ตอนที่16 คำสารภาพ(2)

ต๭นที่16 คำสารภาพ(2) "โรงเรียนกำลังทำอะไรมีประเด็นที่จะแจ้งให้ทราบหรือ" “ยังจะไม่ไปอีกเหรอ ช้าขนาดนี้อาจจะมีเหตุอะไรฉุกเฉิน” รอบข้างเต็มไปด้วยเสียงซุบซิบไม่หยุดคาดเดาไปต่างๆนาๆ เสียงของณภัทรถูกกลบด้วยเสียงซุบซิบอย่างรวดเร็ว นักศึกษาดูคึกครื้นแม้ว่าบางคนจะไมรู้จัก แต่ก็ยังตอบสนองที่ดีกับเสียงประกาศจึงถยอยกันไปที่ห้องประชุม “ณภัทรอย่าตามฉันมา ฉันจะไปประชุม!” จรินทร์ผลักณภัทรด้วยความโกรธน้ำเสียงของเธอแข็งกร้าว ณภัทรน่ารำคาญขนาดนี้ เธอผิดนัดกับชโนดมแล้ว ตอนนี้ก็ไม่ต้องการที่จะพลาดการประชุม เธอรีบตามหลายๆคนไปที่ห้องประชุม ระหว่างทางก็พยายามสะบัดณภัทรที่อยู่ด้านหลังไปด้วย ห้องโถงจัดกิจกรรมมีขนาดใหญ่เพื่อรองรับนักศึกษาทุกคนในเวลาเดียวกัน จรินทร์หาที่นั่งคุ้นเคยของเธอและนั่งลง เนื่องจากการประชุมนั้นเร่งรีบมากแต่ละชั้นเรียนอาจมาแค่ครึ่งเดียวของจำนวน แยกย้ายกันนั่งลงบนที่นั่ง หลอดฟลูออเรสเซนต์ที่ด้านบนของศีรษะเปิดขึ้นและห้องประชุมนั้นก็สว่างเป็นสีขาว ร่างของศาสตราจารย์ปองพลปรากฏบนแท่นยืนเริ่มบรรยายปัญหาของถาคการศึกษาใหม่ ทันทีที่ฉันได้ยินเนื้อหาเหล่านี้นักศึกษาด้านล่างก็หลับไปและกรีดร้องไปรอบ ๆ คาดว่าการประชุมที่ยาวนานและน่าเบื่อนี้จะสิ้นสุดโดยเร็ว ยี่สิบนาทีต่อมาในที่สุดศาสตราจารย์ปองพลก็กล่าวสุนทรพจน์ทั้งหมดจบ “เอาล่ะ สิ่งที่ฉันจะพูดก็จบหมดแล้ว ต่อจากนี้ไป นักศึกษา! โปรดอย่าพึ่งรีบออกจากห้องประชุม ขอเชิญบุคคลลับที่มหาวิยาลัยของเราเชิญมา ขอเสียงปรบมือให้กับเขาด้วย!” ความจริงแล้วคำพูดของศาสตราจารย์ปองพลทำให้หลายคนสงสัยและไม่มีใครคิดว่าคนที่เขาเชิญจะเป็นบุคคลลึกลับมา สิ่งนี้ดึงดูดความสนใจของจรินทร์ คนปกติทั่วไปต้องมีชื่อนามสกุลสิ เมื่อได้ยินเสียงให้ปรบมือต้อนรับ เสียงปรบมือก็ดังขึ้น ไม่ช้า ชายหนุ่มดูวัยรุ่นร่างสูงก็เดินออกมาจากด้านหลัง ทันใดนั้นสายตานับไม่ถ้วน มองไปที่เวทีต้องการที่จะดูบุคคลับว่าเป็นใครกันแน่ แต่แปลกมากที่มีหน้ากากสีดำสวมอยู่บนใบหน้าของชายครอบคลุมใบหน้าครึ่งหนึ่งเหนือริมฝีปากเผยให้เห็นดวงตาที่เงียบสงบเพียงคู่เดียว เมื่อได้เห็นชายหนุ่มลางๆ จรินทร์ที่นั่งพึงเก้าอี้อยู่ก็ตัวแข็งทันที เธอรู้สึกว่าชายคนนี้คุ้นเคยมากตั้งแต่ครั้งที่เขาก้าวขึ้นไปบนเวทีเธอก็นึกถึงคน ... บนเวที ศาสตราจารย์ปองพลโค้งคำนับอยู่งตรงตำแหน่งไมโครโฟน “เชิญครับท่าน...เชิญครับ...” ชโนดมรอให้ศาสตราจารย์ปองพลจากไปอย่างเยือกเย็น จึงจะเดินอย่างช้าๆไปหยุดอยู่ที่ตำแหน่งไมโครโฟน สายตาของเขากวาดมองนักศึกษาหลายพันคน จับสายตาไปที่จรินทร์ได้อย่างแม่นยำ ริมฝีปากส่งยิ้มร้าย เมื่อได้สบตากัน จรินทร์ขนลุกขึ้นมา หดตัวอย่างไม่ตั้งใจก้มมองต่ำพยายามข่มความรู้สึกตัวเอง ถ้าเธอไม่ได้จำผิด คนบนเวทีดูเหมือนจะเป็น ชโนดม! เธอยิ่งดูยิ่งรู้สึกเหมือนมาก ช่วงขาที่ยาวท่าเดินที่สง่างามดูสงบ ริมฝีปากกระตุกร้าย และยังจะดวงตาคู่ลึกเหมือนกับชโนดม เธอจำได้ไม่ผิด!” เธอคิดไม่ออกว่าทำไมชโนดมถึงมามหาวิยาลัย และยังไปพูดบนเวที เขามองไปรอบเวที ริมฝีปากแย้มยิ้มรอยยิ้มของเขาดูมั่นใจ “สวัสดีทุกคน ที่ผมมาวันนี้ เพื่อจะมาสารภาพกับภรรยาคนใหม่ของผมใช่สิตอนนี้เธอก็นั่งอยู่ในพวกคุณ”