บทที่ 32 ราวกับฟ้าผ่าในวันที่สดใส（2）

บ๗ที่ 32 ราวกับฟ้าผ่าในวันที่สดใส（2） วันนี้ตอนเช้าเธอถูกพ่อว่าไม่หยุด ตอนนี้ออกจากบ้านมาแล้ว ยังต้องมาได้ยินคำตำหนิจากเขาอีก เธอตะคอกถามเสียงดังอย่างเหลืออด：“คุณนี่ชักจะมากเกินไปแล้ว ทำไมถึงเอาของบ้าๆแบบนั้นให้พ่อแม่ฉันดูได้？คุณรู้ไหมว่าพ่อฉันโกรธคุณจนหายใจ....” ราวกับว่าดวงตาของชโนดมมีแสงแห่งความเย็นชา ที่ตอนนี้กำลังทิ่มแทงเธออยู่“นี่คือบทลงโทษสกปรกที่คิดมาเพื่อเธอ” ไม่ได้เข้าใจผิดไปใช่ไหม คิดสกปรกกับเธอ ตำหนิเธอ？นั่นก็เพราะเขา！ จรินทร์เถียงกลับ：“คุณบังคับให้ฉันแต่งงาน ฉันจะไปคิดสกปรกได้ยังไง？” ชโนดมเลิกคิ้วขึ้น สบตาเธอ“เถียงข้างๆคูๆ” พูดจบ เขาดึงมือเธอแล้วพาไปที่โรลส์-รอยซ์ จรินทร์ขัดขืน แต่แรงอันน้อยนิดของเธอสู้ไม่ได้เลยกับแรงของชโนดม เธอยิ่งขัดขืน กัดฟัน รั้งสุดแรง จงใจลงไปนั่งยองๆที่พื้น ：“ฉันไม่อยากขึ้นรถคุณ ปล่อยฉันนะ” ชโนดมหน้านิ่ง ：“เวลาของฉันมีค่า ตอนบ่ายยังมีประชุมอีก เธอจะปล่อยให้มันเปล่าประโยชน์แบบนี้เหรอ？” จรินทร์ที่กำลังโกรธอยู่หลุดขำ“ตอนนี้ฉันกำลังโกรธ！ใครสนว่าเวลาคุณจะมีค่าแค่ไหนกันเล่า มันเกี่ยวข้องอะไรกับฉัน？” สายตาเฉยเมยของชโนดมจับจ้องมาที่เธอ“เธอไม่มีสิทธิ์โกรธ” “ฉันมี” “เธอไม่มี” “ฉันมี” “เงียบหน่า！”ชโนดมเหลืออด คว้าเธอไว้และเดินไปทางด้านข้างของถนน เปิดประตูออก จากนั้นก็ดันเธอให้เข้าไปข้างใน ปิดประตูรถ การกระทำที่ดูเหมือนจะก้าวร้าวนี้เสร็จสิ้นในครั้งเดียว เด็กผู้หญิงบ้าผู้ชายสองคน ยืนส่งเสียงกรีดอยู่ด้านข้างถนน จรินทร์ที่นั่งอยู่ในรถตอนนี้ทำหน้าอยากจะร้องไห้ เธอหงุดหงิดใจเหลือเกิน ไอตาบ้าชโนดมช่างไม่มีเหตุผลกับเธอซะเลย การแต่งงานครั้งนี้ ไม่ว่ายังไงเธอก็จะหย่า！ ชโนดม คอยดูเถอะ! “คุณจะพาฉันไปไหน？”ทันทีที่ชโนดมออกรถ เธอก็เริ่มโวยวาย เพราะเสียงตะโกนของเธอ มันทำให้ความอกทนของชโนดมถึงขีดจำกัดเช่นกัน เขาหมุนกุญแจดับเครื่องยนต์ สายตาที่มองเธอราวกับถูกมีดแหลมคมทิ่มแทง ค่อยๆพูดทีละคำ：“จรินทร์ เธอไม่อยากเรียนหนังสือดีๆแล้วสินะ ใช่ไหม？” เวลานี้ เขาเป็นเหมือนผู้ตัดสินจากเบื้องบน ทั่วร่างกายปกคลุมไปด้วยน้ำแข็งแห่งความเย็นชา จรินทร์หยุดเถียงทันที จากเดิมที่ความเย่อหยิ่งพุ่งสูงปรี๊ด ตอนนี้กลับค่อยๆลดลง เธอนั่งนิ่ง สงบปากสงบคำ ชโนดมมองที่เธอเหมือนเป็นสัญญาณตักเตือน จากนั้นก็สตาร์ทรถ ขับออกไปโดยไม่พูดไม่จา เวลาผ่านไปนานราว 20 นาที รถหยุดนิ่งอยู่ที่ถนนวงเวียนเนื่องจากเกิดการจราจรติดขัด จู่ๆเขาก็ยอมคายคำพูดเย็นชาออกมา：“ฉันจะพาเธอไปอพาร์ตเมนต์ใหม่” จรินทร์ประหลาดใจ เธอเบ้ปากลงอย่างไม่อยากจะเชื่อ ในใจเธอยังคงรู้สึกโกรธ แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกไป หรือจะให้เธอพูดดีๆด้วยเธอก็ทำไม่ได้ เธอจึงเลือกที่จะนิ่งและเงียบ ชโนดมเหลือบมองเธอ ริมฝีปากค่อยๆขยับ “ช่วงนี้ฉันยุ่งๆ แต่ฉันจะหาเวลาไปหาพ่อแม่เธอด้วยตัวเองเร็วๆนี้แหละ” อะไรนะ？เขาจะไปบ้านเธอเหรอ？ นี่มันฟ้าทล่มชัดๆ！ จรินทร์ยืดตัวขึ้นทันที เธอมองชโนดมอย่างอ้อนวอน พูดติดอ่าง：“ชโนดม ขอร้องล่ะ คุณอย่าไปที่บ้านฉันจะได้ไหม？เกิดพ่อฉันโกรธคุณจนเกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้น คุณอาจไม่มีชีวิตอยู่ต่อเลยก็ได้นะ” อารมณ์ของชโนดมที่ดูเหมือนจะผ่อนคลายลงแล้ว กลับก่อตัวเป็นเมฆครึ้มอีกครั้ง สายตาที่แหลมคมเหมือนมีดกำลังจ้องมองไปที่จรินทร์ จรินทร์ตกใจจนเกือบหยุดหายใจ ดันหลังจนชิดประตูรถ“คุณ....คุณจะทำอะไร？”