บทที่39 นายบ้าไปแล้วเหรอ（1）

บ๗ที่39 นายบ้าไปแล้วเหรอ（1） จรินทร์ตกใจกลัว เธอเงยหน้าขึ้นมองและเห็นใบหน้าของชายคนหนึ่งในฟิล์มมืด แม้ว่าจะเห็นแค่เพียงด้านข้างของใบหน้า แต่มันก็มากพอที่จะทำให้เธออึ้งจนแทบหยุดหายใจ เวลานั้นราวกับวิญญาณได้ออกจากร่าง เธอหน้าซีด ร้องกรี๊ดด้วยความตกใจ สิ่งที่เธอกลัวกำลังเกิดขึ้น ชโนดมมาที่นี่ได้อย่างไร？เขารู้เรื่องที่เธอทำก่อนหน้านี้แล้วรึเปล่านะ？ ไม่รอให้เธอคิดอะไรไรไปมากกว่านี้ ชายหนุ่มลงจากรถ เดินตรงมาหาเธอ สีหน้าเย็นชาของเขา ทุกก้าวที่เขาเดินให้ความรู้สึกเหมือนหายนะที่กำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ขาของจรินทร์อ่อนแรงราวกับว่าแทบจะทรงตัวต่อไปไม่ไหวแล้ว มือทั้งสอบบีบกันแน่นด้วยความกลัว“คุณ คุณชโนดม คุณมาที่นี่....ได้ยังไง ไม่ใช่กำลังเดทกับเลขาบรรพตหรอกเหรอ？” เธอพูดออกไปอย่างไม่รู้ตัว แต่เหมือนจะพูดผิดไป เธอจึงรีบยกมือขึ้นปิดปากทันที เพียงสามก้าวชโนดมก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าจรินทร์ เขาแสยะยิ้ม：“ใบรับรองการเสียชีวิต？จรินทร์ เธอต้องการหย่าถึงขนาดต้องแช่งฉันให้ตายเลยอย่างนั้นเหรอ？” จบเห่ เขารู้แล้วจริงๆด้วย！ มือของจรินทร์ในตอนนี้เย็นเฉียบเหมือนแช่ในน้ำแข็งอุณหภูมิ -40 องศาเห็นจะได้ ร่างกายทั้งหมดแข็งทื่ เธอหยุดยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนถูกแช่แข็ง “ฉัน....”เธอไม่รู้ว่าควรจะอธิบายอย่างไง “พูด！”ชโนดมพูดด้วยความโกรธ จรินทร์ยังคงเงียบ ชโนดมจุดบุหรี่ที่หยิบออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เขาดูดมันอย่างช้าๆและพ้นควันออกมา สีหน้าเย็นชา เขามองเธออย่างไม่วางตาผ่านควันบุหรี่ จรินทร์ไม่เคยรู้สึกมาก่อนว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้จะน่ากลัวมากขนาดนี้ แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไรกับเธอหรือไม่ได้ทำอะไรก็ตาม ไม่แม้แต่ดึงมือเธอเลย แต่เธอก็ยังรู้สึกกลัวอย่างไม่มีเหตุผล เธอกลัวยิ่งกว่าตอนที่เขาดึงเธอเข้าไปจูบเสียอีก ครั้งนี้ไม่มีโชคใดๆเข้าข้างเธอ เธอรับผิดอย่างไม่จริงใจนัก“คุณชโนดม ฉันผิดไปแล้ว คุณยกโทษให้ฉันเถอะนะ จะไม่มีครั้งต่อไปอีก.....” เธอพูดไปพลางเดินตรงไปที่รถเธอเดินปที่โรลส์-รอยซ์คันหรูอย่างว่าง่าย เธอค่อยๆเปิดประตูด้วยความระมัดระวังและเข้าไปนั่งข้างใน เธอรอเวลาที่จะใช้มารยานี้เขี่ยเขาให้พ้นทางของเธอมายายแล้ว ชโนดมยังคงเงียบ เขามองเธอจากความสูงของตัวเอง สายตาที่ทั้งเย็นชาและเยือกเย็น จนกระทั่งเธอเข้าไปนั่งที่เบาะข้างคนขับ เขาทิ้งก้นบุหรี่โยนลงถังขยะอย่างแม่นยำ จากนั้นเดินไปที่รถเข้าไปนั่งที่คนขับอย่างรวดเร็ว จรินทร์อดไม่ได้ที่จะหันไปมองเขา สีหน้าของชโนดมเย็นชาถึงขีดสุด ริมฝีปากปิดกันสนิด นอกจากสายตาเฉยเมยไม่แยแสแล้ว ไม่มีอะไรนอกเหนือจากนี้ แต่ทว่าไม่รู้ทำไม จรินทร์รู้สึกประหลาดใจ จู่ๆก็เกิดความคิดบางอย่างขึ้นมา เธอรู้สึกว่าสีหน้าที่ไร้อารมณ์ของเขาหล่อเหลือเกิน มันช่างดูมีเสน่ห์ที่น่าดึงดูด ดวงตาเย็นชาคู่นั้นช่างไร้ที่ติ จู่ๆหัวใจของเธอก็เต้นอย่างไม่เป็นจังหวะ มัวมองบ้าอะไรอยู่เนี่ย...... เธอรีบเบนสายตาไปทางอื่น พูดขึ้น：“โอเค ฉันรู้ว่าครั้งนี้ฉันทำเกินไป ใบรับรองนั้นอาจจะ.....เอ่อ....เป็นลางไม่ดี แต่ว่าคุณลองนึกถึงปัญหาที่ฉันเจอบ้างสิ....” ใครสั่งให้เขาไม่ว่าจะเป็นตายยังไงก็ห้ามหย่ารึไง？ถ้าเขาเห็นด้วยกับการหย่าและยอมเซ็นชื่อง่ายๆล่ะก็ คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นหรอก