ตอนที่8 ต้องเจอกัน(2)

ต๭นที่8 ต้องเจอกัน(2) ชโนดมกลับทำเป็นไปไม่ได้ยินเท้าด้านล่างก็เหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็วขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าตกใจของจรินทร์เปลี่ยนเป็นซีดขาว พูดอย่างจะร้องไห้แต่ก็ไม่มีน้ำตาว่า “ฉันสัญญากับคุณ สัญญาว่าจะไม่ทำแล้ว คุณหยุดรถก่อนเถอะ ฉันจะอาเจียน แหวะ ...“ ชโนดมลดความเร็วลงและกลับมาขับรถปกติ เมื่อหันกลับมาสายตาก็มีความเยาะเย้ยที่แทบจะปิดไม่อยู่ “คิดได้ก็ดี” จรินทร์ข่มความปั่นป่วนของกระเพาะหารและพยักหน้าไปอย่างไร้เรี่ยวแรง เธอสามารถคิดไม่ได้ด้วยรึไง ผู้ชายน่ากลัวแบบนี้ตั้งแต่ที่ได้เจอกันแบบไม่คาดคิดก็ไล่ข่มขู่เธอสารพัด ผู้อาวุโสล้วนกล่าวว่าการแต่งงานต้องเป็นคู่ที่เหมาะสม แต่พวกเราก็เป็นครอบครัวชาวบ้านธรรมดา ไม่มีอำนาจและเงินทอง พ่อแม่ก็เป็นพนักงานทั่วไปและก็ไม่รู้ว่าชโนดมมองเธอยังไง ทันใดนั้นรถก็เงียบลง ชโนดมชำเลืองมองจรินทร์จากกระจกมองหลัง เมื่อเทียบกับท่าทีที่เต็มไปด้วยการพร้อมต่อสู้เมื่อครู่นี้ กับเธอตอนนี้เธออ่อนกำลังลงไปแล้วและไม่รู้เธอกำลังคิดอะไรอยู่ มุมปากของชโนดมกระตุกขึ้นอย่างไม่ชัดเจนมากนัก เมื่อผู้หญิงเงียบที่จริงแล้วน่ารักกว่าเมื่อพูด รถยังคงเคลื่อนที่ต่อไปด้านหน้าและในไม่ช้าก็ออกมาจากวงเวียน และในรถที่เงียบนั้นจู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา ชโนดมก้มมองหน้าจอโทรศัพท์อย่างวิตกกังวล เขารีบใช้บูลธูทรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว “ ให้คนฝ่ายการตลาดทำรายงานการตรวจสอบอีกครั้ง…อืม สำหรับส่วนที่มีปัญหา ...” ระหว่างที่พูด เขาก็ดึงโทรศัพท์ของจรินทร์ออกมาจากมือของเธอ ลืมตาขึ้นมาและเริ่มอธิบายว่า “ตอนสี่โมงเย็นผมยังมีประชุม ให้เลขาวูวางไว้บนโต๊ะผมก่อนบ่ายสาม” หลังจากวางสายไป เขาก็เปิดไฟเลี้ยวและหักพวงมาลัยเพื่อเปลี่ยนทิศทาง “ฉันมีธุระ วันนี้ไปส่งเธอไม่ได้แล้ว เธอก็ลงรถตรงข้างหน้านี่ละกัน” อะไรกัน? เขาต้องการจะปล่อยฉันไปแล้ว? ใบหน้าที่เดิมที่เศร้าสร้อยเหงาหงอยของจรินทร์ เมื่อได้ยินว่าให้เธอลงรถ ก็กระปี้กระเป่าขึ้นมาแววตาเป็นประกายในทันที แสงประกายนั้นเกือบจะแทงตาของชโนดมให้ตาบอด ชโนดมกระตุกมุมปากอย่างรวดเร็วจ้องมองเล็กน้อย “แค่มีงานกะทันหัน พรุ่งนี้ตอนหนึ่งทุ่มครึ่งต้องเจอกันที่ประตูทางเข้าบลูส์ จรินทร์รู้สึกอึดอัดใจ ร้านอาหารบลูส์เธอรู้จัก เมืองเมฆเป็นร้านอาหารที่มีดนตรีเล่นที่มีชื่อเสียง ว่ากันว่าอาหารนิดหน่อยก็ต้องจ่ายเงินเป็นหมื่นขึ้นไป แต่นี่ไม่ใช่ปัญหา เพียงแค่ทำให้เธอสามารถรีบลงจากรถ ให้ท้องน้อยๆของเธอที่ได้รับความตกใจได้หลบนี้ไปจากมือปีศาจตรงหน้าก็ดีแล้ว ยังไงก็แล้วแต่พรุ่งนี้เธอก็ยังแกล้งทำเป็นปวดท้องแกล้งไม่สบายต่างๆนาๆได้ เหมือนว่าชโนดมจะมองความคิดเธอออก จึงเหลือบไปมองเธออย่างเยือกเย็น “ฉันต้องเห็นเธอ ทางที่ดีเธออย่าหาทางที่จะไม่มาเลยจะดีกว่า” จรินทร์เบ้ปากโดยไม่ทันได้สังเกต ลองทำสีหน้าอมทุกร์แล้วพูดว่า “งั้น ถ้าฉันไม่ไปล่ะ ฉันหมายถึงถ้า ถ้าน่ะ...” “โอ้...” เสียงหัวเราะของชโนดมต่ำมาก ต่ำเกินไปที่จะฟัง ยากที่จะรับรู้ แต่จรินทร์ก็รับรู้ความหมายของเสียงนั้นจากที่ได้ประสบกับผลที่ตามมาของเสียงนั้น จรินทร์ตัวสั่นเทา ไวเท่าความคิดเธอจึงรีบลบความคิดในหัวออกไปและจอบรับอย่างรวดเร็ว “โอเค ฉันจะไปแน่นอน พรุ่งนี้หนึ่งทุ่มครึ่งเจอกัน” ชโนดมจอดรถที่ใจกลางเมืองของเมืองเมฆ “ลงซะ”