บทที่ 26 ดื่มกันหน่อย

บ๗ที่ 26 ดื่มกันหน่อย “ไม่มีๆ”จรินทร์รีบส่ายมือปฏิเสธ ยิ้มตาหยี “ไม่มี แค่รู้สึกว่าตั้งแต่ที่คุณเริ่มกินข้าวจนถึงตอนนี้เวลาก็ผ่านมานานพอสมควรแล้วเนอะ....” ถ้าเป็นคนปกติได้ยินคำใบ้แบบนี้ก็น่าจะวางตะเกียบลงแล้วไม่ใช่รึไงกัน แต่ว่าคนที่จรินทร์เจออยู่ตอนนี้ ไม่สามารถวัดจากความคิดของคนปกติได้เลย！ คำพูดของเธอไม่มีผลต่อชโนดม เขายังคงจับตะเกียบคีบอาหารต่อไป ยิ่งไปกว่านั้นท่าทางและมารยาทบนโต๊ะอาหารของเขายังทำให้เธออดที่จะมองตามไม่ได้ สามสิบนาทีต่อมา ในที่สุดชโนดมก็วางตะเกียบลง หยิบผ้ากันเปื้อนขึ้นมาเช็ดตามมุมปาก หลังพิงเก้าอี้สายตาจับจ้องไปที่เธอ ช่วงเวลาที่จรินทร์รอมานานมาถึงแล้ว เธอตื่นเต้นจนอดที่จะยืนขึ้นไม่ได้ ：“ในที่สุดคุณก็กินเสร็จแล้วเหรอ？” “อืม แต่ว่า......”ชโนดมพูดเสียงทุ้ม จากสีหน้าพอใจที่มองจรินทร์ก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมา “แต่อะไร？”จรินทร์ถาม นัยน์ตาเจ้าเล่ห์：“ฉันรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย กินอิ่มแล้วก็อยากจะกลับไปพักผ่อนเลย” “ห่ะ？ทำไมคุณเป็นแบบนี้ล่ะ？”จรินทร์ยิ้ม ตามองไปยังวอดก้าที่ตั้งอยู่บนโต๊ะอย่างไม่รู้ตัว “แต่ว่ายังไม่ได้ดื่มกันเลยนะ？” “ไว้คราวหน้าดื่มด้วยกันก็ได้” “คราวหน้า？คราวหน้านี่มันเมื่อไหร่กันล่ะ ฉันรอได้อีกไม่นานนะ！”น้ำเสียงเต็มไปด้วยความผิดหวัง ชโนดมพูดช้าๆด้วยเสียงที่ราบเรียบ：“เธอเดินมาจูบฉันสิ อาจจะทำให้ฉันมีพลังขึ้นมาบ้างก็ได้ แต่ถ้าไม่ อย่างนั้นฉันก็คงต้องกลับบ้านแล้วล่ะ” เขานั่งพิงเก้าอี้อย่างสบายใจ ใบหน้าที่หล่อเหลาในตอนนี้กำลังยั่วยุเธอ สีหน้าท่าทางที่เหมือนกำลังพูดว่า“ถ้าเธอไม่มาจูบฉัน ฉันไปแน่”อย่างไรอย่างนั้น จรินทร์สีหน้าเปลี่ยนไป นี่มันบ้าอะไรกัน เห็นได้ชัดว่าเขาตั้งใจแกล้งเธอ！ แต่อย่างไรก็ตามเธอก็ไม่กล้าทำท่าอยากจะอ้วกออกมา เธอทำแต่แค่รีบเก็บสีหน้านั้นไว้ ยิ้มหวานใส่ พูดประโยคสุดท้ายออกมา“คุณสามี ฉันรักคุณเหลือเกิน ไม่เจอหน้ากันหนึ่งวัน เหมือนไม่เจอกันเลยสามปี เมื่อคืนหลังจากที่คุณไปฉันก็นอนไม่หลับเลย ดูเหมือนว่าฉันจะรักคุณเพิ่มขึ้นเรื่อยๆเลย คุณจะอยู่กับฉันอีกสักหน่อยไม่ได้เลยเหรอ？” เธอใช้น้ำเสียงออดอ้อน แรงดาเมจก็ยิ่งมากขึ้น เพียงแค่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ ชโนดมถึงกับสำลักน้ำชา เขาไออย่างรุนแรงจนแก้วน้ำชาในมือตกลงสู่พื้น ผ่านไปพักใหญ่ เขาถึงกลับมาหายใจได้อย่างปกติ ในที่สุดก็มีคำใบ้บางอย่าง เขายกมือขึ้นชี้นิ้วไปที่ขวดเหล้าที่วางอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล น้ำเสียงไม่ค่อยพอใจนัก：“อยากดื่มขนาดนั้นเลยเหรอ？” จรินทร์รีบพยักหน้า สีหน้าอ้อนวอน “ก็ต้องแน่นอนสิ วันนี้เป็นนัดแรกของเราสองคนเลยนะ ควรจะดื่มฉลองหน่อยไม่ใช่รึไง” “ก็ได้ อย่างนั้นฉันดื่มแค่สองแก้วพอล่ะกัน”ทันใดนั้นชโนดมก็เปลี่ยนมาพูดดีขึ้นมาทันที จรินทร์ดีใจขึ้นมาทันที เธอจ้องเข้าไปในตาของชโนดม ราวกับว่าถึงเวลาเฉือดไก่แล้ว เธอรีบคว้าแก้วบนโต๊ะขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “ตามใจคุณเลย ชนแก้วกัน” ชโนดมคล่องแคล่วมาก เขารินเหล้าให้แก้วตัวเองและเงยหน้าดื่มมันลงไป จากนั้นจรินทร์ก็รินเหล้าให้แก้วของชโนดมจนเต็มอีกครั้ง เธอได้ลิ้มรสความหวานของมัน ปากของเธอก็เปลี่ยนเป็นรสหวานเช่นกัน เรียกแต่สามีคะ สามีขา “คุณสามี วันนี้ฉันเพิ่งค้นพบนี่เองว่าคุณน่ะ หล่อมากๆเลยนะเนี่ย ฉันมีความสุขจัง พวกเรามาชนแก้วก็อีกดีกว่า”