ตอนที่20 เกี่ยวอะไรกับเธอ(2)

ต๭นที่20 เกี่ยวอะไรกับเธอ(2) เขาข่มขู่เธอเขามีเหตุผลแล้วเหรอ ค่อนข้างประหลาด เขาทำได้แค่ตำหนิเธอว่าเป็นคนที่ด้อยกว่าคนอื่นมันแย่กว่าเขาหรือ ร่างของจรินทร์สั่นเทา ยิ้มเย้ยหยันตัวเอง จากนั้นมือที่มีกำลังอยู่น้อยนิดก็พยายามดึงมือออกจากชโนดม เมื่อรับรู้ถึงความต้องการของเธอ ชายหนุ่มจึงจับมือให้แน่นขึ้น “พอแล้ว!” สายตาชโนดมเยือกเย็นขึ้นมาทันที เอ่ยคำเตือนว่า “เรื่องคืนนี้ ฉันไม่ทะเลาะกับเธอแล้ว ตอนนี้ดึกแล้วเธอกลับไปหอพักก่อน พรุ่งนี้ฉันจะให้คนมาจัดการออกจากอพาร์ทเมนตร์ใกล้มหาลัย เธอก็ไปอยู่กับฉัน” เขาไม่สนใจความคิดเห็นของเธอ จรินทร์โกรธจนถึงที่สุด พูดเสียงสั่นว่า “ถ้าฉันไม่ไปอยู่ ก็คงขมขู่ฉันอีกใช่ไหมล่ะ ไล่ออกจากมหาลัย หรือ อัพรูปล่ะ” “ไม่ผิดแล้ว” ชโนดมไม่ปิดบังสักนิด “ครั้งหน้าอาจจะฉายวิดีโอก็ได้ ทำให้เธอไม่สบายใจ” “คุณ...” จรินทร์อยาจะร้องไห้โฮออกมาอย่างไม่สนใจอะไร แต่เสียงของชโนดมก็ขัดจังหวะเธอได้ทันเวลา เสียงเย็นๆของชายหนุ่มเอ่ยว่า “หรือว่า เธออดใจไม่ไหว อยากจูบฉันตอนนี้ล่ะ” เมื่อเสียงพูดดังขึ้นเขาก้มลงและทั้งร่างก็ปล่อยไอบรรยากาศที่อันตรายราวกับว่าเขาจะบังคับเธอในวินาทีต่อไป จรินทร์ตกใจและรีบถอยหลังนิดหน่อยแล้วพูดด้วยการประนีประนอม:“ ฉันไปไม่ได้!” เรื่องวันนี้ ทำให้เธอเรียนรู้ประสบการณ์ลึกซึ้ง กับคนแบบชโนดมไม่สามารถแรงไปแรงกลับได้ ไม่อย่างนั้นคนที่สูญเสียจะต้องเป็นเธอ ครั้งหน้าเธอต้องเปลี่ยนกลยุทธ์ ริมฝีปากชโนดมกระตุกขึ้น “พรุ่งนี้รอฉันโทรหา” จรินทร์เบ้ปาก แต่กลับไม่กล้าต่อกรกลับไป อารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อย “งั้นก็เดี๋ยวฉันกลับหอก่อน คุณก็ไปดีๆล่ะ ไม่ส่งนะ” ชโนดมคลายมือเธอออก มอกแผ่นหลังของเธอจนลับตา พูดกับบรรยากาศรอบๆที่ไร้คนว่า “จัดการเรียบร้อยแล้วเหรอ” ชโนดมในขณะนั้น สายตาเปลี่ยนเป็นเย็นช้า น้ำเสียงเฉียบคมเด็ดขาด ผู้ชายร่างใหญ่คนหนึ่งเดินออกมาจากความมืด มองครั้งแรกก็รู้ได้ทันทีว่าร่างกายผ่านการฝึกฝนมา เขากระซิบและกล่าวด้วยความเคารพ “ตามที่ท่านต้องการ โยนทิ้งไปข้างทางแล้วครับ” “ต่อไปนี้ ฉันไม่ต้องการเห็นมันที่วิทยาลัยอีก” “รับทราบครับ คุณชโนดม ผมจะไปจัดการครับ” จรินทร์ที่กลับถึงหอแล้ว แต่ยังไม่เข้าประตูหอ และถูกกชกรขว้างประตูทางเข้า เมื่อเห็นจรินทร์ กชกรก็เดินไปข้างหน้าอย่างร้อนล้นและถามว่า “ไม่คิดเลยนะ ว่าพี่จะมีผู้ชายคนอื่นได้เร็วขนาดนี้!” วันนี้เธอมีธุระเล็กน้อยจึงไม่ได้ไปที่ห้องประชุม แต่เมื่อกลับหอพักเธอได้ฟังเพื่อนร่วมห้องและพูดว่าเกิดอะไรขึ้นตอนกลางคืน ในครั้งแรกที่เธอไม่สามารถรอได้จึงรีบมารอและต้องการมาคาดครั้นจรินทร์ ใบหน้าเต็มไปด้วยคำถามของกชกรทำให้จรินทร์ยอมรับหน้าตาย “ใช่สิ” ในบางสถานการณ์เธอไม่พูดอะไรเลย กชกรได้รับสิ่งกีดขวางในใจ ถามเค้นความจริงว่า “ตั้งแต่เมื่อไหร่” “แล้วเกี่ยวอะไรกับเธอ” จรินทร์ตอบสีหน้าเย็นชา