ตอนที่7 ต้องเจอกัน(1)

ต๭นที่7 ต้องเจอกัน(1) จรินทร์แสร้งสูดน้ำมูกร้องไห้เล็กน้อย ตอบกลับอย่างน่าสงสาร “หืม” “หนึ่งร้องไห้สองส่งเสียงรบกวนสามแขวนตัวเอง สามเทคนิคนี้ใช้กับฉันไม่ได้ เพียงแค่เธอกล้าลงจากรถฉัน ฉันสามารถรับประกันได้เลยว่าพรุ่งนี้โรงเรียนของเธอจะไล่เธอออก” มือที่จรินทร์ถือกระดาษซับหน้าอยู่ก็หยุดชะงักทันที “ปะ แปลว่าอะไร คุณกำลังขมขู่ฉันเหรอ” ชโนดมยิ้มอย่างไม่เต็มใจ ดวงตาสีเข้มเลื้อนผ่านแสง “เธอไม่เชื่อก็ลองดูก็ได้นะ” ภายนอกของจรินทร์ดูแข็งแกร่งมาก แต่ความจริงภายในช่างบอบบาง และยังอยู่ในช่วงเจ็บปวดที่ถูกณภัทรทรยศ ประกอบกับการคุกคามของชโนดม ความกดดันทั้งหมดดูเหมือนจะมาถึงจุดระเบิด เสียง “แง๊” ก็ร้องออกมา คราวนี้เธอร้องไห้จริง น้ำตาเม็ดโตไหลทะลักลงมา “ฉันไม่ได้เป็นศัตรูกับคุณ ไม่ได้รู้จักกันมาก่อน ไม่ได้ทำให้คุณขุ่นเคือง ทำไมคุณถึงมาทำแบบนี้กับฉัน ใช้วิธีไร้ยางอายกับผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉัน ฮือฮือฮือ” ชโนดมเบิกตากว้าง ราวกับตกใจ จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้วและขัดจังหวะเธอว่า “อย่าร้องไห้!” “ไม่! เมื่อกี้คุณพูดเอง ว่าให้ฉันร้องไห้สักพัก” ขณะที่จรินทร์ร้องไห้น้ำตาของเธอก็เปื้อนไปทั่วเสื้อแจ็คเก็ตของเขา เธอตั้งคำถามออกมาว่า “สามารถขับรถแบบนี้ได้ ก็พิสูจน์ได้ว่าคุณรวยมาก คุณหาคนแต่งงานยากเหรอ ทำไมต้องอยากแต่งงานกับฉันด้วย!” เธอยิ่งร้องยิ่งรุนแรงมากขึ้น คิดถึงเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดกับตัวเองช่วงนี้ ความโศกเศร้าอยู่ในนั้นเธอสูดน้ำมูกแล้วพูดว่า “ผู้ชายไม่มีอะไรดี ไม่ใช่ชายเลวก็เป็นโจร ฮือฮือฮือ...” ทันใดนั้นชโนดมก็พูดขัดจังหวะเธอว่า “เอาล่ะ อย่าร้องไห้อีกเลย” ความไม่แยแสในสายตาของเขารวมกันเป็นอารมณ์ที่แตกต่างออกไป ดูเหมือนจะรำคาญเล็กน้อยและแววตาทำอะไรไม่ถูก จรินทร์คิดอะไรเงียบๆเล็กน้อย ปรากฏว่าน้ำตาใช้ไม่ได้ผลกับชายหนุ่ม แต่ถ้าเป็นจริงจึงจะใช้ได้ เธอคิดว่าน่าจะโชคดี น่าจะปล่อยเธอไปได้แล้ว ความคิดนี้เพิ่งจะเกิดขึ้น ใบหน้าของเธอเจ็บปวด มือใหญ่ของชโนดมเคลื่อนมาสัมผัสที่คางของเธอใบหน้าคมเคลื่อนมาอยู่ด้านหน้าของเธอในช่วงพริบตา ...หลังการจูบ... “ฉันสั่งให้เธอหยุดร้องเธอไม่เข้าใจรึไง”ในน้ำเสียงปนไปด้วยความไม่พอใจ “ฉัน...” จรินทร์ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเมื่อถูกจูบ ในหัววิงเวียนศีรษะ นิ้วเรียวยาวของชโนดมค่อยๆปาดน้ำตาที่ไหลออกมาบนแก้มเธออย่างเบาๆ จากนั้นจึงออกคำสั่งอย่างภาคภูมิใจ “จำสถานะของเธอเอาไว้ ครั้งต่อไปอย่าได้คิดถึงผู้ชายคนอื่นต่อหน้าฉัน ไม่อย่างนั้น...” เขาจงใจไม่พูดให้จบ แต่ใช้สายตาแสดงความนัยแทนคำพูดจากนั้น เสียง ตู้ม ดังขึ้นหัวของจรินทร์ก็เหมือนจะระเบิดแล้ว หัวใจเต้นตึกตัก มีอะไรผิดปกติรึป่าว เขาหึงเหรอ หัวใจของจรินทร์สั่นเป็นระลอก แต่เห็นได้ชัดว่าพวกเขาพึ่งรู้จักกัน เขาล้อฉันเล่นเหรอ” เธอส่ายหัวอย่างเด็ดขาด “สถานะของฉันคืออะไร ทะเบียนสมรสก็ไม่ใช่ความยินยอมของฉัน ฉันไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับคุณ คุณไม่สามารถยุ่งกับเสรีภาพของฉัน...” แววตาที่อ่อนโยนของชโนดมเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันทีเมื่อได้ยินประโยคนั้นก็จากนั้นก็ขับรถพุ่งออกไปด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ล้อรถเสียดสีจนเกิดประกายไฟราวกับแสงที่แตกกระจาย จรินทร์รีบคาดเข็มขัดนิรภัยอย่างรวดเร็ว พยายามยึดตัวเองให้ติดเบาะ เพื่อต่อสู้กับแรงโน้มถ่วงที่ความเร็วสูง “คุณชโนดม คุณชโนดม คุณรีบหยุดเร็ว หยุดรถสิ หยุดรถนะ! ” จรินทร์เอ่ยขอร้อง