ถ้าหากกรดลเป็นหมาพิบูล ธัชชัยก็คงเป็นเจ้าของ ตรงที่นั่งข้างคนขับ มีห่อผ้าวางอยู่ เป็นของขวัญที่กรดลบอกนั่นเอง เขายื่นมือไป รูดซิปที่มีเลือดติด จังหวะที่รูดนั้น กลิ่นเหม็นสาบโชยออกมา แทบทำให้เขาอาเจียน ในนั้น มีมืออยู่ข้างหนึ่ง ที่ตัดออกมาทั้งเป็น เลือดชุ่มเต็มไปหมด ธัชชัยจำมือนั้นได้ มันคือมือของ ”เสาไฟฟ้า” ที่ชื่อว่า กนกดล คิ้วที่ขมวดแน่นของธัชชัยค่อยๆคลายออก เป็นเขาที่คิดมากไป กรดลเป็นเหมือนหมาพิตบูลจริงๆ ที่มีความซื่อสัตย์ต่อเขา เพราะกรดลตีแขนของเขา กรดลจึงตัดมือมันมาให้เขา เลือดเย็นจริงๆ! เขาชอบของขวัญชิ้นนี้! มุมปากของธัชชัยค่อยๆคลี่ยิ้มออกมา เขารูดซิปกระเป๋าไปนั้นแล้ว โยนมันออกไปนอกรถ และในวินาทีที่ธัชชัยออกจากรถ มันก็ปิดลงอีกครั้ง