บทที่ 33 รูปภาพ（1）

บ๗ที่ 33 รูปภาพ（1） โดยปกติแล้วน้อยคนที่จะกล้าไม่เชื่อฟังชโนดม ทุกคนรอบกายไม่มีใครไม่เอาใจเขา เพราะอย่างนั้นน้อยครั้งที่เขาจะโกรธแค้นใคร แต่วันนี้ เด็กผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้กำลังทำให้เขาแทบจะหมดความอดทน “ไปนั่งข้างหลัง”เขาพูดเสียงเรียบ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ใช้เสียงดังมาก แต่เพราะสีหน้าเย็นชาของเขาที่มองมาที่จรินทร์เห็นได้ชัดเจนว่าเขาช่างน่าเกรงขามมากแค่ไหน ท่าทางแบบนั้นทำให้เอรู้สึกว่าถ้าตัวเองพูดอะไรออกไปแม้แต่ประโยคเดียว จะต้องมีตอนจบที่น่ากลัวมากแน่ๆ สิ้นสุดเสียงของเขา เธอรีบเปิดประตูและลงรถทันที จากนั้นก็เปิดประตูเบาะหลังเข้าไปนั่งอย่างเรียบร้อย รถของชโนดมค่อยๆเคลื่อนตัวอีกครั้ง เขาไม่ได้หันมามองเธอเพียงแต่พูดขึ้นด้วยเสียงที่ฟังดูเย็นชา：“ฉันหวังว่าต่อไปนี้เธอจะไม่ตะโกนใส่หน้าฉันอีกไม่อย่างนั้นบทลงโทษจะไม่เป็นแค่แฟลชไดร์ฟแน่นอน” จรินทร์เอนหลังพิงเบาะ ตอบอย่างไม่สบอารมณ์：“อื้ม”แต่ในใจคิด ถึงแม้ว่าวันนี้จะไม่เป็นไปอย่างที่คิด ไม่ว่ายังไงเธอก็จะหาวิธีหย่ากับเขาให้ได้ ชโนดมเป็นคนพูดจริงทำจริง อพาร์ทเมนท์อยู่ไม่ไกลจากสตาร์โมเดลลิ่ง เพียงแค่ข้ามถนนก็ถึงแล้ว เพราะที่นี่เป็นเขตหอพักทำเลทองและค่าใช้จ่ายสูง จึงทำให้หลายๆคนรู้สึกท้อแท้ จรินทร์อดที่จะเศร้าไม่ได้ เพราะเมื่อก่อนณภัทรเคยพูดกับเธอว่า รอเขาอีกไม่นาน เขาจะซื้อมันสักห้องให้กับเธอ ตอนนั้นทั้งคู่ยังคงรักกัน พวกเขาเฝ้ามองอนาคตรที่สดใสด้วยกัน แต่ถ้าจะพูดแบบแดกดันละก็ คนที่จะทำให้เธออยู่ในวิมานหลังนี้ได้ ก็มีแค่ผู้ชายที่เธอเพิ่งแต่งงานด้วยแค่ 2 วันเท่านั้นแหละ จรินทร์ตกอยู่ห่วงของความรู้สึก เธออดไม่ได้ที่จะนึกย้อนไปถึงความทรงจำอันสั้นจนไม่ทันสังเกตว่าตอนนี้รถหยุดนิ่ง ชโนดมหันมาหาเธอ มองเธออย่างสงสัย：“ลงสิ” “ปั้ง”เสียงปิดประตูรถ ดึงสติของจรินทร์ให้กลับมา เธอรีบลงจากรถและเดินตามชโนดมอย่างรวดเร็ว เมื่อเข้าไปในลิฟต์ จรินทร์เหลือบมองชโนดม“ชโนดม คุณแต่งงานกับฉันทำไม？” คำถามนี้กวนใจเธอมาตลอด เธออยากรู้คำตอบของเขา โดยเฉพาะวันนี้ที่เขาพาเธอมาที่บ้านใหม่นี่ มันยิ่งทำให้เธออยากรู้เข้าไปใหญ่ ดูเหมือนว่าเขาเองก็คิดไม่ถึงว่าเธอจะถามคำถามนี้ ชโนดมกวาดสายตาไปรอบๆ จากนั้นก็หันหน้าหนี ตอบคำถามเธออย่างไม่แยแส：“ฉันต้องการภรรยา” “อ๋อ”จรินทร์เข้าใจทันที เพราะคนรวยอย่างชโนดมมีเงินมากมาย คงมีผู้หญิงมากมายที่หวังจะหุบสมบัติของเขา แน่นอนว่าเขาต้องการใครสักคนที่จะคอยรับมือกับเรื่องพวกนี้สินะ ชโนดมก้มหัวมองไปที่จรินทร์ เพราะใบหน้าที่ดูขมขื่นของเธอ มันจึงเป็นเรื่องง่ายที่จะบอกว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติม เพียงแค่เดินตรงมา มือที่อบอุ่นจับเข้าที่ไหล่ของจรินทร์ ดึงคนตรงหน้าให้เขาไปในอ้อมแขนของตัวเอง “ไม่มีอะไรหรอก อ่านหนังสือเยอะๆ ทางที่ดีเลิกคิดฟุ้งซ่านด้วย” จรินทร์อึ้งไปชั่วขณะ คำพูดของเขากำลังแดกดันว่าเธออยู่ว่างๆไม่ทำอะไรรึเปล่านะ？ เธอไม่ได้รู้สึกเคืองอะไรทั้งยังคุยอวด“ฉันไม่ได้แย่อย่างที่คุณพูดนะ คะแนนวิชาเมเจอร์ฉันดีที่สุดในชั้นเลยนะ！อีกอย่างนะ ทำไมฉันต้องคิดฟุ้งซ่านด้วย การแต่งงานครั้งนี้ คุณเป็นคนขอฉันแต่งนะ！” เธอไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่าทำไมต้องรีแอคชั่นใหญ่ขนาดนั้นด้วย แต่สรุปสั้นๆเลย เธอแค่ไม่ชอบสายตาเหยียดหยามของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี้