บทที่ 24 ผู้หญิงของฉันไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องเงิน（2）

บ๗ที่ 24 ผู้หญิงของฉันไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องเงิน（2） ที่นี่เป็นร้านอาหารยอดนิยม แม้จะไม่มีอาหารระดับระดับไฮเอนด์ แต่ด้วยชื่อเสียงที่มีมานาน อาหารคลาสสิกมากมาย เป็นที่นิยมในคนหมู่มากจนความอร่อยของที่นี่เป็นที่พูดถึงกันปากต่อปาก และถ้าพูดถึงจรินทร์ที่ที่บ้านฐานะปานกลางอย่างเธอ การมากินอาหารที่จานหนึ่งราคาพันสองพัน ก็นับว่าเป็นเรื่องที่ใหญ่พอสมควร เดินเข้าไปในห้องโถงใหญ่ ที่นี่เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ตามทางเดินเต็มไปด้วยผู้คนพลุกพล่าน แทบจะไม่มีโต๊ะว่างในร้าน จรินทร์รู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อย ตอนที่มาก็ไม่ได้นึกถึงกรณีคนเยอะด้วยสิ ตอนนี้จะทำยังไงดีนะ？ พนักงานที่กำลังยุ่งจนไม่สามารถต้อนรับทั้งสองคนได้ เธอทำได้แค่ยืนอยู่ข้างประตู หวังว่าจะได้ที่นั่งสักที่ ทันใดนั้นเอง จรินทร์เหลือบมองแขกกลุ่มหนึ่งที่เพิ่งจะเดินออกมา ตอนนี้มีห้องทรงสี่เหลี่ยมว่างห้องหนึ่งแล้ว เธอกำลังจะหันไปหาชโนดม แต่เมื่อหันไป ปรากฎว่าชโนดมกำลังก้ามเข้าไปในลิฟต์ตอนนี้ จรินทร์ประหลาดใจ เขาจะไปห้องส่วนตัวที่ชั้นสองไม่ก็ชั้นสามอย่างนั้นเหรอ？ดูท่าแล้วเธอจะไม่มีห้องส่วนตัวนะ？ ไม่รู้ด้วยแล้ว ไว้ค่อยว่ากันก็แล้วกัน เดินเข้าไปในลิฟต์ จรินทร์พบว่าชโนดมไม่ได้หยุดที่ชั้นห้องส่วนตัว แต่กลับกดไปที่ชั้นสี่แทน ทันทีที่ลิฟต์หยุดนิ่ง เขาคว้าข้อมือของเธอ พาเดินไปที่ห้องแรกทางด้านขวามือของทางเดิน เมื่อเปิดประตูเข้าไป จรินทร์รู้สึกราวกับตกอยู่ในภวังค์ทันที ห้องขนาดปกติ แต่กลับให้ความรู้ที่แตกต่างจากภายนอกโดยสิ้นเชิง สไตล์การตกแต่งที่ดูคลาสสิก ประตูและหน้าต่างแกะสลัก ภาพวาดที่มีชื่อเสียงบนผนัง โบราณวัตถุที่จัดวางอยู่บนชั้นวางโบราณ.....ควันจากที่ใส่กำยานลอยคลุ้งไปทั่วห้องภายในห้องรูปการตกแต่งแบบโบราณ ห้องส่วนตัวแบบเป็นสองส่วนคือภายในและภายนอก เธอเดินเข้าไป ภายในห้องเล็กมีเตียงไม้แกะสลักตั้งอยู่ ถัดจากนั้นมีเก้าอี้ไม้โบราณและโต๊ะน้ำชาเล็ก ที่โต๊ะมุมมีเครื่องเล่นแผ่นเสียงวางอยู่ ที่นี่เป็นห้องกินข้าวธรรมดาที่ไหนกันเล่า เห็นได้ชัดว่าเป็นห้องโบราณระดับ vip เชียวนะ！ จรินทร์เคยมาที่ครัวกล้วยไม้นี้หลายต่อหลายครั้ง เพิ่งจะรู้วันนี้ว่าที่ครัวกล้วยไม้มีสถานที่แบบนี้ด้วย เธอหันหลังกลับ มองไปที่ชโนดมอย่าเขินๆ พูดออกไปด้วยความจริงใจ “คุณชโนดม คุณหาห้องส่วนตัวระดับสูงขนาดนี้ ฉันเกรงว่าฉันจะมีเงินไม่มากพอ” “ที่ห้องโถงเสียงดังเกินไป ฉันว่าฉันจดจ่อกับอาหารไม่ได้แน่ๆ”ชโนดมยืนอยู่กลางห้อง เขาเอามือล้วงกระเป๋าด้วยท่าทีที่ดูภูมิใจสุดๆ เขายกมือขึ้น ท่าทีราวกับชนชั้นสูง ตอนนั้นเองจรินทร์ทำได้แค่กระพริบปิบๆ ไม่ชอบที่ห้องโถงเสียงดัง แบบนี้มันเอาใจยากเกินไปแล้วนะ？ทำไม มันมีผลต่อการเคี้ยวอาหารของเขารึไงกัน？ สิ่งสำคัญที่สุดคือเธอไม่มีเงินเพียงพอสำหรับห้องส่วนตัว...... จรินทร์กัดฟัน รูดซิปกระเป๋าโชว์เงินทั้งหมดให้เขาดู พูดด้วยความลำบากใจ：“เฮ้ ดูสิ ฉันเอาเงินมาแค่สามพันเอง ถ้ามากกว่านี้ ฉันไม่ไหวหรอก.....” ชโนดมเดินเข้าไป เขาหยุดยืนตรงหน้าเธอ ร่างสูงของเขาบังเธอจนมิด ：“ผู้หญิงของฉันไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องเงิน” จากนั้นเขาก็หยิบกระเป๋าออกจากมือเธอและโยนมันไปไว้ที่มุมห้อง จู่ๆหัวใจของจรินทร์ก็เต้นไม่เป็นจังหวะ เธอรีบยิ้มกลบเกลื่อน “ถ้าเป็นแบบนี้แล้วล่ะก็ ฉันไม่เกรงใจคุณแล้วนะ ฮ่าๆ...” เธอดีใจที่ไม่ต้องเป็นฝ่ายจ่ายเงิน เพราะเงินที่ประหยัดไว้เพียงพอสำหรับค่าอาหารของเธอเท่านั้น