บทที่21 ตัดสินใจที่จะลอง（1）

บ๗ที่21 ตัดสินใจที่จะลอง（1） ใบหน้าของกชกรดูจะไม่เห็นด้วยสักเท่าไหร่ “ฟังจากที่พวกนั้นพูดแล้วดูเหมือนว่าผู้ชายคนนั้นจะหล่อมากเลยสินะ？เหอะๆ เธอปกปิดแน่นจริงๆนะ ทำไมฉันไม่เคยเจอคนๆนี้มาก่อนนะ？ได้ข่าวว่าเขาใส่หน้ากากด้วยนี่ แท้จริงแล้วเป็นคนยังไงกันแน่？” จรินทร์หันมองกชกรอย่างเงียบๆ นัยน์ตาเย้ยหยัน “กชกร ฉันรู้สึกเหนื่อยแทนเธอจริงๆ แทนที่จะเอาแต่ถามถึงเรื่องคนอื่นอย่างนี้ตลอดวัน เธอควรจะสนใจแต่เรื่องของตัวเองไม่ดีกว่าเหรอ？ ” กชกรทำทีเป็นไม่ได้ยินคำพูดเสียดสีนั้น ทั้งยังดูจะกระตือรือร้นเพิ่มขึ้นอีก เขาจ้องที่จรินทร์และถาม ：“พวกนั้นยังพูดอีกว่าเธอกับผู้ชายคนนั้นจดทะเบียนสมรสกันแล้ว？เป็นเรื่องจริงรึเปล่า？” สายตาของจรินทร์จ้องไปที่ดั้งจมูกของกชกร ใบหน้าที่แสดงออกมาว่ากำลังวิเคราะห์มันอยู่ “ดั้งของคุณดูจะเอียงหน่อยๆนะ ฉันแนะนำให้ไปแก้อีกรอบเถอะ.....จากนั้นก็ตรงโหนกแก้มของคุณ..... ” “หยุดพูดนะ!”กชกรพูดขัดด้วยความโกรธ “จรินทร์ เธอโกหกได้ไม่นานหรอก ไม่ช้าก็เร็วฉันต้องรู้ให้ได้！“ เธอจ้องไปที่ตาของจริทนร์ พูดประโยคนี้ทิ้งท้ายแล้วเดินจากไป จรินทร์เปิดประตูหอพัก ดลพรรณกับลีลี่ยังไม่กลับมา เธอทั้งเบื่อและเหงาที่ต้องอยู่คนเดียวในห้อง เช้าของวันที่สอง ฟ้ายังไม่สาง จู่ๆจรินทร์ก็ได้รับโทรศัพท์จากพ่อปรพล น้ำเสียงของปรพลฟังดูโกรธมาก ：“รินทร์！แกรีบลากลับมาบ้านเดี๋ยวนี้！” จรินทร์ตกใจ รีบลุกขึ้นนั่งบนเตียง ：“ทำไมละพ่อ？อยู่ดีๆให้หนูลากลับบ้านทำไม？” “แกยังจะกล้าถามฉันอีกเหรอ！ลูกพี่ลูกน้องของแกบอกว่าแกแอบไปแต่งงานลับๆกับผู้ชายที่ไม่ได้เรื่อง ที่โรงเรียนของแกก็มีข่าวลือเสียๆเต็มไปหมด มีเรื่องบ้าๆนี่เกิดขึ้นจริงไหม！ ” ปรพลเป็นอาจารย์มาตลอดชีวิตของเขา เขาเป็นคนที่เข้มงวดมาก ยิ่งกับลูกสาวแล้วเขายิ่งเข้มงวดเป็นพิเศษ สีหน้าของจรินทร์เปลี่ยนไป “กชกรอีกแล้วหรอ！ทำไมเธอถึงไม่หยุดเลยนะ หนูเพิ่งรู้เรื่องเมื่อวานนี้เอง เธอมาใส่ไฟอีกแล้วเหรอ！” เมื่อได้ยินลูกสาวพูดแบบนี้ ปรพลโกรธจนรีบพ้นควันบุหรี่ พูดเสียงดัง“นี่แกยังไม่รีบไสหัวกลับมาอีกเรอะ！” จรินทร์กัดฟัน เธอต้องการจะอธิบายทุกอย่างตอนนี้ แต่กับเรื่องนี้แล้วจะให้พูดทางโทรศัพท์ก็กลัวว่าจะไม่กระจ่าง เธอเพียงแค่ตอบรับ “พ่ออย่าเพิ่งโกรธนะ หนูจะกลับไปอธิบายให้พ่อฟังทั้งหมด” สามสิบนาทีต่อมา จรินทร์นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นที่บ้านของตัวเอง “พ่อ พ่อเชื่อทุกคำพูดของกชกรได้ยังไง เรื่องที่เธอกับณภัทรทรยศหนู พ่อเองก็รู้เรื่องนี้ไม่ใช่เหรอคะ！เธอพูดเรื่องผู้ชายไม่ได้เรื่องนั่น พ่อก็เชื่ออย่างนี้เหรอ？” ปรพลนิ่งเงียบ ไม่ตอบอะไรออกมา จริยทร์พูดย้ำอีกครั้ง ：“ยิ่งไปกว่านั้นนะพ่อ ไอที่เธอบอกว่าจีบเนี่ย แบบไหนที่เรียกว่าจีบ มีรูปไหม มีหลักฐานรึเปล่า？” ปรพลเงยหน้ามองอย่างสงสัย ：“นี่แกจะบอกว่า เรื่องที่แกแต่งงานก็เป็นแค่ข่าวลือเหรอ？ไม่ได้แต่งแล้วทำไมสมุดบัญชีบ้านเราถึงหาไม่เจอละ？” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ จรินทร์คอตกทันที เธอยอมรับไปอย่างลังเล “คือแต่งแล้ว ตอนนั้นหนูหยิบสมุดสำเนาไปด้วยก็เพราะว่ากำลังโกรธณภัทร แต่คิดไม่ถึงว่าจะได้ใบ....” ไม่รอให้เธออธิบายให้จบ ปรพลลุกพรวดกระโดดขึ้นไปยืนบนโซฟา “แกจะบ้าเรอะ！แต่งงานเรื่องใหญ่ขนาดนี้ แกตัดสินใจเองได้ตั้งแต่เมื่อไหร่？ทั้งยังกล้าแอบเอาสำเนาทะเบียนบ้านไปอีก แกบ้าไปแล้วใช่ไหม！” ปรพลโกรธจนตัวสั่น ตาโตอย่างกับกระดิ่งสีทองอันใหญ่ ตอนนี้ราวกับว่าเขากำลังจะจับเธอกินอยู่แล้ว เขาน่ากลัวมากจนจรินทร์ถึงกับเสียงสั่น ：“พะ....พ่อ....พ่อใจเย็นก่อนสิ....” “แกไม่ต้องมาเรียกฉันว่าพ่อ！”ปรพลพูดตะคอก：“และไม่ต้องคิดจะพาผู้ชายคนนั้นมาให้ฉันกับแม่ของแกดูหน้าเลยนะ！ฉันกับแม่ของแกตัดสินใจแล้วว่าไม่ยอมรับ！” จรินทร์ทำหน้าเศร้า เธอคิดเอาไว้แล้ว.... เธอเหลือบมองชนนน พูดขึ้นพลางเดินไปที่ประตู：“นั่นไง แม่ ดูสิพ่อโกรธขนาดอีกนี้แล้ว หนูไม่อยู่ในบ้านแล้ว หนูไปโรงเรียน ดูแลพ่อดีๆนะแม่ อย่าให้พ่อโกรธมาก มันไม่ดีต่อร่างกาย ” “แก！หยุดอยู่ตรงนั้น！ปรพลตะโกนเสียงดัง ：“ฉันจะบอกแกชัดๆ ฉันให้เวลาแกภายในครึ่งเดือน รีบจัดการหย่ากับไอผู้ชายไม่ได้เรื่องนั่นสะ ไม่อย่างนั้นต่อไปนี้แกไม่ต้องมาเรียกฉันว่าพ่ออีก！ ” “อืม หนูต้องฟังพ่ออยู่แล้วนี่！”หัวของจรินทร์เหมือนกระเทียมบด เธอรีบวิ่งไปที่ประตู ทำมือส่งเป็นสัญญาณว่าOK รีบเปิดประตูและวิ่งออกไป เมื่อออกมาแล้ว จรินทร์ก็ถอดหายใจเฮือกใหญ่ เอนตัวพิงข้างกำแพง ในหัวคิดวิธีรับมือเรื่องการหย่า