บทที่ 35 ใบรับรองการเสียชีวิต（1）

บ๗ที่ 35 ใบรับรองการเสียชีวิต（1） ในห้องทำงานอีกฝั่งหนึ่ง เลขานภสรไม่ยอมไปง่ายๆ ชโนดมขมวดคิ้ว เมื่อจะเริ่มพูด เลขานภสรก็หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดบางอย่างบนตัวของชโนดม “ทำไมที่ไหล่ของท่านสกปรกแบบนี้ล่ะคะ.....” “ฉันทำเอง”ชโนดมปัดมือของเธออย่างเย็นชา เลขานภสรเบ้ปาก สาวเอวบางรู้สึกเก้ๆกังๆ แต่ยังคงรักษาระยะความใกล้ไม่ขยับไปไหน สายตาออดอ้อนปาเสียใจ จรินทร์ที่ยืนอยู่ด้านนอก กำลังคิดถึงภาพวาดของเธอ คิดหาวิธีที่จะทำให้รูปภาพนั่นไม่ต้องไปไหน แต่จริงๆแล้วเธอค่อนข้างลังเล แต่เมื่อคิดทบทวนหลายต่อหลายครั้ง ก็ยังคงตัดสินที่จะทำเพื่อสิ่งที่ตัวเองชอบอยู่ดี อย่างไรก็ตามตอนนี้เธอก็ยังได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของเขาอยู่นี่？เขาบอกกับคนอื่นว่ารักเธอ เขาก็ควรให้สวัสดิการเล็กๆน้อยๆกับเธอสิ เธอรวบรวมสติ เดินไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ ผลักประตูห้องทำงานเข้าไป เธอต้องการจะบอกกับชโนดม บอกกับเขาว่าเธอชอบรูปภาพนั่น ไม่รีบร้อนตัดสินใจจะยกให้ใครจะได้ไหม？ให้เธอเก็บไว้เป็นคอลเลคชันสักสองสามวัน แต่เมื่อผลักประตูเข้าไป เธอก็ต้องตกตะลึง เธอเห็นเพียงด้านหลังของเลขานภสร ร่างบางหันเข้ากับด้านหน้าของชโนดม ภาพที่เห็นนี้ ไม่คาดคิดว่าเธอจะได้เห็นมัน...... ไม่ต้องเดาก็รู้ อีกด้านหนึ่งของแนวสายตา อีกมุมหนึ่งที่เธอมองไม่เห็น คนสองคนกำลังจูบกันอย่างร้อนแรง ในช่วงเวลาอันสั้น ทั้งเขิน ทั้งหงุดหงิด นอกจากนี้ยังมีความรู้สึกอีกมากมายที่ไม่สามารถอธิบายได้ค่อยๆเกิดขึ้นในใจของจรินทร์ ชโนดมผลักเลขานภสรให้ออกไป เขามองมาอย่างเย็นชา“มีอะไร？” จรินทร์ยังคงอึ้ง ราวกับว่าตังเองเข้ามารบกวนช่วงเวลาดีๆของเขาอยู่ มันคงทำให้เขาไม่มีความสุข！ เธอรีบลดสายตาลง ยกมือปิดตาทั้งสองข้างแล้วพูดขึ้น：“อุ้ย....เป็นตากุ้งยิงแน่เลย ขอโทษนะ....ขอโทษๆ.....แต่ว่านะฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าพวกคุณกำลังจูบปากกันอยู่ ขอแนะนำนะ ครั้งหน้าช่วยล็อคประตูด้วยได้ไหม？” คิ้วของชโนดมผูกติดกันเป็นปมแน่น “เธอมีเรื่องอะไรกันแน่？” จรินทร์เงยหน้าขึ้น พยายามกดความรู้สึกที่มีเอาไว้ ยิ้มอย่างปกติ：“ไม่มีๆ ถ้าพวกคุณจะต่อกันล่ะก็ อย่างนั้น พอดีตอนบ่ายฉันมีวิชาสเกตช์ภาพ ฉันไปก่อนนะ” พูดจบเธอก็รีบวิ่งออกมาข้างนอกทันที “หยุดนะ！”ชโนดมตะโกนไล่หลัง จรินทร์ทำเป็นว่าหูทวนลม เมื่อเดินถึงประตูก็จงใจปิดประตูห้องทำงานให้ เธอมองไม่เห็นสีหน้าของชโนดม แต่ก็รับรู้ได้จากเสียงที่เย็นชาของเขาว่าตอนนี้คงกำลังโกรธมากแน่ๆ จรินทร์อดที่จะเบ้ปากใส่ไม่ได้ ไม่ใช่เพราะถูกรบกวนช่วงเวลาดีๆสินะ ใช่ไหมล่ะ เธอต้องรีบออกมาให้ไกลที่สุด มันก็แค่นั้นแหละ！ เมื่อคิดได้อย่างนี้ จรินทร์ยิ่งไม่สนใจผู้ชายที่นั่งดื่มอยู่ด้านหลังอีก ทั้งยังรีบลงลิฟต์และออกจากอพาร์ตเมนต์ไป หลังจากที่จรินทร์ออกไป ชโนดมก็ทุบแก้วกาแฟที่อยู่ในมือแตก ทั่วร่างกายราวกับปกคลุมไปด้วยน้ำเย็นจากสระน้ำพันปีที่มีความเย็นไม่รู้จบ โดยปกตินภสรมีโอกาสหรือสถานการณ์ได้ใกล้ชิดกับชโนดมแบบนี้ที่ไหนกัน เวลาที่ชโนดมทำงาน ถึงแม้จะดูน่าเกรงขามแต่เขากลับดูสงบและไม่นำอารมณ์ส่วนตัวมาใช้กับงานเด็ดขาด เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ทั่วร่างกายปกคลุมไปด้วยน้ำแข็งที่เย็นชา ดูเหมือนว่าช่วงเวลาต่อไปจะกลายเป็นพายุที่โหมกระหน่ำ