ตอนที่1 ประกาศอำนาจ

ต๭นที่1 ประกาศอำนาจ “คุณ…จะแต่งงานกับฉันเหรอ” ในโรงแรมขณะนี้ จรินทร์มองไปที่ชายแปลกหน้าที่ซึ่งปรากฏตัวต่อหน้าเธออย่างตกใจ สูงส่งสง่างาม นั่นคือความประทับใจแรกของเธอที่มีต่อเขา “ใช่” แววตาเป็นประกายของชายหนุ่มมองใบหน้าสวยงามของจรินทร์อย่างจริงจัง จรินทร์เกิดความระแวงในใจ “เพราะอะไร” ชายหนุ่มเดินไปที่โซฟาแล้วเอนกายพึงพนัก ร่างสูงอยู่ในเงามืดเปล่งเสียงแผ่วเบาในลำคอออกมาว่า “ ได้ยินมาว่าคุณโทรหาเพื่อนสนิทของคุณ บอกว่าคู่หมั้นของคุณทรยศ คุณต้องการแก้แค้น จึงเตรียมที่จะหาผู้ชายแต่งงานด้วย” จรินทร์ก็รู้สึกได้ในทันที มิน่า แต่ที่เธอแปลกใจในช่วงที่ห่างขนาดนั้น เขาได้ยินได้ยังไงกัน การได้ยินของเขาไม่ธรรมดาจริง “โชคดีที่ผมพกสำเนาทะเบียนบ้านมาด้วย” เสียงเบาๆของเขาเปล่งออกมาอีกครั้ง จะบังเอิญขนาดนี้จริงหรือ จรินทร์ก็ไม่เชื่อสักนิด สายตาร้อนแรงของชายหนุ่มที่จ้องมองมาทำให้เธอรำคาญเล็กน้อย จึงขยับกายไปมามือขาวกำเข้าหากันแน่น “ถึงจะต้องแต่งงาน ฉันก็ต้องรู้ความเหมาะสมกันก่อนไม่ใช่รึไง คุณอายุเท่าไหร่” ที่จริงแล้วคำถามนี้เป็นแค่วิธีถ่วงเวลาเผื่อให้เธอได้วางแผนหาทางหลุดพ้นจากสถานการณ์นี้ “28” ขาคู่ยาวของชายหนุ่ม ทันใดนั้นก็ข้ามทางเดินที่อยู่ข้างเธอ เหมือนกับไม่ตั้งใจแต่กลับปิดกันทางออกไปของเธอ ราวกับกักขังเธอไว้ จรินทร์ตกใจ นี่หมายความว่าอะไร เขาดูออกว่าเธอจะหนีหรอ？ ไม่ไม่ไม่ เธอจะตื่นตระหนกไม่ได้ จะทำตัวไร้ระเบียบไม่ได้！ เธอพยายามควบคุมอารมณ์ที่ไม่มั่นคง เธอจึงแกล้งทำเป็นถามว่า “งั้นคุณมีรายได้ที่มั่นคงหรือเปล่า ทำงานอะไร” ชายหนุ่มเอนกายเล็กน้อย ทันใดนั้นใบหน้าหล่อเหล่าปรากฏออกมาจากเงามืด ประสาทสัมผัสทั้งห้าเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาสีดำสะกดเธอไว้ “อุตสาหกรรมอสังหาริมทรัพย์” หัวใจของจรินทร์อดที่ไม่ได้ที่จัเต้นเร็วสองที ถามด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “คุณชื่ออะไร” “ชโนดม” เหมือนจะคุ้นเล็กน้อย แต่จรินทร์ก็ไม่ได้สนใจมาก ในหัวก็คิดหัวข้อต่อไป “งั้น...อ้อใช่สิ ที่บ้านคุณมีใครบ้าง” “พ่อแม่ น้องชายคนหนึ่ง น้องสาวคนหนึ่ง” พูดถึงตรงนี้ เขาก็เปลี่ยนประเด็น “ยังมีอะไรจะถามอีกไหม” จรินทร์ไม่รู้ว่าเป็นอะไร เปิดปากถามอีกคำถามว่า “ขอถามหน่อยนะคุณยังซิงอยู่ไหมคะ” อาจจะเพราะเมื่อวานที่คู่หมั้นเธอทรยศไปตอนนี้เธอเลยสนใจเกี่ยวกับปัญหานี้เลยถามโดยไม่ตั้งใจ ทันใดนั้นสีหน้าของชโนดมก็เคร่งครึมขึ้นเล็กน้อย ซักครู่หนึ่งก็พูดอกมาว่า “ใช่” เอ๋ นั่นภาพหลอนเหรอ บรรยากาศรอบๆก็เหมือนมีเสียงระเบิดออกมา จรินทร์ตั้งใจฟังอีกครั้ง ก็ไม่มีอะไรแล้ว เธอรู้สึกผิดเล็กน้อย ที่เมื่อกี้ได้ถามคำแย่ๆแบบนั้นพอถามไปแล้วก็รู้สึกไม่ดี “ฮาฮา ชายซิงสินะ ดีเลยชาย๙งก็ค่อนข้างดีเลย” จรินทร์ตอบรับคำไปอย่างอึดอัด หลังจากนั้นก็ทนความอึดอัดไว้และลุกขึ้นมา มือเล็กที่ทาเล็บไว้ก็คว้ากระเป๋า “นี่ คุณชโนฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ เดี๋ยวกลับมาคุยต่อ ขอโทษด้วยนะคะ” ชโนดมกระตุกมุมปาก ขายาวยืนขึ้นกระทบพื้น ร่างสูงยืนตรงหน้าเธอ “ผมจะไปเป็นเพื่อนคุณ” รอยยิ้มของจรินทร์หายไปทันที มองขึ้นไปที่ใบหน้าของชายหนุ่ม ทำท่าทางกระต่ายขาวน่าสงสาร “แต่ปกติไม่ชินที่มีคนไปด้วย...” ชโนดมกำลังจะพูดอะไรบ้างอย่าง แต่จู่ๆโทรศัพท์ในกระเป๋าเขาก็ดังขึ้น ดวงตาจรินทร์สั่นไหว ไม่วิ่งตอนนี้จะรอตอนไหน ช่วงที่ชโนดมเพิ่งจะหยิบโทรศัพท์ออกมา เธอใช้โอกาสที่เขาก้มดูหน้าจอ รีบขยับตัวออกไปทางด้านข้างของเขา