บทที่ 25 ดื่มกันหน่อย（1）

บ๗ที่ 25 ดื่มกันหน่อย（1） ขณะที่กำลังสั่งอาหาร จรินทร์เห็นชโนดมสั่งไวน์มาหนึ่งขวด เธอจึงรีบสั่งวอดก้าเพิ่มอีกหนึ่งขวด “อ่า นั้นสิ คุณชโนดม คืออย่างนี้นะ ที่บ้านฉันมีประเพณีการดื่มวอดก้าอยู่คุณจะดื่มวอดก้าเป็นเพื่อนฉันได้ไหม？ ” ล้อเล่นหรอกหน่า แค่ไวน์แดงจะไปล้มผู้ชายทั้งคนง่ายๆได้ยังไงกัน！ ชโนดมหรี่ตา เขามองเธอเงียบๆโดยที่ไม่พูดอะไร พยักหน้าตอบรับ ทำตามคำขอของเธอสั่งอู่เหลียงเย่มาหนึ่งขวด เป็นภัตตาคารที่ได้มาตรฐานจริงๆ เพราะเพียงไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟ จรินทร์เตรียมใจมานานแล้ว เธอไม่รอให้ตะเกียบของชโนดมขยับก็ลุกขึ้นยืนยิ้มและพูดว่า ：“จะว่าไป อาหารมื้อนี้ก็เป็นมื้อแรกที่เรากินด้วยกันสินะ ความหมายของฉันก็คือ เป็นมื้อแรกที่เราได้กินด้วยกันหลังจากแต่งงานกันแล้วหน่ะ ฮ่าๆ มันคุ้มที่จะฉลองด้วยกันจริงๆเลยว่าไหม” ชโนดมไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ เขาเพียงแค่มองเธอเงียบๆ ไม่พูดไม่จา จรินทร์รู้สึกประหม่าเล็กน้อยหลังจากสายตาของชโนดม เธอรีบหาคำพูดในหัวอย่างรวดเร็ว เพราะเธอไม่ค่อยเก่งเรื่องแบบนี้เท่าไหร่ ใบหูค่อยๆแดงขึ้นเรื่อยๆ“ยิ่งไปกว่านั้นนะ นี่ก็นับว่าเป็นครั้งแรกที่ฉันเป็นคนนัดอย่างเป็นทางการด้วย มีแค่คุณกับฉัน โรแมนติกสุดๆไปเลย” บรรยกาศเงียบกว่าเดิมอีก...... จรินทร์ยกแก้วไปตรงหน้าเขาด้วยสีหน้าเก้ๆกังๆ ชโนดมที่นั่งพิงเก้าอี้ยังคงไม่ขยับอยู่อย่างนั้น พูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ไม่ให้ความร่วมมือเลยแม้แต่นิดเดียว：“ดังนั้นที่เธอพล่ามมาตั้งนาน เธอจะสื่อถึง？” “ที่ฉันจะสื่อก็คือ พวกเราควรจะชนแก้วกันหน่อย！”เธอพูดออกไปจากใจจริง เพราะเธออยากจะให้ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี้ดื่มเหล้า หากพูดอย่างตรงไปตรงมาคงจะไม่ดีสักเท่าไหร่ ชโนดมกระตุกยิ้มมุมปาก เขาปฏิเสธด้วยใบหน้าเรียบเฉย ：“ฉันคิดว่านี่ไม่ใช่เหตุผลที่เธอมาขอฉันชนแก้วหรอกนะ” จรินทร์กระพริบตาปริบๆ พูดตอบอย่างไร้เดียงสา ：“แต่คุณไม่คิดเหรอว่าเราสองคนมีโชคชะตาต่อกัน？คุณคิดทบทวนดูดีๆสิ ทำไมวันนั้นที่บาร์ ฉันถึงพบคุณเพียงคนเดียว ยิ่งไปกว่านั้นคุณเองยังบังเอิญเอาสำเนาทะเบียนบ้านติดตัวมาอีก แค่นี้ก็ชัดเจนแล้วว่าเราสองคนน่ะ ได้ถูกฟ้าลิขิตเอาไว้แล้วล่ะ.....” พูดตามตรง การพูดเรื่องบ้าบอนี่ทำให้เธออยากคายอาหารมื้อนี้จะแย่อยู่แล้ว แต่ช่วยไม่ได้ นี่เป็นแผนการที่คณพรใช้เวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงกว่าจะคิดออก เพื่อที่จะทำให้ผู้ชายคนนี้วางใจและเลิกระแวง เธอต้องดื่มอย่างมีความสุข วันนี้เธอวางแผนไว้หมดแล้ว！ “ใช่ไหมละ？”ชโนดมตอบกลับเสียงทุ้ม：“ฉันหิวแล้ว กินข้าวกันก่อนเถอะ” จรินทร์จับแก้วแน่น นั่งลงอย่างผิดหวัง ยิ้มออกมาอย่างไม่พอใจสักเท่าไหร่“โอเคๆ หิวแล้วก็ไม่รีบบอกให้เร็วกว่านี้ล่ะ อย่างนั้นเรากินข้าวกันก่อน กินเสร็จค่อยมาดื่มกัน” เธอรีบหยิบตะเกียบคีบอาหารวางบนจานเล็กๆตรงหน้า ก้มหน้ากินจนหน้าเกือบจะฝังลงกับจาน ในหัวคิดหาวิธีที่จะทำให้แผนเป็นไปอย่างราบรื่น ใบหย่าที่เตรียมมายังคงนอนนิ่งอยู่ในกระเป๋า รอคอยให้ชโนดมเซ็นลายเซ็นสักที！ เพียงแค่นึกถึงตอนที่ชโนดมเซ็นชื่อลงบนใบหย่า จู่ๆเธอก็ยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ชโนดมเห็นท่าทางที่ดูมีความสุขของเธอ เขาเม้มริมฝีปาก จรินทร์กินยังไม่ 20 นาที เธอก็วางตะเกียบลง ยกมือทั้งสองข้างเท้าคาง สายตาจริงจังจับจ้องไปที่ชโนดม จรินทร์แทบไม่อยากเชื่อเพราะตลอดเวลาที่เธอจ้องเขา แต่เขากลับยังกินอาหารต่อไปอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว！ แต่เมื่อมาสังเกตดูอีกที เธอก็พบข้อดีของชโนดมข้อหนึ่งคือเขามีมารยาททางโต๊ะอาหารที่ดีจริงๆ ท่าทางการจับตะเกียบที่พริบไหว การเคี้ยวที่ดูชนชั้นสูง เวลากินอาหารแทบจะไม่ส่งเสียงใดๆเลยแม้แต่น้อย..... เธอมองเขาอย่างไม่ละสายตา เมื่อกลับมาได้สติก็พบว่าชโนดมยังคงค่อยๆตักซุปกินช้าๆอย่างไม่สะทกสะท้าน ราวกับเทวดาได้เสกให้เธอกลายเป็นอากาศไปแล้วอย่างไรอย่างนั้น “อะแฮ่มๆ....”จรินทร์อดที่จะไอไม่ได้ “ขอเดานะ คุณไม่ได้กินข้าวกลางวันใช่ไหมเนี่ย？” ชโนดมเหลือบมองเธอ ไม่โต้ตอบ “มีอะไรก็พูดมา”