บทที่ 38 เธอไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น(2)

๚ทที่ 38 เธอไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น(2) “มีอะไร？”เขามองบรรพตด้วยสายตาตำหนิ ก่อนที่ชโนดมจะเริ่มหัวเสีย บรรพตก็รีบอธิบาย：“คุณชโนดมครับ ตอนนี้มีเรื่องเร่งด่วนที่ต้องแจ้งให้คุณทราบทันทีครับ” “พูดมา” “เมื่อสิบนาทีที่แล้ว มีคนยื่นใบรับรองการเสียชีวิตของคุณที่สำนักกิจการพลเรือน เพื่อร้องขอใบรับรองการสมรส สำนักกิจการพลเรือนตระหนักถึงความสำคัญของมัน จึงรีบติดต่อคุณทันทีครับ” พูดจบ บรรพตถามเขาอย่างระมัดระวัง：“คุณต้องการให้ส่งคนไปตรวจสอบตอนนี้เลยไหมครับ？” คำพูดเหล่านี้เป็นเหมือนพายุฝนฟ้าคะนองในวันที่ท้องฟ้าแจ่มใส เหมือนเสียงระเบิดดังขึ้นเหนือห้องประชุม ใบรับรองการตายอย่างนั้นเหรอ！ ทุกคนที่อยู่ที่นี่ต่างรับรู้ได้ถึงความหนาวสั่น ไม่มีใครคิดว่าชายโสดอย่างชโนดมแท้จริงจะแต่งงานแล้ว ผู้หญิงกล้าหาญคนนั้นเป็นใคร กล้าแกล้งทำเป็นภรรยาของประธาน ทั้งยังกล้าสาปแช่งประธานบริษัทของพวกเขาให้ตายอีก ช่างใจถึงจริงๆ ไม่ต้องถามถึงฐานะตระกูลของชโนดมที่เมืองเมฆเลย เมื่อพูดถึงตระกูลของชโนดม เป็นตระกูลเก่าแก่ที่มีประวัติยในเมืองเมฆมาอย่างยาวนาน ตระกูลที่มีเครือข่ายกว้างขวาง ไม่มีใครกล้าทำแบบนี้กับเขามาก่อน สายตาของทุกคนต่างมองไปที่บรรพตสลับกับท่านประธานของพวกเขา สีหน้าของชโนดมในตอนนี้ ราวกับท้องฟ้าที่มืดครึ้มเหมือนพายุกำลังจะเข้าและเม็ดฝนที่กระหน่ำเทลงมา เงียบเฉียบ！ภายในห้องประชุมขนาดกว้างนี้ เวลายังคงเดินต่อไป ในห้องเงียบจดได้ยินเสียงของเข็มนาฬิกา！ ทุกคนแถบจะกลั้นหายใจ รอฟังคำตอบของท่านประธาน “จรินทร์”ทันใดนั้นเอง จู่ๆชโนดมก็เอ่ยชื่อของคนๆนึงขึ้น เขาไม่ได้พูดเสียงดัง คนที่นั่งห่างออกไปได้ยินไม่ชัดว่าเขาพูดว่าอะไร จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืน โยนแฟ้มเอกสารในมือไว้ที่โต๊ะ การประชุมต้องหยุดชะงัก เขาก้าวออกจากห้องประชุม เร่งฝีเท้าเร็วขึ้น ทันทีที่ออกจากห้องประชุม ชโนดมต่อสายตรงจากโทรศัพท์มือถือของเขา“หัวหน้าพรรษชล” หัวหน้าพรรษชลรับสายทันทีอย่างกับกำลังรอสายของเขาอยู่“สวัสดีครับคุณชโนดม คุณมีธุระอะไร ผมกำลังฟังอยู่” ชโนดมน้ำเสียงบีบเค้น“คุณกักตัวผู้หญิงคนนั้นไว้ก่อน ผมกำลังไป” “ครับ แน่นอนว่าต้องกักตัวเธอไว้ รอให้คุณมาตรวจสอบด้วยตัวเอง ” หลังจากที่พรรษชลกดวางสาย เขารีบสั่งการกับเจ้าหน้าที่ที่รับผิดชอบที่ยืนอยู่ตรงหน้าทันที：“กลับไปหาเด็กผู้หญิงคนนั้น และห้ามทำอะไรเธอเด็ดขาด！” “ค่ะๆ ดิฉันจะไปเดี๋ยวนี้”เจ้าหน้าที่ที่รับผิดชอบรับคำสั่ง เธอกลับไปที่ห้องโถง เดินไปที่หน้าต่างที่จรินทร์กำลังรออยู่：“สาวน้อย ต้องขอโทษด้วย วันนี้ระบบของเรามีปัญหานิดหน่อย เธออาจจะต้องรอหน่อยนะ” “ค่ะ”ถึงแม้จรินทร์จะรู้สึกแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป ยังคงก้มหน้าฝึกวาดรูปต่อไป เวลาผ่านไปนานราวสิบนาที จรินทร์อยากเข้าห้องน้ำ เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้กำลังจะตรงไปที่ห้องน้ำ ทันใดนั้นเอง จู่ๆรปภ.จากที่ไหนก็ไม่รู้ก็เข้ามาปิดทางเธอไว้ “สาวน้อย เธอไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น！”หนึ่งในนั้นพูดขึ้นด้วยความตึงเครียด เมื่อเห็นทีท่าแบบนี้ จรินทร์ไหวตัวได้ทันที อาจเป็นไปได้ว่า เรื่องที่เธอทำในวันนี้จะถึงหูชโนดมแล้ว？ มีบางอย่างผิดปกติ ในใจเธอตอนนี้กำลังรู้สึกกลัว เธอยิ้มเจื่อนๆ：“หนูไม่ได้จะไปไหน แต่ว่ามีเรื่องที่ต้องไปทำน่ะค่ะ คือหนูอยากเข้าห้องน้ำ” เธอพูดพลางเดินไปเข้าห้องน้ำด้วยท่าทีที่สบายๆ ทันทีที่ได้เข้าห้องน้ำ จรินทร์รีบมองหาทางหนี เธอแอบออกมาจากประตูหลังของสำนักกิจการพลเรือน ระหว่างที่เดินบนถนน จรินทร์ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกแปลกๆ ทำไมเมื่อกี้นี้รปภ.ต้องกักตัวเธอไว้ด้วย？ เธอหยิบโทรศัพท์อยู่ในกระเป๋าขึ้นมาอย่างหงุดหงิด ลังเลใจที่จะโทรหาชโนดมเพื่อทดสอบบางอย่าง？ แต่เมื่อมาคิดๆดูอีกที เธอปฏิเสธความคิดนี้ เพราะถ้าความจริงยังไม่แตก มันจะทำให้เหยื่อไหวตัวทันสิ จรินทร์เดินไปตามถนนอย่างช้าๆ ทันใดนั้นเอง จู่ๆก็รถสปอร์ตคันหรูขับเข้ามาเฉี่ยวและหยุดจอดอยู่ด้านข้างของเธอ