บทที่ 23 ผู้หญิงของฉันไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องเงิน（1）

บ๗ที่ 23 ผู้หญิงของฉันไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องเงิน（1） จรินทร์แต่งหน้าโทนสีอ่อน สวมชุดเดรสสีขาวยาวคลุมเข่า เมื่อมากจากไกลๆ ร่างบางที่กำลังวิ่งราวกับผีเสือสีขาวที่กำลังบินกรีดกราย ชโนดมมองผ่านหน้าต่างรถ มองดูความร่าเริงของสาวน้อยที่กำลังเดินมาแต่ไกล นัยน์ตาเขาเต็มไปด้วยความอบอุ่น แสงแดดอ่อนที่ตกกระทบลงบนใบหน้างดงามของหญิงสาว เดิมที่นั้นเป็นภาพที่ช่างอบอุ่นเหลือเกิน แต่จู่ๆชโนดมก็นึกถึงพี่ชายของจรินทร์ขึ้นมา ทรงภพ ทันใดนั้นเอง แววตาและสีหน้าของเขาเปลี่ยนไป ราวกับว่ากำลังนึกถึงเรื่องราวที่ทำให้เขาไม่มีความสุข....... เมื่อจรินทร์เดินออกจากประตูโรงเรียน เธอก็เห็นรถสปอร์ตหรูจอดอยู่ที่ด้านข้างถนนทันที เธอว่าจะเป็นเป้าสายตา จึงรีบวิ่งไปตามทาง เปิดประตูและขึ้นรถไป วินาทีที่ประตูรถเปิดออก ใบหน้าเศร้าของชโนดมก็หายไปทันที สีหน้าเรียบเฉยอย่างกับไม่มีอะไรผิดปกติ จรินทร์เข้าไปนั่งโดยที่ไม่ได้เอ่ยทักอะไรออกไป ภายในรถอบอวนไปด้วยน้ำหอมกลิ่นส้มของเธอ กลิ่นหอมนี้ไม่ใช่กลิ่นหอมในแบบเสน่ห์ของผู้หญิงทั่วไป แต่กลับเป็นกลิ่นเฉพาะตัว กลิ่นอ่อนๆแต่ชัดเจน กลิ่นที่ทำให้นึกถึงสาวน้อยและความอ่อนหวาน เพียงแค่ได้กลิ่นก็ทำให้รู้สึกสดใสได้ทันที จรินทร์ยิ้มกว้าง โทนเสียงที่เธอใช้ฟังดูจะอ้อนๆนิดหน่อย “ฮายยย เราสองคนได้เจอกันอีกแล้วนะ” เมื่อเธอทักทายก็รู้ได้เลยว่าการเปิดประเด็นแบบนี้ดูจะโอเวอร์ไปนิดนึง แม้แต่ตัวเธอเองที่ฟังแล้วยังรู้สึกว่ามันดูไม่จริงใจเอาสะเลย เธออดที่จะอายไม่ได้ รีบไอแก้เขิน จากนั้นก็ยิ้มรอยยิ้มที่ดูจริงใจออกมา “นี่คุณ....คุณมารอนานแล้วรึเปล่า？” “ไม่หรอก”ชโนดมหันมาจ้องที่เธอ สายตาที่มองมาอย่างอธิบายไม่ถูก ยิ่งไปกว่านั้นยังส่งรอยยิ้มที่มุมปากมาให้เธออีก จู่ๆจรินทร์ก็เกิดใจเต้นขึ้นมา！ เขาเป็นอะไรของเขานะ？ สัญชาตญาณของเธอบ่งบอกว่าวันนี้ชโนดมดูผิดปกติอย่างบอกไม่ถูก มีพลังงานความชั่วร้ายลอยอยู่รอบๆ ดูจะอันตรายอย่างยิ่ง เธอสามารถรับรู้ได้ว่าเขากำลังรู้สึกไม่ดี แต่เดาไม่ถูกว่าสาเหตุมาจากอะไร ดูเหมือนว่าวันนี้เธอจะไม่ได้ทำอะไรให้เขาขุ่นเคืองนี่？จากที่ได้รับข้อความและออกมา ก็น่าจะใช้เวลาไม่ถึงสองนาทีด้วยซ้ำ ถึงแม้จะรู้สึกแปลกๆ แต่เธอก็ตัดสินใจทำตามแผนที่จะหลอกล่อศัตรูแล้ว เพราะอย่างนั้นเพื่อที่จะได้ร่วมมือกับเขา เธอจำเป็นต้องสวมบทประนีประนอมเข้าไว้ เธอนั่งที่เบาะข้างคนขับ พูดด้วยรอยยิ้ม：“ฉันชอบแหวนเพชรที่คุณส่งมาให้เมื่อคืนมากเลย เพราะอย่างนั้นวันนี้ฉันอยากจะชวนคุณไปทานอาหารด้วยกัน” พูดจบ เธอเงยหน้ามองชโนดมอย่างไม่สบายใจ “กินข้าว？”ร่างสูงเลิกคิ้ว แต่ก็ยินยอมโดยดี ：“ได้สิ” ตกลงแล้วเหรอ？ แผนขั้นที่ 1 สำเร็จ！ จรินทร์ถอนหายใจด้วยความโล่งอก นัยน์ตามีเลศนัย แต่เธอดีใจได้ไม่นาน เพราะวินาทีต่อมาริมฝีปากของเธอก็ถูกประทับรอยจูบ จรินทร์แข็งทื่อไปทั้งตัว ตาทั้งสองเบิกกว้าง จ้องมองร่างสูงอย่างไม่วางตา แต่แววตาที่อยู่ตรงหน้าช่างดูมีเสน่ห์เหลือเกิน แม้กระทั่งตอนที่อยู่กับณภัทร ณภัทรยังไม่เคยทำให้รู้สึกสบายใจแบบนี้มาก่อน เธอหน้าแดงจนแทบอยากจะหนีไปจากตรงนี้อยู่แล้ว！ ชโนดมในวันนี้ ผิดจากปกติที่สุดเลย รู้สึกเหมือนว่าเขากำลังระงับความโกรธอะไรบางอย่างอยู่รึเปล่านะ？ มองชโนดมด้วยความเคือง จรินทร์ถอนหายใจจากนั้นก็พูดสถานที่ที่จะไป：“ครัวกล้วยไม้！” ชโนดมดูจะพอใจเธอมากทั้งที่ก่อนหน้านี่ดูโกรธมากขนาดนั้น ท่าทางที่ดูโกรธแต่ก็ไม่พูดอะไร ตอนนี้กลับดูอารมณ์ดี เขายิ้มพลางสตาร์ทรถ ระหว่างทาง ดูเหมือนอารมณ์ของชโนดมจะดีขึ้นแล้ว เขายิ้มมุมปาก มองไปข้างหน้าอย่างสบายใจ ควบคุมพวงมาลัยอย่างเงียบๆ อย่างกับฟ้าหลังฝนอย่างไรอย่างนั้น ราวกับว่านายปีศาจเมื่อครู่นี้จะเป็นเพียงภาพลวงตาของจรินทร์เพียงคนเดียว ไม่นานรถก็ขับมาถึงครัวกล้วยไม้