已经是第一章了
ตอนที่287มองไม่เห็นฉันเธอคงเสียใจ
ตอนที่287มองไม่เห็นฉันเธอคงเสียใจ
ทีนาร์หวาดกลัวจนใกล้จะหายใจไม่ออกเธอโผร่างเข้าไปกอดข้อเท้าชายหนุ่ม“อาชิตเธออย่าไปฟังที่เค้าพูดโกหกฉันคิดอยากรับมือกับนัชชาแต่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย……”
สีหน้าของชายหนุ่มบึ้งตึงจนน่าตกใจคล้ายกับลมพายุที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วในยามค่ำคืนเขาเอ่ยวาจาด้วยความนิ่งสงบ“บันทึกเสียงนั่นล่ะ”
“บันทึกเสียง……”ทีนาร์หมอบคลานไปบนพื้นที่เกลี้ยงเกลานั้นสายตากลับมาสั่นไหวอีกอย่างไม่ได้เตรียมตัวมาอ้ำอึ้งอมพะนำอยู่ตั้งนานโดยที่ไม่ได้เอ่ยคำอธิบายใดๆออกมาสักนิด
ทั้งหมดเกิดขึ้นในเวลาฉับพลันการปรากฏตัวของปณิตาเป็นเรื่องที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเดิมทีนั้นเธอก็ไม่ว่างมาคำนึงถึงอะไรมากมายตอนนี้ถูกเปิดโปงต่อหน้าไร้เรี่ยวแรงที่จะเอ่ยคำหลอกลวงขึ้นมาอีก
เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีเพราะว่าเรื่องทั้งหมดนั้นล้วนเป็นความจริงจึงแสดงความจำนนซึ่งๆหน้า
“โศจิรัตน์ถูกเธอทำร้ายจนตาย”เตชิตนั้นแม้แต่ความรู้สึกสุดท้ายที่มีให้กับเธอก็มลายหายไปหมดแล้วความเสียใจความระทมทุกข์ความโกรธแค้นของเขาทั้งหมดนั้นมันมีที่มาจากความอับอายและติดค้างต่อนัชชา
“ไม่ใช่นะฉัน……”ทีนาร์รู้ว่าตัวเองไม่สามารถยอมรับได้หาทางพูดแก้ตัวอย่างแข็งขัน
ชายหนุ่มแสยะยิ้มเหมือนกับยมบาลในนรก“เธอก็รู้ว่าขอเพียงแต่ฉันตรวจดูมันทั้งหมดนั้นล้วนปิดบังไม่มิดอยู่แล้ว”
“ไม่ใช่อาชิตไม่ใช่นะเธอฟังฉันอธิบายก่อนฉันไม่ได้คิดอย่างนี้ฉันก็ลำบากใจที่จะ……”น้ำตาทีนาร์คล้ายกับเปิดสวิตซ์ไหลพรั่งพรูออกมาทั้งหมดนั้นกลับไม่สามารถทำให้ชายหนุ่มสั่นไหวได้เลยแม้แต่น้อย
ในที่สุดเขาก็สูญสิ้นความรู้สึดใดๆต่อเธอไปแล้วเธอเท่ากับเป็นคนแปลกหน้าคนหนึ่ง
หลิงสาวอันเป็นที่รักถูกเธอทำร้ายจนตายความรักความห่วงหาอาทรและความอดกลั้นทั้งหลายแหล่นั้นที่เค้าเคยมีให้เสมอมากลายมาเป็นฆาตกรที่ปกป้องคนผิด
ชายหนุ่มชักเท้ากลับจากมือของเธอหันมาและก้มตัวลงลงจับปกเสื้อทีนาร์ไว้ลากทั้งตัวเธอออกไปจากพื้นนัยน์ตาแดงก่ำจ้องเขม็งไปที่เธอแล้วพูดออกมาประโยคหนึ่ง“เธอบีบบังคับให้นัชชาต้องตายตอนนี้อยากจะเป็นตัวแทนเค้าเป็นฉันเองที่ปล่อยให้เธอทำชั่วโดยไม่เคยห้ามปรามเพราะฉะนั้นเธอจึงกล้าที่วางแผนกระทำการกำเริบเสิบสานซึ่งๆหน้าตอนนี้เกิดเรื่องขึ้นกับนัชชาแล้วเธอคิดว่าฉันจะปล่อยให้เธออยู่อย่างสุขสบายเหรอ？”
ก่อนหน้านั้นฉันปกป้องคนผิดไว้หลายหนตอนนี้มีแต่ความเกลียดชังที่มากขึ้น！
เธอมันอำมหิตที่สุดไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ใช้เค้าเป็นเครื่องมือต่อความรู้สึกของเธอใช้เป็นเครื่องมือให้ละอายใจต่อตระกูลตันวิรัช
ทีนาร์ถูกเสื้อรัดผิวบริเวณลำคอจนรู้สึกเจ็บปวดไปหมดเธอมองอย่างตื่นตระหนกตกใจกับสิ่งที่ชายหนุ่มลงมือกับตนเองเธอหลอกลวงจริงๆดังนั้นจึงไม่ได้ประดิษฐ์คำที่จะพูดกับเขามา“เธอทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้นะเธอรับปากพ่อแม่ฉันแล้วว่าจะดูแลฉันไปตลอดชีวิตตอนนี้เธอไม่รักษาคำพูดต่อพ่อแม่ฉันเพราะว่าเธอนะพวกเขาถึงตาย！”
“ฉันขอโทษพ่อแม่เธอแต่ไม่ขอโทษเธอหลายปีที่ผ่านมาเหล่านั้นฉันต้องใช้นัชชาและลูกในท้องของเค้าทั้งสองชีวิตนี้ชำระคืนจนมากพอแล้วเตชิตสายตาลุกเป็นไฟเมื่อคิดมาถึงตรงนี้แล้วมันเป็นเพราะว่าหญิงสาวที่ใจเลวทรามอำมหิตเช่นนี้บีบบังคับให้นัชชาและลูกต้องตายเขาเสียใจที่ไม่ได้ทำอย่างนี้ในเวลานั้นความเสียใจภายหลังเพียงอย่างเดียวนี้ไม่มีผลอะไรสักนิดเดียว
เขาทรมานทอดทิ้งตัวเองรังเกียจตัวเองที่ไม่ทำให้เธอเชื่อถือได้แม้แต่นิดเดียวความเกลียดชังที่สร้างขึ้นวันนี้มันเป็นสภาวะที่ตัวเค้าเองเป็นต้นเหตุนั้น
“จะพูดไปแล้วชีวิตของนัชชานี้มันน่าสังเวชรักชายหนุ่มสองคนแบบบากหน้าอย่างไม่เสียดายชีวิตแต่กลับไม่มีสักคนที่จะรักเธอจริงๆ”ปณิตาไม่รู้คิดอะไรอยู่ถึงพูดเสียงเย้ยหยันขึ้นมาทันที“คาดว่าผ่านไปอีกไม่นานจะได้เจอกันใต้พิภพนี้”
ความจริงแล้วเมื่อรับรู้ข่าวคราวของนัชชาตอนเกิดเรื่องปณิตาคนนี้ยังมีความโง่เขลาอยู่บ้างเธอคิดว่าตัวเองอยู่ในสถานะที่มีความลำบากยากเข็ญคิดไม่ถึงว่านัชชาจะโง่เขลายิ่งกว่าในสภาพที่ต้องเปรียบเทียบแข่งกันกับอารมณ์โกรธแค้นของเธอนั้นยิ่งเทความเกลียดชังไปทางทีนาร์ยิ่งขึ้น
เธอกับนัชชานับว่าเพิ่งจะรู้จักกันเมื่อไม่นานมานี้เรื่องของเค้าส่วนใหญ่นั้นเธอล้วนรู้มันดีพูดไม่ได้ว่าการจากไปของเค้านั้นสร้างความเสียใจและทุกข์ใจยิ่งกว่านั้นมันคือความรู้สึกอยากร้องไห้
น้อยกว่าครึ่งชีวิตนี้พวกเค้าใช้มันไม่คุ้มเลย
พูดประโยคนี้จบประตูวิลล่าถูกคนจากภายนอกผลักเข้ามาผู้ที่เดินนำเข้ามาคือชนัยข้างหลังของเขาคือชายหนุ่มรูปร่างกำยำสูงใหญ่ที่สวมใส่ชุดดำ
ปณิตายืนอยู่ที่เดิมไม่ได้หันหน้ามามองปิดตาลงเบาๆเธอรู้ว่าคนพวกนี้มาด้วยจุดประสงค์อะไร
ในชั่ววินาทีแขนและคอของเธอถูกล็อกไว้ร่างนั้นถูกดันไปชิดข้างฝาผนังแก้มถูกกดทับไว้กับผนังตายตัวฟันโขกกับฝาผนังจนริมฝีปากกลายเป็นว่ามีรอยเลือดไหลแดงเต็มไปหมด
เธอไม่ได้มีเจตนาที่จะต่อต้านเลยสักนิดยินยอมให้มือทั้งสองข้างนั้นถูกคนล็อกออกไป
ชนัยมองเห็นอิริยาบถของเตชิตและทีนาร์ที่เกิดขึ้นนั้นก็ตกใจขึ้นมาในความรู้สึกของเค้าเตชิตตามใจหญิงสาวคนนี้มาโดยตลอดแต่ไหนแต่ไรมาล้วนไม่เคยโมโหใช้คำพูดที่ทารุณเลยตอนนี้ไม่คิดว่าจะลงมือกันได้……เขาตกใจเล็กน้อย
“พี่เตชิตผมนำคนไปแล้วนะ”ชนัยพูดสะกิดขึ้นมา
“อย่าให้เธอขาดใจซะก่อนยังมีค่าอยู่บ้าง”เมื่อเตชิตพูดประโยคนี้ก็จ้องถมึงทึงไปยังสายตาของทีนาร์ที่มีหยาดน้ำตาเอ่อล้นอยู่แต่ว่าแววตาคู่นี้กลับมองเห็นหัวใจของเธอที่สั่นระริก
“มีค่า”ชนัยไม่เข้าใจชัดเจน“เธอยังมีค่าอะไรอีก？”
เตชิตปล่อยมือในทันใดผลักเธอออกไปด้านหลังอย่างรุนแรงนัยน์ตาลึกที่ไม่มีอะไรนอกจากความเกลียดชัง“หลักฐานที่มีค่าฆาตรกรคดีของนัชชาไม่ใช่ใครอื่นคนใกล้ๆตัวนี้”
“อะไรนะ？”คาดไม่ถึงอย่างยิ่งแม้แต่ชนัยยังอดไม่ได้ที่จะถลึงตากว้างมองดูหญิงสาวที่นั่งหัวหดอยู่ที่พื้นอย่างยากที่จะเชื่อได้“เป็นเธอเหรอนี่！”
จากเรื่องที่เกิดขึ้นจนถึงตอนนี้คนเหล่านี้ทั้งหมดล้วนมีส่วนร่วมมองเห็นเตชิตและนัชชาทรมานมากขนาดนี้ในที่สุดแม้แต่จะชดใช้ทั้งชีวิตก็ไม่อาจย้อนคืนกลับมาได้
ตอนนี้แม้แต่จะพูด……
ชนัยใช้มือทั้งสองข้างบิดคิ้วภายหลังจากตื่นตระหนกตกใจก็รังเกียจยิ่งนักคิดไม่ถึงว่าคนที่ใกล้ชิดที่สุดของโศจิรัตน์จะเป็นคนทำร้ายเธอได้ลงคอ
“ที่เธอพูดมามันก็ไม่ผิดการตายของพ่อแม่เธอล้วนเกี่ยวพันกับฉันแน่นอนฉันเคยรับปากพวกท่านว่าจะดูแลเธออย่างดีแต่ที่ฉันรับปากว่าจะดูแลก็คือเธอคนที่รู้เรื่องและไร้เดียงสาคนนั้นไม่ใช่ฆาตกรที่ฆ่าคนคนนี้เธอกลายมาเป็นแบบนี้ฉันเองก็มีส่วนที่ต้องรับผิดชอบแต่ฉันกลับปล่อยให้เธอทำผิดโดยที่ไม่ได้ห้ามปรามกลายเป็นตัวช่วยผลักดันให้ภายในใจของเธอเหมือนภูติผีปิศาจเพราะฉะนั้นแล้วแน่นอนอยู่แล้วว่าฉันจะขจัดมันทิ้งด้วยมือของฉันเอง”เตชิตเหมือนกับผู้ประกาศคำตัดสินอ่านโทษกรรมของเธอต่อหน้าผู้คน“เธอทำ
ร้ายนัชชาจนตายแล้วชั่วชีวิตนี้ของฉันล้วนให้อภัยเธอไม่ได้พรุ่งนี้จะให้คนนำตัวเธอไปส่งที่สถานีตำรวจ
เรื่องราวต่อจากนั้นขอให้เป็นหน้าที่ของกฎหมาย”
“ไม่……ไม่！”ทีนาร์หวาดกลัวอย่างยิ่งเธอรู้ว่าเค้าจริงจังจากท่าทีที่เขาปฏิบัติต่อนัชชาก็ยิ่งดูออกเธอทิ้งศักดิ์ศรีทั้งหมดไปจับขาของชายหนุ่มไว้น่นแร้องไห้ตะโกนขอร้องให้ยกโทษ“อาชิตร่างกายของมีฉันสภาพไม่ปกติเธอทำแบบนี้เท่ากับส่งฉันให้ไปตายก่อนหน้านั้นไม่ใช่ว่าเธอให้ฉันไปรักษาที่เมืองนอกหรอกเหรอฉันรับปากกับเธอดีไหมว่า……”
“ช้าไปแล้ว”ชายหนุ่มปฏิเสธโดยไม่เหลือเยื่อใยกับเธอสักนิดหลบหลีกการสัมผัสจากเธอทุกอย่างทั้งโกรธแค้นทั้งเศร้ารันทด“นัชชาและลูกตายก็เพราะว่าเธอฉันขอร้องเธอให้ยกโทษให้เธอก็ปฏิบัติต่อกันอย่างเสมอภาคก่อกรรมทำเข็ญกับพวกเค้า
ทีนาร์ยังอยากที่จะรั้งไว้ไม่ให้เขาจากไปอีกไหนเลยจะถูกคนลากแขนที่รั้งไว้ออกไปด้านนอกทั้งยังหันหน้ามาร้องตะโกนไม่ยอมล้มเลิกความตั้งใจอย่างเด็ดขาดน่าเสียดายชายหนุ่มใจแข็งราวกับเหล็กที่ไม่สามารถเปลี่ยนได้ในเร็วพลัน
ในที่สุดเสียงตะโกนร้องของหญิงสาวขาดหายไปตรงด้านนอกประตูชนัยมองเห็นแสงไฟตกลงบนเงาที่เปล่าเปลี่ยวทางนั้นภายในใจก็ไม่มีความรู้สึกใด“พี่เตชิตผมนำคนไปแล้วพี่ไม่ต้องคิดมากแล้ว”
พูดจบก็เหมือนกับรู้สึกได้ว่าสภาพแวดล้อมแบบนี้เดิมทีคงจะไม่คิดมากไม่ได้แล้วจึงพูดต่อไป“หรือว่าพี่จะไปก่อนผมจะพักอยู่ที่นั่นสองสามวัน？”
อย่างน้อยที่สุดก็มองไม่เห็นว่าภายในจิตใจยังสามารถรับรู้ได้อยู่ไหม
“ไม่ต้องล่ะเสียงของชายหนุ่มแหบแห้งเจือไปด้วยความรู้สึกระทมทุกข์เล็กๆ“ถ้าบังเอิญวันไหนนัชชากลับมาพบว่าฉันไม่อยู่ในใจคงจะรู้สึกเสียใจ”
พูดเสร็จก็ไม่สนใจว่าชนัยจะมีความรู้สึกนึกคิดอย่างไรยกเท้าก้าวตรงไปยังชั้นสองที่นั่นคือห้องนอนของเขาและนัชชาที่เคยอยู่ด้วยกันไม่รู้ตั้งกี่วันกี่คืน
วิลล่าที่ใหญ่และเงียบสงัดเช่นนี้ความเงียบสงบมีส่วนทำให้ก้นบึงในหัวใจเย็นยะเยือกนึกถึงในระยะแรกๆที่เพื่อนสนิทของเขาสามถึงห้าคนเคยมารวมตัวกันอยู่ที่นี่หัวเราะเฮฮาด้วยกันจะไม่ให้คิดถึงวันเวลาเหล่านั้นได้อย่างไรกัน
ชนัยทอดถอนใจปราศจากเสียงใดๆมันล้วนคือหนี้กรรม
已经是最新一章了
加载中
