ตอนที่15 คำสารภาพ(1)

ต๭นที่15 คำสารภาพ(1) หลังจากที่รถจอดที่ประตูบลูส์ไม่นาน กลับไม่มีใครลงจากรถบัส ยังไงก็ตามการจอดรถอย่างกร่างๆที่ประตูทางเข้านั้นดึงดูดความสนใจของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของร้าน เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยและพนักงานจอดรถ ก็เดินไปเพื่อต้องการจะดูว่าใครกันที่หยิ่งยโสขนาดนี้ แต่เมื่อพวกเขาเห็นหมายเลขของแผ่นป้ายทะเบียนหมายเลข 6 พวกเขาก็ออกไปทันที หมายเลขทะเบียนรถที่พบได้ยาก คนที่อยู่ในรถคือคนมีอำนาจระดับสูงของเมืองเมฆ ใครกล้าไปยั่วยุก็เท่ากับหาที่ตาย หลังจากที่กระจกรถเบนซ์ลีย์สีดำลดลง ชโนดมที่นั่งด้านคนขับ นิ้วชี้จิ้มไปที่คิ้ว ลักษณะไตร่ตร่องบางสิ่งอยู่บนที่นั่ง ครึ่งชั่วโมงหลังจากเวลานัดหมายภรรยาใหม่ของเขาก็ไม่มาถึง นัดที่ยอดเยี่ยมดี ดีมาก ใบหน้าของชโนดมนิ่งสงบ ดวงตามืดมิด หลังจากนั้นไม่นานเขาก็เริ่มรถและขับตรงจากร้านอาหารบลูส์และมุ่งหน้าไปยังสตาร์โมเดลลิ่ง สิบนาทีต่อมา ชโนดม จอดรถด้านนอกประตูโรงเรียนแล้วลงจากรถแล้วเดินไปที่วิทยาลัย วันนี้เขาแต่งตัวเรียบง่ายสบายๆ เชิ้ตขาวกางเกงสแล็คสีดำ บวกกับใบหน้าไร้อารมณ์ยากเขาออกจากความงามของนายแบบ ทันทีที่เขาเดินเข้ามาในมหาวิทยาลัยเสน่ห์เย็นชาอันเป็นเอกลักษณ์ของเขาก็ทำให้ผู้หญิงหลายคนต้องเขินอายและสะกดสายตาพุ่งเข้าหาเขา สายตาของชโนดมไม่เหลือความอดทนสักนิด มุมปากกระตุกขึ้น รอยยิ้มที่ยากรับมือ ควบคุมรังสีน่ากลัว รีบก้าวผ่านกลุ่มเด็กหญิงที่จับกลุ่มคุยกันไปอย่างรวดเร็ว เพื่อมุ่งไปยังตึกหอพักของจรินทร์ ไม่กี่ก้าว ความสนใจของเขาก็ไปอยู่ที่คนสองคนตรงหน้าที่มีปากเสียงกัน มีคนสองคนอยู่ตรงกลางฝูงชนที่อยู่ห่างไกล เขาได้ยินที่ทั้งสองพูดไม่ชัดเจน แต่การกระทำของชายหญิงนั้นตำตาเขาอย่างชัดเจน เนื่องจากมุมที่ผิดที่ผิดทาง ดูเหมือนว่าหณิงสาวจะถูกชายร่างสูงกอดไว้ ชายหนุ่มก้มลงมาบอกเธอว่าเขารู้สึกอย่างไร รอบด้านมีผู้ชมนับไม่ถ้วน คืนนั้นมืดไปเล็กน้อยภายใต้ไฟถนนรูปร่างของหญิงสาวไม่ชัดเจนนัก แต่ชโนดมก็ยังจำได้อย่างรวดเร็วคือภรรยาตัวน้อยที่เขาเพิ่งแต่งมาในเมื่อวานนี้ ชโนดมหยุดฝีเท้า ร่างกายปล่อยไอเย็น ดวงตาสงบนิ่งในทันใด เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงและกดหมายเลข “คุณปองพล ผมสนใจข้อเสนอของคุณครั้งก่อน วันนี้ผมผ่านมาที่โรงเรียนพอดี ผมต้องการใช้ในห้องโถงจัดงานของคุณ” “อะไรนะครับ” เมื่อได้รับโทรศัพท์จากชโนดม น้ำเสียงของปองพลเต็มไปด้วยความไม่คาดคิด “ท่าน ท่านมาเหรอครับ ตอนนี้ท่านอยู่ที่วิทยาลัยของเราหรือ” ไม่รอให้ชโนดมตอบกลับ ปองพลก็ตอบรับอย่างมีความสุข “โอเคครับโอเค เพียงแค่คุณมาทักทาย สิ่งอำนวยความสะดวกที่โรงเรียนของเรานั้นเชิญท่านใช้ได้ตามสบายเลยครับ “ ตราบใดที่นายน้อยมีความสุข เพียงแค่ดีดนิ้วมันก็เพียงพอแล้วสำหรับโรงเรียนที่จะสร้างอาคารใหม่! ท่ามกลางศูนย์กลางของฝูงชน คำร้องขอของณภัทรยังคงดำเนินต่อไป แต่ประโยคถัดไปจะถูกขัดจังหวะด้วยเสียงของการประกาศในวิทยาลัย “ประกาศด่วน ประกาศด่วน นักศึกษาทุกคนโปรดให้ความสนใจ...ขอเชิญนักศึกษาทุกคนในแต่ละเกรดเข้าร่วมการประชุมด่วนในห้องโถงเหตุการณ์โปรดบอกให้นักศึกษาทราบซึ่งกันและกันสิบนาทีต่อจากนี้จะมีการประชุมศาสตราจารย์ปองพลจะทำการประกาศสำคัญ ...... "