ตอนที่17 ร้ายกาจเกินไปแล้ว(1)

ต๭นที่17 ร้ายกาจเกินไปแล้ว(1) ด้านล่างเวทีปั่นป่วนในทันที บางก็ว่าดีแต่บางก็มีเสียงบ่น ปฏิกิริยาทั้งหมดตกอยู่ในสายตาของชโนดม เขาหัวเราะและพูดว่า “เพื่อจะให้รางวัลตอบแทนพวกคุณ เช้าวันพรุ่งนี้ทุกคนที่นั่งอยู่เชิญมารับรางวัลได้เลย” นักศึกษาที่นั่งอยู่ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ดังนั้นจึงง่ายต่อการดำเนินการ จากนั้นจึงทำให้นักศึกษาพากันละลาย เสียงปรบมือด้านล่างดังขึ้นไปอีกรวมถึงเสียงกรีดร้องที่ดังต่อเนื่อง “เอาล่ะ ตอนนี้ขอให้ทุกคนเงียบก่อนนะครับ” ชโนดมยกมือขึ้นเพื่อบ่งบอกให้เงียบ การเคลื่อนไหวมีความสง่างามและมั่นคงริมฝีปากบางปิดลงอย่างจริงจัง ร่างกายเต็มไปด้วยบรรยากาศอันงดงามทันที เด็กผู้หญิงล่างเวทีต่างพากันหลงใหล ในไม่ช้า การเคลื่อนไหวต่างๆในห้องประชุมก็ค่อยๆเงียบลง ชโนดมมองไปในทิศทางที่แน่นอนด้านล่างเวที ใบหน้าเคร่งขรึม และพูดว่า “รินทร์ ฉันรักคุณ” ในโรงเรียนเดียวกันมีกี่คนกันที่ชื่อรินทร์ เสียงเรียกนี้ ทำให้จรินทร์เหมือนถูกฟ้าผ่า เธอเงยหน้าขึ้นมองออกไปไกลๆและสบตากับชโนดมด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยความตึงเครียดและความไม่สบายใจ เมื่อผู้ชมคิดว่าทั้งสองจะต้องมีความลึกซึ้งกันหน้าจอขนาดใหญ่ด้านหลังชโนดมก็สว่างขึ้นและภาพขยายก็ปรากฏขึ้น ดวงตาหลายพันคู่ทุกคู่จ้องมองที่ภาพบนหน้าจอ นี่มันรูปถ่ายติดบัตร ฉากหลังสีฟ้า มีเพียงแค่ครึ่งตัว หญิงสาวสวมสเวตเตอร์สีเหลืองคอกลม เสื้อสีขาวภายในโผล่ออกมา องค์ประกอบบนใบหน้างดงาม มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย ดวงตากลมโตเป็นประกาย จรินทร์ตกตะลึงนี่ไม่ใช่รูปถ่ายในบัตรประจำตัวนักศึกษาใช่ไหม ชโนดมต้องการทำอะไร เพียงแค่ได้ฟังเสียงสงบนิ่งของชโนดมที่ดังขึ้น “คนในภาพคือภรรยาคนใหม่ของผม จรินทร์ ผู้ซึ่งล้ำค่าที่สุดของผมและผู้หญิงที่ผมรักที่สุด... " เขากำลังบอกโลกว่าเธอเป็นภรรยาคนใหม่ของเขา! ใบหน้าของจรินทร์ นั้นขาวซีดและเขาก็มองที่ชโนดมด้วยความกลัวไมรู้เขาจะทำอะไรต่อไป เพียงเพราะตัวฉันไปไม่ทันตามนัด เขาจึงมาที่มหาวิทยาลัยเธอ ไม่รู้ว่าไปพูดอะไรกับศาสตราจารย์ถึงประกาศประชุมด่วนปล่อยให้เขาขึ้นไปพูดบนเวทีเพื่อเล่นงานเธอ ลงโทษเธอด้วยวิธีนี้! ร้ายกาจเกินไปแล้ว! เพื่อนในห้องเรียนเริ่มกระซิบกระซาบกันทันที ประหลาดใจที่จรินทร์แต่งงานแล้ว โดยเฉพาะรู้จักกับณภัทร จึงซุบซิบวิจารณ์กันไปเกินความจริง เธอรับรู้ถึงสายตาหลายคู่ที่มองมา จรินทร์ไม่สามารถควบคุมสีหน้าที่แดงขึ้นมาได้ กำหมัดแน่น เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้ หมุนตัวเตรียมหันหลังกลับ แต่น่าเสียดายที่เธอก้าวเดินไปได้แค่สองก้าว ก็ถูกเพื่อนนักศึกษาผู้หญิงสองสามคนรั้งไว้ “รินทร์ รินทร์! อย่าวิ่งสิ สามีของคุณเป็นคนที่น่ารักมาก คุณจะให้เขาโชว์คนเดียวได้อย่างไร! " “ใช่สิ สถานการณ์โรแมนติกขนาดนี้ ทำไมไม่เขินแล้วเดินหนีไปแบบนี้ล่ะ” เสียงพูดเกินจริงของสาวทั้งสองนี้ ทำให้ผู้คนบริเวณรอบมากขึ้น ผู้คนเริ่มสนใจจรินทร์มากขึ้น เพื่อนนักศึกษาเริ่มเข้ามาล้อมรอบเธอเพื่ออยากรับรู้ด้วย ในขณะที่จรินทร์ก็อยู่ตรงกลาง และไมรู้ว่าใครกำลังเล่นตลกอะไร จู่ๆไฟในห้องโถงก็ดับไป ทั้งห้องโถงมืดไปชั่วครู่ ไม่กี่วิต่อมา ไฟก็กลับมาสว่างอีกครั้ง แต่กลับมีเพียงไฟบนหัวของจรินทร์เท่านั้นที่สว่างขึ้น เธอที่ยืนอยู่ใต้แสงไฟ ตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นจุดสนใจของผู้ชมทั้งหมดที่โดดเด่นมากขึ้น สีหน้าของจรินทร์ซีดไป ทั้งตัวกลายเป็นหิน ไม่มีคำพูดไหนที่สามารถอธิบายอารมณ์ของเธอได้ เธออยากจะตายจริงๆ....” สิ่งที่ทำให้เธอหดหู่มากขึ้นก็คือ เพื่อนนักศึกษากลุ่มนั้นค่อยๆถอยไปด้านหลัง ทิ้งเธอไว้ให้อยู่ภายใต้แสงไฟคนเดียว จรินทร์ไม่ต้องการที่จะอยู่ที่นี่นานกว่านี้ อยากจะวิ่งหนีไปจริง แต่ไม่รอให้เธอขยับไปไหน ฝ่ามืออุ่นก็ถูกจับไว้ เธอไม่คิดที่จะสะบัดมันออก แต่มือที่จับเธอแน่นรวมถึงนิ้วที่เกี่ยวนิ้วเธอไว้เช่นกัน ทันใดนั้นเธอก็เงยหน้ามองดวงตาที่ลึกซึ้งของชโนดม เขาไม่รู้ว่าเขามาเมื่อไหร่ ก้มมองเล็กน้อย สายตามองไปที่เธออย่างสงบ เสียงหวีดรอบข้างก็ดังขึ้น รุ่นพี่รุ่นน้องต่างตะโกนกันไม่หยุดว่า “คบกัน” จรินทร์หน้าแดงในทันทีกำหมัดแน่นเธอรู้สึกเขินอายกับสายตาของเพื่อนนักศึกษาที่ล้อมรอบเธอ ในใจได้แต่สาปแช่งชโนดมเป็นแสนๆครั้ง