บทที่ 34 รูปภาพ（2）

บ๗ที่ 34 รูปภาพ（2） เสียงเย็นชาของชโนดมอยู่เหนือหัวของจรินทร์“จรินทร์ นี่คือทัศนคติที่เธอมีต่อฉันอย่างนั้นเหรอ？” ทัศนคติของเธอมันทำไม？ จรินทร์รู้สึกกดดัน พูดเสียงอ่อน“คุณชอบผู้หญิงที่ว่านอนสอนง่าย ก็หาคนที่เป็นแบบหุ่นเชิดสิ จะมาหาคนหัวดื้ออย่างฉันทำไมกัน” ชโนดมตอบสนองต่อคำพูดเธอทันที ปากที่ปิดสนิดอ้าออกอย่างไม่รู้ตัว เขายกมือขึ้นบีบหัวคิ้ว เขาไม่คิดจะต่อล้อต่อเถียงกับจรินทร์อีก การทะเลาะกับเธอมีแต่ทำให้สไตล์ของตัวเองดูแย่ลง ลิฟต์ขึ้นมาถึงชั้น เขาเดินนำออกไปก่อน หยิบกุญแจขึ้นมาไขประตูห้อง เปลี่ยนรองเท้า เดินเข้าไปที่ห้องรับแขก จรินทร์เดินเข้าไปอย่างอืดอาด จากเดิมที่ไม่ค่อยสบอารมณ์ แต่เมื่อเธอเห็นการตกแต่งภายในห้อง เธอถึงกับตาโตขึ้นมาทันที“คุณชโนดม คุณมีเงินมากขนาดไหนกันเนี่ย！ ” พูดจบ เธอไม่แม้แต่เปลี่ยนรองเท้าก็รีบวิ่งเข้าไปทันที เธอหยุดยืนอยู่ที่ข้างผนังห้องนั่งเล่น ไล่มองรูปภาพสีน้ำมันบนผนัง ดวงตาคู่นั้นอดที่จะแสดงความหลงไหลออกมาไม่ได้ ถ้าเธอดูไม่ผิด บนผนังแขวนภาพเขียนที่มีชื่อเสียงของคาราวัจโจจิตรกรชาวอิตาลี ชื่อผลงาน《นักพยากรณ์》ผลงานที่สมควรถูกเก็บไว้ที่พิพิธภัณฑ์ลูฟร์แห่งปารีส ！ ไม่มีคำพูดไหนที่สามารถอธิบายความรู้สึกตื่นเต้นของเธอได้ เธอเคยเห็นภาพเขียนมากมายในหนังสือเรียน แต่แล้ววันหนึ่งภาพวาดนั่นก็ปรากฏอยู่ต่อหน้า นี่มันอะไรกัน？ ใบหน้าเล็กๆของเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ในใจตื่นเต้นสุดๆไปเลย เธอแทบอดใจรอไม่ไหวที่มอบอ้อมกอดใหญ่ให้แก่ชโนดม “คุณชโนดม.....”ใบหน้าเล็กแดงระเรื่อ ราวกับมีประกายระยิบระยับจากความสุข เธอเรียกชื่อเขาพลางเดินเข้าไปใกล้ ราวกับว่าช่วงเวลาต่อไปนี้เธอกำลังจะตกอยู่ในอ้อมแขนของเขาและมอบอ้อมกอดใหญ่แทนคำขอบคุณ เพราะรูปภาพนี่ ทำให้เธอลดอคติที่มีต่อเขาได้อย่างนั้นเหรอ？ ทันใดนั้นเอง จู่ๆก็มีเสียงผู้หญิงดังขึ้นจากในห้อง การเคลื่อนไหวที่ขัดจังหวะของเธอคนนั้น “ท่านประธานคะ ท่านว่าเฟอร์นิเจอร์ห้องทำงานเป็นอย่างไรคะ？”ผู้หญิงแต่งตัวภูมิฐานเดินออกมาจากห้องทำงาน มือข้างหนึ่งจับลูกบิดยืนนิ่งอยู่ข้างประตู ดูเหมือนว่าเธอจะคาดไม่ถึงว่าจะมีเด็กผู้หญิงอยู่ด้วย ผู้หญิงคนนั้นอึ้งไปพักหนึ่ง จากนั้นก็รีบส่งยิ้มอย่างรวดเร็ว “คุณคงเป็นภรรยาของท่านประธานสินะคะ？สวัสดีค่ะ ดิฉันนภสร เป็นเลขาของท่านประธานค่ะ ” “เอ่อ....สวัสดีค่ะ”สำหรับคนแปลกหน้าที่ไม่คุ้นเคย จรินทร์จะไม่ค่อยดี๊ด๊าด้วยเท่าไหร่ เธอเพียงแค่พยักหน้า ทักทายตามปกติทั่วไป ชโนดมเหลือบมองเลขานภสร เขาลุกขึ้นจากโซฟา เดินตรงไปที่ห้องทำงาน：“ทำไมเธอยังไม่ไปอีก？” เลขานภสรรีบเดินตามเขาเข้าไปในห้องทำงานและปิดประตู เสียงที่ไพเราะและมีเสน่ห์เล็ดลอดออกมาจากห้อง “ท่านประธานคะ ท่านลืมแล้วเหรอคะ เมื่อวานท่านเพิ่งสัญญากับดิฉันเอง รูปภาพที่ส่งมาพวกนั้นจะให้ดิฉันรูปนึง ดิฉันช่วยท่านจัดการห้องทำงานจนเสร็จ จากนั้นก็รอท่านที่นี่มาตลอดเลยนะ.....” เดิมทีจรินทร์ไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟัง แต่ช่วยไม่ได้ เมื่อได้ยินเรื่องรูปภาพ เธอก็เดินเข้าไปใกล้อย่างไม่รู้ตัว หูผึ่งขึ้นมาทันที เสียงของชโนดมฟังดูไม่แยแสเท่าไหร่ เพียงแค่ทำตามที่รับปากไว้“เธอไปเลือกเอาเองไป ไม่ต้องถามฉัน เลือกเสร็จก็กลับไปได้แล้ว” เลขานภสรยิ้ม “เลือกไว้ตั้งนานแล้งค่ะ ฉันชอบรูป《นักพยากรณ์》 ผลงานของคาราวัจโจค่ะ ท่านประธานส่งมันให้ฉันได้ไหมคะ？” จรินทร์ขมวดคิ้ว ถึงแม้จะรู้ดีว่ารูปนั่นเป็นรูปที่ชโนดมเป็นคนซื้อมา ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเธอ แต่ เมื่อได้ยินว่าเลขานภสรจะเอารูปนั้นไป เธอกลับรู้สึกเศร้าเล็กน้อยในก้นบึ้งของหัวใจ เจ็บปวดแล้วทำอย่างไรดีล่ะ？เธอไม่ต้องการให้มันกับเลขานภสรน่ะสิ！