ตอนที่5ฉันต้องการหย่า(1)

ต๭นที่5ฉันต้องการหย่า(1) “มานี่”ชโนดมแกว่งสมุดสีแดงเล็มเล็กในมือสองเล่มไปมา จรินทร์กลับก้าวถอยหลังไปอย่างสับสน ก้มลงมองกระเป๋าของตัวเอง ซิปเปิดออกจริง ๆ เธอตกใจมาก อดที่จะตีตัวเองให้ตายไม่ได้ ทำไมเธอมัวแต่ทะเลาะกับณภัทรเป็นเด็กๆจนลืมผู้ชายที่เหมือนจิ้งจอกคนนี้ ดีเลย เธอกลายเป็นภรรยาของคนแปลกหน้าลึกลับน่ากลัว เธอไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดีเลย!” “เฮ้อ” ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างอ่อนใจ “ต้องให่ผมไปจับมือคุณหรอ” เขาเดินอย่างสบายใจสง่าผ่าเผยผ่านฝูงชน พร้อมรอยยิ้มที่ริมฝีปากให้ความรู้สึกชั้นสูง ทุกก้าวเดิน ฝูงคนที่อยู่ตรงหน้าหลีกทางให้อย่างอัตโนมัติ เขาเดินข้ามร่างที่คล้ายกับก้อนดินที่อยู่ที่พื้นของณภัทร แล้วตรงไปยังเธอที่ยืนอยู่ด้านหน้า จู่ๆบริเวณรอบก็มีเสียงร้องออกมาอย่างชื่นชมไม่ขาด “หล่อจังเลย!” “ทำไมถึงมีผู้ชายเพอร์เฟคขนาดนี้ จมูกของเขาโด่งได้รูป ทำยังไงดีที่รัก ฉันไม่อยากแต่งงานกับคุณแล้ว!” “เธอ เธอ เธอ ! ทำให้ฉันโกรธแล้ว อย่าฝันถึงผู้ชายหล่อเลย ถึงหล่อก็ไม่ใช่ของคุณใช้ชีวิตอยู่กับฉันเถอะ” ...... ชโนดมจัดปกเสื้อของจรินทร์ให้เรียบร้อยอย่างใกล้ชิด “เอาล่ะ ตอนนี้เธอก็เป็นภรรยาฉันแล้ว ต่อจากนี้ต้องทำหน้าที่ของภรรยา” หน้าที่ของภรรยาเหรอ เขาพูดประโยคนี้ออกมาหมายความว่ายังไงกัน” “คุณมัน...” ขโมย ไอ้คนเลว จรินทร์กัดฟันกรอด ชายหนุ่มตรงหน้าไร้ยางอายจริงๆ！ ขโมยสำเนาทะเบียนบ้านของเธอโดยเธอไม่ได้ตั้งใจและยังได้รับทะเบียนสมรสเรียบร้อยแล้วด้วย！ แต่ไม่ต้องรอให้จรินทร์ด่าจบก็ปิดปากอย่างรู้สถานการณ์ เพียงเพราะชายคนนั้นวางมือลงบนไหล่ของเธอ จรินทร์เกร็งไปทั้งล่าง เม้มริมฝีปากแน่น สีหน้าเครียดทำอะไรไม่ถูก โตขนาดนี้แล้ว นอกจากณภัทรแล้ว เธอก็ไม่เคยใกล้ชิดสนิทสนมกับผู้ชายคนไหน... ชโนดมค่อยๆก้มหัวลงมาฟังอย่างอ่อนโยนแต่ในความเป็นจริงมันเป็นการข่มขู่เล็กน้อย และพูดที่ข้างหูเธอไม่ใกล้และไม่ช้าว่า “ถ้าเธอไม่ต้องการให้ฉันทำต่อหน้าผู้คน ก็ฟังซักหน่อย อย่าสร้างปัญหา หืม” จรินทร์อยากจะร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา อยากจะโกรธแต่ก็ไม่กล้า ทำได้แค่กำหมัดและขมวดคิ้ว “แต่ฉันไม่ใช่เต็มใจไปจดทะเบียนสมรส ฉันขอร้องคุณเถอะ อย่าแกล้งฉันเลย พวกเราไปหย่ากันเป็นไง” “อย่าคิดเลย” ริมฝีปากชโนดมขบกันอย่างรุนแรง พูดออกมาสองคำอย่างง่ายดาย จับมือเธอก้าวออกจากห้องโถงเพื่อไปที่รถส่งเธอเข้าไปนั่งด้านข้างคนขับ “คุณ...บ้าบิ่นตลอดเลย...” หลังจากที่ชโนดมหันมามองอย่างรวดเร็ว จรินทร์ก็กลืนคำพูดอีกครึ่งกลับไปอย่างรู้สถานการณ์ แต่นึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ เธอก็ไม่พอใจเป็นอย่างมาก ไม่พอใจตัวเองที่แต่งงานกับคนแปลกหน้าอย่างไม่เตมใจ แววตาของเธอขุ่นมัว เธอจึงร้องโวยวายออกมาว่า “คุณอธิบายเหตุผลหน่อยดีไหม เมื่อครู่เป็นเพียงการแสดง เดิมทีฉันไม่ได้ต้องการแต่งงานกับคุณ ทำไมต้องบังคับฉัน” รถเคลื่อนไปบนถนนอย่างช้าๆ ชโนดมจับพวงมาลัยไว้ ใบหน้าด้านข้างดูงดงาม ราวกับที่เธอเสียงดังเขาจะมีความสุขเล็กน้อย บนใบหน้ามีความไม่แยแสสักเล็กน้อย “นี่! ฉันพูดกับคุณอยู่นะ” จรินทร์จ้องชโนดมตาเขม็ง